лузна (имн.) - на (предл.)

Имаше голема секира и голема лузна на челото и име кое сите го благословуваа, во големите зими покрај огниште.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Го жалеше Ивана и се чувствуваше како виновник за она што можеше да му биде заседа од тој поп-непоп со јоргованести лузни на голата јака черупка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Лузните на светкавата черупка беа помодри и подлабоки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Што призива овој `рѓосан меч, Ова црно рикање на добиток во летна ноќ, Што сака да каже оваа лузна на душата?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сети се кој ти ги знаеше шарките на петите, лузните на табаните и глуждовите твои, возбудените удари на срцето твое?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но остана лузна на залудност, зазор и нејасен страв.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа пребледе, бргу го погледна братучедот, кој веќе стануваше, и си ги закаса усните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Оди со човеков горе!“ ѝ рече човекот со лузната на македонски, без да ја погледне.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Арсо ги пипаше со прсти зарастените лузни на дланките, останати од јажето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Онисифор Проказник поминал со палец преку лузната на своето лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лузната на лицето, и затоплена од пролетна благост, не се ослободувала од модрите зимски апежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
(Ќе замавне оддолу кон небото, човекот не се распорува поинаку.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој бил посник, светец. Тој, не дедовците на некој друг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Девојката не го разбрала и се повлекувала пред суровата лузна на бледото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Шестмина Тур ... ци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште кога луѓето кришум се определувале за едниот или за другиот Онисифор, за Проказник со лузна на лицето или за веќе покојниот Мечкојад, можело да се случи да се пресметуваат дури и на спиење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Идните воденичари се собирале зад својот челник и молчеле, тој меѓутоа зачекорил со вкочанет врат и со крвава крпа околу главата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И како таа сила подоцна, на враќање, да ги известувала селата што им биле на пат или во близината на патот да остават на видливи места стомни со ракија, венци лук и сено - минуваат чумосани сеништа што не ќе се смилостиват под влијание на туѓа добрина да не се стрчаат со итрина на стаорци и да не ја седнат крај нечија софра смртта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но само се исправил полека, недозгрбавен и не со крената глава, туку повеќе сличен на човек што долго време стоел замислен на исто место, меѓу сенки од кои расне непробоен покрив и под кој ќе почне нова битка без сеќавање за вчерашните рани и лузни на неизлекуваната душа; и ќе гризе и ќе боде и ќе дави ревејќи само со крвта и сличен по нешто на оној негов дедо или дедо на неговиот дедо од дните кога бил со каменен чекан удрен над истото вака распарано животно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите сакаа да ја допрат со рака лузната на моето рамо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А ние, осакатените, кој со една нога, со една рака, со по две и три дебели лузни на телото од раните добиени во граѓанската одевме и кај едните и кај другите за да ни се потпишат под изјавата дека бевме учесници во НОБ и во ДАГ и тие со нивниот потпис одлучуваа ќе добиеме или нема да добиеме боречка пензија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
– Мислам дека никогаш веќе нема да бидам иста. – Сега сето тоа е минато – ѝ рече тој, милувајќи ѝ ги со врвовите на прстите крвавите лузни на лицето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со шеговит глас, соодветен за големи измислици, ѝ ја раскажа ублажената верзија на нејзината дијагноза. – Тоа значи – заклучи – дека ти недостасуваат уште неколку дена за да оздравиш целосно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ние тогаш ни насоне не можевме да си претпоставиме дека ја минуваме границата која, како еден од најголемите балкански ѕидови-граници, ќе опстојува толку долго, како лузна на Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)