лице (имн.) - како (прил.)

Однадвор се чу пак силно чукање и некој на турски извика: - Отвори, бре ќерата!43) - Потера од пет суварии!44) - тивко шепна домаќинот, побеле во лицето како крпа и се врати назад.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Однадвор пак се чу силно чукање. - Пеки, пеки!45) Сега идам, ефенди! - викаше домаќинот и со брзи чекори слегуваше по скалите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Навидум, имаа прво: широките стапала со кои самоуверено го грабаше потчинетиот простор, премногу здравата, волчја отпорност на блескавата насмевка, малите, цврсти гради што во четвртата деценија ѝ стоеја исправени како штотуку распупена девојка, таа мускулеста едрост на целото тело кое на нејзините платна со паганска надмоќ лебдееше над урнатините на згаснатите светилишта, пламените кадрици со по некое седаво влакно, што се извиваа околу лицето како змиолики фалуси – имаше невообичајан „машка“ сила за една пост-симболистичка сликарка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
II. Кога се симнав на перонот, снегулките се лепеа и сушеа на моето лице како солзи.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
ТЕОДОС: (Бришејќи го грлото од шишето скришно со шамивчето, прави лице како да треба да испие најодвратен лек. Отпива малце.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПЕТРИЈА: (Зела од тавата и му дава парче цревце.) На, куме!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Точно е, ги има многу намалено цигарите, и кога ќе ја фатам на дело, според бројот на догорчињата во пепелникот, дека претерала, таа има израз на лицето како дете што го откриле во некоја забранета работа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Слаба утеха за мене, и голема моја мака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Каснете колку да не ве шетаат вечерите, вели жената, а со лицето како друго да ни вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но не помина многу време, Цанулица пак се врати кај Цанул; шеташе низ селото како ништо да не било; пукаше каменот под неа кога газеше; ѝ гореа очите, ѝ светкаше лицето како расцутена тутенка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Солзи се слеваа по неговото лице како на мало дете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Сакав да му се извинам, ама сега е доцна не може да ме чуе, продолжи да ми објаснува низ солзи. - Затоа се расплакав.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Чана, уште пред да чуе каде нашла Пелагија одајка, светнувајќи со лицето како месечина, продолжува Ми д знјш мори сестро коуку ми е мило, тука не са устанува диљми нови Игејци ки дојдат, ет и ниа су Митра и Дончито ки ојме у тиа катоите на ступанството, така ми риче то бригадирут ама нејќак да бегме и да те уставиме сама, е се и на мен ми улисна на душта, тка д знјш! и тука, на ова место, Пелагија се приближува до неа, ја преграбува нејзината едра снага и стискајќи си ја својата глава во нејзината, во Чанината, проговорува со тивок глас Ох, пуста мори сестро, зошто досега да не си заминете?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Црни очи, црни веѓи а ете и мустачињата црни му набоднале и го украсиле белото лице како вистинска икона од свети Јована Крстител.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И шатки и канадски гуски и нуркачи, сите ги растегаат своите слогови долж попладнето, обесувајќи ги покрај нејзиното лице како новогодишни декорации.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веќе е јасно дека тие рибарски недели не се за фаќање пастрмки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бебето се вика Недела или Понекогаш и таа чувствува колку е тешко и како едноставно би можело да ⥊ падне од рацете.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)