Арно ама коа да неќи Госпот да го губи човека, чоек ништо нема што да му стори.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Лушпите беа забележливи и по подот на следната просторија, салата со шалтери, иако мојот поглед беше насочен малку погоре.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Брзината е сосема пристојна, сѐ додека не ѝ заѕвони телефонот на бирото. – Ало? – се слуша нејзиниот необично гласен сопран.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Сите коски и лушпи беше 'и собрала и 'и врлила во огон да изгорат, чунки се сеќаала оти можи нешто да се стори и да оживи пак како што била.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)