лице (имн.) - му (зам.)

Стасал да појде кај берберот и сега лицето му изгледа празнично жисто.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Беше со среден раст, но жилав, секогаш спечен, црвен во лицето. А сега лицето му беше згоено и бело.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Петрис ги собира веѓите, го набира челото, по целото лице му шетаат брчки. — Ама...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гоце со домаќинот се прегрна. Домаќинот го покани: - Добро ми дојде! Влези, брате Гоце, влези!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Нешто прошепоте, а лицето му се навлажни од неколку капки, не можеше да се види дали тоа беше од брановите што удираа во ребрата на чунот, или тоа Татко за прв пат плачеше во животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не се овие луѓе за војна водење, од лице му се читаше.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Авторот скоро подзинато го гледа чичко Никола прево в очи и чувствува како лицето му се озарува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Тато, дали може да заборави македонски? – не издржав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но лицето му беше толку мирно, а очите влажни и топли.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
По лицето му помина темна сенка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Челото му беше покриено со измрсена и леплива коса, по лицето му се спуштаа линии на брчки и пот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако на инвалидното лице му прекине работниот однос пред истекот на три години откако е вработен, корисникот е должен да вработи друго инвалидно лице без можност за повторно користење на средствата за вработување на инвалидни лица.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Целото лице му беше потонато во крв, очите отечени и затворени, а костенливата коса залепена и здрвена во мали калливо-црвени боцки над челото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сети како по лицето му се прелеа една насмевка, која што не беше во состојба да си ја исчисти ни во своите очи од таа притаеност, кога го здогледа своето срнче, исправено на оние свои ноженца до самото негово зглавје, сигурно веќе одамна очекувајќи го неговото будење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Лицето му е избелено ко креда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Глигор пламнуваше, мавташе бујно со тупаници во просторот меѓу себе и Арсо и лицето му грееше однатре со една темна црвенина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Меле, како воденица со малку вода. Лицето му е со пот обросено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неговиот глас неверојатно се измени, а лицето му стана истовремено и строго и непријателско.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лицето му е камена, неподмитлива маска - без знак на лутење, непроѕирно. Синот бега во подрум.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Да го залажеш читателот со навидум смешна приказна, по која на лицето му останува заледена насмевка, а во душата горчина, додека во свеста му изрипува прашањето: На што, всушност, јас се смеев?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Лицето му поцрнело во синиот блесок на жицата; се одбранил од електрицитетот со силен удар на крилјата наназад, и паднал.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гледајќи го Ренди во присуство на татка си - како лицето му се затегну­ваше и грбот му стануваше крут - слушајќи ги експлозивните, примитивни звуци што тој ги 84 okno.mk испушташе наместо говор, можеше да се види дека гневот на момчето беше вон неговата контрола и разбирање.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Така ние двајцата си се галиме и се „лигавиме“, што би рекол брат ми, а уште ако е свежо бричен, па лицето му е мазно, уживам да го штипкам и да го бакнувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вера целата зацрвенета во лицето му го подаде букетот на татко ми и рече: - Толку многу цвеќиња има, што не можам да ги однесам до дома.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Лицето му беше отунато во крв, десната рака скршена, а на устата му вриеше шапка пења.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Хе,- изусти кога ја виде срната, од што лицето му се озари од радост.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Седна како што седнуваше секогаш на работ, со прибрани колена и со рацете пуштени во скутот, а потоа, кога почнуваше да зборува, лицето му стануваше повозбудено, малку запалено, и десната рака ја ставаше горе на масата. Јас бев воздржан.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И забележува Арсо дека од некое време наваму челото на татко му се ведри и сурите длапки на лицето му смекнуваат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во улога на обвинител ќе бев поефектен”. * По селото оди пијано селанче, пее и писка со хармониката.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Целото лице му беше затворено, непробојно, а јачината што ја праќаше беше јачина на челик, спој на заварено ковано железо.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Седеше врз таа проклета гума за пливање, а лицето му се изобличуваше од болка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нејзините раце ги зграпчија неговите рамена и нејзиното разлипано лице му се зари во вратот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Доктор Коста се загледа во околните шумовити ридишта од што по лицето му се разлеа благост, па рече: - Од планината!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Очите му се насолзуваат и лицето му станува некако потемно, па ми се причинува како да е постар одошто е.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Лицето му беше сиво; ја држеше жртвата со левата рака за кадравата пламеноцрвена коса, со десната ја удираше по дамкавото лице издолжено од зачуденост и од страв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И одново срцето му биеше и здивот му запираше; лицето му гореше, возбудувајќи се како и тие.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Киле беше мршав и бледолик, но сепак од лицето му зрачеше некоја привлечност на која не можев да ѝ се протиставам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Лицето му се вцрви и згрчи, како некој да го удрил по образот или како да му грабнал нешто најсвето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Длабоките, подгорени брчки на лицето му се навлажија - солзите му закапија и се затркалаа надолу по водата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Притоа по лицето му помина отсјај од разгорен оган, во очите му забележав црвена точка како отвор на цевка од револвер.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Лицето му е со кал, со крв, со вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Избричен, како гроф, а изразот на лицето му беше ужасен: црните очи горат, на усните потсмев, веѓите намуртени.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но потоа пак се исправи и видов како од под подгореното лице му избива бледило.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А сѐ му се гледа на лицето, сѐ што сака да каже на лице му е напишано.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бил загатлив дивјак со куси нозе, црнките во очните глобови му биле иглести, на преширокиот врат му се протегале остри брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арсо беше ги спуштил клепките и лицето му изгледаше слепо и мртво.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Вангел, реков веќе, е сунизок и здрав, но кога ќе се загледаш внимателно, ќе видиш дека преку лицето му сени една одвај забележлива сенка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Левата страна на лицето му се движеше ситно и брзо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На лицето му се гледа некакво стравотно чувство на осаменост и затвореност во себеси.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Петиците на неговите чизми се искривија, лицето му се збрчка, сјајот на копчињата под виснатите веѓи изгасна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Александар почувствува дека лицето му се вцрвенува од срам.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Лицето му беше крастосано и дамкичаво, и косата му беше искубана, како изгазено стрниште.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Косата бела а лицето модро, бакарисано. Сета болест на лицето му е напишана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лицето му беше модро и натечено. Ги чувствуваше под јазик, расклатените заби и крвта засушена на врелите испукани усни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Трепетливите ковчести прсти му се смирија, лицето му се развлече во сонлива насмевка: мустаќите му се поткренаа малку и ги открија двата заба во модрината на устата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Лицето му пламна. - Што? Што рече? Те прашувам, што рече?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Забележав дека лицето му е намовнато со ситни и ретки влакненца, баш како на брат ми, дека очите му се толку темни колку што дотогаш никогаш не сум видела дека можат да бидат, имаше многу густи и долги клепки кои правеа сенки врз горниот дел од образите, а кожата на лицето и на рацете му беше речиси чоколадна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лицето му се стегаше во спазми. Мускулите околу уста се збираа и се отпуштаа со страшна брзина.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Очите му светат како јагленчиња, лицето му се издолжило, чиниш кожата ќе му се дупне секој миг од острите јаболкца и брадата. @еден е отец Лаврентиј, гладен е, измачен; трча и паѓа, колената му се жива рана, табаните - камен, жолт е отец Лаврентиј, жолт како свеќа, но носи абер во манастирот во кој мора да стигне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Младен се поти, црвената боја бледнее, лицето му станува жолто.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во домот на чичко ни Трајко, Татјана го денесе Александар Кривошеев од аердромот Петровец (сега Александар Велики), ноември или декември.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На лицето му се исцрта уплав. – Не се плаши – се насмеа Беличот, кој што очигледно беше веќе запознат со оваа тајна.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
— Па овој готов, зошто да арчам куршумот, бре коџабаши? — се провикна Суло, ја наметна пушката преку рамо, и дигна еден камен од дваесет триесет оки, та му го фрли на главата на момчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ковчестото грдо лице му го покриваше сива пајажина на првата брада.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На лицето му играше блажена насмевка.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Љупчо дотрча сиот зазбивтан.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но, лицето му остана сосем безизразно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На Божик ја завршил и му ја подарил на манастирот големата икона на божјата леунка пред која клечат сите балкански светци и војувачи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се свртив добро да го видам, лицето му беше стиснато и бледникавоста од неговата душевна напнатост, избиваше од под подгорената кожа од сонцето.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој ја ведна пониско главата, така што лицето му стана темно и невидливо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога го виде Китан шишето, како господа да го виде; накреваше на него, отпиваше забрзано и го жулкаше Анка по раката што се држеше за шипките; пиеше и сѐ така го жулкаше молчејќи како нем човек; лицето му блескаше од радост; од очите му избиваше некоја чудна светлина од задоволство, од радост, од огнот што му се распалуваше во него; отпиваше од шишето забрзано како човек прежеднет во пустиња.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Мече ја крена десната нога, лицето му се грчеше од болка и уплав: меѓу прстите му се беше впила голема набабрена пијавица.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Јуначиште, - мрмореше старецот, а на лицето му се сменуваа ту радост, ту загриженост.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Ова е за палење светло - фарови. Ова - трепкач. Тука е гас, куплунг, сопирачка. Ножна, се разбира. А рачната сопирачка е тука. Сево ова го научив вчера попладне. “ Лицето му беше збруштено.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тоа целото се изгубуваше во длабоката дира, но чекореше пргаво, а од лицето му се гледаа само двете сиџимки од вршковите на мустаќите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само, ви се мола на обајцата, да си го држите зборот. Бесата бес, шо велаат Арнаутите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бавно кревајќи рака, тој го скина пликот, и, штом ги прочита во себе првите редови, лицето му светна и тој извика: - Таксај, Бојано, таксај! - Што бре, што има?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А сега оддеднаш тој се одвои од неа и стана одвоен, лицето му се измени, цртите му се преобразија во црти на човек кој одвај личеше на Милан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Едната страна на лицето му потемнуваше. Устата му беше натечена во безлична маса, со боја на цреша и со темна дупка во средината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вадим се прпелкаше на подот, а старецот никаде го немаше; Наташењка притрча до брата си; лицето му беше изобличено и тој се прививаше крај нозете на сестра си; раката му се тресеше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако од лицето му се читаше закоравена нервоза, тага и незадоволство.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Клун на птица можеше со еден удар да ми го ископа срцето, штрковите можеа да ме приковаат за земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни клепка му клепнува, ни прсте му мрднува. Лицето му е крпа и уште помазно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За чудо челото и јаготките му биле мазни, неподвижни, и преку ден како облеани од летна месечина, чиниш целото лице му е изделкано од јадра биволска коска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но во следниот миг таа жестоко се збира, тој ја тутка, ја парчосува сликата, а лицето му го искривува неубава насмевка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ги крева своите огромни раце, ги врти, ги гледа, лицето му е насмевнато, а очите расцветани.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Белите заби му светнаа, лицето му се разведри.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Холанѓанецот на сето тоа толку многу ликуваше, просто лицето му светна од среќа како да не ми се одмаздил доволно за тоа што му го сторив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога се врати по десет минути, лицето му беше ведро и мирно: „Па, татко, овесното е дванаесет златници, пченкарното од прва класа шеснаесет, а од втора четиринаесет.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А сега тишина и гледајте: вака се држи воланот. На празно не смее да се врти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ги крева своите огромни раце, ги врти, ги гледа, лицето му е насмевнато, а очите расцветани.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сакаш ли да повикам некој твој врсник? Имаме и такви, старче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Лицето му е суво, збрчкано, рацете тврди како копита...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Уште со прво забележав оти кожата на лицето му е сипаничава и рапава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се позамисли малку, се позатрлка, небарем триста болви го нападнаа, ама кога си ги припомни вчерашните маки, парите му се видоа ѓубре, та со светнато лице му ја подаде раката на Арслана, небарем ја постигна цената која требаше да се даде за купениот предмет или стока: — Аирлиа нека е муабетот тогаш, мудурбеј!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А потоа подавајќи му рака на гостинот со благ израз на лицето му рече: - Чест ми чините господине Лозински што ми дојдовте в куќи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ја затече малата Снежанка како лежи крај својата нова мајка, ја погали нежно, при што лицето му се позлати со насмевка, па излезе надвор, затворајќи ја убаво кошарата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Колку се смалил, лицето му се спарушило!
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Лицето му станува уште побело од дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едната страна на лицето му е зелена, другата портокалова.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога чичо Никола се покажа на вратата, сиот побелен од снег, лицето му светеше...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
— Ета лаж, вели Фирсов, а лицето му светка, како да носи маска, двојна кожа, безбоен лак.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во секој случај, прво малку се збуни од моето прашање, му требаше нешто време да се потсети, но потоа за миг лицето му го греа милина па пак му се смрачи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Очите му солзат, носот му се замрсулавил, лицето му се зацрвенило, заедно со ушите. Дури му помодрува. И само напнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лицето му пребледе. – Што ти е? – се сврте Беличот и застана.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Измореното лице му било соодветно со бечвите составени од секакви крпеници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И лицето му беше како и мантилот: зелено и темно како змиски отров.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дамкавото лице му сјаеше, во зелените очи гореше некаков горделив блесок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лицето му беше бледо но не гледаше веќе слепо; разлеаните зеници се собраа и станаа остри под кусите клепки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Да, тој ќе стори нешто, навистина. Лицето му било како полеано со варено зелје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го потпирав челото на тупаници и пак бев во собата под слабата светлост и меѓу сенки кога влезе Борис Калпак, поточно тој веќе беше во собата кога се тргнав од чинките на мртвите за кои не запаливме ни половина свеќа во некоја црква.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледа Богдан: во сѐ личи на него кога тој беше на таа возраст; исти очи, исти веѓи, нос, насмевка и ретки заби, остри како клунчиња од птица; на лицето му се забележуваат исекотини и лузни од мавање со децата; насмевката му е недовршена, изнасилена; на рамото се гледа дел од раката на мајка му која веројатно го задржува да се слика.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Побелената кожа на лицето му беше истенчена до проѕирност.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бледото долгманесто лице му беше испокинато од длабоки бразди.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Истиот момент лицето му се вцрве и солзи му потекоа од очите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Загрижено нѐ погали по косите, лицето му се отвори во насмевката со која нѐ храбреше кога требаше да истраеме во надежта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Испуштајќи го виното, таа сомнабулично јурна во собата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Телеграмата му падна од раце, лицето му помодре; касарната му се сврте, се потпре до ѕидот за да не падне.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Онисифор Проказник клекна до мене. „Тој е зад ридон, така ли е?“ По белегот на лицето му се лизгаше жолтеникава шурка сонце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На ова со среќа, лицето му се развлече во горчлива насмевка.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Големото лице му го возвраќаше погледот, полно со спокојна моќ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа сеќавањето на нејзиното лице му се врати, а заедно со него и вознемирувачката, неподнослива желба да биде сам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И на службеното лице му се обрати на сличен начин како и на вратарот,(случајно да не подранил?) но сепак, успеа да додаде и нешто како: времето е умот на животот а ние, за несреќа, често заскитуваме.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И полека во неговото тело почна да се всадува едно ѓаволско чувство на сопнат, чекорите му стануваа сѐ покуси по таа нагорничавост, а по лицето му израснуваа ситни студени монизда пот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога по половина час се врати, на лицето му лебдеше загадочна насмевка: „16 златници! – и брзо додаде, неможејќи да го скрие восхитот: „Колку е убава ќерката на бакалџијата!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Арсо малаксано се опушташе на леглото, а му се чинеше дека тоне во задушлива празнина и врз лицето му се дипли сребреникава пајажина која му пречи да дише...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Истовремено, од него дуваат „ледени ветрови“, има „рибја уста“ од која се цеди „леплива магла“; кожата на лицето му е „сипаничава и рапава“; и постојано молчи „како нетмур“ кој „никако ни да ги проголта, ни да ги исплука“ зборовите и мислите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Лицето му е истанчено, проѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно - Човек да му ги види коските преку кожата, си мисли. - а косата, долга и со боја на `рженица, му ја развевеа ветерот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Прва, па втора, па трета, па четврта...“ правеше движења божем менува брзини.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
По сувото жолто и намовнато лице му тече солзи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На Паљо лицето му се издолжи, под расечената горна усна двата долги заба влажно светнаа; ја извлече бубачката од левиот џеб на закрпените панталони и болно застенка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Лицето му беше повеќе зачудено одошто смирено, како уште да се прашуваше: зошто?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Старче, со чемерна замисленост повтори Доце Срменков; воздивнал неутешно, лицето му се збрчкало. - Така е, старец сум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Детето моли, но сега лицето му е суво и свети од некој внатрешен пламен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Јас се засркнувам додека јадам, затоа што истовремено и дишам, па морам да џвакам со отворена уста и да им ги покажувам на очевидците стутканите парчиња храна што ми се препелкаат низ плунката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Чичко... - Што е? - Пушти го Белча. Човекот пак само очите ги врти кон него; лицето му е спокојно, светечки благо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Преку едната страна на лицето му се распливнува светлост додека под неа ги снемува брчките.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Беше со среден раст и имаше широки рамена, беше компактно граден, лицето му беше широко, а косата и тенот на кожата му беа посветли од оние на Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
-Па ти си жив! Гаду! - завреска тој. -Ти поганиш, значи, жив си!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оти, виде отец Лаврентиј сѐ: виде некое друго време, друг век виде, и виде дека во подрумот на некаква чудна, студена библиотека, окован во пранги седи жив последниот македонски ректор, преблажен отец Климент, столчен, поразен; и виде дека сите негови книги се избришани, страниците празни, без букви, додека тој умира со корка леб и чаша вода а над него стојат некакви други луѓе, заговорници и измамници со подуени мешиња и сало на вратот и му се смеат оти словата одлетале во воздух, та ред не останал за него сочинет од други времиња; “Толку си бил важен”, му велат, „толку те сакал и те почитувал народот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 125
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За миг лицето му се разведри.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На лицето му се чита пијана умилност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кваката со крцкот попушти, касата можеше да се отвори, но тој остана шпиртосан и со склопени очи; знаеше: лицето му беше влажно од несопирливи солзи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
За прв пат забележи колку лицето му е издолжено и исушено, и дека е облечен немарно, во ветвиот сив капут што го носеше уште од нивните прошетки низ паркот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)