Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Должност на претседателот на советот, односно судијата поединец е да се грижи предметот на спорот сестрано да се претресе, но постапката пора- ди тоа да не се одолжува – така што расправата, по можност, да се доврши на едно рочиште (чл. 297, ст.1-2 од ЗПП). 4. А токму за темата недостапност на судскиот систем поради финансиски причини, во мај 2009, Асоцијацијата „Magna Carta“ и Клубот на оратори „Forum oratores“ – на Правниот факултет „Јусти- нијан Први“ при УКИМ – Скопје организираа стручна трибина на тема: Правда за сиромашните.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Меѓутоа, треба да се истакне дека уште првиот ден кога тој се враќа на работа – веднаш, тенденциозно и злонамерно, е испратен на принуден одмор од три месеци (со плата од 70%).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На крајот од мај 2011, принудниот одмор на Ѓорѓиевски завршува и, согласно прописите, тој се јавува на неговото работно место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поразително беше сознанието дека македонските судии, дури и оние од повисоките судови, образовани во духот на правниот позитивизам, не ја следат ниту судската практика на Европскиот суд за човекови права при Советот на Европа (за овој горлив проблем види во заклучокот на крајот од книгата).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ноќта во шталата Мијалче зема една недогорена гламња од оганот, па легна на крајот од шталата, до вратата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И, во романот, на крајот од краиштата, токму митскиот и реалниот пролетер ќе биде во право во однос на другите слоеви на населението кое не можеше лесно да се лиши од млекото на овие кози, односно имаше потреба од овие вистински, реални кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа, речиси на крајот од моќта да паѓа, влегуваше во неизвесна битка со моќта на телото и животот на новата рожба.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Куќата од коџобашијата40) се наоѓаше на крајот од селото.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Детето ги грабна парите и отрча да се пофали дека добило пари.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Признателност? Па добро, тоа на крајот од краиштата, и не е нешто лошо што човек може да го посакува. Човечки е да посакаш и признателност и фалба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На крајот од цревото, низ кое течеше компримираниот воздух, беше џекот, копачот, со кој работеше Јован. Инженер Јован, го завикавме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Во мене, сепак, има некоја празнина, како пропуштена можност“, не издржав, на крајот од краиштата, да ѝ напишам на Агна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, сега гледам, работите стојат поинаку, бидејќи вредностите кои ги држеше тој пред себе како црковни табли, всушност ги доживуваше како товар што насилно му е натоварен, а за неговите кошули и за огнот в куќа и во нас, и уште за сандаците за замрзнување на кои им скапуваше газерот, за разглавените капаци на клозетските шолји, за штекерите без жица за вземјување, за цевките ф-15 за одвод на водата од машината за перење и бигорисаните цевки за довод на топлата вода, за недоволниот притисок на водата во бањата и преголемиот притисок во неговите уши, за лековите за детето што не можеа да се најдат на рецепт, а можеа да се најдат еди каде, на другиот крај од градот,

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На крајот од краиштата, дури и да е овој свет, како што се вели, несовршен, сепак треба да сме убедени дека не постои нешто само по себе што на човека може да му ја земе верата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Познатата теза на Френцис Фукујама од крајот на дваесеттиот век е една од темите кои вршеа големо влијание на литературата кон крајот од дваесеттиот век.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А сепак, на крајот од краиштата, останува и претпоставката дека бил „фрлен скраја...“, како што пишува Нико Кочо, зашто во моментот на неговата смрт голема била омразата и желбата на селаните за некој вид линчување“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога дојде тука, на крајот од минатата година, неговата влада веќе ги беше донела подготвителните прописи: значи, на 14 јули 1941 година го обезбеди Законот за еднократен данок на еврејските имоти што Константин З. го сметаше за добар пропис зашто само во Скопје им донесе богатство од 45 милиони лева, за жал еднократен прилив; потоа на 4 октомври Законот за забрана на вршење трговска и индустриска дејност на Евреите што не донесе ништо; на 1 ноември со најтешкиот пропис, Законот за заштита на нацијата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Меѓу познатите рабини од Монастир, во авионската визија на раби Елеазар бен Цви, дефилираат стари и достоинствени ликови од една петвековна галерија на битолски рабини: Шломо бен Аврахам Хакоен, еден голем законодавец чии респонси се печатени во четири тома некаде помеѓу 1586 и 1652 година, исто така во Солун, прочуениот рабин Аврахам Фалкон роден во 1643 година, раби Шмуел Цадок роден во 1690, стручњак за религиозно судство и верска правда, потоа угледнот Бенјамин Медина роден 1730, раби Аврахам де Јехуда де Бутон кој ги напиша респонсите „Махазе Аврахам” печатени во 1795, Давид де Бутон роден на крајот од 19 век, учениот и почитуван рабин Бенвенисти бен Аврахам Гатења роден 1859 година, раби Аврахам Гер Цедек роден 1800 и Моше Шабат Камхи роден 1865 година кој инаку бил преобратеник во јудаизмот, потоа рабинот Давид Бен Шломо Папо чии прочуени беседи „Бни Меир” и „Пне Давид” се изречени во Ерусалим во 1914 и 1924 година, потоа сефардскиот мудрец инаку главен рабин од Ерусалим, д-р Ариел бен Цион роден 1913 година...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Вистина е, на час сѐ си беше вред: довлечкај се и застани под прозорецот, на вратата или седни некаде на крајот од училницата и слушај: попусто би било да може нешто да се открие и дознае.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се доближи стара жена до левата пола од старата искршена порта и погледна низ пукнатината.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Фала му на Еросот, затоа и сепак, за одредените мали задоволства, како што беше лежерното водење љубов порано денес, на крајот од попладнето или на почетокот на вечерта, како годе човек да гледа на тоа.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Долниот крај од антеријата му се размавта и зашушка.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа не знаеше дека тој вечерва воопшто не ја гледал како Јанте, дека за сето време седел долу во бифето на театарот и станал дури кога загрмеле ракоплескањата на крајот од претставата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само на крајот од паркот, каде што неговите диви дрвја престануваа како пресечени, се гледаше како на полето работи по некој човек, а по ожнеаните ниви се издигаа копи сено, додека меѓу довикувањата на полските работници се плеткаше лаежот на селските кучиња.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Овцата почна да клоца, да се отима, чувствувајќи дека ѝ се подметнува туѓо јагне, и избега на другиот крај од јаслите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Понатаму, на долниот крај од Рамни Ливади, двајца косачи ритмички замавнуваа со косите и стапка по стапка напредуваа преку ливадата. Зад нив остануваа пластови покосена трева.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дури и самото гниење во филмот ЗОО е стилизирано така да не изгледа дегутантно, а размената на материите во СТОМАКОТ НА ЕДЕН АРХИТЕКТ е прикажана исклучително сугестивно (сцената со Креклајт и кучето, како и унисоната смрт и раѓањето на крајот од филмот).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Нешто некаде ја носи, ја носи, ја носи низ некое темничиште, како низ некој тунел, а некаде таму, отаде, на другиот крај од тунелот зрачи некоја светлина што се лачи во меко сина а силно виолетова, и тоа ѝ влева надеж, па сака што поскоро да се најде на другиот крај од тунелот, во светлината каде што Пандо нејзин сигурно ја чека.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- Во годината на раѓањето на вечниот и славен Сталин, на крајот од векот на неговото постоење, но и неговото сигурно останување во комунистичката вечност, ни претставува голема чест што можеме да ви го покажеме нашиот голем придонес во создавањето на вистинскиот нов човек ослободен од сите ропства, овој пат ослободен и од најтешкото, божјото ропство...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ако ги осуетил стратегиите на албанската тајна полиција и ако поради неа нема да го оствари враќањето, ќе му преостане на крајот од полза неговото искуство („таа аскеза...”) во делото кое ќе замисли да го напише подоцна и тоа не друго, сигурно погодувате, туку романот Атеистичкиот музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Еден ден, на крајот од нашето летување, по плажата се разнесоа престрашени викови: - Давеник! Давеник! Човек се дави!

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Пред да ја запали, благо го потчукна едниот крај од цигарата врз својот рачен зглоб.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ако терапевтот работи со тим на котерапевти, на крајот од средбата овој тим заедно со клиентите учествува во интервјуирање на терапевтот во врска со разговорот. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 63

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Рече дека таа идеја ја дала Луција, како култ- координатор на целото училиште и на Партијата, и дека наградите (три: една прва, една втора и една трета, во парична вредност која не беше за потценување), ќе бидат доделени на денот на врачувањето на дипломите, на самиот крај од нашето четиригодишно школување.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но мене отсекогаш ме интересирало зошто во таквите обреди (каков што имаше намера да изведе и Луција на крајот од приредбата) тие работи, срамни, забранети, жигосани од истата заедница (во нормални, некарневалски услови) – се говорат под маска?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако го обиколивме папокот, а тоа траеше речиси до зајдисонце, на самиот крај од папокот на светот, здогледавме миракула Божја, слика невидена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На другиот крај од големата маса во одвратната чајџилница Филонус, тивко ги разменуваа што религиозните што садистичките што метафизичките што мајчински искуства, следниве три личности: младата госпожа Ана, инаку позната како сопруга на човекот што катедрата за логика ја замени со кафанска маса на која стојат мистериозните кибритчиња и лактовите на народнот мудрец Неџо; госпожицата Буде вообичаено - спрема правилата на тајната организација „Црна Ружа“, така суптилно провалени од инаку најглупавиот балкански весник „Вечер“ - облечена во нејзе милите папски бои: љиљакова, портокалова и бела („синестезии, нелогичности!“, се слушаше врескање од соседниот крај на масата) и со специјална ловачка капа на главата на чиј што врв (на капата), провокативно искривено, трепереше зелено масонско перо, ко ветроказ; додека човекот што токму зборува - и чиј што истоштен, од премногу експерименти со нејадење и неспиење, глас, го привлече вниманието на г. Абов - се одзиваше на името „Никола, врти кола!”, или скратено Никола Вртикола.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Во друга рака, овој говор на крајот од нејзината книга за можноста на создавање на женска философија звучи чудно во светлината на сета феминистичка философија за којашто нејзината книга нѐ информира.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

На крајот од паркингот, на самиот раб на карпестото удолниште што води во бездна - дрвени клупи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Забелешка на авторот: крајот од реченицата – во тефтерите ги запишува со грчка пена – се однесува на грчките закони со кои задолжително беа менувани називите на македонските топоними и личните имиња и презимиња на Македонците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нѐ растоварија на крајот од станицата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И натаму очите ни беа заковани на крајот од улицата, од каде што ги чекавме татко и мама.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На крајот од спалната, во аголот, на еден кревет, лежеше Клара во бела ноќница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сега морам да завршам една итна работа,“ и ми намигна, па со една девојка, која сигурно ја имаше запознаено овде, во толпата, тргна кон грмушките на крајот од паркот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас продолжив да го барам брат ми меѓу луѓето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лежеше склопчена, нејзините нозе беа собрани, со колената кон брадата а стапалата кон задникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се опулив внимателно и, на крајот од лакот што го засводува надолтарниот дел, забележав лик кој, речиси, благо ми се насмевна. Се насмевнав и јас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Ех, кога забранија да се грицка и да се плука во киното, пропаднаа многу професии и обичаи“, на крајот од разговорот заклучи мојот пријател.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се сеќавам, на крајот од претстава што беше дел од содржината на еден театарски фестивал, актерот што седеше до мене во публиката, изреагира бурно токму во мигот кога еден од актерите наредени на сцената како пред стрелачки вод, почна да аплаудира.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На крајот од расказот, авторот се исповеда: „Најлошото од сѐ беше што ми се пушеше, а немав кибрит со кој би ја запалил цигарата, ниту пак смеев некаде да застанам да го купам“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Неговиот најдобар пријател, оној што на крајот од таквите седенки, по дискусиите, толку добро ги пееше Азра, Бијело дугме, Идоли и Рибља чорба додека тој го придружуваше на гитара, им кажа дека ја презира земјата во која живеат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Вчера учителката рече: „Најуредните тетратки ќе ги чуваме за изложба што ќе ја уредиме на крајот од учебната година!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Знаеше дека и тие двајца напред го носат својот крај од носилката нарамо, мислеше дека би можел да им ги види само нивните капи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На крајот од краиштата Арсо е непомирлив противник на робувањето. Тоа изгледа така несомнено.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо е стуткан во спротивниот крај од креветот и гледа со онаа чистота што понекогаш ја мачи Ана, но секогаш разбудува во неа почит.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Беше мала, за мои убедувања, а живеевме на другиот крај од градот, преку Вардар, па се плашев да се враќа со такси... а и не ми беше тешко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сакам да пружам чаршав на масата, а таа се накривила, цел двор пропаднал накосо, па и количката на малечкото се стркалала и отишла на крајот од дворот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На другиот крај од дворот се поставени две мали голчиња и вратило за тресење теписи, на кое висат дрвени лулашки, од евтините од Битпазар.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ нешто бладаат, вели, јазикот им е сув и црн, на крајовите од устите им се смежуравила некоја црна павлага, вели, а мевот им се надул, како на тешка жена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Капинка ми се држи за скутината. Фатила, вака, еден крај од скутината и иди по мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крај од стапот е закачена замка од челична жица. Ништо повеќе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Пред плисоците, на крај од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, ги косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Светлана бришејќи ги солзите со крајот од шамијата, ја гушна својата мезимка и прошепоте.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Слободна сум како птица сѐ до почетокот на циганското лето. - Ѝ одговори Рада на другиот крај од жицата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Трубадурот беше на крајот од своите талкања.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Едно утро тој замина кон кампот на Инкарнасион Фелипе де ла Круз и Монте Пиедрас (еден од неговите овчари) со списокот за неделните прехранбени продукти на кафеав грав, кафе, брашно и шеќер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како ученици на крај од часот, господата академици се втурнаа кон вратата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Групираа и прередуваа комбинации на мајмуни по потреба: за храна, за откривање резерви со нови мајмуни, за слабостите и силните страни на поединците и колективите, а на крајот од секоја темелна пресметка, изгладнето напаѓаа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Би можела да продолжам и никаде да не застанам... сѐ додека не те најдам на крајот од патот...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Центрифугирање Кога ќе те стигне зимата на крајот од уличката, немој да брзаш со изненадувањето.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Се изгуби позади бордо завесата на крајот од собата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Се упати кон една од двете соби кои беа на крајот од ходникот, чијашто врата беше отворена.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

На крајот од филмот, Марсиа умира на клупата во паркот, додека од неа излегува нејзиниот млад дух, кој се среќава со духот на Пол и тие заедно под рака насмеани продолжуваат да одат под расцутениот дрворед од кој паѓа дожд од цветни ливчиња додека во позадина свири „Мила, мила, мила, дали ќе ме сакаш некогаш?... до последната животна пепел, ќе се сеќавам на оваа пролет, ова време на љубовта, на овој мајски ден..“ полека исчезнувајќи во далечината...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Макар што знаев дека дистрибуцијата на телеграмите кои стигнуваа во посебен центар во Министерство за надворешни работи на СФР Југославија, се вршеше преку посебна, специјализирана служба, на крајот од телеграмата, нагласив таа да му биде дадена на внимание и на Претседателот на претседателството на СФР Југославија, другарот Лазар Мојсов!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Под знакот на парадоксот појдов во дипломатијата, под знакот на парадоксите се враќав.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Овде, на брегот, пред големата врата на животот, зачнаа и моите големи пријателства со кои мојот живот и пишување добиваа нова смисла во моите спротивставувања на балканизацијата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во шеесетите години на минатиот век во Струга, на брегот на Езерото започнаа да се собираат значајни поети првин од Македонија, па потоа од Југославија и на крајот од сите континенти на чудесни читања песни на мостот на истекот на реката Дрим, која се влива во Јадранското Море, на претставување на славен поет во Катедралната црква Света Софија во Охрид, на средба крај манастирот Свети Наум, на самата граница меѓу Македонија и Албанија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Најголемиот парадокс беше што на крајот од својата мисија ја губев земјата којашто ја претставував!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Без вас, ценети сопруги, тешко ќе си ја постигневме замислената цел...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мудро, како во научни расправи (а авторот на крајот од романот кажува, скромно, само дел од консултираната литература!), се покажуваат тие културолошки и аксиолошки составки на балканскиот менталитет генерално.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа, нараторот мудро вели: Секој од третираните турцизми беше свет за себе, со свое минато, осакатена сегашност и неизвесна иднина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски, гостејќи се повеќе со очите отколку со устата, имаше време прв да се огласи: Ова е голем ден, мили мои, стигнавме на крајот од мисијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ти, проклето ајдучко копиле, цедеше од себе, и тогаш на крајот од мочуриштето, и десетина ноќи по тоа, кога првпат влезе кришум во туѓ стан.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш во куќата, како нешто што е неизбежно се знаеше за една тајна: горната одаја, лево откако ќе се искачиш по скалите од дебели дабови штици, беше непристапна - дебели алки, низ нив поцрнет синџир со врзани краеви од тежок старовремски катинар.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Пред плисоците, на крајот од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, го косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Масата со пијалоци беше на другиот крај од салата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Конзервативна мала земја, ете тоа сме најконкретно. Што би рекол ти, на крајот од светот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

На другиот крај од просторијата имаше еден мал бар, обична дупка во ѕидот каде што можеше да се купи џин за десет центи во голема чашка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секој од нив зеде по еден измастен метален подавалник од купот на крајот од пултот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во следниот момент еден грозен, и греблив писок, како од некоја огромна неподмачкана машина, допре од големиот телекран на крајот од салата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Девојката ја здогледа само еднаш на другиот крај од просторијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас дозволив зборот „Бог“ да остане на крајот од еден стих.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше моменти кога се тркалаше по подот, бесрамно како животно, извиткувајќи го телото наваму-натаму во бесконечен, безнадежен напор да ги одбегне ударите, а всушност само добиваше уште повеќе и уште повеќе удари во ребрата, во стомакот, по лактовите, по потколениците, во слабините, по тестисите, по коската на крајот од ’рбетот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На спротивниот крај од собата, О'Брајан седеше покрај една работна маса со зелено засенчена ламба и со по еден куп хартија лево и десно од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Партијата пикадо, што се играше на другиот крај од просторијата, запре за триесетина секунди.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон не се осмели да ја заврти главата ни за милиметар, но нејзиното помодрено лице повремено се појавуваше на крајот од неговото видно поле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Онака џуџест по раст, изобличен од омраза, тој со едната рака го стегаше вратот на микрофонот, додека со другата, огромна шака на крајот од долгата тенка рака, гребеше заканувачки високо во воздухот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Помисли да купи уште едно пиво, кога старецот ненадејно стана и се одвлечка брзо во смрдливиот писоар при крајот од просторијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И во суштина, иако не беше употребена за ниедна од тие цели, туку само за автоматски процес на производство - произведувајќи добра кои понекогаш беше неможно да бидат дистрибуирани - машината навистина и значително го подобри животниот стандард на човечкото суштество во еден период од околу педесет години, на крајот од деветнаесеттиот и почетокот на дваесеттиот век.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На крајот од записникот се вели уште и ова: „Дополнително појаснување на предлогот и проектот за изградба на браната, даде другарот Угрин.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ти тогаш ми рече дека ти се слошило и не си можел да нѐ следиш, а беше седнат на столицата на самиот крај од платформата до езерото.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Студент по медицина, на крај од студиите, но и тој цело време не ја прифаќаше твојата болест.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Погледна под клупа, ама ѝ ги виде само калнавите чевли и еден крај од гунчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На еден крај од пазариштето како поодделна од другите продавачи стоеше голема група од селани со разна стока; говеда, волови, коњи, кобили, магариња.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Значи тоа било во пет наутро, пред да појдам на часови, во големата недоправена зграда на долниот крај од градот, во населбата Мичурин.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Веројатно не сум знаел точно кога почнува наставата во Учителска, во записот стои дека тоа ќе се случи дури на крајот од месецот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во населбата на крајот од градот најдовме наши врсници од нашите краишта, мислам од егејска Македонија.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се случи тоа еден ден кога Мајка ја испрати малата сестричка да купи брашно за последните пари, пред самиот крај од месецот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Можеби најголемата моќ Мајка ја покажуваше во справувањето во самотијата, во сите фази од својот живот, уште како сираче, кога останала без својата мајка, па во долговечниот егзил, кога Татко заминувал во потрага по спасот, па кога ѝ заминуваа синовите и ќерките, формирајќи свои семејства, па кога исчезна Татко, таа, до крајот од животот, се справуваше со сите облици на самотијата, до нејзиниот дефинитивен облик – смртта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го зеде, покрај правните и адвокатски книги, старотурско-францускиот речник на неговиот албански сонародник Сами Фрашери, еден том од Енциклопедијата на Пјер Бејл, добиен како подарок, чија тајна за тоа како ја добил ја дознав на крајот од неговиот живот. И толку!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сѐ до крајот од нејзиниот живот…

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И почетокот и крајот од животот на Мајка, како и неговиот тек, беа речиси исти – сѐ беше обележано со нејзината лична трагика којашто ја поднесуваше и ја потиснуваше длабоко во себе без, притоа, ни најмалку да ги беспокои сите околу себе.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

По предвременото враќање од својата родна земја, Мајка понесе уште една голема тежина во душата од која не можеше да се ослободи до крајот од својот живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Па... - рече полковникот префрлајќи ја лулата од едниот на другиот крај од устата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Спроти нив, на другиот крај од просторијата, наседнати се двајца претставници на Градскиот комитет на Сојузот на комунистите на Македонија, секретарот на партиската организација, претседателот на Социјалистичкиот сојуз на работниот народ, претседателот на синдикалната организација, претседателката на младинската организација, потпретседателот на Сојузот на борците и две жени, веројатно претставнички на женската организација.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- На горниот крај од огништето, меѓу два камења, вареше грнче со грав.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

На крајот од селото Мацково, во мала и ниска куќичка живееше селанецот Тане со својата жена Танејца.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И до кај десет саатот дошол во крајот од полето и видел еден пат кај што оделе луѓе.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Вистина е само она што е запишано на вратата на крајот од ходникот. А ходникот завршува во северното крило на приземјето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Неодамна, со ќерка ми ја гледавме на ТВ, инаку, симпатичната играна серија за гореспоменатиот старогрчки шампион во боречки вештини.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- странските негативци (читај: терористи) се Руси и други екстремни Словени, по некој Германец, Арапин и жолторас, а домашните се поединечни психопати, оптоварени од трауматичното детство; - двојниците на странските политичари – Горбачов со бемка на челото, Садам Хусеин, папата или Далај Лама се омилени епизодисти во пародиите и комедиите; - на крајот од филмот, странскиот криминалец експлодира со стариот дворец (странски), храмот (странски, древен) итн.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сепак, тој беше тука, тапкаше по ледината застрашен од помислата да не го видат. Беда на крајот од бездната!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но на крајот од таквите дни кога тој беше тука за неа, таа секогаш плачеше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Лисичињата легнаа близу до мајката, а зајачињата на другиот крај од пештерата, веднаш до влезот.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

На крајот од неделата татко ѝ на Зорица повика уште еден лекар.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Кога го врзав крајот од ортомата за елата, ми пријде еден албански наредник и, помагајќи ми да ја врзам ортомата ми рече дека владините војници вчера слегле од Стените, го зазеле Крчишта и веќе копаат ровови на ридот Синадеврид. Ги знаеш тие места, нели?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На ова место тажно им беше само тоа што гледаа толкава шир пред себе, но не и оној крај од каде што беа тие.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Еден убав ден, Зоки, мама, тато и баба, појдоа со автобус на крајот од градот за да посетат еден свој пријател.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Егзистенцијална фалинка. Животот се добива на попуст на крајот од сезоната краткотрајна како поларна светлина.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Потоа застанаа на другиот крај од лединката. Пред нив брегот стрмно се спушташе надолу.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Мојата помисла во моментот беше дека се наоѓам во една од сликите на Ван Гог во која е прикажан чемпрес, а зад него се ѕвездите и целото небо, насликано како на крај од огномет.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

На крајот од улицата гори куќа.