мака (имн.) - се (зам.)

Па кога Кузман сред јарост и мака се провикна: ... „Бидете смели, о деца на Река! Нечесност не ќе нѐ плаши.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но маката се зголемуваше. Бегањето не ја расеваше. Не. Никогаш...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Гласот му беше придушен, слоговите со мака се корнеа од грлото: „Ти продолжуваш самиот себе да се исклучуваш од оваа средина. Го знаеш ли тоа:“ „Знам само дека се вклучувам во самиот себе“ , рече Отец Симеон. „Јас не сум акт за канцелариски фијоки.“ „Ќе бидеш избришан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со мака се пробиваа и жените со новородените деца за да ги крстат во црквата и за да им го дадат името на светецот - Наум.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На сета мака се смееме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со мака се провира и светлината внатре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се товарат ранетите во возови; трчаат болничарите и со вар испишуваат крстови по вагоните; внатре вагоните се послани со слама; ранетите си помагаат еден на друг: ги подаваат рацете или патериците и ги прифаќаат оние што со мака се качуваат во вагоните; во далечина екнуваат пукоти, наредба е што побргу да се трга.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со мака се фатив за правата гранка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На неговото викање со мака се разбудувале. Ги калајсувала маглена павлака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Почекај, и мене нешто ме стегнало“ Тапа - тупа, тапа - тупа, така маката се истура.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)