мисла (имн.) - со (предл.)

Тој човек може да ја употребува туѓата азбука и за гласови од неговиот јазик или да ги изложи своите мисли со помошта на туѓа азбука.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Зар често не ја лажеме мислата со зборови?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И колку и да се фаќаше во мислите со компромисот да се оддалечи од првиот наум, кој не го признаваше пред Татко, тој најпосле си ја состави својата листа од десетте најопасни зборови која требаше утредента да ја конфронтира со Татковата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Постојано сакаше да биде во движење, да подработува нешто или да шета или да ги движи мислите со мудрости што ги имаше донесено со себе од светот; и пиеше само вода што се движи; никогаш не пиеше вода што стои: од бунар, од вир, од локва и колку таа да беше чиста.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Поврзаноста на моите мисли со бунарот стана постојана.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа уживаше во мирисите и боите на прекрасната градина, знаеше со саати да си лежи на едно ткаено чергиче под расцутените црешови дрвја, да ги слуша разговорите на птиците и да си игра во мислите со облаците...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Ете така, - продолжи - јас, црна кука`јца, сама живеам севезден во мислите со него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Колку што повеќе ја покажував својата налудничава храброст, јас како да сакав да ја доближам мојата мајка, татковината, а во суштина, итајќи кон Картагина, кон дипломатскиот подвиг, јас ја одложував средбата со својата Мајка, која ја задржував во мислите со зборовите кои одамна се готвев да ги напишам!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мислите со Вас, блиску а далеку, времето остави празнина.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Јас не можам да прочитам, во плимата од твоите мисли со широк опсег на творечка фантазија...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И тие мисли со денови ме прогонуваа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не престануваше во мислите со споредбата на патот на семејството и со однесувањето на јагулите на нивното патување, со нивните постојани метаморфози.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Само мислата со којашто се упатува, со дигнат прст вперен кон мене, во беседи заведена ја копка сѐ повеќе и ја нагризува.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)