миг (имн.) - се (зам.)

Секој миг се очекува да насрне пеколот, а после - се знае: ќе се сневиди сѐ она што со векови се создавало, ќе замириса воздухот на пепел и јаглен, а по малку ќе останат само урнатини, поцрнети и голи, што нема ќе сведочат за доживеаниот ужас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се согласивме малку да го изнесеме на воздух, зад зградата да си поиграме со него.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гледам во книгата и вртам непрочитана страница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дејко го носеше: тој го нашол и тој во мигот се сметаше за најгазда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
За миг се загледувам во седалцето во десниот агол од балконот. Ластовичките веќе го напуштиле.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но, Питу не го збодна коњот. Разбранувано се спушти, ги рашири рацете и за миг се слеа сѐ во една прегратка: и тој и жената, и детето и коњот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зад него, за миг се најде келнерот Велко, држејќи го во едната рака коланот со сабјата, а во другата капата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Низ треперливиот дожд нејзините збунети очи за миг се задржаа на розовиот флокс, потоа се свртеа кон високите сини ралици и потоа се спуштија на жолтото ритче од маргаритки.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога беше само на неколку метри од неа, четирите шепи престанаа да се вртат и неговите очи за миг се загледаа во неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Веќе следниот миг се слушна како вагоните во тунелот сопираат, како експресот ја губи силата, како не може да го прониже тунелот, како папсува; а само миг потоа, од тунелот истрчуваше машиновозачот, млад човек со брада, ќелав, влакнест во рацете, избезумен, и нешто викаше; излегуваа од вагоните и многу луѓе, цел град, цел еден свет; се собираа под покривот на мостот, под мрежата со згаснат напон и гледаа во јагленосаното тело што лежеше на мрежата; некој се онесвести, а некој друг повика: „Каде е жената?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му го турнале стапот и овој паднал и во истиот миг се распаднал на коски и месо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сфатив дека за нас други патишта веќе не постоеја освен патиштата што водеа кон нашето искоренување... и во тој миг се слушнаа гласови и викања да продолжиме кон Албанија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Забележувам како затреперуваат мускулите на нивните образи, а по миг се огласува мачно откината долга, жалосна и тажна воздишка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мислата влече назад во времето одминато што сал за миг се претвора во јаве, живнува празнината и ги разбудува спомените кои небаре врзани во синџир надоаѓаат, стегаат, гребат, толчат, гмечат, жежат и навејуваат тага.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога во еден миг се опулив во дното, има што да видам, си ја допивам сопствената сенка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нараторот -автор (на чудесната книга) без срце -книга, ќе си тргне од Стамбол, каде во тој миг се наоѓа, кон татковината.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден миг се сетив, се присетив оти ми недостигаат Ише, Ишка и ишињата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И можеби не само за тоа додека за миг се наднесуваше над мене и ги криеше со влакнестиот подбрадок и своите очи и птиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дишеше шумно низ нос, не во исчекување да станам и да го доведам до местото за кое беше уверен дека го знам, дека привремено е моја тајна, туку во занес на човек од кого ништо не може да се сокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој миг се слушна милозвучно пеење: „Еј, мирисни цветенца, пожолтени листенца, еве, брзам, идам, - идам да ве видам!
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Сега ги гледаше како се оддалечуваат, нишајќи се во длабокиот снег и еден миг се почувствува виновен оти толку многу го очекуваше токму овој миг кога ќе им го види грбот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Леските се стресоа, исто како на тоа место да се разбуди некој одамна изгаснат вулкан, снегот се разлета на сите страни, а оттаму уште во истиот миг се подаде огромното црно клопче на телото на оној негов прекрасен, како излеан од некој црн метал настрхнат самјак, чиктисан уште со својот прв скок, со кој што излета од леските, право кон него, право кон чамовото стебло крај него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А волкот уште иститот миг се згрчи во едно ужасно зимско клопче и се отфрли далеку, колку два скока.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, среќата не го стори она, што можеше да го стори и тој во еден миг се почувствува наполно осамен, без неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Големиот Томо речиси во миг се смали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За миг се виде себе си како еден капиталец со набиени рогови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Арсо ги наполнува градите, му светнува пред очите и за миг се најдува таму, на брегот, меѓу своите сокласници од гимназијата, безгрижно затрчани по песокот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ноќе и во лето, кога се домашните во полето, пенџерињата се поклопуваат со дрвени капаци но тие во мигов се раскрилени па низ замрзнатите џамови во одајата навлегува, зрачен, самракот: во меѓувреме надвор стивна виулицата, стегна сув студ и сега на небото и во воздухот се најавуваа јасник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се извиѓи воден столб. Над него за миг се изви виножито.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Шумшул- град чека да му бидеш спасител.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Како боли Секоја минута живеам од магијата на твојата едноставност... секој миг се надевам дека ќе ме допре твојата мила рака.. ќе ме погали и ќе ми дари мир во душата...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Додека Гзиме одеше да ги види децата, во мигот се сетив на првата тајна средба со Јасер Арафат, пред две неполни години, по предавањето на акредитивните писма на едно тајно место, како прв амбасадор на Југославија на државата Палестина, која офцијално не постоеше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од намуртено, наведено. натажено дете за миг се претвори во вистински веселник.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На вториот ден играта се повтори со една мала измена: сретнатите детински очи не се исплашија како вчера, но погледите достасаа до едниот и другиот и на миг се погледнаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Однекаде засвире и хармоника. За миг се залула ситно, китно оро.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И џагорот стивнува, и в миг се групираат по одделенија, и влегуваат во училишната зграда, низ скалила, низ ходници - се рапределуваат секое одделение во сопствена училница.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А обраќајќи се кон личностите од американскиот политички врв, ќе истакне: "Зар не би можел некој од нашите истакнати луѓе во Вашингтон, исто така убаво и дури малку подобро да зборува?
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Читајќи го неговиот говор, јас за миг се исплашив дека големиот британски конзервативец отишол премногу лево од мене... “.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И во тој миг се слушна растеажениот глас на Кољо: - Е, ре, Трајко, шо работа нѐ чека...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Жари пламенот, ги подлижува и ги прегрнува цепениците, разнишано се извишува нагоре, се напластува дипла врз дипла, за миг се смалува и со поголема сила наеднаш расте и пругоре исфрлува роеви искри.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Усните ѝ затреперија и сал за краток миг се стопија и откако низ нос испушти долга, мачна и таговита издишка, таа тивко, одвај чујно, небаре се плашеше да не ја повреди тишината и молкот и никого да не растревожи, шепнешкум изусти:
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Високо над Бел Камен за миг се отвори небото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Трска, со тие негови долги нозе, за миг се најде крај Окомен и, како да гасне догорче од цигара, со петицата му ги здроби очилата поднати недалеку од него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се загледав во парченцето ткаенина што во тој миг се наоѓаше меѓу нејзините прстиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што ми фали пак мене? - Ништо, ама не знам зошто сте вие машките такви, кога некој ви се допаѓа, не го кажувате тоа отворено, јасно и гласно, туку сѐ нешто изведувате – реков и во тој миг се сетив на Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку е тој поразличен од сите што ги знам, колку е сѐ полесно и поедноставно со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)