Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На младината и се сервираа погрешни мисли и зборови: дека овде е тешко да се обезбеди подобар живот, па тие плашејќи се од тешкото, трк кон запад!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Впрочем, најзначајните одговори на клучните мисли и прашања од неговиот живот сигурно се криеја во неговите книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мојата мисла и мојата намера беа благородни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се раѓаат во тој напор на мислите и во враќањето на настаните нејасни излези, посакувани решенија, пророштва чуени некогаш во цигански шатор, стереотипи на гледачка на дланка, во кои, еве, во некој дел од животот, човек сака да поверува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Натаму и во врска со тоа беше мојата мисла и сето мое очекување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На масата пред мене, заради ваквите цртежи исцртувани во часовите на немоќ за јасна мисла и точен збор, се собираа купишта листови и сето тоа подоцна ми создаваше дразба, некој вид иритација, а на целата соба тие чкртаници ѝ даваа изглед на растуреност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Наведнат над листот, се напрегав да ја следам мислата и да го дофатам зборот со сиот волумен, широк и дрочен како големата дрочна месечина што виси ноќва над Маказар, „селото со седумдесет куќи и двесте и осумдесет жители“, како што пишуваше во својот патопис Јохан Барт, сместено одамнина крај стариот пат Виа Игнациа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И денес забележав како Ратка му потурува на Пандила да си измие раце и како тој не го крена погледот кон неа, не знам, дали од срам или од почит, или пак заради некоја скриена мисла и тајна желба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Марк, беше лек за секоја женска болест, само требаше да замижите и да си го повикате името Марк во вашите мисли и тој за миг ќе се отелотвори пред вас.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Се појавуваат идеи дека еден ден веќе нема да бидат потребни технички средства за пренос, туку и мислите и идеите ќе се одвиваат низ чиста размена по пат на мозочни бранови што ќе пулсираат низ целиот свет, секој пронаоѓајќи ја својата цел во тој „организиран хаос”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тие претставуваат несомнен придонес во развојот на нашата новинарска мисла и се вградуваат во трајните остварувања на македонската журналистика.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таа се фаќа меѓу две другачки и го погледнува благо Петрета, како да ја разбрала неговата мисла и покорно ја извршува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Заедно со неа се разбрани и студено, морничаво ветре; морничаво како што се морничави и снагата, и мислата и душата при секое вакво исчекување, при секое судбоносно и важно решавање.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И Енциклопедијата не е знаење туку помнење Во овој круг песни, по ниедна цена не настојував да го насочувам текот на мојата миспа и на мојот поетски запис.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Затоа оваа поезија е неуморна: сето време, без престан, го надгледува претурањето од мислата во јазикот на своите говорители и чека „инцидент“ сѐ дури самата не стане тоа што го чека: инцидент меѓу мислата и јазикот чијашто разврска мора да биде во интерес на мислата, што значи јазикот треба да се шири и да се растегнува, постојано да се долева и полни не со водата на Едното, туку со водата што се исушила не сакајќи да се прелее во Другото.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Би ги прашал авторите на тие психолошки лајненици како може еден жител на Конго да има позитивни мисли и дали ако мисли позитивно би му паднало прасечко од небо на маса?

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Лежеа секој со свои мисли и свои чувства, со полни гради под кристално чистото небо, милувани од тоа речиси несетно ветре.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Телото како да им се противставуваше на неговите мисли и желби.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Некои доживувале збунетост и анксиозност набргу после внесувањето на дрогата, необични промени на телесната шема, онироидни состојби, визуелни дисторзии и илузии, како и впечаток дека губат контрола над своите телесни процеси, мисли и емоции.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Понекогаш изгледа дека другото искуство, она на патетичното исцрпување на мислата и на енергијата за пишување, е поново и почудесно. До каде може да оди ова одвикнување? 14 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Моќта на зборот и преку сликата да се доближи до мислата и размислата, е процес што егзистира во поезијата од нејзината праисторија: во генот на зборот е да формира слика, во смислата на сликата е да се крие нејзиниот прародител – светлината и сенката на неизречениот збор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сега неговите вилици почнаа повторно да работат, и пак, длабоко однатре, полуизџваканата и несварена храна почна да му се враќа назад од нездравите мисли и размислувања за нивните недоличности.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Знаењето и сфаќањето му беа сместени во мислата и беа неоспорни.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Други конструкциски детали почнаа да му светкаат во мислите и секој детаљ беше откритие и од голема важност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Чисти се, бандо, инаку... Не најде збор со кој би ја завршил мислата и страшно мрдна со црните мустаќи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Седејќи на подгниените греди, размислуваа, молчеа, голтаа чемер, тагуваа и со мислите и разговорите секогаш таму, во своите села, во своите куќи, во нивите, бавчите, лозјата, градините...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Да, бевме заслепени. Нас, простите селски деца така нѐ научија, така ни го имаа испрано мозокот што во него немаше место за да се роди мисла и мислење...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа мисла и допирот на неговата рака ми помогнаа пак да заспијам, овојпат поспокојно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Било која форма на знаење која би му упатила предизвик на неговото скептично разбирање на светот наидуваше на негово снажно неодобрување, дури осуда.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во истиот есеј за Валери тој напиша: „Заслужната мисија која Валери ја направи (и понатаму ја прави) е тоа што тој на луѓето им пружи луцидност во едно во основа романтично доба, во меланхолично доба... на дијалектичкиот материјализам, во време кое го најавуваше Фројдовото учење и трговците на надреализмот...“ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 214

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Борхес ги обвинува и строго ги осудува книжевните движења (романтизмот и надреализмот) и формите на мислење (марксизмот и психоанализата) кои не се занимаваат толку со едноставно апстрактно мислење туку со прашања што се однесуваат на животот (иако на мошне апстрактен начин): тоа е недоверба во рационалниот поредок, класниот поредок, поредокот на егото, и побуна против нивната злоупотреба. животот како подрачје под прагот на свеста, како случај, борба или желба, како да го ужаснува, и секој напор насочен кон истражување на длабочините на тие води наидуваше на негов отпор и муртење.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Во еден век кој ги обожува идолите на крвта, земјата и страста, тој секогаш повеќе ги сакаше луцидните задоволства на мислата и тајните авантури на редот.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во него се сместени неговите мошти и гускиното перо со кое ги запишувал своите богомудри мисли и помисли“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги брчкаа челата небаре од преголема мисла и длабока умисла сами се избраздиле.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Потем со трчање се вратив назад во хотелската соба, ја заклучив вратата и легнав да се одморам, не давајќи им можност на мислата и на чувствата, да ме налазат како мравки од чии полазии ќе страдав и ќе боледував.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој во времето на поминатите негови години во Србија се наоѓал под влијание на цел ред околности што отсуствуваат во Бугарија и затоа неговите погледи се разликуваат од погледите на оние што се образуваа само во Бугарија и се слободни од цел ред преземени мисли и предрасуди.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, кога се носи одлука, да речеме таква каква што донел или ќе донесе мојот хендикепиран роднина, се користиш и со мислата и со чувствата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој речиси и пречекори напред, кога рацете веќе заминаа сами по таа мисла и набргу пушката беше нешто сосема вистинско во нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше една мисла и тој на неа не можеше да си ја препознае како своја, сепак; ја отфрли уште следниот миг недомислена, но таа остана негде скрајума да демне во него, како отворено око на непрепознавањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Светот е во него, во неговите мисли и чувствувања, полн и бучен што му ги запленил сите сетила и ги оттуѓил од тоа што е навистина стварно пред неговиот поглед.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И нем и глув, и вчудовиден останува неколку подолги мига без мисла и чувства.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Некаков чуден хаос од нови мисли и чувствувања го вознемирува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Меѓу нив Арсо се чувствуваше обновен, полн со мисли и чувства што му ја враќаа вербата во нешто многу важно за него и за другите. Можеше да поразговара.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нови мисли и впечатоци навлегуваат во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој пак се затвора во својот свет, полн со мисли и некакви несфатливи светлини од коишто сета негова душа празнично грее.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во неговата душа се мрсеа и се кинеа мислите и напразно бараше себеси да се види во нив.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ноќе станувал и чекорел по врвици на измислен свет, лесен и благословен во споулавеноста, ослободен од мисла и од земни тегоби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Заборавил кутриот Панделиј како се кове сабја и како се замавнува на туѓа глава, научил да молзе кози и да го згуснува млекото во сирење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Од овде до море...“ Запеа тој некоја непозната песна, и кога зборовите почнаа да се судруваат, да се плеткаат, очигледно во тој час измислени, морето предизвика друга мисла и еден збор, повторуван со различни тонови.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тие се без лиша мисла и почисти се од човекот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Понекогаш тоа е сложувалка на расфрланите мисли и желби кои се тесно врзани за нашето его.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Можеби и самиот не го знаеше тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Упростено речено, во основа на сексуалниот однос се фантазматските обрасци, психичките репрезентации, мисли и идеи кои не се латентни па потоа потиснати како што е тоа случај во сонот, туку се латентни, а потоа подложени на регресија и тоа не формална, туку топичка регресија, преку сензори- моториката до оргазмот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Целиот живот ти лета по мислите и, до последниот вртеж на зарот, доживуваш оргазам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Од колата видов дека сликата на пределот се мени.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се преправаше оти дреме, а всушност ми ги слушаше мислите и уживаше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Брадата го открива карактерот кај човекот: оној што ја пушта брадата да му расте слободно, природно, диво, без да ја дотерува и обликува - има нешто уметничко во себе, повеќе го обликува духот отколку брадата; оној, пак, што ја потскаструва брадата, што ја дотерува, негува и обликува - ја искажува својата префинетост, нежност, желба за блискост и допадливост; оној што ѝ дава форма на брадата во вид на трака што му врви преку вилицата и се спојува со зулуфите - сака да е упадлив, да обрне внимание на себе; оној што ја бричи брадата само на врвот од вилицата оставајќи ја гола како јајце и надевајќи ѝ на брадата од образите да се спои, прекинувајќи ја како прекинат мост - тој ја искажува својата затвореност, потиштеност, нерешителност, колебливост; оној што ја пушта брадата да му расте само на врвот од вилицата спојувајќи ја со мустаќите, ја изразува својата ученост и љубопитност кон сѐ, полн е со енергија и сигурност во себе; оној што ја остава брадата да му расте во вид на шилец или ластовичино крилце спуштајќи ја накај гушата - пргав е и склон кон брзање: брза и во мислите и во постапките; оној што носи порабена „шпанска брада“, полн е со искушенија и желби за доживувања, за авантури, за весел и безгрижен живот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја слушаше замрсеноста на своите мисли и гледаше низ прозорецот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Откако прекина со разговорите веднаш седна на фотелјата спроти мене и без да го запрашам, погодувајќи ја мојата мисла и поводот за посетата, веднаш ми рече: - Почетокот на преговорите со Американците има повеќе симболичен карактер.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше во разговор едновремено со палестинските амбасадори во Париз, Лондон, Дамаск, Москва, Каиро... Известуваше за разговорите, даваше инструкции.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се разделија доцна во ноќта, се разбира, со поделени мисли и аргументи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Новоговорот беше замислен не за да го прошири, туку за да го стесни опфатот на мислата и на оваа цел индиректно и се служеше на тој начин што се намалуваше изборот на зборовите на минимум.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најнадарените меѓу нив, кои би можеле да го претставуваат нуклеусот на незадоволството, едноставно се лоцираат од страна на Полицијата на мислите и се елиминираат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше сосем можно лицето на соседната маса да е шпион на Полицијата на мислите и сосем беше можно тој да се најде во визбите на Министерството на љубовта во рок од три дена, но една половинка од цигара не смее да се упропасти.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

О'Брајан гледаше одозгора во него, со израз на лицето кој навестуваше дека истите мисли и нему му минуваат низ умот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Идеалот поставен од Партијата беше нешто огромно, страшно и блескаво - свет од челик и бетон, свет на монструозни машини и на застрашувачки оружја - нација на воини и фанатици, кои маршираат напред во совршено единство, сите мислејќи исти мисли и извикувајќи исти слогани, постојано работејќи, борејќи се, триумфирајќи, извршувајќи казни - триста милиони луѓе сите со исто лице.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мислите и дејствијата кои, еднаш откриени, значат сигурна смрт, формално не се забранети, а бесконечните чистки, апсења, измачувања, затворања и испарувања не се вршат како казна за престапи што навистина биле направени, туку за да се збришат поединците кои би можеле да направат некој престап во иднина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вистина беше дека тој е непријател на Партијата, а во очите на Партијата немаше разлика меѓу мислата и делото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа беше момент на несигурност, сѐ дури да проговори неговата повреденост во бес на маж одбиен по толку мисли и тајни надежи, одбиен од жената која му е в куќа, чиј кревет е еве тука, од жената за која мислеше дека барем донекаде ја подвластил.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Лена пак не можела да смогне веднаш да замине, туку уште некое време останала во Долнец, обидувајќи се да си ги собере мислите и да си го зачува животот цел.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На моменти се каеше оти ќе си го подгази девојчето, може и да остане кржлаво, недодоено (оти во Мариово децата ги дојат три години); може да ѝ се разболе чувај боже“; а од друга страна, пак, се радуваше при мисла и увереност дека тоа што ќе дојде ќе ѝ биде „баце“ на Нешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се изменија мислите и се разгледаа сите можности неможности.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нека ни е добра мисла и нека ни се живи дечињата да си а собереме седбичката, благотичката, ете бостанец, царевчичка, градинки, лозјенца, едвај ако можеме тиа работи да и потиснеме и еве ти го, Митровден дошол.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ама до некого стигнала мојата мисла и твојата желба.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И прашањето (условно) и одговорот (можен?), поврзани се со овие стихови, со овој циклус песни посветени на Кочо Рацин, со овој Реквием за него, започнат пред половина столетие но присутен во мислата и чувствувањето сиве изминати години, погледнуван само на мигови, со стрептеж, сѐ до овие зимски денови кога повторно осамна меѓу ракописите на мојата работна маса.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Нашите мудри мисли и гласна смеа се прелеваат преку балконските саксии, па преку тивките покриви се спуштаат до долгиот булевар Вилшир, фаќаат кривина кај палмите и продолжуваат надесно кон блискиот океан, каде што умираат во бучните води на намќорот Пацифик.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Молкот беше најсигурниот мост кој ги поврзуваше нивните мисли и чувства.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Човек преку практичното дејство врз природата ја откриваше оваа за себе и во себе, своите мисли и своето познавање на природата како реализација на самиот себеси во неа.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Обогатен сега со најгенијалната придобивка на немскиот класичен идеализам, со дијалектиката, дијалектичкиот материјализам стана и денеска важи како единствена филозофија на напредната човечка мисла и на напредните општествени сили, додека отпадоците од филозофскиот идеализам се филозофија на општествениот распад или на крајната реакција.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Ноќта ѕвездена, денот темен, Темното денот го слави, Со пожари и поплави; Со таги, врз плаштот земен На кој се накотиле и сплотиле Болки и рани, неразбрани Поети, мислители, исцелители Врз, тајните на животот задумани, Склупчени среде денот темен, Заборавени, во тага оставени Под небото ѕвездено-извезено Од знајби, мисли и умности За да редат убости молитвени Со кротка благост изустени.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Исправени нагоре кон сините светови на тишината, неговите мисли и мислите на брат му пловеа заедно со неа, безгласни, ведри меѓу островите од облаци кајшто спијат дивите молњи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- И нашите опожарени куќи, - прифати Пандо - нашите ниви што ги поплати троскот, нашите лозја што ги испржи болест и нашите мисли и надежите наши... – тој не доврши.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со шумски јаготки во џебовите со здравец во мислите и планински воздух во срцата, ќе си направите ли муабет со овие стихови како што правите со буките и изворите Вие кои никогаш не сте ѝ биле туѓи нејзе, самата себеси што си е туѓа и заумна?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тогаш мојот хипнотички поглед го меша со мислите и страстите: Константно и директно се џари, Нема потреба да се умилкува и додворува На својот слуга за бакнеж, Нему, кој е сопственик на ужасите, Кој ја познава матката на отровницата, Пегава и одрана со црно, На рѓосаната вага на амбрата, Неговиот гроб - Затегната направа за мачење што предизвикува тага На која тој лелека - лелека!

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во совршенството на осаменоста сите сме способни да изградиме градови во длабочините на водите, ангели на харфи кои се појавуваат во темницата, свет на хармонија и задоволство, далеку од глупоста и хаосот на секојдневието, од колективната хистерија и движењето низ толпата која ме загушува, каде што освен просторот и времето нема никаква емоционална поврзаност.