Во воз на влеча немаше плата сметки се редат, фамилија страда извршител крвник тропна на врата кај има сила не барај правда Роди се човек роб биди животот мачен од лопови, гниди секое лето на одмор на Вардар секоја зима на маса со ајвар Пуста да остане економска криза реши да земе иселеничка виза партали собра во Канада слета татковино курво, децата ги еба
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Момчињата, на една маса со Франц, се потсмеваа и го гледаа де едниот де другиот.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Бездруго, македонските маси со поголема радост ќе го прифатат гледиштето на македонските националисти што проповедаат Организацијата да се претвори од револуционерна во еволуциона. Како таква ќе може легално да работи во Турската Империја.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Се сврте и со испружена рака и брз чекор дојде до масата со телефоните.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Скопскиот производител се покажа само со два свои производи: трпезариска маса со столови, во стил, и со една дневна соба, наменета за самци и за хотелски објекти.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Покрај една малку подалечна маса имаше едно слободно место, но нешто во изгледот на човечето навестуваше дека тоа ќе внимава доволно на својата удобност и дека ќе ја одбере масата со најмногу слободни места.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Си го пробија патот низ преполната просторија и ги растоварија подавалниците на масата со метална површина, на која на едниот агол некој истурил баричка од манџа, нечиста течна маса која личеше на повраќаница.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Зад него, Винстон можеше да ја види работната маса со зелено-засенчената ламба, говоропишувачот и жичната канта за отпадоци, набиена со хартија.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Најотворено прифатија да ја делат масата со нас. Нестрпливо се впуштија во дијалог.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Се сеќавав на тие мигови кога во судницата, на масата со излижана маслинеста боја, се шеташе бледа неонска светлина, заминувајќи на десно, паѓајќи на подот, по паркетот, и пак враќајќи се од левата страна на масата, повлекувајќи ме и мене низ нејасни сеќавања за неизвесноста на кружното движење што од игра со сласт и страст се претвори во вител на силна и матна вода во која се губи свеста и престанува постоењето кое толку многу го сакав.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Ноќите ги минуваше во својата канцеларија која, покрај службените елементи (биро, фотелја, маса со шест столови за состаноци), беше опремена со кауч и шкаф за облека, со фрижидер и шпорет во малата ниша од која на левата страна се влегуваше во пристојно уреден тоалет, а од десната страна се излегуваше на тераса свртена на југозапад, кон височините на планината.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Во двете соби, од кои едната продолжуваше во ниша изделена со ламперија, беа сместени неколку ниски тапацирани столчиња и една табуретка, меѓу нив дрвена масичка, креденец со три реда рафтови, шкаф за облека, трпезариска маса со неколку високи столици, како и два железни кревета кои некогаш ги користеле чуварите од фабриката „Металски завод“.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Езерото се бранува во сини и црни маси со бели шамичиња од пена. По него се точи снопот на зајдисонцето со запалени класје.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Сред собата имаше самоделски шпорет, в лево маса со по една дрвена клупа од двете страни, а зад вратата кревет прекриен со ложник.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Убаво изгледаше масата со писатели распеани до немајкаде.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Не траеше долго седењето кај кумот на клупите покриени со ткаени килими и масите со бел како снег штиркан дамаст.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Масата со пијалоци беше на другиот крај од салата.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
И да ѝ говорам - Марија, (или Елена, или...) Марија, копнеам за мала кафеанска маса со бел шаршаф и чиста пепелница.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Темна маса со изгасната глазура, неколку редови книги зад стакло, позната репродукција, црна виолинска футрола в агол.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не го газеше белото платно, одвреме на време ставаше по некое дрвце во печката, и облечена така како кога одеше на работа, времето го поминуваше крај масата со неколку бели листови пред себе во обиди да напише писмо до Добра или до Чана.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Подзабавуваа со поставувањето на масата со надеж дека сепак некој, макар и случајно, ќе намине да направи здраво- живо со нив, само кој ти доаѓа на ручек ако претходно не е канет?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Повеќепати ги имаше видено на иста маса со руменото Розе.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)