крв (имн.) - се (зам.)

Трепериш како булка на мајско ветре се тетеравиш од годините врз плеќи молчиш како икона нацртана од крвој се виориш како барјак исткаен од светлина
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Тогаш отпочна еден бој, во кој многу глави распукаа и целиот снег на брегот на вирот, покрај што беше в час изгазен и со крв се ишара.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
А крвта се впиваше каде што капеше вземи.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Значи, нашата крв се пролевала за правата на тие народности што или си седеа мирно во време на борбата или беа против нас.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бил едем граѓански војна, дечиња мили, Мадрид во крв се давел, кога го убиле огнени сили Гарсија црното славеј.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Да ме уништат, значи да се уништи Турција (...) Крв се пролеала.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога му се сипуваа ракија на здробената шепа, воздивнуваа пучно: „Не пиеше, а господ сепак те заборави.“ Крвта се разводенуваше од лутата течност, капеше низ мртвите прсти и си го копаше сопствениот гроб во сувата земја.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Повремено преку визијата минуваше магла, ја носеше со себе и ослободуваше простор за нова визија: наеднаш Рубина Фаин е широколика и ковчеста идна родилка во ленена кошула; околу неа , под араратските или карпатски или алпски масиви, лежат разбранети златни полиња или пасишта со онаа трева што кај нас, не знам зошто, селаните ја викаат слак; чекори, чекори, ќе стаса ли на историската цел негде кај што, според неа, крвта се измива со крв?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Оваа тактика -вели Ѓ. Петров - јас ја нареков подла, откако толку крв се беше пролеала и толку другари беа истрошиле толку енергија...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Пламна. Крвта се згуснуваше во неговите прсти, стануваше тешка и опасна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Боже, колку крв се пролева денеска!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Крвта се цедеше од него, ја натопуваше земјата, тревките и нивните коренчиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во меѓувреме, додека попот одел од куќа до куќа и со зборови од неколку јазици им ги раскажувал големите чудесии од кои крвта се замрзнувала в жили, се прочуло дека Фиданка Кукникова сака да се омажи за крестокосиот Доце Срменков и дека ќе стане мајка на неговите деца, едното веќе со воздишки по нејзината убавина, доколку тој пристане да го земе во новата куќа и свекор ѝ, земјолик човек што се хранел еднаш дневно со печен компир.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се олабавило, со цело лице се обидело да го побара својот убиец стреснувајќи се од темната врелина што му џбурнала од полуотворената уста и со расширени раце, чиниш со мртвото тело, сакало да го заштити оној што можел да му биде татко, заштитник или учител на вакви сурови часови, паднало врз прпелкавиот грч.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној под него и ранет ја издржал тежината. Ја копал земјата со нокти во пребавното подавање кон една од пушките и се влечел по црвеникавата земја чеперок по чеперок со мачење на гасеница во чија жолта крв се шири отров од осина боцка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ангел-џин, сенката негова покривала половина море со главурдести риби во чие грло можело да легне манастирско кубе!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од Распаќе до болница патот крви се полеа. Кај Милева и врвеше, орман ми се одзиваше.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Потоа веќе тие го пуштија фронтот, што се вели, не се бранеа толку многу, како да е нормална работа, бесрамно се раслекуваа пред очите на сите деца и долго, до крв се чешаа насекаде по телото.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)