На мажите повеќе им лежеа глаголите, и тоа неповратните, нерефлексивните - со исклучок на „ми се може“, кој и онака тешко може да се вклопи во стандардните речници.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
А, жените плачат зошто повеќе нема кадарни, сербези мажи, шармантни и галантни заводници, севдалии, внимателни, полни со љубов и разбирање, џентламен и совршен сопруг.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
А за мажите работите се едноставни и мажите повеќе не им веруваат на женските солзи!
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Па и со мажите е веројатно слично. Само што на мажите повеќе им прилега рамнодушноста.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)