манџа (имн.) - и (сврз.)

Кај ручек време дојдоа и гостите, на чело со нункото Милоша, си поручаа од Митрините тепсии, ја пофалија Достината нова манџа и си отидоа да разнесуваат по селото за новините што ги воведува рожденката. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така зготвената манџа и името си го менува, се вика Јајца на вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И затоа вечервава не му беше ништо тешко да ја отвори влезната врата, која уште беше на мандало притурната, бидејќи Митре не беше готов со јагнето, а сестра му Стана и другата слугинка не беа готови со другите манџи и алвата, што ја пржеше внук му Најдо, дете од тринаесет четиринаесет години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога се качуваше по скалите, на чардакот кучката и куталето ја довршуваа попарата што ја беше надробила баба од манџата и лебот што не ги изеде даскалот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кртовица вади од торбата манџа и погача. Јадат.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Гладен е, ама не признава!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
А тука настана проблем... секој ѕидар, тесар, армирач, при преземање на манџичката и пола кило леб треба да го предаде купончето.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Значи патуваш од Вардар па до Триглав. Летуваш воглавно во шатор. Јадиш чурук манџи и Ева конзерви.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тоа што не се појави никој не значеше дека не уживаа во вкусната манџа и во слатките по јадењето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
До горе ни ги полнеа чиниите со манџа и леб ни даваа повеќе отколку што сакавме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)