миг (имн.) - во (предл.)

Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Додека јас не можам да сфатам што е тоа може да предизвикува потсмев во друштвото во кое се наоѓам, луминозноста на мојата стварност како да секна за еден кус миг во кој нешто се случи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Времето како да стои во еден миг во кој се туркаат да заземат место повеќе настани истовремено.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
При сето тоа сепак не ја исклучуваме можноста љубовниците кои се најмногу изгубени взаемно да се пронајдат, оние мигови во кои се случува препознавање, кога пеколот се преобразува во рај и слегува на земјата, кога таа луда забава станува радост и празнување.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ова беше сигурно еден од неговите катарзични мигови во животот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
III Додека чекореше кон Судот, во градот со славно отоманско минато, насетуваше дека се ближи еден од пресвртните мигови во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Минаа неколку мигови во тишина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше во еден од ретките среќни мигови во својот страдалнички емигрантски живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се сврти и со голем скок се најде за миг во една трапчинка до сеното.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А огнот што одвај го држи на танкото стебло ружата чиниш затреперува за миг во зачуденото око на мртвиот паун.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Но логотетот замина, Лествичникот остана со подадени раце кон него, на коленици клекнат, и јас повторно, во тој миг во чевелот негов видов, оти ризата му беше над глуждот: клуч златен од тезгата на трговецот од Дамаск.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сонцето неверојатно брзо паѓаше зад планината, на Запад, накај Скопје; со секоја измината минута светлина стануваше поинаква; беше тоа светлина што гасне и поинаку ги обојуваше нештата од миг во миг.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Англискиот драмски писател Нил Бартлет, во интервју од почетокот на 1990-тите, приближно во времето кога Кушнер го привршуваше Ангели во Америка, опишува сличен миг во една друга драма што исто така се занимава со неизлечлива болест.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во ниту еден миг во песната говорителот не користи ниту заменка од женски род ниту некој атрибут со кој би се окарактеризирал.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој отпор не ја подразбира екпсплицитната претпоставка на женствениот идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле, меѓутоа, она што го изразува присвојувањето на мелодраматичноста на новинарскиот дискурс кај О’Хара е поголем, посеопфатен отпор кон конвенционалните облици на сексуалниот и обродениот дискурс и на сексуалната и обродена отелотвореност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нема потреба да се составува машки геј-канон на настрани мигови во холивудската кинематографија: Пуиг веќе ни ја завршил работата.146 Уште еден проѕирец во ова множество дава Нил Барет, англискиот геј-романописец, историчар, драмски писател и театарски режисер, кој кажува дека сопствените извори на уметничка инспирација ги наоѓал во она што се вика главнотековна култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Волшебните мигови во музичкиот театар што јас ги знам и ги сакам се претерани алегории на нашето искуство...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо тоа, О’Хара дискретно си конструира персона што не е ниту конвенционално машка, ниту конвенционално женска.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Човекот го спушти куферчето и во тој миг во неговите очи забележав искра на изненадување.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа пролет имаше мигови кога во Гнездо сите заборававме на своите лудила, мигови во кои нашите лудила забораваа на нас, и мислевме на Добрата Душичка и на Макс, и често го изговаравме зборот “љубов”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Љубов не може да започне овде,“ рече доктор Гете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Човечките судбини во Гнездо плетеа чудесни, честопати невидливи мрежи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се чувствуваш бескрајно слаба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови во кои лудите се издвојуваат од својата не-реалност, и во таа кратка пауза во времето чувствуваат некоја повисока реалност, како некакво претчувство за крајната испреплетеност на судбините кои сочинуваат соѕвездија на Земјата, кои можат да се видат единствено од некоја далечна ѕвезда. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако си анемична, има мигови во кои одеднаш не можеш да слушнеш ништо околу себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во еден миг во салата влегол нашиот другар Моне Хенџов со ковчеже од абонос.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И како што поновите слики ги заменуваа оние постарите, телото полека му се кочеше од некој нов студ, поинаков од оној надворешниот – од студот на ужасот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека далечните спомени тонеа во очај, наместо нив на површината испливуваше реалноста на оние скорешните сеќавања, на настаните што го доведоа до овој миг во кој се наоѓаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Си трчав, а по предлог на подржувачот, застанував и влегував во културните институции, специјализирани за анимирање на музичко - сценскиот, литературниот и ликовниот живот во градовите (сакаше човекот да ми приреди и пријатни мигови во напорната работа).
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не исправајќи се, избезумен од надеж дека го дочекал мигот во кој ќе се прости од маките, голиот поп без двоумење покажа со рака кон домаќинот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот со гнасење се потргна од квичавото старче со крваво лице и сепак, во двоумење дали да го удри или да го заборави, го праша нешто на турски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На работ на клепките му се собирал мраз. Тоа биле мигови во кои и омразата испарувала од неговите мускули.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но разумот, еден во некој од тројцата по облик исти Онисифоровци, се усвитувал да сфати што се случувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бил само еден луд миг во него и го повел по себе, сега беше наполно свесен дека тој ниеднаш нема да биде во состојба да стори нешто такво со овој свој малечок, нечекан гостин, дојден во неговата собичка и безденноста на темните ноќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше толку наеднаш, тоа застанување во долгата врвица над него, што тој можеше да го види само следниот миг, кога тие стоеја, наредени една зад друга, свртени со бедрата кон него, полни со оној црвеникав одблесок, а тоа личеше како кога ќе се улови само еден од оние ретки мигови во гранките на трепетликата во летно попладне, кога сите лисја се застојани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Животот на оние кои живееја од љубов продолжи со љубов. Двете дамки бледееја од миг во миг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од ден во ден, од миг во миг, стануваше свесен за својот бес со кој ги расфрла коцките од мозаикот во миг кога камчињата веќе беа наредени.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѓорѓе, по очигледната кокетност на Рада, од миг во миг ја покажуваше својата храброст.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој миг во главата на Рада небаре засвире оркестар од фанфари.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можам сега само да ти навестам дека миговиве во кои сега живеам почнуваат да пишуваат сосема ново поглавје од мојот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Токму, во тој миг во собата влезе Рада, облечена во народна носија од стариот крај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во темнината го чувствуваше забрзаното дишење, кое од миг во миг заличуваше на бревтање на раздразнет ѕвер.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Движењата на плодот од миг во миг го навестуваа денот на породувањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Погледнувам за миг во таванот на кој се шири влажна дамка - откако го искубав од секаквите жици прислушниот апарат, вчера, еднаш, не знам кога, во дупката се доселија глувци.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Вториот е Крсте Чачански, чиишто раскази се како енигми, гатанки и ребуси, како македонски сфинги пред коишто остануваме често без точен одговор, но секогаш обземени од чувство дека нешто битно сме откриле и дека сме се облагородиле во еден миг во којшто се слеани во една целина носталгијата по далечното и задоволството во играта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За миг во ковчегот како да стои некој што ми е сличен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таму во свеста се вкочанува времето на оној ден кога се оставил домот: со тој миг во сеќавањето непроменливи се луѓето што останале во селото, настаните врзани за нив и тој самиот меѓу тие луѓе и тие настани, божем из'ртел од себе и пошол да бара нешто што немал дотогаш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Потоа гласот му го поклопија испреплетените звуци на хармониката и во тој миг во куќата на вториот кум бабите запалија свеќа и ја определија првата тажачка со покорност и со сув плач - нивна врсничка им доаѓа, пред сите нив стои една и последна врвица по која се чекорилесно и нечујно, со насмевка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината: те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Погледнувам за миг во таванот на кој се шири влажна дамка - откако го искубав од секаквите жици прислушниот апарат, вчера, еднаш, не знам кога, во дупката се доселија глувци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Татко ја испи и последната капка ракија од својата чашка, Климент Камилски во носталгичен транс започна: Има, брате, пресудни мигови во животот, кога молчењето значи измама.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оди замини во пустината... да не те гледам секој миг во денот и ноќта...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Нема ништо друго во оваа песна освен твоите како ноќ полни тишини; ништо друго освен миг, сосема прост миг во кој го разменувам сиот живот со твојот живот над проста осама за двајца.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
На таквите луѓе ни на ум не им паѓа колку се ништожни, штетни, напротив, живеат со надеж дека тие се оние заради кои сѐ уште грее сонцето. Меѓутоа, имаше и светли мигови во срцето на другарката Оливера Срезоска.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Погледна за миг во голотијата над себе. Сите неба се далеку, рече. И моето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вероника умее да пее за секоја најмала ситница, за секој најобичен детал од животот, дури и за оние најдосадни мигови во кои е вплеткана работејќи една чисто техничка работа.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Излегоа и двајцата во претсобјето и се објаснуваа, оставајќи ме за миг во рацете со она кое штотуку го купував.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Имаше извесни мигови во кои исто така се чувствував особено убаво и се обидував тоа со некого да го споделам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Најде избрани зборови и за мојата мисија, макар што таа беше повеќе посредничка, вообичена, отколку иницијативна, креативна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби ќе го најде за миг во катедралната црква Света Софија, по речиси три децении од првото доаѓање на бреговите на Езерото, ќе трага по клучот на бравата на слободата, ќе ја најде отворена вратата на катедралната црква Света Софија, во храмот таа ноќ престорен во поетски храм на добрината и толерантноста на поворката избрани поети од светот на Езерото, татковина на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат имаше мигови во нашите повеќегодишни средби во Тунис од крајот на 1995-та па сега до есента 1989 година, кога ми ја подотвораше душата и со доверлива искреност излегуваше од вообичената тема и преттекст на дипломатскиот прием, за да слезе длабоко во душата и да ми ја пренесе вистината за својата љубов Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш нашиот егзил нема да биде залуден, пееше Дарвиш, по својот полвековен егзил, за вечното враќање дома на Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Останав сираче на четири години. За мене доаѓаа тешки мигови во кои никој не можеше да ми помогне и да ме сфати.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во тој дел можеше да најде заеднички јазик, понекогаш и формално, заради почитта кон соговорникот, со што ништо во суштина не се менуваше, а раѓаше благопријатни мигови во кои се опушташе и го откриваше она што го поседуваше: да биде мила и пријатна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мислев дека тоа го зборуваш само за да ги исполниш празнините во тие бесмислени мигови во кои тоневме како во жива песок.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас се задржувам уште за миг во лежерен разговор со соседите, додека да влезат во лифтот, па ја отворам првата, отклучена врата, но гледам, не можам да ја отворам втората! Ја заклучил!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Чана не ѝ дозволува Петра да си ја идентификува сопствената судбина и сопственото постоење со постоењето на оној човек онде, Чана живее само во мигот во кој реално постои и затоа таа речиси со гласот ќе ја крене на нозе без да биде свесна за тоа, ќе ја натера да си ги наниже бовчите на рацете, се разбира, во низата и неколку кокошки врзани со сиџимка, на крајот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Довршувањето претполага интерактивност: твојата задача е да комплетираш нешто за тој миг во времето.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Среде албумот, притиснат меѓу две страници, имаше некогашен разнобоен цвет, обезличен од времето кој сведочеше за среќните мигови во нивната љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се случуваше Мајка, додека запираше врз овие обележани пасажи, да ги чита гласно, а потем да зборува со некого, во сржта на својата самота, кога најмногу веруваше дека Татко е крај неа... XLI Мајкините доаѓања во мојот дом беа најубавите мигови во мојот живот, во животот на моето семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во овие клучни периоди од балканската, но и од европската историја, од крајот на Првата и на почетокот од Втората светска војна, на Балканот и во Европа, Мајка ги имаше и своите најрадосни мигови во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа е една посебна историја за најсреќните мигови во животот на Мајка, историја за нејзината италијанска пролет која живееше со Мајка, во сите други балкански годишни времиња, во војните и во преселбите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Братот остана упорен докрај, успеа во проблеснувач­ки­те мигови во Татковото кажување, од неговите записи и книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаше многу причини во Мајкиниот живот за таа да може да им се препушти на долго задржуваните солзи, тогаш кога тие ги означуваа најтажните мигови во нејзи­ниот живот, во нејзината силна и отпорна душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И сега, беше дојден можеби вистинскиот миг во потрагата по животот на оваа силна балканска жена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имавме такви мигови во Сук.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овој развој, поврзан со оној на етнологијата и на историјата на писмото, нѐ учи дека фонетското писмо, средиштето на големата метафизичка, научна, техничка, економска авантура на Западот, е ограничено во времето и просторот, самото се ограничува токму во оној миг во кој својот закон им го наметнува на културните полиња, единствените кои сѐ уште му се измолкнуваат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Математичкиот симболизам е конвенција на писмото, скриптурален симболизам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со раце ја исфрлува земјата од дното на ровот и во тој миг во ќошот забележа врапче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секој миг во денот ѝ беше исполнет со мислата за нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За миг во црквата се смрачи. Остриот чад истиснува солзи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дали во мигот во знак на поздрав се огласуваа метафизичките камбани на минатото, камбаните на невозможното враќање, потонати во морето при големата преселба на дел од мојот народ Арбрешите во јужна Италија, во времето кога Азија ја пристигнуваше Европа?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Елијас Канети Пролог Има мигови во животот кога долго потиснуваната вистина во себе предизвикана од необични настани силно избива во надворешниот свет.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Ова што сега го реков мора многу да им се допаѓа на грчките несреќни „левучари“, меѓувремено си рече авторот и продолжи: Ова е миг во кој ве повикувам секој во себе да си признаеме: Секој од нас, секој ден, од девет до пет е на работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)