Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

„Во мојава куќа гостите не определуваат кој ќе ми биде гостин.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И дури таму им ги видов лицата на луѓето со мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Надменоста и разиграноста, помодното шарлатанство и дрското однесување би морале да се надминат со постојаното и внимателно конфронтирање со класиката, не, значи, со класицистичкото.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Самозадоволното овчо лице на екранот и застрашувачката сила на Евразиската армија зад него, беа неподносливи: освен тоа и самиот поглед, дури и помислата на Голдштајн, автоматски произведуваа страв и бес.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше четириесет и некоја година и со секој чекор подаваше рака со лице на налутен пророк.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Никому” излажав, но не ги тргнав очите од извалканото лице на Денко Самоников.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Беа оддалечени само неколу метри еден од друг кога левата страна од лицето на човекот ненадејно се искриви од некаков грч.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Има и кутија со многу мали предмети - има една џива што се тетерави по цилиндарот додека тој се врти, потоа зад нив има едни ротирачки маскирани вртлози со лице на инсекти што ви се плазат, потоа ги има оние мали спирали и пламенчиња, и некои други нешта што се случуваат.”

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Прати до назначеното лице на пликот во селото Нивичани 6.000 златни лири.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Мислиш дека си одговараат?“ - ја праша жена си со замислен тон, не очекувајќи одговор. „Ти што мислиш?” - му одговори таа со ист тон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Па, што дека си Дедо Мраз – се поднасмеа лишавото лице на чпртавкото на кое ситните црни очички испиени од слепоочниците сосема ги снема – за мене името ништо не значи.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Лицето на Доста ѝ е белоцрнгалесто, калеша, што се вика. Ама калеша, не црна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Во еден век кој ги обожува идолите на крвта, земјата и страста, тој секогаш повеќе ги сакаше луцидните задоволства на мислата и тајните авантури на редот.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На Глигор му се стори дека лицето на Арсо мрдна малку налево.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Првпат лицето на големиот патешественик се претвори во брашно.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Лицето на човекот, веќе сосем бледо, ја промени бојата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да го видам неговото грдо лице во лицето на мојата душа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ме очекуваше познатото ведро лице на шефот на дипломатскиот протокол на претседателот на републиката, познаник уште од времето на предавањето на акредитивните писма на претседателот Бургиба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ненадејно, и со оној вид на жесток напор со кој човек ја врти главата по перницата во ноќните мори, Винстон успеа да ја префрли својата омраза од лицето на екранот врз темнокосата девојка зад него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дедото си мие лице на бунар.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Брзал кон куќа со гнил дел на чардак, тврдина на стаорци или човечко дувло од плитар што не можело да има поинакви прозорци освен од парчиња момирок врзувани со олово во несигурната рамка на квадратот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се приближи до огледалото. Лицето на суштеството изгледаше издадено поради подгрбавената става на која стоеше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но многу повеќе за мојот срам: плачев и удирав до болка со тупаниците по меките лица на децата, ги кршев навечер туѓите прозорци, им нанесував штета на сите од улицата колку што можев.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во ретровизорот го гледам налутеното лице на возачот кој луто се заканува со тупаници и од мрштењето на неговото лице и движењето на огрдените усни, сфаќам дека ме пцуе.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зар под лицето на таа мила жена, може да се крие и некој неодреден маж?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го препознавам лицето на американскиот уредник.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Јован се здрви на место кога ги виде оѕверените лица на двајцата џинови, но пак го зеде на шега, па проговори: — Ајде, ајде, повелете да се напиеме, та оставете а шаката! — и се заврте кон гостите, кои, тукушто се прибраа од песната и свирката и почнаа да гледаат што се прави на чардакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во Blow job уште со насловот е навестена 30-минутната екстаза на лицето на протагонистот, наводно, индуцирана со фелацио надвор од видното поле.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сега беше помалку од еден метар од лицето на Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како да си спиело, со лице на топлата земја, меѓу жолти полски тревки, меѓу мали, штотуку родени бубалчиња.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како и обично, лицето на Емануел Голдштајн, Непријателот на Народот, блесна на екранот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На средината на таванот гореше газиена ламба која ги осветлуваше, со чудна светлина, лицата на возрасните, та тие ми се причинуваа како светци слегнати од иконостасот на црквата Успение на Пресвета Богородица среде Ново Село.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како сведок, Милан се јавил пред Судот и го прочитал следниот однапред подготвен текст: „Господа судии, долупотпишаниот осуден во врска со настаните во градот од 28, 29 и 30 април, сѐ што сум рекол во врска со обвинетите лица на кои сега им се суди, е забележано во протоколите на Воениот суд.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Гледаш ококоравени лица на смрдливите постелчиња, уште во сон, во бунило. Во треска.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Не проценувајќи ја точно далечината плисна во лицето на брборливецот полна чаша ракија и опцу како да рика.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во извесна смисла, личноста на Џоан Фонтејн беше досадна, бидејќи главната хероина никогаш не се бранеше, просто дозволуваше госпоѓата Денверс да ја гази.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Го видел расонувајќи се невозможно изменетото лице на Ганка, на таа негова возбуда и казна и, без здив, со болка во некој 'рбетен дел под вкочанетиот тил, се склопчал, се намалил да ја сокрие возбудата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По блескавите, обгорени од сонцето, запотени лица на младите градители, се сливаше пот како мали вадички по сува напукана земја.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Лицето на наставничката одеднаш светна.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Некои жени плачеа, а Змејко гледаше во лицата на сите луѓе и во она што стоеше на секое од тие лица, сѐ додека не го изнајде онојго, стоеше веднаш до него, до нивното другарче со барјачето и едвај ја потискаше во себе желбата да му рече нешто, барем да го фати за мишката и двајцата да помолчат, сѐ додека не откри како едната негова рака се оддели од рачката на барјачето и заграба во синијата, што ја подаваа пред лицата на луѓето, а внатре беше пченица со разнобоен шеќер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мракот ми е ден, сенките придружнички: никој не ме гледа, закулник сум дури и за очи на був, од студентските дни Asio otus, а јас можам да ги ѕиркам низ чипките на завесите - стојат под прозорецот изѕемнети дури и од летен дожд, црни, со лица на шумски сатири, влакнести и балсамосани под кожените облеки, да ти се смачи од тие човеколики пци со совршено полициско педигре.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Уште еднаш бараше сила да гледа директно во лицето на човекот што страдаше, кој беше причина за неговото измачување, и повторно ја најде потребната сила во лицето што личеше на маска, кое на некој необјаснив начин го потсетуваше на челичен катинар, кој цврсто држеше некоја недостижна тајна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Виде енергично лице на непозната русокоса жена.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Правилно тркалестото лице на месечината полека раснеше зад покривите; со своите дамки таа ми личеше на безгрижен човек со избричена глава, каков што гледаше од фирмата на продавницата со лотарија.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тишината те плашела единствено кога си била во друштво со други. В зори ќе се зари, озарено лицето на светлината а ти меланхолично ќе се обидеш да ги отстраниш флеките на Луната да се исправиш на нозе небаре го држиш цврсто во свои раце универзалното клатно на рамнотежата небаре си нашла решение како да излезеш на крај со депримираноста божем ја игнорираш и ѝ вртиш грб ама и грбот има очи !

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Дури откако си го свикна погледот на неа, можеше да му погледне во лицето на денот надвор, што настапуваше, сиот црвен; тој ден се дотркалуваше како огромна црвена кугла, на која ѝ беше тесно дури и под вишното светлосино небо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој нема повеќе да го гледа тажното лице на сестра си, за која се пее во селото: “Крстанице, мори, млада невесто што ти лице, мори, овенало како платно, мори, небелено...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Парничните трошоци ги сочинуваат издатоците направени во текот или по повод на постапката, а тие ја опфаќаат и наградата на противничкиот адвокат, како и на другите лица на кои законот им признава такво право.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сите имаа по девет години, и ако еднаш, еден ден пред седум години, сонцето изгреало за еден час и му го покажало своето лице на изненадениот свет, тие за тоа не можеа да си припомнат.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Врз опуштените лица на војниците уморот разлеваше бледина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Делот од добивката на ТД што му припаѓа на странско лице, односно износот во случај на делумно или целосно отуѓување на уделот или на акциите на странското лице може, по налог на странското лице, слободно, без дозвола, да се дозначи во странство во валутата на вложувањето ако друштвото располага со парично покритие, под условите определени со закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Гласот на Голдштајн се претвори во вистинско блеење на овца, и за миг и лицето се промени во лице на овца.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Рангел, доста расеан досега, се збираше сѐ повеќе и му се внесуваше пријателски в лице на Коча.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Парничните трошоци ја опфаќаат и наградата на адвокатот и на другите лица на кои законот им признава право на награда.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Блажена насмевка игра на занесеното лице на Цви чија религиозна медитација ги доживува своите кулминации низ доловувањето на легендата за маслото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А дома, намуртеното лице на жена ми ги најавува новите сметки за струја и парно, и старите незадоволства поради брачната тескоба, додека високиот писок на децата ја дополнува нејзината безозборна тажачка.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А сведенијата беа, ете, точни. Токму тука се најдуваа сите раководни лица на востаничкото движење.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имено, правното лице на кое се однесува овој закон ги исплатува нето платите за април 1992 година и натаму најмногу во висина на просечно исплатената нето плата по работник за март 1992 година зголемена за 30%, а за правните лица кои вршат дејност од областа на земјоделството и градежништвото, зголемена за 35% (чл. 3, ЗИПДНД/92).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

На тој начин низ перципирањето на секојдневното и на поп- културата се засилува севременското прашање за кодирање на сексуалноста.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Иван избегнува да го задржи погледот врз вжолтените лица на своите другари.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Слегуваше Анко и гледаше како лицето на татко му е озарено, весело, а со усните мрда како да сака да запее.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Потрепнуваше пламенчето, бледожолта морница пробегнуваше по лицето на Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Јас бев штотуку дојден од фронтот, уште груб, острвен, со сета душа потоната во крвје и сосем одвикната од бледите лица на Софија, со нејзините женски тоалети и парфеми...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Човекот избезумено почна да се загледува во лицата на другите затвореници, како да се надева дека ќе може да подметне некоја друга жртва на свое место.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зад парталавиот облак се шмугна бледото лице на месечината и го снема.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Пак пркна... Ми киднува... Има сила...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Што било потаму? Ништо... Кога до жолчка понижениот Адам Лесновец (самиот тој од гордост си го измислил славољубиво второто име) се вратил во пештерите и кога раскажал, издувувајќи ја со зборовите и маката од себе, дека се повлекол пред жените зашто не сакал да ги тимари (кобилите, рекол) со ластегарка од жал кон животворното млеко што можело да им секне а кое утре требало да ги израснува идните каменоделци, луѓето се насмеале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лицето на Кузмана се црвеше; стенкаше како да ќе пукне под стискањето на брадестиот бездомник, а пукаше палтото на овој, другиов, како некој однатре со нож да го пара.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Чекајте, браќа“, викаше тресејќи се во огништето Никола Влашки: „Дајте и јас малку да им ги копам со нокти срцата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник внимателно се загледа во стиснатото лице на полуголото човече.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лицето на О'Брајан покажуваше дека тоа му е забавно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа лицето на Големиот Брат избледе и наместо него се појавија трите слогани на Партијата со големи букви: ВОЈНАТА Е МИР СЛОБОДАТА Е РОПСТВО НЕЗНАЕЊЕТО Е СИЛА

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Семејството Меридју (сопствениците на ранчот Алтито), мажи, жени, деца и слуги, вазали, посетители, вработени, кучиња и вообичаените посетители, беа групирани во „галеријата“ на куќата на ранчот, сите со лица преплавени од меланхолија и жал.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Остар сноп светлина падна врз заспаното лице на Мечета.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Одбојноста кон машкиот род, кој ѝ зададе толку многу болка, постепено исчезнуваше со погледот во мажественото лице на Ѓорѓе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Понекогаш ми се смачува кога ќе видам мешавина од страв и обожување на лицето на народот, толку бесрамен јавен копнеж на стадото за водач, но ако замижам на двете очи, и тоа некако ќе го преживеам.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А Филозофот продолжи: „Размисли: ако во записот се говори за леб, тогаш следниот збор до него, кој најголема љубов кон овој збор пројавува дури и во јазикот твој, па и во јазиците на сите родови на лицето на земјата – кој би можел да биде?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Или можеби да се пентари по запуштеното задно скалиште во надеж дека ќе ја сретне уморната жена со лице на провинцијалка, бело како брашно?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На екраните за евиденција на народот се пренесуваа слики од згрозеноста на лицата на нас кои овде седевме и ништо за тоа таму не знаевме.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Убавиот Месечков зрак заигра по лицето на Славчо, а потоа меко му ги заклопи клепките и излета надвор во тивката летна ноќ...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ако се спроведе стечај или ликвидација на ТД – по завршувањето на стечајната, односно на ликвидационата постапка, странското лице има право да си го врати назад внесениот непаричен влог под условите определени со закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Онисифоре, слушнал исплашен глас. - Болен си.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се загледа во лицата на слушателите и во себеси рече: - Кај оваа селска збирштина којa мириса на буниште, нема ништо, ама ништо револуционерно.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Наликуваше на лице на овца а и во гласот, исто така имаше некаков овчешки квалитет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Слабото и русо лице на братучед ѝ Боб беше испиено и безволно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мајка му го гушна малечкото и го притисна неговото лице на градите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Емплфорт излезе меѓу стражарите од собата, со лице на кое се гледаше неодредена вознемиреност, но и неразбирање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Малата вештерка лета околу ламбата и фрла сенки по намуртеното лице на татка ми.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во гргорот на водата кој го заслушнуваше од дното на бунарот, тој го слушаше говорот на светците, запрени во манастирските фрески.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На лицето на војникот се појави задоволна насмевка.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Што бара? Сопчето, сопчето, ако не е издадено! Не, не за себе, не за да живее во него!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега лицето на Жолтко поприми поинакво расположение.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Она што го напиша за Пол Валери може да се примени и на него самиот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Под рацете веќе му беше бутнато некое друго лице, модро-црвено лице на пијаница, со бели трепки, одвратно на допир, облеано со пот, со испарувања на алкохол, црно кафе помешано со рум - подготовка за наркоза, скришно пивната во меана заради охрабрување.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Јован Бошковски ЧОВЕК НА ПОКРИВОТ

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Лицето на неговиот очув беше едно од лицата на љубовта, она прво утро кога се преселија кај нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Цимерот ме нашол како спијам со лицето на подот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Ќе ти се јавам“, рече таа. „Важи“, реков и ѝ ја упатив својата најширока насмевка. „И јас тебе ќе ти се јавам“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имаше во него нешто старо, некаков печат на прерана старост, иако под брчките (особено често го брчкаше челото, што заедно со очилата со ефтини рамки му даваше изглед на млад старец) се гледаше дека тоа е лице на дете.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Хана, значи, по еден краток разговор со сестра си, дефинитивно го напушти семејството, вљубена во црните очи на Леон, во длабокиот глас и во неговата густа коса во која ја протнуваше тенката, грацилна дланка секогаш кога тој ќе ѝ се загледаше во светлите, сини очи и во пегите со кои беше испрскано правилното лице на Хана.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мустафа ефенди е оварда кога се работи за наши пари, вели Максим и ја преместува тутуката од десната во левата рака; првин полека, претпазливо, ги симнува панделките од неа, потоа се навалува нанапред и со лицето на дланката на десната рака ја чисти, небаре ја мазни, тревата пред себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На накривеното куќиште била заглавена над вратата икона од оревово дрво: безимен светец со чудесно лице на млад левент во пламена облека и со пламено копје во пребелите раце јава градест и гривест коњ и убива ламја со густ тутунски чад во ноздрите, боде многузаба исклештеност со грбник на костреш, а во далечина, под замагленото лилаво и алово небо, пукаат планини на чии преслапи зарѓуваат капки сонце - тече црна крв меѓу премазни камења, опашот на чудовиштето со последен бес се обвива околу младите нозе на белецот, земјата испукала од морничавост, во пукнатините повеќе се насетуваат отколку што се гледаат змии и гуштери.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беа вистински луѓе, тој можеше сега и да им ги гледа испотените лица на двајцата од нив дојдени во вистинскиот миг, и сега тие го правеа она највистинското, што можеше да се стори, она што би го сторил секој, што би го сторил и тој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Честитам! - додека на лицето на докторот јасно се гледаше насмевката од радосната вест, Рада стоеше како извадена од калап и бледа како смрт.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Законот за поттикнување на вработувањето од мај 2006 година, со важност од 1 јули 2006 година до 1 јули 2008 година, предвидуваше надоместување само на средствата за платениот придонес за пензиско и инвалидско осигурување за период од 24 месеца од вработувањето на невработените лица на неопределено време (чл. 2, ЗПВ/06).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапонски агенти: оџачари со мердивани за да погледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предвоени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрачкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе стивнат нашите молбени гласови, ќе се крене темнината и скрбта од лицето на татка и од неутешната душа на мајка“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Соседите се фатија за оградата со рацете. Музичарите стоеја.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Шлаканицата на приквечерината го помодре лицето на улицата.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Кој би рекол дека ова ти е лице на некој Дедо Мраз!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Кој ли ја краде личнотата од лицето на донеодамнешната занеслива кукла?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Наместо тоа, тој ги усидри своите текстови во поредокот на интелектот, во одредливите води на библиотеката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Лицето на ситната жена со песочна коса беше добило јасно црвена боја, а нејзината уста се отвораше и се затвораше како уста на риба на суво.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Алхемијата извлекувала од пената на ракијата разбудување на машки соништа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Две момчиња го варосуваа белото лице на осаменото кафеанче.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Застана над железниот кревет и се загледа во бескрвното лице на ранетиот. „Боли?“ праша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Офна како од куршум пронижан и изусти длабоко потресен: — Ти ли си, Петре, брате? — и почна да го бакнува по крвавото лице на бацко му Петре, којшто се онесвести од силната возбуда што го најде брата си во крвавата борба со „непријателот", за кого веруваше дека загинал уште пред три години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Малечката Пелагија сериозно чекори меѓу нив двете, ама дека срценцето ѝ е полно со радост кажуваат нејзините очи исти како сината срча на небото кои ту се лепат на одвај видливата насмевка на мајка Перса, ту на сериозното лице на мајка ѝ која како да води некој безгласен разговор во себе.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Како да бараа во веселиот израз на лицето на ќерката, одговор на прашањето - што е тоа што така одненадеж ја доведе во мајкиното огниште? Сама, без мажот, со малиот син.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тоа бил миг што еднаш во годината се јавува: наеднаш од две страни зачикчирикале две птици исплакнувајќи си ги грлата со сончева гаргара; потоа попукале сите возможни пупки на дрвјата и на грмушките, бело, жолто и румено, и го поплавиле светот со сладок мирис од кој и лицата на старците се измазнувале; и потоа од проѕирните далечини како да надошле златни потоци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Човече каде сум? Во стапица. Ќе ме претепаат. Помош.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како да сака да се успокои тој погледна во невознемиреното лице на портретот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеше дека грубото лице на стварноста демне од секое катче на животот, и се одрекна од светот бидејќи, рече тој, во него не може да се проникне.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сполај му на Господ, лицето на денот го држеше расмеано, ниедно облаче не застана меѓу нив и сонцето, што беше недосушено се исуши па така сите стигнаа да си свијат брлог за преку ноќ.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Влаинката ја израдува овој краток разговор што му го разбистри лицето на нејзиниот син, па таа наместо тој, навистина ги засука ракавите, скокна и почна да се фали како на гроздоберот самата ќе ја преземе работата околу манџата за берачите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Улицата беше пуста како што беше пуст и животот, и темна како лицето на стражарот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Додека тој паѓаше, а колежот и пискотите продолжија, капакот на испуштениот сандак се лизна и одвнатре се откри восочното лице на Марко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Одеднаш тој го забележа лицето на Џулија на неколку сантиметри од своето мртовечки бело, бело како креда лице.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Дајте ѝ од овие тревје да се напие”, покажа Полин на китката обесена на чардакот што отпорано му ја даде на Профима и си замина дома на чардакот да си го пече лицето на сонцето, спокоен како ништо да не се случило.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ни омајничкото ветре не можело да ја избрише насмевката од лицето на Арсо Арнаутче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зарем и прелагата можела да го има лицето на вистината?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го барам лицето на каменот, Каменот на моето лице Го барам Сам во самица.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Светлана не прозборе ниту збор, само ја погледна, од лицето на Рада прочита сѐ и тивко прошепоте: - Господе! Дај ѝ памет во годиниве на немир. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Така и мравата. Така и човекот. Така и јас, човекот-мрава, со цел лукава, ниска, недостојна што бев; јас, мрава што ви го преподавам ова сочинение Вам, кои доаѓате на лицето на земјата по мене и застанувате пред лицето на Господа, како јас што стоев и не достојав, оти Он ме изгони од пред лицето Негово.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се разминуваше со заитаните минувачи, им се вѕираше во лицата на Непознатиот од платното.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Шинтерот чекореше крај мршавото коњче и имаше модро набабрено лице на удавеник.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Јас ќе ти помогнам! - рече Месечината и го пушти својот најсилен зрак кој заигра по лицето на Снежана и ја заскокотка по нослето.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Простодушна гостоприемливост и почит сјаеја на исончаното лице на стариот Елисон.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

По восочното лице на дајреџијата се испиша мака и загриженост, како да му помогне на директорот полесно да ја искачи нагорницата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Никаде околу мене не го видов лицето на Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Каја ги протегна ножињата, ги протри очичките, и кога ги отвори, го виде насмеаното лице на мајка ѝ наведнато над неа.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

МРО во лицето на Гоце Делчев, Ѓорче Петров, Јане Сандански, Димо Хаџи Димов и многу други остро ѝ се противставувале на врховистичката политика спрема Македонија воопшто и одделно спрема врховистичкото инфилтрирање и врховистичките подготовки за поттурнување на пожари во одделни околии во Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И виде како лесно се подигна кон челото раката на Тинка, како молежливо и заносно е озарено лицето на Мита и долго е закован во таванот погледот на Зоја...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Сепак, глупаво е.“ Лицето на богословот се менеше, стануваше разумно.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Слабокрвноста од ден на ден стануваше сѐ повидлива. Лицето на Рада добиваше восочна боја.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Прво, за вработување на инвалидно лице на неопределено време се доделуваат 20 просечни плати, а за вработување на слепо лице со 97% оштетен вид и телесно инвалидно лице со 90% телесно оштетување – 30 просечни плати.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Дали мора да е токму вакво лицето на нерадосната пустина во која на крајот ќе опстане само жедниот кактус на нашата осаменост?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вкусен си им. Чивавата, исчекувајќи, глетка нагоре кон лицето на господарот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А потоа пак се запали светлото над тажната трпеза на која еден татко, зашеметен од болка, ги набљудуваше вомјазените лица на трите деца коишто не се осмелуваа да погледнат накај вратата низ која мајката влегуваше секоја вечер, носејќи чинија што испарува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дијафрагмата на Винстон се стегна. Тој никогаш не можеше да го види лицето на Голдштајн без болна збрканост од чувства.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

О, ангели на небесата! Како се промени лицето на Писмородецот!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се чу себеси како ветува дека ќе лаже, ќе краде, ќе фалсификува, ќе убива, ќе ја поттикнува употребата на дрога и проституцијата, дека ќе шири венерични болести, дека ќе фрли солна киселина во лице на некое дете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Госпоѓа Мариела ја затвори папката, погледна во возбудените лица на осамените срца, направи пауза од неколку мига, и рече: „Ве слушнав и можам со сигурност да ви речам, вие сте во право.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Неговите очи запреа на изобличеното лице на човекот без брада.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пред мене за прв пат се појави убавото лице на војникот кој не посегна по мојата чест!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На крајот, кога завршила претставата, раскажува актерот во интервјуто, кога светлата блеснале во салата, кога се откриле сите лица на публиката, забележал и останал вџашен оти очите биле сопственост на- куче.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Таа е нема“, пак повтори жената, со дланки покажувајќи ѝ го лицето на девојката за да не гледа како сѐ уште ги распарчуваат мртвите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги подигна клепките. Над него висеше јадрото црвено лице на Глигор. - Ех, најпосле... Го позна гласот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Врховниот комитет минал во рацете на Цончев (иако претседател бил познатиот бугарски писател Стојан Михајловски), доверливо лице на Фердинанд, а Сарафов продолжил и натаму да се занимава со „револуционерна“ работа трудејќи се сега да се претстави како пријател на Македонската револуционерна организација.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Таков потег, направен навремено, би ми донел мерка притвор во Дом за малолетничка деликвенција, каде што, заради жешкиот заплет, сигурно ќе станев лице на годината, макар и да не стекнам образование.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Порнофилмовите (увоз од Скандинавија) како и поп-артот (увоз од Англија), значи, беа европски изуми, кои најплодното тло го пронајдоа на американскиот пазар (кој беше поподготвен од нивниот). Couch изгледа екстремно аматерски и во склопот на Ворхоловиот опус.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во 2004 година, во склоп на одредбите со кои се уредува ново-воведеното посредување за работа во странство, донесена е и одредба според која агенцијата за посредување за вработување задолжително пред упатувањето на одредено лице на работа во странство со него потпишува договор, при што тоа лице има право на надомест за неисполнетите обврски (чл. 3, ЗИДЗВОСН/04).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Дури сум склон и да тврдам дека во темнината на дворот, кога го виде Благоја и жив и здрав, лицето на тетка Бота толку силно засветли што секој од нас можеше убаво да ја здогледа радоста што ги грееше лицата и на другите присутни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

По неколкуминутна кондензација во еден од помалите облаци, почна да тече. 20 години се слеваа низ лицето на Џони а тој стоеше мокар со отворена уста кон небото.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Лицето на Момчило не е збунето, неговите очи како да се симнати од коптските мозаици, на дното од кадифената чашка на цветот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Чекор по чекор нежни, слатки цвеќенца ја ширеа аромата во нежно забрануваната прерија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пандо седна и се загледа во лицето на Кире.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ладен повев му го гибнува лицето на Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Осамени меѓу прастарите стебла Ја слушате виолината на Марин Сореску, А потоа долго Жан Пол Гибер Ви го толкува лицето на благата смрт. (Сина вода блика во сеќавањето: Од мостот на Незвал Гледате жена во множина).

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Исповед е ова. За вас, кои допрва доаѓате на лицето на земјата, пред лицето Господово.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потоа долго во ноќите, гледајќи во мракот, ги гледавме лицата на нашите најблиски, ги гледавме нашите ливади, кориите, ридиштата и планините, чешмите, лозјата, реката и сонувавме, сонувавме и плачевме во сонот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На лицето на Германија сега за миг се појави израз на збунетост и вчудовиденост.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Куќата чиишто ѕидови се начичкани со цртежи, слики и фотографии на Алберт и неговите пријатели е, инаку, некогашна пиварница и перална на замокот што изгорел до темел во пожарот во `52.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тој беше ситно суштество, помал по раст од Винстон, со темна коса и со големи, испакнати очи, истовремено тажни и потсмешливи, кои како да му го истражуваа лицето на соговорникот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Изненаден од новата појава, Јехуда се сврте и го виде возбуденто лице на таткото на Алегра, се подврати ја извади капата збунето поздравувајќи со мал наклон и кревање на капата, а потем забрза да ја стигне девојката, која стеснета од возбуда, споро чекорејќи пред него во улицата, гледаше напред за да ги избегне љубопитните погледи на стариците од зад пенџерите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дури и брчките на ковчестото чело му се измазнија. „Сакаш ли ти да се биеш?“ праша момчето; како да говореше од стомак, не мрдаше со усните. „Ајде, стани и излези кога толку многу знаеш.“ И лицата на браќата беа светечки изменети.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Како заклучок од сета таа борба во мене, му ја плескам тортата во лице на момчето.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На исток висеше сочниот портокал на деницата Месецот, како малечко рисче, спитомен и милкав, стоеше со притиснато лице на самиот раб од шумата, готов секој момент да капне зад неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На лицата на луѓето во Њујорк се чувствува густината на времето на овој град. (Овие лица немаат врска со предвремено остарените лица на бабушките во Москва на пр.) Сакаш- нејќеш се навлекуваш на тој спид.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Имаа бледи лица на виделината од малото фенерче на ѕидот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Додека Филозофот говореше, гледав во лицата на отец Стефан и Пелазгиј.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Изненадувањето е многу поголемо кога во лицето на една старичка гледаш исчекување, а чекањето што е ако не е сигурност и неограничена надеж во постоењето?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Илузијата што ја скриви птицата веќе не постои Исчезна и опашот и жолтиот клун и монистата на песната На гранките ѕвездени гроздови Зборовите паѓаат врз белината Сѐ е стокмено како во градите на будилник Безброј лостови ја држат напнатоста Прстите шетаат по ‘рбетот на времето Но гласот на сестра ми го слушам додека се обидува да го смести својот насмев на лицето на една исплашена кукла.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Беше убаво“, рече таа. „Да“, реков и ја фатив за рака. Имаше ракавици.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Запревме пред првото кафеанче на брегот. Го подготвуваа за новата пролет.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Патиките така обезбедуваат непосреден контекст за оние кукли врз кои се менува топографијата и распоредот на половите органи, така што пенисите, налик на избликнати бубулици, се појавуваат и врз лицата на адолесценти.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тие паметеа милиони бескорисни работи, некоја кавга со колега, потрага по загубена пумпа за велосипеди, изразот на лицето на некоја одамна умрена сестра, виорот од прав во некое ветровито утро од пред седумдесет години: но сите важни факти беа надвор од нивното сеќавање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Воденичен камен и ведро лице на ноќта. О уморена душо на илузиите на каменот и на земјата.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Танјуговата“ фотографија: телото на носила, прекриено со бел чаршаф и нагаравените лица на присутните, со забележлив сладострастен навев, како да не се работи за преживеани, туку за компанија оџачари.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Бледото лице на Арсо постепено се растопуваше во мракот веќе налепен во аглите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Буенос Аирес е друга улица, онаа низ која не сум поминал, тоа е тајно средиште на блокот и крајните дворови, тоа е она што го кријат лицата на куќите, тоа е мојот непријател, ако воопшто го имам, тоа е личност на која не ѝ се допаѓаат моите стихови (ни мене не ми се допаѓаат), тоа е скромна книжарница во која, можеби, сме влегле па сме ја заборавиле, тоа е отсвиркано делче од милонга*, што не го препознаваме а нѐ допира, тоа е она загубеното и она што ќе настане, тоа е она следното, друго, туѓо, странично, кварт кој не е ни твој ни мој, она што го знаеме и сакаме. * Милонга - аргентинска пучка мелодија. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 117

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И ударот дојде: „Што има помеѓу вас и Јана?“ Лицето на Отец Симеон се затегна.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Претпазливо, како секој искусен стратег, ги распореди своите единици од Скочивир до Беловодица и почна претрес по целата Селечка Планина и Смечот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бронзено ОГЛЕДАЛО со искршено лице на напуштена платформа...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Најпосле, според моето верување, ова патување требаше да биде уште еден обид, барем пред лицето на светот, да се зближат Албанија и Југославија, односно Македонија земјата на среќниот егзил на моето семејство, при што требаше да ја провериме цврстината на можниот мост кој би ја заменил границата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но внимавајте, не како начин да се откупи – ниту Сем Галовеј, ниту некој друг од вистинските трубадури не беа директни наследници на починатиот Томи Такер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И не погледнал во нејасното лице на долгманестиот Борис Калпак. - Што е, ти пречи ако поспијам? - Ами, зошто?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лицето на Големиот Брат доплива во неговиот ум, истиснувајќи го она на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Откако сѐ извадија од ковчезите и купија од дуќаните уште дарови не само за зетот и за неговите роднини, туку и за сите што беа поканети на стројот, и се послаа простирките и по должината на целиот двор, пред лицето на куќата, од каде што ќе доаѓаат гостите, таткото нареди да се запалат фенерите на улицата и ламбите во одаите во чардаците, макар што не беше стемнето и се гледаше добро од дневната светлина...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

По таванските скали се искачи прво на терасата што служеше за сушење на алишта, а потоа на покривот од куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На вратата полека и плашливо се покажа лицето на Калчо. - Што сакаш? - стрешти учителот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Бездруго, и самиот пелтечав и под контузија, тоа ѝ го рекол - гневен е, не сака да дојде пред лицето на севишниот со погана навреда на совеста.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во меѓувреме, незабележливо, девојчето го наближило кајакот до брегот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сега можам да напишам илјади нови страници, но ќе го нема среќното лице на кое му се наменети.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Спретните движења на касиерката, извежбани така за до бескрај да го одржуваат истиот монотон интервал на потсвирнување на читачот на бар-кодот, и лицата на останатите во редот кои изгледаа како секој миг да ќе ја нападнат ако не дај боже се случи некаков застој, не оставаа можност за разговор за, на пример, времето, смртта на Харолд Пинтер или тукушто откриеното племе во Бразил.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Штом децата ни ги облекоа така, штом ги вратија во бој, кучкините синови решиле да ни го искоренат коренот! - така велеше дедо ми. Така велеа и други.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сите се плашеа од таа кобна директива, којзнае која по ред која ќе значеше конечно пресметување со козите, но и со оваа повратна живост на лицата на луѓето, првпат од војната, во слободата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Издавање потерница наредува органот што ја води постапката... Наредбата на органот што ја 254 води постапката или раководното лице на установата за издавање на потерница се доставува до МВР заради извршување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Чудно, не сум го видел вашето лице на екранот, а таа телевизија обично ја гледам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Извикнува од отворот на подот мртовечкото лице на Павле и со удавеничко поматени очи гледа на Арсо. - Фати ја рачката, слушаш ли, Арсо, пцовисавме!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ете, тоа беше причина да помислам дека светлината што го поттикнува смеењето му го мие лицето на животот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го позна иако лицето на богословот не беше оформено на таа далечина.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ѓорѓевица гледа во лицето на Кузе, ги мерка неговите очи слични на гладно прасе, прекрстува раце, мисли, воздивнува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Имаше некаков израз на тага на лицето на Сем, продлабочен со каење и проткаен од трпеливото простување на познајникот кој не можеше да биде разбран.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Вака млад, а не се контролираш веќе” се ругаше Стариот писател и наполно ѝ се предаде на смеата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вознемирените очи на Рози бараа во лицето на Кети да најдат знак дека она што Милан го зборуваше се само фантазии на еден старец, но во благородното лице на Кети, во нејзините очи, прочита потврдување на сето она што го кажуваше Милан.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На воздухот, лицето на дедо Васја имаше боја на репка - како старо тесто, веѓите наместа сосем црни.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Лицето на Ѓузепо му беше црвено како да боледува од црвен ветер, носот како мегленска пиперка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Следниот миг сигурно минал облак преку лицето на сонцето, зашто собата се исполни со засенчена темнина и малото прозорче, кое дозволи да навлезе танка линија од светлина, му ја затемни мислата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А тогаш блесокот на интелегенција исчезна и лицето на О'Брајан стана непробивно, како и на сите други.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не го виде бледото лице на Ѓорѓија, кој се сети колку пари потрошил на француски парфеми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потпре подбрадок на десната рака и со подзамижаните очи, замислено гледа во лицата на командантите: облечени се во стари излитени чешки офицерски униформи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но оној, чија фотографија сите три љубоморно ја чуваа: тета Наца на пијаното, тета Менка во кујната, над шпоретот, тета Дитка на телевизорот, врз неделната програма – тој имаше токму такво лице: отмено, благо, а непроникливо – лице на дарителот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И уште нешто: дали животот на мајка ми всушност претставувал едно вечно секојдневно заминување во се подлабока самотија?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беа привпламнати во една потпечена здрава црвенина и испотени лица на задишани луѓе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се бесеше и докажуваше невозможности: месечината е глава со очи и уста на некој господ, во големите реки живеат луѓе со жабри, мраморната жена без нос што некој ја ископал зад гробиштата на Кукулино еднаш ќе оживее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со џепната батериска светилка ги осветлува лицата на исправената десетина.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На споменот на Големиот Брат израз на млака заинтересираност прелета преку лицето на Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон беше изненаден, како што беше изненаден и порано, од уморот на лицето на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

-Да, но грабливиот јастреб ми долета, сега јас треперам од страв да не ме повреди – се сожалуваше згрченото лице на Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

3. На оваа мошне сензитивна проблематика ѝ е посветена посебна Глава XI во нашиот ЗПП [„Трошоци на постапката“ – чл. 145 – чл. 169].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не помина многу време и ситното лице на Пена се рашири во радосна насмевка во исто време претворајќи се и во глас полн со милина и топлина Пелагија!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Убавото младешко лице на Мацола, налик на маска, е глатко, недофатливо, загадочно; распоредот на површините таа слика ја прави речиси апстрактна.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дури тогаш домаќинот го позна и радосно извика: - Ти ли си, бре Гоце? - Јас, ами кој? - му одговори Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Лицето на Господ Бог, во неговите темни дворови, се замагли, зашто рамнотежата на слога со сопствената околина беше нарушена.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Доставувањето до адвокат може 171 да се изврши и со предавање на писменото на лицето кое извршува какви било работи во неговата адвокатска канцеларија (чл. 125-а и чл. 134, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не биди малодушен. Децата треба да се соочуваат со сите лица на животот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На огледалцето се појави најубавото девојчинско лице на светот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во канцеларијата пред онаа на претседателот, ја дочека насмеано лице на убава млада секретарка. Облечена со вкус и нашминкана.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ми излегуваат дивите лица на тифусарите: си ги јадат вошките од главата, си ги крцкаат меѓу забите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Маската падна, - рече татенцето со победоносен тон како да го чекал само овој миг, - маската падна, - повтори, камуфлажата не трае долго, како пудрата што кај нечесната жена се брише (уште спореди татенцето), - како пудрата што не може да го прикрие лицето на нечесната жена, додаде некако деликатно, искусно.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

За конкретни и познати физиономии од минатото сигурно не размислуваше (иако ѝ беа познати многу од лицата на расфрланите наоколу фотографии) додека бурињата понекои полни со вино, и поредени токму овде, каде што се наоѓа сега софата можеше да си ги замисли.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Обратно, класицистите можат да се спасат од баналноста и крутоста само така ако во лицето на маниристичкиот брат не го гледаат исклучиво знакот на Каин, туку и заедничкиот однос спрема апсолутното. okno.mk 249

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ја подигам тогаш главата... Го гледам лицето на мајка ми веднаш до моето...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во истиот миг почувствував како плачот одново ме совладува, и силно го притиснав лицето на перницата, загризувајќи ја за да не може да ми се слушне гласот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше сосем можно лицето на соседната маса да е шпион на Полицијата на мислите и сосем беше можно тој да се најде во визбите на Министерството на љубовта во рок од три дена, но една половинка од цигара не смее да се упропасти.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Робер Мале на свој начин ја дополнуваше метафората на Андре Френо за откриените лица на светците во лицата на сегашните обични луѓе.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дури и масивното лице на О'Брајан беше светнато.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Позитивни промени, пак, се следниве две: прво, укинувањето на ограничувањето на правото на штрајк на воените лица и цивилните лица на служба во АРМ на најмногу еднаш во текот на годината и, второ, стекнувањето со право на плата за време на штрајк на јавните и судските службеници.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

А во меѓувреме, ја расипаа црквата што се наоѓаше во манастирот и од неа направија клуб.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Меѓутоа терачите на двоколки, презафатени со самите себе и со своите претпоставки, не го забележувале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не проценувајќи ја точно далечината, плисна во лицето на брборливецот полна чаша ракија и опцу како да рика.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапоносни агенти: оџачари со мердивани за да подгледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предводени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрчкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Настапи долго молчење. На домаќинот му изгледаше како лицето на трговецот да го беше видел негде. Но каде?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Оваа промена го навестува големиот број на порестриктивни одредби во начинот на доделување на средствата за вработување на инвалидно лице на неопределено време. 107 Имено, се пропишува дека основен критериум за утврдување на висината на доделените неповратни средства ќе биде бројот на вработени инвалидни лица.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Затоа ами зошчо, Јас не мисле, право да ти кажам, да се враќам, ама кога виду шо се бара од еден работник пред лицето на нашата раја, Митра ми се виде ситна и залудна работа, та киниса со тие другари за поголеми работи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Овој обид на гемиџиите имал и една друга последица: за прв пат тие се откриле пред Револуционерната организација дека постојат како револуционерна конспиративна група која што планира да се бори против османската власт и веднаш ја добиле нејзината подршка во лицето на нејзиниот прв човек - Гоце Делчев.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Му личи, од тие причини, пајакот на бог презрен и казнет од другите богови, смален и фрлен на лицето на земјата, да биде вечно исмејуван како мал создател, создател на мали, ненужни и непостојани вселени, ткаени од пајажинест конец, вселени трајни колку и мигот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Понито со лице на Данте Алигиери, водено од притисокот на Семовите колена, го носеше тој залутан минстрел шеснаесет милји југоисточно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не ја држам добро... Се откачува...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Да чекорам по туѓи патишта, иако во срцево носев болка тешка, зошто знаев дека повторно ги изневерувам моите чувства и не верувам никому освен на сопствените лаги.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нејасниот лудачки блесок на ентузијазам одново се врати на лицето на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

лице (имн.) - на (предл.)