И угледни службеници на новата власт со многубројна челад, а кои со мали плати, тешко врзуваа крај со крај во деновите на сиромаштијата, покажуваа разбирање за козарите и нивните кози, го купува нивното евтино млеко, иако беа будно следени од властите и партијата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
На немилата ситуација, да не должам понатаму, ќе ѝ ставиме крај со вкупниот откуп за нивната слобода, што успеав да го издејствувам пред воените власти”, полн со ентузијазам им објаснува д-р Мертен на соговорниците од Координациониот управен одбор и претседателот на солунската еврејска заедницата Сабетај Салтиел.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
За надниците на стручните работници се проценува дека до завршувањето на различните работи ќе бидат потребни од три до пет милијарди драхми.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Лозарот од Неготино, испечен од тиквешкото сонце, избрчкан од мислата како да врзи крај со крај во месецот и веќе подгрбавен од наведнувањето кон секое грозде, овој лозар од Неготино, значи, никогаш нема да разбере што значат Клиничките патеки што ги воведе власта во лекувањето на обичните луѓе.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Едновремено со активностите во Западна Македонија бугарските и германските единици презедоа и низа активности против единиците на НОВ и ПО на Југославија кои дејствувале во реонот на Куманово-Врање-Црна Трава и оние кои дејствувале во реонот на Тиквеш и гевгелискиот крај со цел да се ослободат од притисокот на комуникациите низ Моравско-вардарската долина.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Па на кој прво да им дадат, кога и тие, селаните, одвај крпеа крај со крај.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ја бранеа добро границата, излегуваа на крај со италијанските напади во таа рана пролет, што опснежуваше, се гонеа по спиндилиите на Албанската граница во тој април, но наеднаш станаа свесни дека веднаш во нивниот тил се веќе германските тенкови и дека тие продолжувале сето време да бранат една земја, која била прегазена одамна пред тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Томо никогаш не ѝ кажуваше на Рада колку е при крај со своите студии.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Иако овие информации Рада преку „шпионирањето“ веќе ги знаеше, само не знаеше уште колку е при крај со студирањето.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
На крајот со пиштење ќе прснеш да бегаш низ врата, надвор.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Уља и Велика како врзуваат крај со крајот, Горица сега да ме види не ќе знае што род сме и сигурно ќе бега од мене, улав живот, ебати животот наш, да не се делевме заради мене може поарно ќе живееја, ама човек не треба во ништо да верува и најубаво му е на оној во ништо што не верува, во ништо што не се надева, барем него ништо не може да го изненади...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само така ќе можеме да излеземе на крај со натрапничките зборови во нашите јазици, кога ги наложи историјата на туѓинците.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тој смисли и можна типологија на подрачјата со најмногу заемки, без да го извести за тоа Камилски, кој исто така трагаше по излез.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Татко долго време размислуваше како да излезат на крај со сложената мисија која сѐ повеќе и повеќе ги одвлекуваше во лексичкиот бескрај.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Камилски ги издвои најкарактеристичните примери од секоја група за на крајот со Татко да одлучи за нивната судбина.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Во прилозите за начин како најкарактеристични му се видоа заемките: бирдан, веднаш; ѓене, пак, повторно; сабајле, наутро; сефте, првин, прво; текрар, повторно, одново; тек-тук, ретко, одвреме-навреме, тук-таму.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Го набљудуваше и таткото на неговата сакана, неговиот долг, маркантен нос, неговата нежна руса коса, негуваните долги руси вешто-подвиткани мустаќи и неговите убави, големи, силни раце со кои вешто и брзо го заврши писмото ставајќи точка на крајот со едно театрално движење.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Разговараа. Ѝ кажа дека е при крај со работата.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Другиот извади од војничката торба парче пексимит и го стисна едниот негов крај со безмилосните заби.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Шармот на невидливото ќе го опседне
и тука навистина ќе наликува на тебе;
ќе пребарува по писмата, песните, интервјуата
ќе разговара со современиците, преживеаните
ќе ги препрочитува нивните мемоари
и дневници
ќе гази по рабовите
ќе се загледува
де на лево - де на десно
одржувајќи рамнотежа
за да стигне до крајот
со непрестан зазор да не би да падне
некаде на полпат
како тебе.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
„Уште полоши. Јапонци и нацисти. Не ми е јасно како моите излегуваа на крај со мене.“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
ГАВРИЛ: Да не можеме крај со крај да врземе.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Никогаш не ја заборавив сликата на разиграните дервиши како занесено до транс играа и скокаа, бодејќи се на крајот со долги и тенки куки кои влегуваа од едниот, а излегуваа од другиот образ.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Да ми навлезеше Х.Х. во најновиот тек на мислата, по новите инструкции на Централата, сигурно ќе ги зајакнеа дозите на принудна жед, ќе ме задржеа принудно во големиот лавиринт на жртвувањето, на крајот со „измиен мозок“.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ми недостасуваше по малку разговор со Американецот, а тие помислија дека тагувам поради несреќниот крај со другар им.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)