Најлош и најопасен беше волчјакот од воениот пензионер, кој кога одеше во болница на лечење, го оставаше кучето по неколку дена во Пансионот додека излезеше од болницата.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Со прво ќе го погалат кучето по вратот и потоа, наеднаш, ќе го фрлат. Како дабова пењушка. Колку е големо човечкото лицемерие.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А ние стиснати еднододруго како во преполн автобус, почитувачи на беспрекорниот ред на нештата, отскраја гледаме, најблиски по крв и месо дека сме тоа: поразените!
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Чекорење по истите нечисти калдрми, заскитано куче по истите слепи улици.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Држте ги одоздола, држте да видиме шо сакаат тиа кучиња по ридот ноќеска!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Низ полето минуваат кучка и кучиња, кучката напред кучињата по неа.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)