луѓе (имн.) - се (зам.)

УКИМ = Универзитет „Св. Кирил и Методиј“ УО = Управен одбор УПОЗ = Синдикат на работниците од управата, правосудните органи и здруженијата на граѓани на РМ УРМ = Устав на Република Македонија (Сл. весник на РМ, 52/1991 и Амандманите I-II [1/92], Аман- дман III [31/98], Амандмани IV-XVIII [91/01], Амандман IX [84/03], Амандмани XX-XXX [107/05], Амандман XXXI [3/09]) 317 ФПИОМ = Фонд за пензиско и инвалидско осигурување на Македонија ХОВ = Хартии од вредност ЦК = Центар за култура
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
КД = Командитно друштво КДА = Командитно друштво со акции КЗ = Кривичен законик на РМ (Сл. весник на РМ – 37/1996 и 80/99, 4/02, 43/03, 19/04, 81/05, 60/06, 73/06, 7/08, 139/08, 114/09) КП = Казнено-поправни КПУ = Казнено поправна установа КПУЗ = Казненопоправна установа – затвор КСОМ = Конфедерацијата на синдикални организации на Македонија 315 МВР = Министерство за внатрешни работи МГУ = Московски Государствен [државен] Универзитет МЖ = Македонски железници МЗТ = Металски завод „Тито“ МК = Меѓуресорска комисија МКД = денари ММФ = Меѓународен монетарен фонд МО = Министерство за одбрана на РМ МП = Министерство за правда МТСП = Министерство за труд и социјална политика МЦ = Медицински центар НБРМ = Народна банка на Република Македонија НВО = Невладина организација НКД = Национална класификација на дејностите НССПЖМ = Независен синдикат на сообраќајниот персонал на железничарите на Македонија НУ = Национална установа ОЈО = Основно јавно обвинителство ОКДЈС = Општ колективен договор за јавниот сектор на РМ (Сл. весник на РМ – 10/2008) ОКДС =Општ колективен договор за стопанството на РМ (10. VII.2009) ОП = Општествено претпријатие ОС = Основен суд ПЕ = Подрачна единица ПИО = Пензиско-инвалидско осигурување ПЗУ = Приватна здравствена установа 316 ПС = Полициска станица ПТ = Пречистен текст [на закон] РЕ = Работна единица РЕК = Рударско-енергентски комбинат РМ = Република Македонија RLF = Rosa Luxemburg Foundation (Фондација „Роза Луксем- бург“ – Берлин, Германија) СИЕР = Синдикат на индустрија, енергетика и рударство СОНК = Самостоен синдикат за образование, наука и култура на РМ СРМ = Социјалистичка Република Македонија ССМ = Сојуз на синдикатите на Македонија ССП = Средна стручна подготовка СТД = Самостоен трговски дуќан СФРЈ = Социјалистичка Федеративна Република Југославија ТД = Трговско друштво ТП = Трговско претпријатие Трег. = Трговски регистар УБК = Управа за безбедност и контраразузнавање УИС = Управа за извршување санкции
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во овие процеси, луѓето се инспирираат меѓусебно едни од други...
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Студено бакнувајќи ја сестрата, Вадим со неа и со жена си се упати во малиот неугледен автобус.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Гратчето беше обично: ниски згради, низа од „коцкички“, оддалечени сирени, лаеж на кучиња. Луѓето се криеја по дупки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Луѓето се чудеа... Што наумил сега Чанга? Каква прослава на враќањето кога му се готви јамка, кога му се бројани дните и нему и на козите?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако во антиката луѓето се жртвувале во името на Дионис, сега тие треба да се жртвуваат за новиот господар, Сталин.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козарите подоцна му објаснуваа на Чанга дека стравот од луѓето се пренел кај балканските кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И козите и луѓето се вознемирени и се во потрага по излез.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Луѓето се прашуваа – како може млекото да извира од тврдината?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Луѓето се разотидуваат. Само двајца гробари останати.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Луѓето се такви какви што се и не е несфатливо нивното однесување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега луѓето се собираа од двете страни на селото и тргаа кон центарот, кај големиот мост, каде што се и двете продавничиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знам дека луѓето се суетни, прости и алчни, но не сум знаел дека овој проклет свет околу мене ќе се дрзне да ме одгатнува и, уште да смета, дека ме проѕрел?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но не одеше лесно. Луѓето се правдаа со немањето пари за водомери, а всушност, се плашеа од можна наплата на потрошената вода во иднина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Едно време, како во нестварен живот, од меѓу луѓето се слушна свирење на хармоника - „Куќичка сред цвеќе, куќичка сред цвеќе...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му зборував за важноста на Маказар за целиот крај, за неговата историја, дека ништо никој никогаш не направил, а дека секогаш, макар не многу, само се земало, дека луѓето се селеле за подобар живот, од немање, еве вакви услови, реков, од немање вода, струја, телефон, пат асфалтен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На ова се надоврзува и неговиот пристап кон монтажата: педантно чување на неуспешни, безвредни сегменти од филмот, од една страна како сочувување на автентичноста (кај Ворхол нема лоши кадри или лоши актери: „Обичните луѓе се феноменални... снимајќи ги, не можете да направите лош филм“), и од друга, како мета на специфичниот фалш
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ворхол, и пред да почне да се занимава со правење филмови, имал афинитет за собирање и колекционирање на безвредни предмети за масовна потрошувачка, како неупотребени возни карти и сл. 100 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За Февруарскиот карневал во Келн луѓето се приготвуваат цел месец, па и повеќе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Луѓето се жалат и кога имаат и кога немаат право.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кон историски вредности на градот луѓето се однесуваат со вистински пиетет.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, има некои работи што се типични за Софија и на кои овдешните луѓе се жалат...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Изгледа дека тие со векови заедно се граделе, заедно растеле, зашто и денес катедралата се чува грижливо за да не ја нагризе забот на времето и луѓето се трудат да ѝ ја зачуваат нејзината младост.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Луѓето се точкаа уште низ чекална, уморни и нерасположени, излегуваа на перон и пред станица, и пак се враќаа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Луѓето се збија исплашени сосем до ѕидот и Стојан Пискулиев остана сам на средина, повргнат в прав и скоро прегазен од страшната сила што ги истури својот гнев над него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Откако стана откупот, младите луѓе се поздравија и излегоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Луѓето се збираа навечер пред хотелот да слушнат радио.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но луѓето се жалеа: „Ах, нѐ измамивте со таа ретроспекција”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во компанијата Warner Bros инсистираа да го земам него.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
XIV Денеска сокаците селски пак чуден изглед добија: луѓето се возбудија, растрчаа, дошепнуваа ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Размислувај и не бегај од она што во себе го сметаш за вистината, зашто само по тоа луѓето се ценат и се сакаат...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ако во 20 век забавата меѓу луѓето се одвивала на друг начини, преку секојдневна комуникација и дружење, денеска како најбољи другари ги имаме фејсбук и скајп каде од 10 до 15 саати дневно може да драпате и оговарате, а наместо фејс ту фејс да се дружите само преку типките од тастатурата.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Еве, сѐ повеќе луѓе се интересирале за неговото сликање, а тој не отвора изложби секој ден; доаѓаат луѓе и од странство, бизнисмени, мецени, имбецили, можеби некој ќе се заинтересира и за него, ќе посака да му наѕре во ателјето што слика, може нешто и да купи, тие се парајлии, што е за нив некоја илјада долари или марки?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во Европа, сѐ поголем број луѓе се приведуваат секоја година за трговија со кет.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А има луѓе се плашат и на пиле да му го скинат вратот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Испотени, мртовецот го носат; и во тремот го внесоа тој товар скап, а луѓето се собрале крај мртвиот и немо приковале свој поглед тап.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Не е на одмет, мислеше, в недела да отидат на Коритница и да ги исчистат коритата; луѓето се слободни па ќе биде можно да се соберат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Садриазамот се сврти спрема старецот; тоа, да не ја нападне првин главната цел, туку да удри на неа, со сите расположиви сили, дури откако ќе ја обезбеди заднината, беше основа на неговата воена вештина, па сега, упорно загледан во старецот, се прашуваше дали тој не го лаже, дали навистина луѓето се избегани на Имотот?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога луѓето се делеле пред селидби го измислувале, го повикувале нивниот бог на помош.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Луѓето се однесуваа со почит.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таша не би можела да ни приговори..
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој објаснува како се формирале династиите, како тие изградиле институции, како луѓето се преселиле од селските подрачја во градовите, како создале институции на моќ и како постепено династиите се губеле, а се создавале нови.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но има многу луѓе, а некои од нив се жени, кои не го делат тоа мислење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Присвојувањево е типично за машката настојчивост да си бара статус на универзален субјект – статус на некој кому никогаш не му се строго забранети ниедно искуство и ниедна општествена улога.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понатаму, бидејќи вдовичлакот е една од малкуте родово особени, конвенционални женски улоги што нашироко се многу почитувани и бидејќи носи одредена општествена моќ и престижност, кога геј-мажите ќе ја запоседнат, тие ги лишуваат жените од монополот на неа и од општественото достоинство што им се згрнува бидејќи се нејзини единствени сопственички.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, сосема е во согласност со логиката и со имплицитната политика на машките геј-културни практики да се смета дека никому природно и автоматски не му следува право на такво достоинство и дека е нечесно да се бара општествена повластеност на туѓа сметка во свет во кој некои луѓе се дисквалификуваат од сериозна размисла поради нивната општествена обележаност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Другиот вид колебливи луѓе се со многу знаење; тие се двоумат при носење одлуки.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И по секоја војна луѓето се враќаат дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пискање на десетици луѓе се слушаше од сите страни.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Стотици луѓе се имаат самоубиено минатата недела, не можејќи да ги издржат притисоците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А кога го крстивме, кога попот и другите луѓе се чудеа на неговата невообичаена големина, ти им објаснуваше дека и доктор ти рекол дека такво нешто може понекогаш да се случи кај некои мајки; тоа зависи од мајката, од исхраната, од движењето и времето во кое се раѓа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И дури луѓето се веселеа и ја славеа слободата, стариот Силко шеташе низ бавчите, фаќаше светулки, ги држеше во раката и плачеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во тоа време кога Бандо и жена му ги сонуваа овие соништа, војската крстосуваше низ селото: одеа на фронт, се враќаа, пренесуваа раненици, довлечуваа оружје; се слушаше далечно пукање на топови; луѓето се качуваа на планината, одеа со чунови по езерото да чујат што подобро, се будеа ноќе кога пукотите на топовите ќе се огласеа поблиску, и со нетрпение чекаа да се пробие веќе еднаш фронтот, да дојдат сојузничките војски од Грција, да им дојде крај на овие исчекувања и маки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ропството постои само затоа што луѓето се тресат за својот жалостен живот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Луѓето се мирни, сонливи, и не знаат да кажат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Луѓето се тискаа околу раскажувачот и тој сега личеше на глиста - жилаво издолжена над главите на другите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Капнати од умор, раскинати, закрвавени луѓето се натркалаа да спијат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Некои, како што рече, нему многу драги луѓе се жалеле на условите за дневен престој. Башка, персоналот бил нељубезен.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Што ти направи, братче Јоне, со страв му вели Уља, јатрва ми, што ти направи, вака да ја мачиш? - Прдна, викнува Јон и луѓето се засмејуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нејсе. Луѓето се согласија: сакаат да работат, оти им се јаде. Им се витка мевот, им бега папокот од нејадење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето се грабаат, се нафрлуваат, кубат од месото. А тоа живо не се кубе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лазор Ночески велеше дека само од многу ум луѓето се збудалуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога излегоа пред гробиштата луѓето се видоа цели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не сфаќав, не знаев веќе кога сум буден, кога живеам во зелени соништа, сам, на мртва земја и под мртво небо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сомневања, немо смирување. Потоа здодевност. Луѓето се растурале полека.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашеа да не е волк и наслушнуваа тапи удари на рогови во дрво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најверојатно искра од огништето. Сламениве покриви од светулка ќе пламнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Расфрлени мртовци и ранети, крв, остарена младост на прагот на својот прв ден, мајко моја изгубена во моето детство, и мртва помоли се за својот син и за неговата прва љубов и за спас од споулавување пред спомените.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во новиот метеж луѓето се измешаа со своите сенки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ранениците ги стиснаде забите - ништо не е, ги тешеле своите жени само со насмевка, а вдовиците си ги кршеле прстите и оделе од човек до човек; секоја се надевала дека ќе го види познатото лице на својот маж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето се бореле и со нокти и со заби, за една глава барале две: на малите народи една глава им е поскапа од три непријателски; ќе убиеш тројца, четвртиот тебе ќе те доака; ти гниеш во гроб, тој делка дечиња - тројца браќа му загинале, четири дечиња ќе изделка; ти ни род ни пород, тој сѐ може.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што било потаму? Ништо... Кога до жолчка понижениот Адам Лесновец (самиот тој од гордост си го измислил славољубиво второто име) се вратил во пештерите и кога раскажал, издувувајќи ја со зборовите и маката од себе, дека се повлекол пред жените зашто не сакал да ги тимари (кобилите, рекол) со ластегарка од жал кон животворното млеко што можело да им секне а кое утре требало да ги израснува идните каменоделци, луѓето се насмеале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се ревело, крвта плискала на камен. И исечени луѓето се тепале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина, над неговата камилавка недостасувал свет и блескав триаголник што ќе бдее над грешниот свет со око на духот светопресвет од кој затруднела мајката Исусова.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ти треба да се чувствуваш силен и да го зграпчиш за уши злодејот Мечкојад. Луѓето се исплашени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
(Потоа дружината, домаќинот и возбудените луѓе се договориле, едни со оган да ги потераат коњите на Турците в пропаст за да не се вратат во кулите, бездруго кратовски, нивните јавачи да ги закопаат длабоко, ни дивина ни пци да не можат да ги откопаат, а оружјето да се сокрие така што за него ќе можат да знаат само двајца - челникот Онисифор Проказник и молчаливиот Чучук-Андреј.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еднаш, по еден сушен Петровден, удриле со голи сабји на карван што се враќал со сребро од Кратово.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Сакаш да станеш војвода, господар, се чувствуваш силен?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно од говедата чудно рикна. Другите се обеспокоија и му се придружија. Некои од луѓето се исправија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така тие го сардисале гратчето со пушки и топови: истрел - крик, писок на сабја - писок на пресечено грло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Попусто: чудото на оживување било возможно само во старите манастирски книги. Луѓето се збигоросувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
20.00 Постои тенденција на чести ерекции за време на почетната фаза од пушењето, што ме потсеќа, кога сме веќе кај оваа тема: за сексот во однос на хероинот можам да кажам две работи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Или ве држи константно така што луѓето се изненадени од вашата издржливост, или вториот ефект е едноставно ништо, не може дури ни да ви се „дигне“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Енергично листав сѐ дури вниманието не ми го привлече спасоносно, следната сомнителна реченица: „Повеќето луѓе се способни да го исклучат протокот на стимулации кои доаѓаат од околината, но оние со ниска латентна инхибиција не можат, што резултира со психози, превисоко ниво на креативност или и двете.“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Едноставно таквите луѓе се полни со страв, се напрегаат над своите способности, живеат во штрек, од ден на ден стануваат сѐ побездушни, послепи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Луѓето се чудеа и се крстеа: „И господ не држи до никаков ред: за една ноќ може да те излаже за цело годишно време: вчера беше пролет, а денеска зима...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Луѓето се веднат и им се тргаат од пат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сретна многу познати, уште од она време на крвавите воени години и се изненади - луѓето се менеа, имаа други лица и други облеки, а тој, влечејќи се по врелата калдрма, уште му се молеше на својот бог по крчмите и се кострешеше како гладен вепар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Махмуд Дарвиш мигум се оттргна од внесеноста во пејзажот и со повишен глас, можеби во знак на протест рече: - Да, луѓето се убедени дека јас пеам за Палестина, но јас пеам само за мојата Мајка...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некои велат дека вие пеејќи за вашата Мајка, пеете за Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко предложи конечно заемките за шербет-слатките (како баклавата, раванијата, кадаифот и другите), да си останат, сѐ додека луѓето се насладувале од нив.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И додека Татко и Камилски се договараа за последните работи околу конечното составување на листата на заемките на чардакот, влезе Мајка со госпоѓата Камилска да ги поканат работливите сопрузи на подготвениот ручек во бавчата со ориентални јадења во бавчата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Под црногорицата луѓето се раѓаат тврдоглави и умираат такви, И не им останува друго туку или да научат да живеат заедно, во пријателство, или пред време, пред тоа да го стори природата според свои тајни закони, да отидат по ѓаволите, не еден по еден според предвиден ред туку сите наеднаш, Со еден крик од кој ќе се уриваат карпи, ќе пукаат глечери и ќе се отвораат зараснати вулкански рани.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој се врати кај масата, го брцна перцето во мастилото и напиша: „До иднината или до минатото, до едно време во кое мислата е слободна, кога луѓето се разликуваат еден од друг и кога не живеат сами - до едно време во кое вистината постои и она што е сторено не може да биде отсторено:
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој продолжи да чита: Целите на овие три категории луѓе се сосем непомирливи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Просторија со низок плафон, преполна со луѓе, со ѕидови потемнети од допирот со безбројни тела; исчукани метални маси и столови, поставени блиску еден до друг, така што луѓето се допираа со лактовите; искривени лажици, накршени подавалници, груби бели чанчиња; сите површини измастени, нечистотија во секоја пукнатина; и еден киселкав, измешан мирис на лош џин, на манџа со метален вкус и на нечисти алишта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега, кога ќе се сетам на тие момент, многу ми е жал што беше така, но си велам: „Камо да е жив, па, пак нека биде така, луѓето се караат, се мират, тоа е животот“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога го видоа луѓето се возбудија и започна хајка по него: истрчуваа луѓето од куќите, со вили, со секири, со пушки, го бркаа, пукаа на него, но куршумот никако да го фати; скокаше тоа преку плотовите, ендеците, се вовираше низ грмушките и пак шмугнуваше в шума.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Луѓето се зафркаваат со киберсексот, но тоа е нешто за што сериозно треба да се размисли: тоа е драма, подвојување на човечкото суштество!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога светот стои во место кога лудаците остануваат на престол кога тешко се стига до вистината стиховите ја мрдаат жабокречината Кога доблеста знае да кризира и душата со чемер тетовира кога љубовта знае да девалвира вистината на хартија се гравира Проклетници одземаат живот ѕверовите се грабаат за имот лудаците го убиваат мирот стиховите сведочат на листот Лудаците сепак умираат ѕверовите во пекол заминуваат карактери и луѓе се менуваат а стиховите на лист остануваат
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
По ручекот се заредија грнчињата со вино. Луѓето се ќефледисаа и удрија во песни.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Луѓето се прибраа, и бидејќи останаа без водач, и не помислија да им притекнат на помош на опсадените.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
ПОРАДИ ТИЕ ПРИЧИНИ некако се ублажи положбата и луѓето се поразмрдаа. Наближи и денот Илинден, селскиот панаѓур на Градешница.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Местото им помага, луѓето се итри, храбри, па дури и дрски, та ништо не можевме да направиме – почна да се правда Суљо, земајќи ја чалмата од душемето. – Е, како не можевте? – праша разбеснет кадијата. – Сите ве истепаа, што ли?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Луѓето од Езерец уште од зори се приготвуваа да одат во манастирот, да му запалат свеќа на светецот, да му се помолат и да купат нешто на панаѓурот; во селото врвулица: излегуваа луѓето од куќите, се меткаа по дворовите, се собираа и тргнуваа; секој носеше по некој дар за манастирот: овца, коза, теле; тие што немаа добиток, плачки: кошула, риза, чорапи, бовча, шамија; рикаше добитокот по патот, луѓето се довикуваа, се причекуваа да одат заедно; помладите одеа пеш, а постарите и децата качени на коњи или магариња; некои одеа со чунови по езерото во кои имаа изнаредено плачки за спиење и храна - сето личеше на некоја преселба, збег.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во черепот забележаа змиски јајца, кои при фрлањето на черепот, распукаа и од нив излегоа мали змивчиња; луѓето се згрозија и почнаа да ги удираат со лопатите и да ги гмечат со нозете.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето се кршеа: каде да се определат, каде да одат: на свадба или на погреб.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потем луѓето се разотидоа - секој по нешто заборавил.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Луѓето се плашеа од него, после свикнаа. Беа бедни, тој беше дарежлив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Слушај! - подвикна Коте и малку се зауми. - Тој, знае ли оти со луѓе се живее.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Луѓето се појавива и тргнаа крај реката.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Луѓето се чудеа. Млекарите, откога во градот влегоа Германците, беа ретки.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Луѓето се упатија кон него.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Море браќа бре, ами Силјан е шетан човек, им рекол некој стареа, тики видел земја секаква, ти видел море, тики со секакви луѓе се кунуштисал, да од тоа Силјан се научил вакви приказни и сторении да ни кажива.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Луѓето се инсекти во зајдисонцето на шумата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
КУРТА: Луѓето се ебат околу нив!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Луѓето се стаписани. Стојат над двајцата мртви луѓе и ги обрнуваат главите и го гледаат песокот на Марс и далечниот бунар во кој Регент флотира во длабоката вода.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ушите слушаа, а Носот длабоко вдишуваше. Потењето кај исплашените луѓе се засили.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тука се, по многу години, неверојатно, тие, неговите луѓе се тука, тие ќе го вратат на Земјата, родената земја со морињата, синото небо и планините.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Луѓето се затскрија зад свијокот, во густите дрвја, и зедоа да одат угоре, по шумичката. Таму не ги фаќаа куршумите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога децата трчајќи ѝ задишани влегоа в село, луѓето се чудеа што станало и прашуваа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Луѓето се учат од животот, а децата најмногу.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој топол ветер, што го спомна уште како мал, јас дури сега, како стара, го сеќавам и тоа честопати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш луѓето се фолираа: обично го преуредуваа просторот што помалку да личи на себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во суровата тишина луѓето се дават во сопствените солзи, а со секое менување на светлината може да откриеме по една тајна и да бидеме сѐ поблиску до вистинската љубов, за која не постои супститут.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
ДЕЛ СУМ ОД ТВОЈОТ СВЕТ, МОЈАТА УБАВИНА Е ЗАМРЗНАТА ВО ТВОЕТО СРЦЕ, НА ДУШАТА ТИ СПИЕ МОЈАТА ЉУБОВ, А И МОЈАТА БОЛКА И МОИТЕ СОЛЗИ НЕ ТИ СЕ ТУЃИ...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Уморни очи, скржави солзи, рамнодушни погледи и ладни чувства, како стареат луѓето се навикнуваат на рамнодушноста, стануваат кербери, фанариоти, чувстваат константна неудобност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Луѓето се создадени за да креираат љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Моево срце некогаш пишуваше романтични приказни во долгите непроспиени летни ноќи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите сетила се отворени за да ја впијат во себе магијата на страста, како патување низ некои други димензии, непознати и езотерични простори.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јавната сфера се состои од два главни дела: органите за информирање и политичка дебата (весниците, списанијата, памфлетите); и институциите за политичка дискусија (парламентите, политичките клубови, литературните салони, кафеаните, салите за состаноци и другите јавни простори каде луѓето се собираат за да дискутираат за јавните работи и да се организираат против арбитрарната и опресивна државна моќ.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
91 Базирајќи се врз сознанијата од широк спектар на дисциплини, вклучувајќи ја историјата, економијата, социјалната теорија и филозофијата, 90 Види Seyla Benhabib, “Models of Public Space: Hannah Arendt, the Liberal Tradition, and Jürgen Habermas” in Habermas and the Public Sphere, ed. Craig Calhoun (Cambridge: MIT, 1996), 73. 91 Првично конципирана како постдокторска дисертација, „Структурната трансформација на јавната сфера“ била одбиена од Адорно и Хоркхајмер, доведувајќи до тоа Хабермас да го напушти Франкфуртскиот Институт за социјални истражувања. 81 во „Структурната трансформација на јавната сфера“ Хабермас студиозно го исцртува развојот на јавната сфера од нејзиниот репрезентативен карактер во феудализмот до различните форми на нејзино постоење во буржоаското општество и последователната структурна промена на јавната сфера во доцната модерност предизвикана од заедничкото влијание на државниот капитализам, зголемената улога на големите претпријатија во јавниот живот и моќта на културните индустрии.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Со кои луѓе се среќававте, вели, и какви задачи добивавте?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето се погледнуваат меѓу себе, готови да го фатат излезот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Времето минуваше и луѓето се заситија од едноличноста на изложбата.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Откако луѓето се собраа, запалија свеќи и му се помолија на Бога секој за себе, Петре Питропот дојде на пцалтирницата и оттаму го прочита Апостолот за Свети Никола и со тоа службата заврши.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Оттогаш наваму соборите во манастирот престанале, зашто луѓето се плашеле од грчките жандари кои се заканувале сѐ живо да испоколат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Покривите од неколку земјанки веќе беа пропаднати и сега луѓето се плашеа за куќите, па со качување или со предегање го чистеа снегот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Спомените од тие другарувања никогаш не исчезнуваат, никогаш не избледуваат, иако во животот луѓето се разделуваат, живеат на разни страни.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Чесни луѓе се тие, работливи... Ех, што убави времиња беа тоа кога во старо Скопје сите се познававме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зошто луѓето се обидуваат да ја убијат оваа нова дисциплина со таква енергија?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Немале време да ги одврзат животните, одвај само луѓето се спасиле.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Луѓе се враќаат истоштени од работа. Јас се вратив истоштена од љубов.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Толпа луѓе се меткаа по плажата, гледаа во морето, немоќно кршејќи ги прстите, додека други ги вртеа грбовите кон морето за да не го видат неизбежниот крај на давеникот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Си одеше тој по улиците, допираше одвреме-навреме по нешто што ќе му се испречеше на пат, а потоа со задоволство гледаше како луѓето се тепаат кршејќи го златото.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И така, луѓето се сеќаваат на добриот човек Мирчо и благодарни му се.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)