леб (имн.) - ќе (чест.)

Ете шо направи и нам и за себе ќе си а сторе негде липата, ја некој аероплани ќе го смачкаат негде. Море за леб ќе пцовиса, та остави друго!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така е адет. Не се седнува на трпеза немиен никогаш, оти лебот ќе избега од куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ем децата ќе ги и изгледам, ем ти баре леб ќе се најадиш. Не гледаш гладна си секој ден".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во советот влегува и потсовет дека долна облека или гаќи никако не се носат зашто кој тебе ќе те чека да се соблекуваш... значи паѓа во вода онаа старата дека, ако треба, леб нема да јадеш ама добри секси гаќи мораш да имаш, затоа што тие сетики и леб ќе ти донесат, нели. Ви текнува?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Луѓето наследиле од дедовците навики и знаења; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го приткријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд, наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, со повеќе зрна ќе се засеат ораниците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Токму така“, рече Филозофот. „Да видиме сега што имаме: Леб ќе јадеме и ... ќе пиеме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„И тоа е верно“, рече Филозофот; „Па ако е така, што значат првите три зборови? Зарем не значат: леб ќе јадеме?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И логотетот погледна во прстенот и рече: „Леб ќе јадеме и вода ќе пиеме“. „Сосем верно, логотету“, рече Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги раширив рацете и викнав: - Со Жеро Жерав ќе сме вечни пријатели!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Некој измислил воденица. Воденичките камења пееле додека ја мелеле пченицата: Разлистајте, шуми, шумолете, води, од брашново денес бел леб ќе се роди.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе кренам оган, сосе алишта да горам, и само лебови ќе сонувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето наследиле од дедовците навики и знаење; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го прикријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд; наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, сѐ повеќе зрна ќе се засеат ораниците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Леме, збогум, со здравје оди си, ама немој вака-така да си говорел некаде, оти лебот ќе те фати, Леме, зашто како мое дете сум те имала, тоа да го знаеш!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас лебот кога ќе го месев, леб ќе излезеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Некако и се стори пополезно да се помачи најпосле да разбере зошто (пак на времето!) некој беше бил рекол дека луѓето без маало и без роден крај, всушност се - слободни луѓе ЛЕБЕЦ И ВИНО Ако има дедовци ќе има и приказни.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако има приказни ќе има и недосонувани сни Ако има сни ќе има и јаве Ако има јаве ќе има и сејач Ако има сејач ќе има и семка Ако има семка ќе има и лебец Ако има лебец ќе има и вино Ако има вино ќе има и денгуба Ако има отповеќе вино ќе има и мушички Ако има мушички ќе има и пекање по светлината ноќум.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Многупати лебот ќе се наполнеше со мравки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во торбата само леб ќе ставев и баба ми викаше: Ајде лепче и запче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Кутра главичке, зашто дојде ваму?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Онака, господине, милостина да питам, можеби некој барем за леб ќе ми даде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во Битола само на војници и на курви се сопкаш, велат. За едно кравајче леб ќе ти го кренат фустанот, велат, за една чаша ракија ќе ти се расчекорат, ќе те опчекорат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)