Ги пресретнаа одочесниците, ги вперија пушките во Јанческите, во Трајана и во Тодија, и им наредија: Оставете го човекот и вратете му ја фотографијата, зашто додека вие него со крстови по глава, ние вам крстови ќе ви насадиме на главите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
- Астиномот го викна кумот во куќата на попот и со наредувачки глас му рече: - Ако детето го крстиш Митре, тогаш тебе ќе те прекрстам и на крст ќе ти ја истрижам главата.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Неколку крстови ќе искршат, или ќе ги изгризат со заби, но кога ќе запрат тоа да го прават - тоа е знак дека тргнало лечењето на добро...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Да, ќе изорам нива, си велам, ќе посадам дрво, безработните ќе ги згрижам, и најпосле црква ќе направам, место еден, два крста ќе ставам.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ете, одберете си сами наслов на делото што, во името на народот, како пресуда ќе го добие во институција која живее од таквите, „понављачи“ на испитот: „издржи до крај, или до смрт“ и како срамен крст ќе го понесе.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Знам: во мигот кога ќе го поставам последното камче, во центарот на новата вселена, јас ќе се престорам од пајак во мрава црна, оти крстот ќе го изгубам, средето на светот ќе го поместам на место лажно.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И запомни за злоносницата - лук, ракија. Како ѓавол од крст ќе ја стругне пред тебе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Ти реков, се насмеал помладиот тревар. - Тој ни од удар на наџак не легнува.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Да, реков јас сите овие крстови ќе ги снема од полето.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Во финалето на последното кажување Веселин, Мена и малиот раскажувач ќе слезат кон полето исполнети со дрвени некролози и ќе почувствуваат неодложна желба да ги уништат табличките, тие морничави белези на умирањето: „Сите овие проклети крстови ќе ги искорнеме, рече Веселин, сите до еден.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)