куќа (имн.) - се (гл.)

Куќите се сѐ исти, излупени, несигурни, улицата нема крај.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Живееја во една од оние улички во кои куќите се толку збутани една во друга, што комшивките знаат што манџа во чија куќа се крчка, кога се подготвува пастел, кога, бурмуелос или алхарос7.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го знам нивното маало, зашто навратував кај мајка му и носев алишта за теснења, поправки и поткусувања и како што ќе влезев во маалото ќе ме пречекаа исти гласови на две жени што везден се довикуваа: - Сара! - ќе викнеше едната - Што е Бела? - ќе прашаше другата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Прашајте ги. Можеби под нивните куќи се гробиштата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Убави се нивните куќи. Во темелите и ѕидовите на нивните нови куќи се вградени камењата од нашите куќи, од нашите цркви, од надгробните плочи на нашите претци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)