Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Создавањето литературен јазик е духовна потреба кај нас, со која се мисли да им се стави крај на злоупотребите на пропагандите со нашите интереси и со која треба да се создаде свој литературен и научен центар за да се нема нужда од Белград и Софија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тамам минуваше крај една висока авлија преку која се надаваа бујни јорговани и над којашто се извишуваше трикатна куќа со фасада на којашто преовладуваше избледена сина боја со два балкона искомбинирани од мермер и ковано железо, чу како крцна дрвената порта на горниот крај на авлијата, украсена со ковано железо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Беа тоа луѓе од посебен сој, целосно предадени до крајот на животот на универзалната дипломатијата, која ги трансцендираше националните граници и ограничувања, понесени од некаков идеал, кој сѐ помалку станува разбирлив во овие времиња, далеку од секаква материјална компензација или некаков друг профит!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Од јужната страна ќе се јават стотина востаници да ја разделат силата на аскерот, а од запад Толе со своите четници ќе навлева во селото да му се доближи на конакот и да му влезе на Арсланбеј како пред неколку години што му направи кај Сивета во Старавина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сигурно го зела детскиот додаток (има две деца) и ќе ѝ стигнат до крајот на месецот. Тоа е добро.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Помисли: „Види го сплаварот како го одмина и островот, дури и не се заврте кон ѕвездите кои светеа на другиот крај на брегот“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ако сакал некој да знае, тој можел да му ја напика в џвало вистината: чудовиштето лежело во самиот параспур на македонското село, во неговата слабост да се измачува со секакви стравотии, со морници да ги задушува морниците на грубиот живот; да, животот е чудовиште што ја подгонува кон бездна двоколката на судбината во која се запрегнати луѓето, сите во јарем и со железен жегол в грла, слепи за крајот на патот, запенети и со сокрвца на напукнатата кожа, со набрекнати јагарци од обете страни на гркланите, под мишки и лево и десно под папоците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во далечината, којзнае каде, се гледаше светлинка во некоја си стражарница, која изгледаше како да стои на крајот на светот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше крај на месецот мај, веќе се чувствуваше доаѓањето на летото.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

До крајот на денот Пелагија и Перса уште еднаш убаво се договорија дека од сега натаму таа, баба Перса, ќе ја има грижата малечката Пелагија навреме и безбедно да стигнува до училиштето и од училиштето до дома.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Крај на животот кој всушност чекаше допрва да започне.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Толпа луѓе се меткаа по плажата, гледаа во морето, немоќно кршејќи ги прстите, додека други ги вртеа грбовите кон морето за да не го видат неизбежниот крај на давеникот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ги придвижи усните. „Сѐ што знам е дека ова е навистина крајот на почетокот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во текот на 1941 во делот на Македонија кој дотогаш бил под Кралството Југославија поради отпорот пружен против окупаторот, биле уапсени 1.537 лица.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Забрзано дишејќи, одвај чујно рече: - Држете! Го пушти едниот крај на јажето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Хабиб Бургиба идеалистички веруваше во овој пакт до крајот на својот живот што сакаше да биде и крај на неговото владеење.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Штом била направена, а тоа било негде кон крајот на 15-ти век, во неа бил затворен и осуден некојси средновековен рицар - раубер, кој пљачкал.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ваквиот негов став секако бил овозможен од големите и необично значајни општествени поместувања што се вршеле кон крајот на XVIII и во почетокот на XIX век.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Ретко кој крај на живот на човек толку силно ја разбрани планетата Земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

По сѐ изгледа дека приказните за „крајот на идеологијата“ се нешто во што Саркањац не верува.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таквата помисла, за преминување во ислам, ни на крајот на умот не им паѓаше ниту на султанот, ниту пак, ним, на Акиноските.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Околу маската се собираат муви и ѝ се пикаат во краевите на очите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сум ги минал сите граници, па сега можам сѐ да очекувам до крајот на моето патување!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Од краевите на устата му се слеваше маст, брадата му светеше измастена, но Бојан немаше време да се брише.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И така, на крајот на краиштата, Глен и јас еден другому си помагавме да се „изврбуваат“ нови приврзаници на нашите „животни стилови“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пронаоѓањето на електронската меморија ќе придонесе да се стави крај на оваа бесмислица.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Таа сѐ повеќе се потврдуваше со настаните коишто се навестуваа, со крајот на фашизмот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Набргу можеше да ја дополни или уште повеќе да ја замагли во својата свест, вистината за крајот на Чанга и на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

При крајот на втората година почна да го учи да се довикуваат.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

По дознавањето дека е утужен, работодавачот реагира различно спрема конкретни поранешни вработени, обидувајќи се да ги компромитира и да внесе неслога меѓу нив – па така, на некои од нив им понудува да ги врати на работа, а тие за возврат да ги повлечат тужбите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Воведена е и норма која предвидува задолжително полагање испит, на крајот на приправничкиот стаж, кој има третман на составен дел на стажот и се полага пред неговото истекување (чл. 50, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„Сега се викам г-ѓа Даниел Адам.“ Самото презиме не ѝ звучеше необично, освен што на крајот на презимето ја немаше буквата „с“.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пристигнувањето на првите воени мисии на територијата на Македонија треба да се стави во контекст на сѐ позасилената активност на единиците на НОВ и ПОМ на територијата на Македонија при крајот на 1943 година.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Митра ја истера кучката, го наполни бардакот вода и го кладе над перница, го турна светелникот и се припикна во козинавецот на другиот крај на постелата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мајка, кутрата, ни насоне не можеше да насети дека во рацете ја држи пресудата за Татко, за прогонството во Голиот остров на Јадранското Море, пресудата за крајот на семејството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Нашата куќа беше на самиот крај на селото, имавме плевна и гумно на педесет метри далеку од куќата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се плашеле, се тресел и Лозан Перуника со нив. Потоа заборавил што е тоа страв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прошета до другиот крај на просторијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пречкртај ги. Порамни ги краевите на насмевката и закопчај го погледот.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Тоа беа нацистички филмови за експерименти вршени на Евреи, украдени од страна на Британците на крајот на Втората светска војна а сега користени како учебен материјал. Margina #21 [1995] | okno.mk 49

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А јас, лева - десна, од едниот до другиот крај на жичаната ограда... лева – десна, исправен со германскиот шмајзер обесен на врат, чував и пазев, не дај Боже, некој пезевенк од народните непријатели случајно да не ја вознемири народната власт.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Овој будимски крај, луѓето го споредуваат со парискиот Монмартр, крај на боемите и крај на поетите и уметниците.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Дедо, заборавивме да провериме дали возот го вози чичко Јастреб, прјателот на тато, којшто на рацете има исцртано разни натписи и фигури со мастило што не се брише до крајот на животот, - се туфкав.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јакнеше свеста дека крајот на козите може да донесе повеќе штета отколку полза, повеќе немир отколку мир.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Долго време лежев со заврзана, со дасчиња стегната нога, дури пред крај на летото почнав повторно да проодувам.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

На крајот на дебатата за кабалистите тој сакаше да го каже својот заклучок: За кабалистот, за да се следи патот на мудроста, единствениот начин е да се мине достоинствено патот на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На територијата на Западна Македонија, во периодот од септември до декември 1943 година, дошло до формирање на поголем број партизански одреди, а на 11 ноември 1943 година во с. Сливово била формирана и Првата македонско-косовска народнослободителна ударна бригада.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

И така, на еден природно мистичен народ, каков што е рускиот, ќе се накалеми мистицизмот врз филозофијата, односно теоријата која ќе се повикува на материјализмот, и која на крајот на краиштата, произлегува директно од позитивизмот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Дојде атомската војна, крајот на светот!” „Сењор, сењор“, рече Хернандо. 92

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Од Кукулино пошле по Бели Поклади, веднаш по третиот ден на Рамазан Бајрам, кога по задоцнетиот снег на земјата се собирале мрежести барички.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме погледа со мртов поглед. „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”. „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”. „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сестра ми се будеше секоја ноќ и секогаш со исти зборови ја започнуваше истата приказна: „Ова е крајот на Европа.“ „На Европа многупати ѝ доаѓал крајот.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Чекам да му свирнат од другиот крај на ходникот па да продолжиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Ќе имаш сѐ“, ѝ зборуваше, треперејќи. „Ќе бидеш кралица.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како што во Америка опстојува примитивната сцена на „фронтиер“-от на слободата, на енергијата и на оперативноста, овде се овековечила спротивната примитивна сцена на жртвувањето, на апсолутниот очај поради освојувањето, очај кој преминал во вените на целиот народ, од вените на Индијанците до оние мелезите и на крај на целото население, вклучувајќи ја и белата раса, очај кој како да признава дека овој континент е безнадежен и осуден на скандалот на екстерминацијата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Мајка ѝ на Чана набрзина и она си направи крст, а уште повеќе што забележа дека и една друга група од другиот крај на просторијата одеднаш се крена со сѐ пљачки врз себе и се протурка низ луѓето до излезот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

При крајот на патувањето, без да извлече наши, посебно мои позначајни реакции од кажаното, како еден вид заклучок рече: - Не брзајте, драги пријатели, со површни и еднострани заклучоци за да го објасните градењето бункери во нашата земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И се препуштаа атавистички до крајот на нивната моќ, верувајќи дека владеејќи до крајот на животот, му се препуштале на повикот на судбината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Конечното решавање на правниот статус на овие „проблематични“ радиодифузери се случи дури на крајот на 2010 – од кога, правно гледано, тамошните работници повеќе не се водеа како вработени, туку беа одјавени од списокот на АВРМ и пријавени, односно внесени, во евиденцијата на невработени лица. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За таа цел согорува и се жртвува до крајот на животот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Наместо тоа на луѓето им се зборува дека, доколку тие бараат сигурност и потполно докажан одговор, дека тоа е залудна работа.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Завршувајќи го протестното писмо, членовите на Македонско-американскиот народен сојуз се надевале дека "на грчкиот народ наскоро ќе му биде овозможено да создава вистинска демократија и остварување на целосни права на Македонците во Грција".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во неговите подножја, на горниот крај на ливадите, се најдуваат Драмчески Извори, кои се излеваат направо во ливадите и на тој начин, излевајќи се во нив, ги прават постојано зелени и питоми, па жителите на Потковицата сиот тој предел, ливадите и нивјето, го викаат Питоец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како дише чудовиштето, со што? Дише студ за да не се усвити од зли желби. Со жабри.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, мојот дамнешен пријател ми остана последната жива врска со Арафат, да ми сведочи за него, за нивното политичко разидување, сѐ до времето кога го изнесоа на смртната постела од бетонскиот кафез-резиденција...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Овде е сосема јасно, блешти со засилена светлина почетокот на ослободувањето, крајот на измачувањето полно со сомневања, страв и немир.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И немаше крај на радоста на Чанга кога од една книга откри дека козата во Индија е симбол на основната праисконска супстанција – пракрити и мајка на светот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се наведна и полека, чекор по чекор ги собира искршените класја во басјасаното стрниште.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Крајот на Бургиба не можеше да биде без посебен интерес за земјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Крајот на есента во 2004 година го означуваше и крајот на животот на Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ја кренал полека главата да го надене тој човек на рогот што му никнувал на тврдото чело, всушност ги извлекол рацете од утробата на животното и го зел ножот од крај себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Заедницата е добро мотивирана да стави крај на таа ситуација и тоа треба да се искористи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Солена пот им се лее од нивните поцрнети лица.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Да го слушнеме крајот на излагањето!“ „... а ние ќе вложиме максимум сили и со ваква застарена технологија да обезбедиме мобилно следење на аерозагаденоста во градот и навреме да информираме, да предупредиме“ - зборуваше претставникот од Републичкиот хидрометеоролошки завод.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Главната сила ќе удри на северниот крај на селото откај гробиштата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во текот на дипломатските мисии, ме опфаќаше ритамот на едно посебно расположение, на еден тивок транс, што не попушташе и траеше се до крајот на мисијата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Му текнало на Силјана оти така е како што му рекол Аџијата и си отишол на другиот крај на куќата да седи.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Таа фати такси кон едниот крај на градот, а тој тргна пеш кон спротивниот - дури не си ни закажаа следна средба.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Врховна мудрост е сопствениот љубовен живот свесно да го живееш како мелодрама – сосема да сфатиш (иако не мора тоа да биде322 експлицитно) дека мелодрамата значи и деградиран жанр на книжевен дискурс и унедостоен прагматичен жанр на емоционално изразување: презрен, феминизиран, смешен, тривијален стил на изразување на сопствените чувства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Работната атмосфера беше сосема в ред – вработените немаа поплаки ниту, пак, некакви меѓусебни препирања или нетрпеливости.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но по долгата расправа само за десет турцизми, тие имаа чувство дека ги очекуваше работа, која ако се одвиваше со досегашното темпо, немаше да заврши и до крајот на нивните животи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се вслушуваа кон дишењето од другиот крај на пештерата, и кога се уверија дека сите други спијат, полека тргнаа и излегоа од пештерата.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Мислев дека нема да можам да се вклопам во тажниов настан.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го заклучи дуќанот, доби благослов од мајка му, ја облече униформата, ја натна војничката шајкача на глава и замина на границата кон Унгарија. На 6 април германските бомбардери го надлетаа Белград и почнаа да ги бомбардираат најзначајните згради.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сепак, кон крајот на седумдесеттите и почетокот на осумдесеттите години, напорот да се задржи овој модерен европски идентитет значеше враќање кон надминатото минато.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На крајот на краиштата, тоа се токму нештата што и геј- контратенорот и неговиот геј- критичар радо ги признаваат отворено и изречно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во XIV век Скопје ќе стане втора царска престолнина на српскиот цар Душан, а кон крајот на истата година станува дел на Османската Империја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оди со долгите нозе до крајот на бараката и се враќа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Требаше да ѝ ја јавам големата вест за крајот на изградбата и таа од своја страна да ми јави дека конечно ја завршила студијата и дека доаѓа кај мене во Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

86. Оние карактеристики кои Мисирков ќе ги повтори и кон крајот на својот живот бездруго се однесуваат на бугарските студенти во Русија, кон кои беа приклучени и некои Македонци коишто навистина беа во поголемиот број опфатени од социјалистичките идеи и, според тогашните сфаќања, се однесуваа прилично нихилистички кон националното прашање воопшто.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Историјата бездруго познава такви табиети од најстарите времиња до денес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тоа време најубавиот крај на земјината топка беше широчината на крајот на нашата улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Бројни показатели сведочат дека популарната музика во последното десетлетие стана најважен сегмент на популарната култура (на крајот на краиштата, за растечката важност можеме да судиме веќе само од вонредно зголемениот број на најразлични напади врз неа), додека музичката телевизија (во мислите ми е пред сѐ MTV) за помалку од десетлетие стана централен орган на целата популарна култура.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Стокмив едно парче за јагоди, месечарки. Го ископав залегнатото место со дурија со голема мака, бидејќи одамна немав копано, но за садење беше уште рано. Сега беше уште крај на март.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А кога старецот ќе се врати, момчето пак ќе остане со него, до крајот на зимскиот распуст.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Меѓу двата краја на стапот татнеж со пригушувач – вековното ехо на далечните крстоносни војни.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

На крајот на краиштата, подобро и да се фрлат за џабе два џепа грав, отколку да се сварат и испрдат низ сувите боишта на живеачката.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Со сивата паларија со црн ширит што започна да ја носи уште за време студиите во Цариград кај блиските по мајчина линија уште во дваесеттите години на веков, а од која не се одвојуваше до крајот на животот, со црната службеничка чанта преполна со книги, стари отомански списи, остануваше некако настрана од овие луѓе, забрзани во животот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Но зошто да не се надеваме еден ден да се вратиме од егзил со народот, за да живееме во еднаквост, братство и правда со браќата христијани, Евреи и муслимани?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Говореше тешко, само со едниот крај на устата гледајќи одеднаш на две страни со шашливите очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Игор Лозински беше при крајот на оформувањето на својата колекција, која сакаше да му ја подари за вечнини на градот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Го доживеа крајот на светот. Доби несовладливо чувство на задушување што брзо премина во депресија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се разбира, себеси на прво место, а потоа и на тие што се околу нас, што живеат со нас, а на крајот на целото општество.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Јас искрено да ви кажам, уште денес би ги продал тие дуќани и крај на приказната.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Шпанската историја ја проучуваше пред да замине со доброволните антифашистички бригади, но и ги почувствува нејзините најтрагични моменти и затоа тој се надоврза на Татковото кажување: Волјата за религиозна христијанска унификација ќе се почувствува по крајот на муслиманска Шпанија, кога во 1492 година, католичките кралеви, стигнувајќи во Гранада, ќе ги прогонуваат Евреите, со исклучок на тие што ќе го прифатат преобраќањето во христијанството. Тоа е историјата на мараните.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А беше толку полна со деца, преполнета. Од едниот до другиот крај на рогузината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа е вистинскиот крај на приказната, со сите конотации кои од неа произлегуваат: тука авторот можел да стави точка на расказот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По крајот на студирањето женската провинцијалка гледа да се упика за имотен „скопјанец” и по 10 години да се прогласи за стара скопјанка, а машкиот провинцијалец го наоѓа својот роднината од својот роден крај, односно „стариот скопјанец” кој пред 20 години се населил од село во Скопје, но преку дудлање станал директор или шеф у некоја државна институција.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Се пренесов во мислите на средбата на амбасадорите која кон крајот на пролетта на 1987 година, неколку месеци пред падот на Бургиба, се одржа во Белград во зградата на Сојузниот извршен совет.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше отфрлен, се стркала сѐ до надворешниот крај на толпата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се сеќавав на татковата мисла дека крајот на една библиотека е крајот на историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но создавачот на староерменскиот систем на писмо прибегнува кон инаква постапка: дополнителните знаци на ерменскиот алфабет не се сместени во крајот на алфабетската низа, веднаш по грчките знаци, туку дополнителните знаци се разместуваат во границите на првобитниот дел од ерменскиот систем на писмо, во кој се рефлектира грчката алфабетска низа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да, имате право, телото станува знак и слика, неговиот изглед делува како метафора за висината на банковната сметка и на крајот на краиштата за моќта на субјектот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И сега, за крајот на приказнава да биде ист како во филмот „Прити вуман“, таа цела ноќ плете скали од надвор на највисоката зграда во градов, за тој, победувајќи го стравот, да се искачи до нејзиниот балкон и да ја побара. За макар уште една недела, нели?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дојдоа до крајот на ливадата. Дедо Димо се врати на почетокот, седна врз откосената трева и си го запали лулето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во аналите на стариот париски хотел Monsieur le Prince било забележано дека во истата соба број 17 престојувал гостин кој заминал, со купови книги, додуша во помал број отколку 15 години подоцна, но овој гостин, бидејќи се работело за книги, бил толериран до крајот на престојот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мисијата требаше да продолжи во спасувањето на други детски животи зашто, поинаку, сета мисија не би ја имала својата смисла. Немаше крај на Мајкините добрини.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Епилог Полната месечина малее; Надојдената вода прелева. (Кинеска поговорка) Денес, во седум часот изутрината, како и секој ден, авторот седна да ги допишува редовите што следуваат па, конечно, да ѝ го види крајот на својата прикаска.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Последната средба со поетот Махмуд Дарвиш ја имав кон крајот на 2007 година во Струга кога тој се овенча со поетскиот Златен ловоров венец на поезијата, вредувајќи се меѓу поетските великани во светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Пред крајот на животот рече: „Мој јазик е германскиот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Незаборавниот ден осамнал со неколку богомолски подвиткани кокичиња во присојот на источните манастирски ѕидови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Клара ме фати под рака, а под другата рака ја носеше перницата, и излеговме од собата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Да“, рече, без многу ентузијазам, и се одвлечка до крајот на платформата, каде што беа кариките.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Беше дамна контаминиран и сега урнат големиот југословенски мост кон Палестина, заедно со маргинализирањето на движењето на неврзаните земји, по крајот на студената војна и биполарната епоха.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Праведниците што ги почитуваа заповедите и правилата на крајот на приказната можат да се наречат и губитници!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ова е крајот на еден мини есеј посветен на сараевската поп школа, кој што го пронајдов во лексиконот на ју-митологики.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Во крајот на грабливците, грабањето продолжува, ако не грабаат повеќе колонизаторите, тогаш грабаат интернационалните мафии.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

6 Но, и овој најнов општ закон (lex generalis) за оваа материја не беше поштеден од интервенции, при што, до крајот на 2009 година, се донесени четири негови измени и дополнувања.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Жали се ти колку сакаш дека уште не е крај на работното време!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

На крајот на масата, каде беше седнат татко ми, бидејќи тоа беше неговото востановено и неприкосновено место за седење, како некој да му го врачил по заслуга (се прашувам само кој ли ќе биде неговиот престолонаследник, бидејќи јас немав таква амбиција, а мојот брат по ниедна основа не го заслужуваше тоа).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тие официјално и не се есапеа, но морално беа тука, готови да служат на мисијата по нејзиното објективно завршување.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се враќам по четири месеци, и тоа ќе биде крај на моето печалбарство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Веројатно алудира на нејасниот крај на двајцата првоборци, помислив, но коментарот го задржав за себе си иако сфатив дека ме беше поканила да играме само за да ми го каже она што изгледа не смееше пред Раде.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Грешките во имињата и броевите, како и други очигледни грешки во пишувањето и сметањето, недостатоците во формата и несогласноста на преписот на пресудата со оригиналот, ќе ги поправи претседателот на советот, односно судијата поединец во секое време.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како преку ноќ да станало некое чудо, тој трчаше неуморно од едниот крај на другиот, носејќи им студена вода на жедните бригадирци.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Беше крајот на декември: супер маркетот вриеше од купувачи, кои како во полусон се движеа меѓу гондолите, со извежбани движења посегнувајќи по предметите и ревносно полнејќи ги количките.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Најтешка ѝ беше осаменоста во текот на ноќта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јасно и чисто ги опфаќа сите од едниот до другиот крај на вагоните, гледа како се товараат самите себе и еден зад друг фаќаат натаму, надолу.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

- Мамо, направи колач? Готов е? – прашува без да каже ни добар ден, а и без да помисли малку на нас другите, што правиме, што нѝ се случува, дали сме воопшто расположени да одговараме на неговите прашања, а, на крајот на краиштата, и дали сме расположени за неговото присуство.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Всушност, никому не му се брзаше, знаејќи дека тоа значи крај на вечерта, крај на близината на другиот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сакав да пишувам за Арафат и палестинското движење кога заврши мојата дипломатска мисија, за малку години потоа да престане да постои и земјата СФР Југославија која ја застапував во Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

— „И научи, кучката една“ — си велеше мајка ѝ со умот, кога на крајот на учебната година, на свети Кирил и Методи, даскалот Бино пак одржа цел говор за неа пред оние исти родители, пред кои есеноска одржа за нејзиното стапнување во училиштето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега и да молчиш до крајот на патувањето ништо не можеш да промениш. Си го рече своето...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Рамна како тепсија, не ѝ се догледува крајот на оваа земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Најмногу страхуваше од помислата, инаку најблиску до вистината, да не бил пуштен Чанга едно време да лудува со козите во градот, да ги собере околу себе, во тој заносен марш, сите свои истомисленици, несудени припадници на козјата „работничка класа”, па еднаш засекогаш да се стави крај на козарското прашање во социјализмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Што е потивко: да се чека и сонува нешто што го нема и не се знае дали ќе дојде и дали ќе се обвистини и по крајот на сонот или да се исчезне еднаш засекогаш?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Колку повеќе се приближува до крајот на песната која што ќе ја пее, толку повеќе ѝ се очите во шишето. Пее).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Нашите патишта повеќе водат кон небото, велам, отколку кон било кој крај на земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Движењето коешто со сопствена волја минува низ просторот преминува во апсорпција со самиот простор - крај на отпорот, крај на самата сцена на патувањето (како што млазниот мотор веќе не е енергија на продирање во просторот, туку се придвижува така што пред себе создава празнина што го вшмукува, наместо, според традиционалната шема, да се потпре на отпорот на воздухот).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Сепак, време е да се стави крај на таа неприродна ситуација, особено што принудните работници почнаа да попуштаат, некои нормално и да умираат, сходно со тоа работниот ефект драстично да опаѓа...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не преседна на масата каде што беше со мене туку на фотељата на другиот крај на дневната соба.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Прочуениот жонглер Август Рцман ви ја претставува својата точка со пет запалени факели, горе, на жица, растегната од крај до крај на големиот циркус „Олимпија“.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кон крајот на книгата, пак, е даден заклучок во кои се сумирани воочените проблеми до кои се дојде при истражувањето, како и предложените начини за нивно надминување. 15 3.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Последнава забелешка, патем, нема за цел да им спушти на оние меѓу нас што одат по бањите, по сопчињата и по секс-клубовите; таа треба само да потсети за што тоа, всушност, служат тие машки геј-институции.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Онаму, каде тие се од пообемен карактер и во поголем број, заради полесно снаоѓање низ 4 Дополнително, до крајот на ноември 2015 година, ЗРО претрпе нови 4 изменувања и дополнувања, со што вкупниот број на рогации кај овој закон достигна 19.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Флерт- игралиште каде неретко љубовната предигра е всушност и крај на играта.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Тоа беше вистински општествен настан во андерграунд светот, бидејќи толпа луѓе од Макс и од нашите филмови беше во него...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Наместо со мирисот на цутовите, воздухот беше презаситен со атмосферата на протести, немири и општ неспокој што го означија крајот на март и конечно со веста за државниот удар извршен против прогерманската политика на Дворот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

33. В.Ф. Машков беше руски конзул во Скопје до крајот на март 1903 год.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Меѓутоа, тие констатирале и дека кон крајот на 1929 година „кралот Александар признал дека федералистичкото движење станува сѐ посилно и посилно и решил да го прикрие својот централизам со инаугурирање на вештачка поделба на државата.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

XXIV Преостануваше да се издржи уште финалната етапа од патувањето: Влора, Саранда и Бутринт, па неизоставно Ѓирокастра, родниот град на Водачот и на крајот по родниот град Поградец, конечно да се појде кон границата. Сигурниот крај на патувањето!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во таа смисла, еден евидентно анахрон концепт за тродимензионален простор кој е тнр. „база“ на медиумот „архитектура“ веќе не може да опстане во своите три димензии туку ги користи придобивките (кадрирање, суспенз, нарација...) на тнр. дводимензионален простор на филмот, на пример (кој, парадоксално, „со една димензија помалку“ - иако и таа се освојува со Виртуелната Реалност - се здоби со повеќе „реалистичко ткиво“, со повеќе „видливост“, да речеме, од множеството тродимензионалност што нѐ опкружува!), или, уште порадикално, архитектурата ќе мора да се соочи и со тнр. мултидимензионален концепт за простор на Хокинг (кора од портокал, како пример!), кој станува парадигма за „просторна ориентација“ на крајот на веков. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 11

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа беше вистинскиот крај на Јасер Арафат. Немаше друг крај.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бидејќи изложеноста на телото на такво оддолжено дејство на X-зраци доведува до масовни изгоретини и уништување на ткивото, и агонизирачка смрт освен ако човечкото експериментално животно едноставно не се докрајчи и со тоа стави крај на мизеријата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Значи, за да станеш видовит, кој го раскажува минатото, ја гледа сегашноста и „може“ да ја предвиди иднината, не мора да завршиш студии за историја (дека така одеше дефиницијата за историја - запознај го минатото, за да ја разбереш сегашноста, за да можеш да ја предвидиш иднината), ами само еднаш да паднеш во кома на пократок рок, па кога светлината на крајот на тунелот ќе ти се појави, да се сториш пишман и - оп, рикверц, ама со нов ум, претприемнички подготвен да го спасиш и општеството и човештвото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

При првата средба во Струга, со доверлива искреност, која мигум се воспоставува, сведочеше за неговиот егзил, за првите минати години во Галилеја, за трагичната 1948 година, кога по нападот на Израел, ќе го доживее крајот на рајот на детството и ќе започне неговиот егзил, кој ќе трае до крајот на неговиот живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Веќе заради мојата “зависност од музиката” не можам (и не сакам) да тврдам дека написот што следи е нешто повеќе од субјективен поглед.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Турскиот јазик со кој денес се служи населението во Турција (околу 60 милиони жители), помали групи од турско потекло на Балканот (во Бугарија, Македонија, Косово, Грција, Романија), како и неколку милиони во емиграција, започнал да се развива во Анадолија кон крајот на XI, уште од времето на освојувањето на полуостровот од страна на турските племиња дојдени од централна Азија под команда на Селџуците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тука е, шепнува. Сокриени зад огромниот фикус, ја гледаме како уште еднаш заминува...и веќе е на крајот на мермерниот базен: се нурнува, се потпира со рацете на работ, изронува, се извива над водата, се одделува од неа со капки посеани по лицето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Една недела подоцна, кон крајот на мај 2009, раководителот на сметководство – преку телефонски повик – го 175 известува Х. Џ. дека Потврдата бр. 83496 за неисплатените плати не е готова.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Добар ден, госпоѓо, ова е дедо ми. Од Кочани донесе тополи, од крајот на неговата ливада.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Решија да побараат мислење од другите републики и покраини, па ако треба да го консултираат и Водачот, за да се стави еднаш за секогаш крај на проблемот Чанга од јужната република.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Внукот му се одѕва од горниот крај на Заветна, а потоа само за минутка, задишан, палав и весел се најде пред деда си.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Милан го осудуваше Јована за предавство, овој Милана за кукавичлак што избега во Бугарија и го остави него на цедило, и на крајот на краиштата и Милан виде дека Јован си имал право донекаде што се предал, бидејќи друга глава немало во торбата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А кога војниците ѝ објавиле крај на војната имале и што да видат, убавицата веќе одамна ја имала загубено убавината.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со тој чудесен опис, ќе исчезне `рбетот на бикот во длабокиот вир. Тоа е вистинскиот крај на расказот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Ете, - рече дедо геро, - да не беа децата, тешко да му го најдеме крајот на Лумана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Очекувано, газдата – кога дозна дека е тужен – реагираше доста нервозно и прилично бунтовно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Организираа и изложби на ликовни творби и ракотворби, од кои најуспешните ќе бидат изложени на градската изложба што ќе се одржи до крајот на април.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И тоа е крај на приказната.” (стр. 226) Целта на завршното поглавје е да испита некои од следствата на општата философска позиција која авторот ја застапува во проучувањето на умот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тие ѕидини, на кои дедо му живо се сеќаваше, беа битни делови на историската хроника на градот, а со тоа и на островот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А со деновите што одминуваат, одвај забележливо се враќа во нејзините очи онака како што на каменот се појавува лишај и како што коренот се пробива низ кремени.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

По оваа размисла за идеалистичкиот подвиг на Камилски и кога виде дека ништо не може да промени, освен да појде во Клиниката и да најде изговор за одложување на операцијата за други времиња, Сотир Пасакли со сосем друг тон му се обрати на својот некогашен професор, кога слегоа во холот на хотелот: Јас, почитуван професоре, имам, на крајот на краиштата, и разбирање за Вашата постапка.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- А-а! Ами ти што? Андон ги избриша со два прста влажните краеви на устата и пак плашливо затрепка; секогаш кога ќе се смееше, од ситните очи му навираа солзи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кај да е, кај десет-единаесет излегва сличето на камениот мост од Скопје, ја велат македонската химна и крај на програмата.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Се правеше дека не нѐ познава.„ Го кубеше крајот на уларот и беше замислен. „Но сепак нешто станува.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во овие клучни периоди од балканската, но и од европската историја, од крајот на Првата и на почетокот од Втората светска војна, на Балканот и во Европа, Мајка ги имаше и своите најрадосни мигови во животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Лежам така на каучот, календарот вели дека е крај на февруари.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

До крајот на првата 1/4 на XIX столетие се ослободија од Турците сите балкански земји, освен Бугарија, Тракија, Македонија, Босна и Херцеговина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Имено, овдека, во заветрината на Петочната Вода, со својот булук, со своите овчари, коњи и шарпланинци, сѐ до крајот на последната Голема војна, доаѓаше на зимување стариот мијак Рафаиле, потомок на Ѓурчина Кокалески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Анализата се однесува на периодот од почетокот на транзицијата до крајот на 2009 година, при што ќе се врши споредба на одредбите на измените и дополнувањата со законот на кој се однесуваат, а онаму каде што дошло до усвојување на нов закон, ќе се споредуваат одредбите на новиот закон со одредбите на претходниот закон што ја покрива истата материја.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Се шепотеше дека ќе ги носат во посебни собирни центри за нивни сонародници, кајшто ќе останат сѐ до крајот на војната, но и тоа дека ќе ги однесат на пат без враќање. Откако фатија да се шират тие гласини, Рашела одново почна да спие дома, кај нејзините.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еразмо, оглуве на рикањето на бикот Чако, што доаѓаше од другиот крај на гората.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е распоредот на горниот крај на нашите мариовски куќи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чемпресот е роден негде при крај на сечко, значи влегува во цутар, твојот месец.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

5. Таква е, гледана однадвор, пуста и ненаселена, наваму од крајот на последната Голема војна, односно наваму од принудната колективизација, и нешто потоа, откако ги зафати луѓето емиграцијата, таа самоникната и безимена потковица среде Бакарно Гумно, која, спуштајќи се благо по голите падини на ридиштата, на запад и на југ, сè до мелиорацијата (пред десетина години ја извршија доброволно младински работни бригади; покрај бесплатна исхрана, работничка облека и плускавици на дланките, младинците имаа и задача да ги шират меѓу себе љубовта и братството) се преточува во ливадско земјиште (сега сушно и неплодно) испресечено со мртвици и блата кои, пак, се вливаа во Црна и во кои заедно со стотици видови барски и преселни птици живееше и лошиот дух на маларијата, а на исток и на север, односно на североисток и на северозапад, сѐ до мариовските планини, односно сѐ до Прилеп и сѐ до крушевските планини, во житница и тутунско поле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сѐ е амбивалентно, нема авторитетно решение на крајот на модерните драма, роман или филм.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Да, ова е сигурно крајот на посетата на Атеистичкиот музеј. На сите ни олеснува.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Вечер Започнува, продолжува. Меѓу крајот на концертот и првиот бис го најдов неговото име и патот. Плоштадот Владас, мостот на пазарите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како што се ближеше крајот на патувањето таа стануваше поагресивна низ постапките на Х.Х. и низ сите други видливи и невидливи соработници.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А инженер Александар живее на другиот крај на градот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тие денови по друг повод со сопругата Гзиме престојував во Париз.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

— На крајот на краишчата ќе се разбере, токо гледајте да и позапазиме, ако се кажат некаде по Раец и Рамнишчето, — предложува Бојко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Крајот на Југославија и на комунизмот почна да им се гледа, само што уште не се знаеше кога и како.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се почувствува слободен, одврзан, без нарилник, без самар пашито добитче, ждребе, јаре, теле. Не, не, нешто уште послободно: срнче, еленче, сокле кое не знае за никакво ропство ни ограничување; кое никој не може да го задржи кај што ќе сака да оди, по земја или по небо, преку планини, преку реки и мориња, на крајот на земјата и кога сака пак да си се врати во седелцето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чекорев нервозно и немоќно од едниот до другиот крај на резиденцијата. Во мојата прва дипломатска мисија бев соочен со државен удар во пријателската земја на приемот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Песната извира од длабочината на поробениот Македонец, со векови пластена во неговата душа и се лее, се шири и далеку се носи низ пиринскиот крај на Македонија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

За крај на споредбата на ЗИТ (1985) и ЗИТ (1997) ќе кажеме дека единственото позначајно овластување кое инспекторот на трудот 143 го имаше согласно законот од 1985, но не и согласно законот од 1997 година е овластувањето да ја предупреди организацијата во која врши инспекција дека некој нејзин општ акт не е во согласност со законот или друг пропис (чл. 27, ЗИТ/85).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

На крајот на краиштата, тие не произлегуваа од нашите оштетени психи, туку од нашата објективна сардисаност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се разбира имаше и стари ислужени дипломати, кои стануваа привилегирани советници на престижни компании, користејќи ги претходните знаења и врски, за некаков бизнис, но тие беа од друг ков, а можеби и помалку на број...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Татко последен пат се виде со својот брат пред крајот на војната, пред да капитулира Италија, а ние се готвевме да заминеме од Поградец.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Коница, во Епир, ја нападнавме на Бадник 1947 и завршивме со многу жртви; а во Македонија Воден, Соботско и Негуш исто така кон крајот на декември 1948 и излеговме со уште поголем број жртви, а Лерин во февруари 1949 и доживеавме невиден пораз?...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Е, не може да им се најде крај на луѓето!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Впрочем, тие со својата манифестирана бесчувствителност, со својата пасивност и со својот шематизиран и извештачен правен пристап, потајно и се залагаат за оваа status quo позиција – оти најчесто „тие ги одбираат овие професии не со цел да им помогнат на другите, туку да се збогатат“ (Ганди).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ќе забележите дека при крајот на приказната доаѓа до едно сексуално преиспитување, иако тоа не се гледа во самиот текст.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

На крајот на драмата, абнормалноста е превладеана и вие му се враќате на нормалното: моралното правило е обновено.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во историската хронологија Херои и Убијци и во романите Мара и Лавот од Јанина прозната структура е градена врз темелите на животот на Македонецот во Македонија и врз историските настани на Балканот од крајот на осумнаесетиот век, преку Илинденското востание и Првата светска војна до предвечерието на Втората светска војна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ветуваше дека ќе остане докрај верен на своето мирољубие, до своето конечно враќање и владеење во Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Жената што копаше на полето, се поткрена и ги гледаше држејќи ги со рацете краевите на својата марама.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако Татко и Камилски ги разгледаа сите неколку десетици илјади, ќе имаа работа до крајот на животите и пак ќе преостанеше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Преврската крвави. Од крајот на устата тече поројче крв.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Еднаш Игор Лозински му рече на Татко, а на тоа сега убаво се сеќаваше додека се ближеше кон крајот на истекот на реката, дека руската емиграција е нов феномен во универзалната историја на човештвото, што можеше да се спореди само со егзодусот на еврејската дијаспора.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Носниците, како два отвора што вдувуваа и издувуваа правдини, беа два спокојни отвора за почеток и крај на здивот, од каде што извираше човековата сила.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ги слушам овие водичи - конзерватори со упадливо црни комбинезони како чекорат од едниот до другиот крај на просторијата, запирајќи од еден на друг предмет, неочекувано менувајќи ја интонацијата на гласот, небаре се натпреваруваат во довикување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не е некакво чудо што пријателине во Бостон можеле да изградат траен содружнички живот, додека геј-бањите, сопчињата, секс-клубовите и страниците за мување на интернет цутат од трговијата со геј-романтичарите, кои си ги претпочитаат сопствените илузии, сопствените мечти за љубовта, а не некакви вистински луѓе – луѓе кои, на крајот на краиштата, не можат да им ги одржуваат тие илузии, барем не многу долго.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги потчинува на аналитички расудувања двата алармантни краја на постојната приказна за егзилот: бегството од Албанија и мечтата за враќање во роднокрајот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но Надењка се плаши. Целото пространство од нејзините мали галоши па до крајот на снежниот рид ѝ се чини страшна, неизмерна, длабока пропаст.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Уплашените козари го молеа, го преколнуваа Чанга да запре тука, да не оди до крајот на расказот. Но Чанга продолжи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во текот на целата пишувана историја, а можеби уште од крајот на Каменото доба, во светот постоеле три категории луѓе: високи, средни и ниски.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Лектира кнезу Репнине пукната калино во мозокот црвено во копнежот се всадуваш прибираш сѐ што е светло безграничен меѓу корици мирисаш на бебе те канам чај да се напиеме зимата да ја згаснеме небаре жед ти седумдесет и шестата јас тебе да те видам меѓу луѓето немаштија во мене исто така - има што да видиш дождот се самоубива кога врне за да постои мора да врне зли абери како метафори ме следат ѝ се ближи крајот на неизвесноста репнине литературо!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Крајот на Студената Војна, глобализацијата на културата и интернационализацијата на економијата и политиката резултираа во отворање на границите и намалување на оние државни контроли кои го „реалистичките“ аргументи, од безбедносна перспектива, види Peter Andreas, “Redrawing the Line: Borders and Security in the Twenty-first Century”, International Security, Vol. 28, No. 2 (Fall 2003): 78–111. 48

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Трајче и мајка му го испратија Танета дури до крајот на селото.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Како нејзин договорен застапник се јавува правник од ССМ (Д.Михајловска) – која е овластена како нејзин полномошник во парницата, за што таа и е крајно благодарна.2 Самиот судски спор не траеше воопшто долго и, дури и невообичаено за нашата судска практика, сѐ се заврши само на едно рочиште за главна расправа кое се одржа кон крајот на октомври 244 2003.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

До крајот на деветнаесеттиот век повторливоста на овој модел стана очигледна за многумина посматрачи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Крај на империите Сведоци сме на крајот на империите, но не само на крајот на советската туку и на американската империја, а без сомневање исчезнува и последниот остаток од француското колонијално царство, а со него и структурите создадени во Африка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Пенчо се понаведна кон мене; забавувајќи ги чекорите се насмевна од краевите на немирните очи. Црвено ме гледаше, црно говореше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Никој не смееше, макар одамна да беше минато времето, да слезе долу и да го објави крајот на работата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

До крајот на животот, во балканскиот неред и хаос, во војните, омразата, веруваше дека до обнова на светот ќе дојде само преку вистинските книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но, откако не успева во тоа, и откако пропаѓаат и обидите да ги убеди останатите вработени да покренат колективна тужба – тој, кон крајот на 2006 година, одлучува индивидуално да поднесе тужба за иницирање на судска, граѓанска (парнична) постапка и да поведе работен спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Беше крај на август, претпоследниот ден од училишниот распуст.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Си мислев никогаш во мене не ќе догори свеќата моја - а догорува Си мислев никогаш реките не ќе зајдат – а зајдуваат Си мислев дека е веќе крај на сѐ – а сѐ одново почна.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

- Кавалџијата Ангеле извива копнежливо чекорејќи назадечки од почетокот кон крајот на орото - кајшто се момичките првпат фатени.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

На крајот на расказот на Кафка дознаваме дека сопствениците на циркусот подоцна во тој кафез ставиле млад пантер.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И не случајно, на брегот на Езерото, во Струга, близу границата која некогаш ја минавме, татковите книги го остваруваа вториот живот низ моите занесни читања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Стегнатата рака при средба веќе не е перцепција на другото тело, туку формален чин, знак.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Од крајот на градината, па и од прозорците на училницата, го надвишувавме сиот пејсаж.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тој ќе го објави крајот на повелбата на ПЛО која ја одречуваше оружената борба како единствен пат во ослободувањето на Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тие меѓу себе, тој со себе. Тука, му раскажуваше дедо му, пристанувале импозантни венецијански галии додека, од петнаесеттиот па до самиот крај на осумнаесеттиот век, јонскиот остров бил под власта на кралицата на Јадранот, на Неапол и на Фиренца, подоцна двапати потпаѓајќи под власта на Французите и на Англичаните, но и на Русите, за чудо, краткорочно и на Турците, за конечно во 1864 да се присоедини кон матицата Грција.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мојата култура, моите достигнувања се германски.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мајка, охрабрена од смирувањето на Татко, стана, го засили гласот на радиото во форма на паун, од кое се ширеше тивка музика, па продолжи со нежен, ведар глас: – Се сеќаваш ли, мили, се навестуваше крајот на зимата на 1939 година, беше чинам крајот на февруари, пролетта се насетуваше во воздухот кога дојде дома, еден ден, со писмо од градоначалството, испратено за нас, од Тирана, упатено на мое име? – Се сеќавам, како да не се сеќавам. Писмото беше адресирано од Рим.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Најпосле, и овде доаѓаме до третиот и најважен чинител на нашата равенка; ѕвездата е и симбол на Каменот на мудроста, единството на небото (Ергенот) и земјата (Невестата).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Кога ли ќе му дојде крајот на ова!“ рече Едо повеќе за себе додека безволно ги местеа креветите.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

90. Мисирков зборува за „возродување”, „пробудување“, „собудување“ и сл. како процес во Македонија што поинтензивно се развивал од крајот на 80-тите години на минатиот век, но кој не само што траел, туку почнал и уште посилно да се распалува во 1903 год. особено по Востанието.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

До Балканските војни, првата и втората, Сојузничката против Турците и Меѓусојузничката, кога Србија и Грција стапија во сојуз против Бугарија и до крајот на првата Голема војна, светската, на местово на денешниве ливади под шумата се простираа надалеку прочуени лозја. Но војските и филоксерата ги уништија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во миговите додека ѝ честитаа за наградата, Рада само со крајот на окото успеа да го фати профилот на господинот што седеше до младата дама. Профилот и ништо друго.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Имавме и комплет музика, подготвувавме скечеви, а уметниците со својата умешност и малку реквизити ги украсуваа бините.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Додека стариот Елисон правеше грниња меѓу стадото овци, и додека Киова Индијанецот ја минуваше пладневната починка на крајот на кујната, под жешкото сонце, Сем лежеше на креветчето, размислувајќи за тоа во колку среќен свет живее и колку им е наклонет животот на оние чијашто мисија во животот е да забавуваат и да поттикнуваат задоволство.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Станот го изнајдоа најпосле на самиот крај на градот, накај Јуч-бунар, во куќарчето на нивниот земјак, дедо Иван Костов, скриено зад дрвјата во доволно широк двор ограден со тараба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Потоа сѐ стивна. Екна одново звукот на сирената со сигналот за крај на узбуната.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

По целокупното окончување на спорот Кукулев, барем формално-правно, остана да работи во Радиото уште околу две години – иако тој, впрочем како и сите вработени во локалните радиодифузери, не одеше на работа и не земаше плата – бидејќи de facto локалните радио и ТВ станици беа затворени и воопшто не работеа!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Татко планираше крајот на работата да биде теоретски и нагледен, односно да биде означен со заедничка вечера со мени од нивната листа на најрепрезентативните јадења со османскотурски заемки кои беа задржани во балканските јазици и кујни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тука се потпираме врз размислувањата на при крајот на 1991 год. трагично починатиот теоретичар на телематичното дружење Vilem Flusser, којшто во својата расправа Дигитален изглед запишал: „Авантурата на очовечувањето, со нас, стапува во нов период.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

7 И за крај на оваа искрена, добронамерна и етичка критика на плиткоста, возгордеаноста без покритие и карактерната расипаност на судиите, би го навеле брилијантниот пасус на Б.Паскал, 7. An Historical Introduction to Western Constitutional Law – 1995, во превод на македонски како: Историски вовед во Западното уставно право; Табернакул; Скопје, 2010; стр. 93 и 95.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Она што беше најживо зад шанкот, шанкерката, која како сновалка се сновеше од крај на крај долж внатрешноста на шанкот, Едо како да ја забележа најпосле.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го пушти крајот на конецот, појде.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Овие разговори се совпаднале и со упатената порака од британскиот премиер Винстон Черчил до претседателот на Владата, Драгиша Цветковиќ, во која се нагласувало дека Черчил е уверен во конечниот пораз на силите на Оската, а исто така дека и распаѓањето на Кралството Југославија ќе биде неминовно доколку тоа тргне по патот на Романија и Бугарија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Апокалипса. Крај на светот што го познавам. Колку е сладок новиот почеток.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„Зафатен си, па нејќев да те оптоварувам со нешто што ќе се случува дури на крајот на мај“, рече мама Злата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Кон крајот на петнаесеттиот ден тој ги растрои нервите до толку колку што е потребно за да заживее во откинатиот простор на визијата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Штотуку беше се спремил да си се прибере во своето легло, тој забележа како некаде на самиот најгорен крај на голината прострелка една сосема поинаква црнка, а после, наполно откриено, таа зеде да ја крстосува неа со своите високи скокови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Само еднаш. Да пробам еден капут, како божем за мене да ќе го земам, ама, не за џабе се рекло ѓаволот ни ора ни копа, па во следната секунда со крајот на окото видов како мојот ранец трча по „Румели џаде“ на Осман Бег, а јас во неплатениот капут по бабата во романска носија, со широко ромско здолниште (да не кажам сукња), претворена, чиниш, во брзата птица итрица.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тука е и крај на записов што не е и што не можел да биде расказ за селото на каков нѐ научил нашиот писмен мислител.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

ВЈАЧЕСЛАВ ПЈАЦУХ ОСКВЕРНУВАЧ НА ГРОБОВИ

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Најчесто се на крајот на возот, последниот или претпоследниот вагон, рече и седна на шанкот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се зазоруваше... На крајот на Пасажот го станавме чуварот за да ни ја отвори капијата. 134 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Да ги проѕреш сопствените еротски илузии без да го лишиш предметот на својата љубов од достојноста да биде љубен, да се одречеш од следувањето почит додека и понатаму ја бараш почитта, да љубиш и да бидеш љубен без да внесуваш во својата љубов достоинство: ова е можноста што традиционалната машка геј-култура им ја нуди на своите приврзаници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да се присетиме просто, во груби црти, на фактот дека револуцијата на идеите, резот - „епистемолошки, како што се вели - чиј што најинтензивен момент можеме да го врземе за времето околу 1913. година, во метежот што го донесе, како во областа на математичките и физичките науки, така и во подрачјето на сензибилитетот, може во повеќе од еден поглед да се спореди со климата во времето 1480-1500, помеѓу крајот на средниот век и почетокот на ренесансата, помеѓу опаѓањето на средновековниот хуманизам и премисите на една нова култура во која се мешаат, во единствен синкретизам, томизмот и неоплатонизмот, емпиризмот и номинализмот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

— О ох! — Сирома Тоше, изгоре за пуста Миша ама на! — И сите водарки пак извикнаа; та одекна реката во ноќната тишина, а неколку кучиња залааја на крајот на селото. ***

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Што емитува?“ „Емитува во воздухот штетни гасови од согорувања на неоргански и органски материи. Сѐ до крајот на процесот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Требаше секој од нив да предложи нова стратегија во третирањето на турцизмите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Крај на првата книга и Богу слава и фала!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ветување Среде сиот овој неред од грубо фрлени зборови, ќе го најдеме ли патот до другиот крај на мислата?

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кон крајот на маниризмот се апсолутизира и оваа особина на творечката личност, се апсолутизира и секуларизира.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се најдува лево од малечката заветрина Трн Дабје, која е безводна и која ја сочинуваат почетокот на јужниот лак на Потковицата и крајот на западниот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Османлиите, во времето на моќниот султан Сулејман Величествениот и најголемата експанзија, по неуспешните опсади на Виена, верувале дека градот на реката Вардар ќе биде првото нивно упориште на Балканот, еден вид истурено предградие на Цариград.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кон крајот на 1941 дошло до разбивање и расформирање на партизанските одреди, но тоа не значело и отстапување од генерално прифатената линија за оружена борба против окупаторот и колаборационистите.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Тој формирал девет бановини, на чие чело се наоѓале гувернери (банови), назначени од кралот и имало Сенат составен од луѓе препорачани од полициските власти.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Најчесто моќта и слабоста на диктаторите се должи и на нивниот пакт што го склучиле со очајот на народот во критичните и мачни периоди на историјата...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ќелиите се скроени за виновници Без вина јас се изборив и со катанец ќе се оковам Да не го видите сиромавиот валкан образ Се изморив од изгубени битки Но го видов крајот на војната како приведение Лебди во зеницата која затупува ко замаглени очила Во диви сенки од без трага Виорот избриша сѐ Ако патот те одведе во непознатото, таму ќе се сретнеме Ти со срце поцврсто од камен, а јас сенка в копана во камен.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше дојден мигот да го ослободам ова време од себе и да го предадам на хартијата, на забележаните траги на меморијата. Времето минато крај Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ние ќе кажеме нешто само за заклучокот од оваа глава.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

XXIII Не затворај ја вратата Не губи се во заборав... Махмуд Дарвиш Во моите дипломатски години во Картагина, како амбасадор во државата Палестина, како и во Тунис, беа од посебно значење во формирањето на претставата за Палестина, за нејзината борба за признавање и независност, за нејзиното движење на чело со Јасер Арафат, за личноста, животот и поезијата на Махмуд Дарвиш, овековечени со нашата прва средба во Струга, во август 1978 година, а потоа и со нашето долговечно и ненаметливо пријателство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На крајот на светот Проќа беше согласна да оди со Толета, само да не се оддели од него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најверојатно без многу ризик можеме да тврдиме дека денес популарната музика со своите карактеристики е некаков основен модел на современата популарна култура.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Стапот секогаш има два краја, ама стапот е секогаш она што е меѓу двата краја.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Што е сигурно – сигурно.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се бараше дискретно од А.А. да стави крај на фарсата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Така, секој крај на нивните реченици завршуваше во празнината на просторот над нив, како во некоја црна дупка, проголтани во немоќта.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

4. И сосема на крај на оваа книга, како одговор на поставените прашања - песни, повторно: се извишува почетокот како крај и крајот како почеток...

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Нон-стоп си го поставувам тоа прашање, зашто на крајот на краиштата, тоа ни е во гените: кога се движиме нанапред, всушност одиме рикверц, ние од сортата ни!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тие го минаа центарот на градот и, по една мала тесна уличка, се упатија кон крајот на градот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

9 Целиот процес пред Основниот суд Велес траеше половина година, а воопшто не беше потребно судијата (Ј. Лазаров) да носи првостепена пресуда – бидејќи странките, кон крајот на 2009-та, се договорија спорот да го окончаат на тој начин што тужениот работодавач доброволно ќе и ги исплати неисплатените испратнини за кои е тужен [во висина од 9.185 МКД / околу 150 ЕУР] – сосе парничните трошоци на постапката, без камата, а за возврат тужителката да ја повлече тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во тоа време кога Бандо и жена му ги сонуваа овие соништа, војската крстосуваше низ селото: одеа на фронт, се враќаа, пренесуваа раненици, довлечуваа оружје; се слушаше далечно пукање на топови; луѓето се качуваа на планината, одеа со чунови по езерото да чујат што подобро, се будеа ноќе кога пукотите на топовите ќе се огласеа поблиску, и со нетрпение чекаа да се пробие веќе еднаш фронтот, да дојдат сојузничките војски од Грција, да им дојде крај на овие исчекувања и маки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И најважното - работници, дека ќе се ангажира цела една мала бригада. Требаше, значи, да се почека крајот на зимата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Им го гледам само тилот, Ама, одејќи така, еден од крајот на редот се сопна и, паѓајќи ме погледна право в очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дали во тие мигови на малата дипломатска авантура не бев и јас обземен од амбицијата на власта, кога бев сведок на крајот на власта на сенилниот деспот и почетокот на новата власт.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Работникот Орхан Авдиќ од Скопје (сега 54-годишен) беше вработен во фабриката за цигли, тули и ќерамиди – АД за произ- водство и промет на градежни материјали „Киро Ќучук“ – Велес, која во транзицијата беше приватизирана по партиска линија од страна на локални моќници, со договор за работа на неопределено време, од 1982 год. – седумнаесет години пред да настане конкретниот работен спор опишан подолу.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој, зборуваа студентите, во почетокот на семестарот ги земал од библиотеката на Отсекот повеќето книги што на директен или посреден начин биле поврзани со темата на неговиот семинар и до крајот на семестарот ги чувал кај себе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Макар што дејствието на романот е ситуирано во бизарното „време на козите“, раскажувачот од големите автобиографски залихи на искуства истакнува дека тоа раздобје претставува слика на изгубениот „детски рај” и „крај на најубавото време на светот”, со чиј лирски и критички опис се обидел да му ја придружи на пишувањето "историјата на вистината” на еден облик на тоталитаризмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не можам ни да го предвидам, во телово и душава ја чувствувам паниката која ме окупира, епицентарот на случувањата се менува со секоја нова бура од натприродни настани.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Чекориме речиси рамо до рамо со спроводникот кого за прв пат го гледам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И шпанските муслимани биле насилно преобраќани во католици: тоа е историјата на мориските (les morisques), додека триста илјади муслимани во почетокот на XVII век биле прогонети од Шпанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Берењето на грашокот кај Рози побудуваше измешани чувства на задоволство и тага - задоволство поради бербата на нешто што узреало, а тага поради престанокот, поради крајот на нештата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Всушност, следувањето на чоколада - Винстон беше свесен за тоа - требаше да биде намалено од триесет на дваесет грама до крајот на тековната недела.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од мај до крајот на август таа 1948 година за ручек јадевме само макарони.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сликовито ѝ опишал како чадорот се претвора во мрша и како кондурите со метаморфоза се претвораат во костури на лице, потоа во ракови, полипи и „гримасирачки работи“, што ги гледал со крајот на окото.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Со веста за крајот на добрите односи помеѓу Тито и Сталин, се ближеше времето на крајот на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Францускиот поет од еврејско потекло Едмонд Жабес беше уште порадикален.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше едноставен, тивок, умерено срдечен и нагласено службен во изложувањето на задачата што ми ја даде: до крајот на април да поднесам извештај за првото тримесечје во вид на лични согледувања на постигнатото и за методологијата на работа со евентуални сугестии за натамошното дејствување.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Соба за умирање, се сетив дека така ја викавме просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо на кои им се гледаше крајот на животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Продолжуваше да се внесува во читањето на Татковите книги, како последна редовна молитва до крајот на животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се обидував, со силите што ми преостануваа, да ја организирам својата издржливост до блискиот крај на престојот во родната земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Од тој простуден ден до крајот на двете третини на патот, близу до Благовештение и на неколку недели пред Курбан Бајрам, искушенијата непрекинато стеснувале околу нив обрачи, и меѓусебно понекогаш да се апат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На крајот на краиштата можам да речам- се делам од соништата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Е ова е живот. Конечно, ѝ дојде крај на мизеријата - рече Трпе.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

А што? . . . – победоносно ме погледна како девојчето што некогаш ме држеше во неизвесност пред крајот на приказната. – Лузна. Белузникава, долга лузна.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

- Таму беа... Крај на разговорот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ние, луѓето ние кои не сме држава и не сме крај на ништо.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Постоеше верување, некаде до крајот на последната Голема војна, оттаму и името на кладенецот, дека таму, на Самовилец, живеат самовили и дека ноќе, на месечина, горе на Плоштината, играат ора со овчарите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со ваквата рогација конечно се стави крај на скоро децениската терминолошка недоследност на законодавецот во однос на овие видови договори за вработување.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

При крајот на овојата „беседа", се ослободи и погледна во публиката од еден ред во друг и стигна со очите до третиот каде што стоеја Бојана, Достите и до нив малата Нешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Грандиозното финале на филмот со стотици генијално искористени статисти, кадешто се користи возењето на една висока кран- камера која една по друга ни ги открива неколкуте сцени и неколкуте публики, е најдобар пример за претходно изреченото: вистински крај на низата од набљудувани- набљудувачи нема; и нашето око е само дел од таа низа.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И не можам да се начудам како тоа нашите луѓе се во состојба дури и на другиот крај на светот (опкружен со светлечки реклами и блескави локали) да ги откријат најтемните дувла и со огромен мерак да се нурнат во нив.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

91. Во крајот на 1889 год. се префрлија во Бугарија 30-40 души ученици и студенти Македонци од Белград во Софија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Татко ја насетуваше нервозата на Камилски, поради видливото оддалечување од првобитно замислениот проект, сакајќи да ја појасни појавата на Васо-паша во нивниот план и затоа заклучи: Европските идеи во реформирањето на Отоманската Османската Империја од крајот на XIX век за кои се залагаше и Васа-паша Шкодрани, продолжија и во почетокот на XX век со Младотурската револуција во 1908 година која започна да се шири во Империјата од Македонија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како што може да се види, дејноста на фабриката во којашто работеше тој беше од областа на градежништвото и кога настанува спорот, кон крајот на 1999 година, во неа имаше преку 250 вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Беше веќе крај на јануари и секоја ноќ можеше да се ојагни некоја овца.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако на крајот на краиштата лично повеќе се интересирам за литературата или за уметноста отколку за науката, тоа е, како што реков, без сомневање поради недостатокот на компетенција, поради сопствената неспособност.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Таму ја најдоа и сватовите кога се појавија при крајот на денот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А тоа Јован Акиноски вака го објаснил: Крушата значи живот, зашто крушата има облик на земја, то ест зашто земјава не е тркалезна ни рамна, како што учат едни или како што учат други, туку има облик на грлеста круша, па кога ќе падне крушата на земја, значи крај на животот, значи изедначување на животот на земјата - од земја јеси и земја се сторуваш.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од каде доаѓа и кон што лази? Доаѓа од нејтемнато минато и се движи победнички кон крајот на човештвото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во иста положба продолжува да клечи уште неколку минути.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Од тука окото се полни со прекрасната панорама на Лерин и леринското поле и далеку, небаре е крај на светот – Кајмакчалан, чиј врв е покриен со снег.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Добро е човек да не завлезе во бесмислености: тоа е моја работа, ништо повеќе од моја желба, вистинска желба.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога јавачот и неговиот коњ ќе се оддалечеа до самиот крај на големата песочна плажа, до оние карпи што од источната страна го ограничуваат малиот залив, детето го свртуваше својот белчо и на ист начин галопираше кон главната плажа.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Но знаеше. Стрпливоста на јаката млада риба беше при крај на своите граници.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кој да му го фати крајот на ова сплотено козјо племе?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со брзи удари неговото срце го отчукувало крајот на вечно несвршените неспогодби меѓу нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Крајот на цигарата се лепеше за сувите усни, ја влечеше испуканата кожа со себе. Тутунот е најарен дијагностичар, се сети. Не за лудите, за болните од треска додаде.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А наоколу мириса на цутови ... Гита Корец секогаш на ова место ги отвора очите во спалната соба од архирабинската резиденција во Солун, оставајќи го носталгичниот сон недосонуван.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа ќе умре, ќе полуди! – Ве молам! – ѝ велам јас. – Не треба да се плашите!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш настапуваше општа смеа во куќата на баба ми и дедо ми. И немаше крај на прашањата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ваквото непречено течење на работата траеше сѐ до крајот на месец ноември 2002 година, кога всушност се јавува и проблемот со којшто С. С. веднаш решава да се соочи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Гладен, со своето семејство, со својата службеничка плата, со која тешко ги врзуваше двата краја на месецот, татко ми се обидуваше, со сета дотогашна ука, со сите источни и западни книги од својата библиотека, да ја разбере новата вера во која се колнеа луѓето – социјализмот, комунизмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кон крајот на 1905 год. Другарството е неутрализирано, а од 1912 г. се појавува под нови имиња, но не успева да добие официјално признание од руските надлежни власти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа својата радост ја плати со вечно тагување, приврзаноста - со исчекување и страдање. И, ете, сега го загуби и синот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Крај реката пророци е коски врежуваат знаци И кобеа крај на сѐ до кај допира видот И на сѐ до кај вторник по вторникот се повторуваше: - Кој ќе го прескочи Светото дрво Тој ќе управува со моглите И ќе ти спаси блиските.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Меѓутоа, ако читателот се обиде - што на крајот на краиштата и мора да го направи - да посегне по нешто „есенцијално“, специфична карактеристика на прозата на Бартелми останува тоа дека која било схема или пристап кон текстот делуваат неадекватно: формалистична и редуктивна постапка наметната на комплексноста на реченицата или текстот. 128 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Бојан почесто застануваше, свртувајќи ги очите кон долниот крај на Рамни Ливади од каде што требаше да се појави џипот. Но шумарот се забави.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бузо не кажа која била причината што го натерала Едноокиот Полип на таква гнасна и нечесна акција; Ѓеле донекаде ја објасни причината зошто сите на бродот не се согласиле со капетанот и енергично се побуниле против неговата желба, но требаше повеќе и поубаво да ги објасни и расветли душата и срцето на тие луѓе; Васе доста лесно мина преку храброста и смелоста на оној што со маки ги раскинал јажињата и го ставил на коцка својот млад живот; Марко не го протолкува и не кажа ништо за крајот на приказната.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога се правевме дека таа се загледала низ прозорецот надвор, а јас преку главите на патиниците на задниот крај на автобусот додека јас ѝ го подместував и таа му се подместуваше со помошта на движењата што ни ги овозможуваше клацкањето и нерамномерното одење и подзастанување на автобусот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зошто: ние, го прашав. Зашто сме двајца, одговори и погледот го сврти во другиот крај на лакот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пред повеќе од 25 илјади години сме започнале со камени ножеви и на крајот на краиштата сме стигнале до делење на атомите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Крајот на февруари донесе неколку топли денови. Земјата е окопнета.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Крајот на југословенската федерација, под налетите на силните геостратегиски поместувања во Европа, но и под силата на центрипеталните внатрешни националистички поместување, доведуваше и до крахот на моќната југословенска дипломатија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Поговор Токму кога решив дека е вистински крај на сите мои макички, се случи после испитот по информатика се вратив дома, унакажана од разочарување.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

По овие дополнителни опструкции работникот Х.Џ. е советуван неговото барање за потврда за долгот кон него, да го напише во писмена форма и да го испрати до сметководството на претпријатието, но паралелно и до генералниот директор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кон крајот на романот, ќе биде регистриран еден детаљ, којшто можеби немал такви претензии, но ќе ги надвјаса највисоките човекови доблести и тоа во едни времиња и простори преполни со црнила: „Шишман, седнат над еден камен покрај својот братучед Србо, а некаде меѓу езерото и Пелистер, ја извади матарката од појасот и со ножот почнува да гребе по задлабената страна.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Речиси пет века Цариград живеел како среќен Вавилон, но балканските војни (1912-1913) со почетокот на крајот на Империјата ја нарушија етничката рамнотежа на главниот град.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Според него, крајот на книгата го означува и крајот на времето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Само дел од ерменските консонанти се прекриваат со грчки и затоа се појавува потреба за создавање на дополнителни графички симболи, кои би го надополниле редоследот на знаците што ги бележат фонетски сличните со грчките ерменски звуци, каков што е случајот со коптското писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Ама имаме време ќе го собереме материјалот до крајот на зимскиот распуст“.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сега го гледаше овој друг лекар, а краевите на усните му се виткаа како врвови на вжештени игли.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Набргу ќе се најде во официјална посета на Франција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Крајот на доктор Хакер (Doktor Hackers Ende) прв пат се појавил во Die neue Kunst I/1, 1913. 62 okno.mk

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се спушта во малечка заветрина, Јасики, и искачувајќи се по јужните падини на Зајачки Рид испливува горе на ридот и по него се протегнува сѐ до Алилово, односно сѐ до крајот на источниот лак на Потковицата, односно сѐ до конечниот крај на целата Потковица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога во студентски дом или некое станче ќе нагрнат гости од секаде а е крај на месецот и од дома немаат абер да испратат пликче со пари тогаш на сцената стапува степчето.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Новиот во играта обично сака да го збуни противникот со тоа што ќе зададе имиња испишани со најситни букви; но искусниот играч избира зборови со големи букви што се протегаат од едниот до другиот крај на картата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но пред крајот на денот таа веќе сосем беше изнемоштена.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Пусто суеверие, немаше порационално објаснување зошто моите братучеди ги имаат имињата од нивните чичковци (моите вујковци) по обратен редослед... на крајот на краиштата, и не е важно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Коса ја носеше идејата дека целиот нов култ на млади се појави благодарение на крајот на времето на Рибата и почетокот на времето на Водолијата - и навистина изгледаше дека клинците прифаќаат такво нешто.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но дотогаш Арафат ќе живее во лажната катарза на остварената мировна илузија...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се принамести разнишувајќи ги колковите, се наведна, се фати за двата долни краја на футата и ја затегна до под колена, па ја замазни.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Непоткупливата болничарка, единственото суштество кое изгледаше живо во заварената изненадувачка тишина, почна да шета од едниот до другиот крај на спалната.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Она што го доживеав во еден таинствен крај на светот, во Европа или на некој друг континент, не му се случило ни на Марко Поло ни на Колумбо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Помеѓу нив се протегнуваше невидлива оска и тие се зацврстуваа на двата краја на оската, за да ја зачуваат рамнотежата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Смири се мила. – Молеше Дедо Мраз со скриено бунило – Можеби е часот на искушението што доаѓа како предигра пред крајот на секоја битка на љубовта.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И крајот на Мајкиниот живот, кога ја избра самотијата во домот, со Татковите книги, содржеше нешто трагично и возвишено.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Татко и Камилски беа во прекрасно, победничко расположение, дојдени до крајот на мисијата, коешто тешко можеше да го разбере некој друг, освен тие двајца.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Хирургот Никола или?... Не знаеше дека му готват стапица и се сеќаваше - ја испрати Јана до циганскиот крај на крај на град и шарајќи со очи по разнобојните мали куќички и ги стисна рацете: „Се каеш ли?“ Недалеку од нив голомешесто Циганче со стар, ноќен сад на глава, сонуваше да стане војник.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И ден-денес мислам дека и партијата на Луција многу личеше на еден таков обред, и јас дури подоцна, размислувајќи за тоа, сфатив зошто толку многу Луција инсистираше крајот на приредбата да биде токму тој обред, а не некоја џез или балетска точка, на пример.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа мистериозна игра, која јас така почнав да ја нарекувам, продолжуваше да трае сѐ до крајот на работниот ден и многу често ми пречеше во работата, особено кога се трудев да се задлабочам во нешто.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Јасно му беше дека шансите за смирување и прифаќање на нивната љубов од страна на нејзината фамилија се минимални, односно невозможни, но, не можеше туку-така да се откаже, да се помири со фактот дека е крај на сѐ.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Да, си дозволуваме да живееме во радост, пред да нѐ зграпчи несреќниот крај на козите, не сакајќи да ги пропуштиме последните мигови среќа со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сѐ мора да се разбере во еден контекст кој подразбира дека му е дојден крајот на мирувањето, неподвижноста.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

По две седмици, се случи уште нешто. Беше јуни, крај на училишната година, и целата гимназија одеше на екскурзија во Стоби.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со скокотливи мравки во грлата, движења на топлина што измамува и ги распливнува трагичните мисли за крајот на животот, најстарите се погледнувале со надеж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А крајот на оваа исповест се чинеше дека дојде по големата пауза и длабоката воздишка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Уште повеќе го болат оние општи расправања во шаховскиот печат, во кои не се споменува ниедно име, но се зборува на пример за тоа дека титулата на шаховски мајстор не треба да се дава доживотно, ами мора во одреден размак да се потврдува, зависно од реалните успеси во турнирски среќавања, зашто - се забележува - има и такви мајстори за кои добивањето на таа титула го означува и крајот на нивниот развиток.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Значи, обожавам излети, па да се оптегнам на ќебе и со деца фудбал на голчиња направени од двете влечки да се разиграм боса, па скара и салатичка во леген за со ж’та (во мојот случај лимонада)и сѐ така до крајот на денот со свеќа запалена во манастирот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ценевме дека токму со ваквиот пристап [„лаичка“ наративна верзија + стручен текст во фуснота] ќе ја постигнеме нашата основна цел: текстот да биде лесно „сварлив“ за читателот кој не е правник, односно да не биде премногу правнички, несфатлив и тежок за читање; додека, пак, стручната компонента од анализата да биде дадена во една интервентна и ненаметлива форма, кон крајот на текстот – за да не преминеме во друга крајност, којашто ќе ја девалвира професионалната вредност на трудот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Додека тој се излежуваше, размислувајќи за своите благодати, во дворот срамежливо потскокнуваа мали кафеави зајачиња; ќе го одминеше јато синкави еребици со бели шарки на главата, во еден ред, прелетувајќи дваесет јарди; по некој клукајдрвец во лов на тарантули, ќе скокнеше над оградата и ќе го поздравеше со мавтање на долгата опашка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не ѝ бевме достојни на таа последна фаза од нејзиното жртвување за нас, да си го дочека крајот на животот во осаменост.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ти брзаш,мој сине,да земеш венец од лаври во крајот на блаженства,кај што не се знае болка и време, каде што таму, во рајот, од приказни можеш да сретнеш задоволства толку ...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

На крајот на краиштата, нема смисла да имаш слобода ако не можеш да ја користиш.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поправањето ќе се изврши со посебно решение и ќе се внесе на крајот на оригиналот, а до странките ќе се достави препис од решението.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За разлика од британските воени мисии кои на територијата на Македонија пристигнале во октомври 1943 година, првите самостојните американски воени мисии во Македонија пристигнале при крајот на јуни 1944 година.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ете затоа, алчните судии, но и адвокатите – коишто, според зборовите на Махатма Ганди, се нивните „први братучеди“ и кои „попрво би ја продлабочиле кавгата, отколку што би ја решиле“, воопшто не ни гледаат работите да ги направат поразлични од она што сè.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потем го симна прстенот од својата рака и му го подаде на Филозофот: „На прстенот има запис со сосема ино писмо, донесено од крајот на земјата; прстенот е во воен грабеж стекнат, од прадедото на мојот прадедо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оној ден што почнува со: „Каков срам и врз нив и врз мене, и врз нашата слобода, независна, неврзна држава...“ би можел да биде цитиран во целост, до крајот на пасусот, само да не е толку долг, а забелешката која следи: „се наведнаа, зедоа по една кисела слива, си ги закиселија непцата и скиселени исчезнаа“ се ретки примери на блескава иронија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но најопасно е кога кај човек од неговите длабини, од инстинктите ќе се влее во неговиот табиет амбицијата да владее со народот, со светот, небаре до крајот на времето!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Современата уметност ја нема катарзичната улога поради едноставна причина што современите уметници не прифаќаат дека постојат „нормални” наспроти ненормални човечки услови; дека постои некој општ морален закон кому можете да му се вратите од абнормалноста.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Нагласувајќи дека „официјалните и неофицијалните негирања не можат да ја скријат од американската јавност антинародната политика на сегашната Грчка влада и трагичната судбина на македонските Словени“, членовите на Македонско-американскиот народен сојуз барале грчкиот амбасадор Дијамантопулос да ја информира Грчката влада во Атина за ставот на „десетици илјади Американци од македонско потекло, како и милиони слободољубиви Американци“ кои „се многу вознемирени од овие настани“ и „да биде ставен крај на теророт на профашистичките банди“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Јас не можев да бидам сигурен за вистинските причини на доверливата отвореност, длабока искреност и непосредно пријателство на големиот палестински раиз, кога и самиот бев на крајот на мисијата на една земја на која се наѕираше блискиот крај.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дедо Васја ја подаде растрепената од ветрот молитва од џебот, мислејќи каде ли го виде ова лице.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тие, немајќи потребно правно знаење, а и како поевтина варијанта, заеднички се обраќаат до адвокат (А. Мандак) – кој тогаш, пак како попрактично решение им изготвува индивидуални тужби и потоа, поединечно, ги застапува при преземањето на сите правни дејствија – сѐ до завршувањето на спорот, за што си наплаќа 10% од вредноста на целиот спор, плус адвокатски трошоци согласно Адвокатската тарифа (1993)8 – коишто во нејзиниот конкретен спор изнесуваат вкупно 4.760 МКД.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Камилски, откако ја измина на брзина пустината од заемките именки и ги постави на патот најкарактеристичните зборови, се сврти кон заемките придавки, броеви и прилози.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Она исто сонце кое го инспирира и големиот унгарски поет Шандор Петефи да ја напише својата најубава песна „За крајот на септември“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Стариот сега беше сигурен како би живеел до крајот на својот живот само ако не се промени нешто, па макар малку да му олекне.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Проштевај што го споменувам одново името на овој човек, знам дека не сакаш да слушнеш за него, но досега не можев да најдам ништо друго напишано за крајот на животот на Никола.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во текот на селидбите дел од книгите на Сами му се загубија, но тој речниците секогаш ги спасуваше и им остана приврзан до крајот на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го ставив писмото во пликото и го скрив во мојата најдесна фиока каде што си ги чувам најважните нешта.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога дојде на горниот крај на уличката, замислено подзастана и се врати назад.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вчера вечер со појавата на првите ѕвезди заврши Шабат, а сега на претпладневното сонце се огласува камбанаријата со весели звуци означувајќи го крајот на неделната миса.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не е рано да се предвидат резултатите и крајот на нашето востание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во една тивка квечерина, кога веќе се гледаше крајот на речникот, по напорната работа, Татко и Климент Камилски излегоа на чардакот за да го продолжат разговорот за сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но едно утро, најпосле, од радиото дојде првата вест за крајот на козите. – Козите – ечеше енергичниот глас на спикерот – се заколнати непријателки на социјализмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тие се работите кои направија таа година 1872-та, при крајот на летото, да биде убиен Максим Акиноски и заедно со него и Лазор Перуноски, а неколцина мажи отерани од Потковицата на заточение некаде во Азиа, Максимовата преголема љубов да си соѕидаат потковичани црква, општина и училиште и неговото противење на Грчиштата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пијано-фортето, како што и името му кажува, ставило крај на овој проблем.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Мајорот Скот Дикинсон бил првиот американски офицер што бил испратен при Главниот штаб на НОВ и ПО на Македонија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

После овие доживувања, до крајот на животот останал со уверување дека хемиските средства можат да предизвикаат мистични состојби на свеста и побогат духовен живот, што делумно може да се сфати и како израз на неговата личност, длабоко заинтересирана за религија и мистицизам, особено пред крајот на животот, кога и експериментирал со дрогите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Крајот на месец јули, среде војна од еден проклетина, еден вертеп, божем македонец, останав без работа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Командантот на бригадата ни рече дека за три дена ќе завршиме и ќе ѝ дојде крајот на оваа проклета војна и дека тие, кои ќе се покажат храбри, ќе добијат една недела наградно отсуство.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Со таков извик, мошне загатлив, ќе е крајот на осаменикот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Крајот на педесеттите години тукуречи останавме без козите и овците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Господи, со какво расположение ме разбудија утринските птици што се вдомија под мојата стреа дури при крајот на април!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ ќе стапне во мирување кога ќе стигнеме во тој рационално организиран, совршен свет.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Исто така, свое место на страниците на печатот нашла и информацијата која се однесува на борбите за Дебар од крајот на октомври до 3 ноември, кога бил одбиен нападот на балистите и Германците.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Стариот беше решен да се стрпи уште малку, дури да дојде крајот на школската година, па после нека си одат од каде што дошле и сѐ ќе се сврши како што треба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тука копното впловува во морето и го обележува крајот на песочниот појас – големата плажа... ***

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Вешто едрење низ животот со насмевка која сѐ уште ми лебди на усните, полна со немир да го дознаам крајот на мојата приказна, но има уште многу што да се проживее пред да знам каков ќе биде крајот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тој прво, со управата на радиото, се обидува спорот да го реши спогодбено – вонсудски и со мирни средства.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Франција која умееше за човештвото да го организира декорот на разрешената историја, беше подготвена, меѓу животот кој згаснуваше и смртта што набргу настапи, на славниот Палестинец да му ги укаже сите посмртни почести!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Така живееме веќе подолго време, единствено што навикнавме да веруваме дека таму некаде „зад аголот” постои еден суреден, транспарентен рационален свет, крај на историјата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Беше јасно дека крајот на студената војна и биполарната епоха ќе му даде ново обележје на судирот на Блискиот Исток.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мајката, дали овдека е крајот на сите патишта, си мислиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мајка ми седнала на седлото пред војникот а коњот во кас го пресекол полето и тоа по оние тесни селски патеки по кои и воловските двојанки многу ретко заскитуваат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ова се случувало во јасен пролетен ден, еден од првите во април, поточно на вториот или трет ден од кусата априлска војна во 1941 година што го означи крајот на кралството Југославија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На крајот на својата приказна Луз Арке заклучува: „Од сопственото искуство знам дека илузијата за повлекувањето црта под минатото и за некој нов почеток е неостварлива и дека заверата на молчење чија што цел е анулирање и егзорцирање на доживеаниот ужас само ги храни конфликтите и ресентиманите.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Јас ова го говорев отсекогаш, уште од 13 ноември 1974 година на Генералното собрание на Организацијата на обединетите нации во Њујорк и во тоа ќе верувам до крајот на животот!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како ги служам сите така и нив. На крајот на краиштата, знаат ли тие која сум јас.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

На катов има уште две соби. Тие се на другиот крај на чардакот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Па од стожерот до крајот на гумното - Ди! Ај! - Ди! Ај!... Врз снопјето постлано копитата удираат за да го одвојат зрното од плевата.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А работниците, пак, беа во доста лоша финансиска состојба, бидејќи, како што споменавме, веќе две години работеа за без пари!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Откога ќе се ожени и оплоди, покрај принципи, концепти и авторитети, доаѓа многу цврстата рамка, родителството, врзувајќи го за своето чедо, го оградува јаремот – родител, речиси до крајот на животот – зборуваше старецот. – Таквиот човек, окован во стеги, не е свој.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во разговорите што ги водел со највисоките југословенски политички личности и со намесникот, кнезот Павле Караѓорѓевиќ, Донован бил многу јасен кога истакнал дека Кралството Југославија не ќе може да се надева и да смета на помошта на западните држави ако пристапи кон Тројниот пакт и во таков случај нема да го преживее крајот на војната.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Без збор ја затвори вратата. Ова беше крај на една промашена врска.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Источниот крај на прилепската нахија е одвоена област со засебни планински граници, обрастени со големи борови и дабови гори, која се вика Мариово.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во првиот момент не ти е јасно како можат да ти се поврзат луѓе од едниот до другиот крај на планетата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Утредента се појави Васе со писмо и препознатливиот прекрасен учителски ракопис на Петар: „Мила Томаица, нема крај на радоста моја по добивањето на вестите од тебе!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Зар во оваа сиромашна неволја, на крај на светот, ќе живее Глигор?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ѕвездоликиот геометриски образец (знакот на Соломоновиот жиг) се јавувал дури на крајот на магистериумот (вештината), како знак дека опусот е успешен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Долу под гредата на која висеше железото, со кое се објавуваше крајот на работата - стоеше сопственикот на куќата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ги реди сите занаети „додека бабата да го разврзе крајот на црното шамивче и ги извади двата бели череци да му го плати заметот на дедот поп за работата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Маријанти си отиде при крајот на септември и наредниот ден веќе не го слушнавме острото ѕвонење на парчето шина кое нѐ будеше во раните зори и трчаница, сѐ уште по мрак, носејќи го сонот во заспаните очи, моравме да се построиме на плоштадот и со строев чекор што побрзо да ја заземеме малата лединка лево од касарната на која секое утро, во пропишано време, припадниците на албанската воена морнарица истрчуваа на утринска гимнастика.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На крајот на веста беше цитирана кусата изјава на другарот Едо Бранов, бивш Претседател во истата организација, а сега советник, кој велеше дека претседателот, другарот Граматниковски бил „примерен претседател“, „политички подобен“ и личност со „извонредна смисла за меѓучовечки односи“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа беше при крајот на 1944 година. Тргнавме од Кичево за Тетово и таму ја пречекавме Новата година.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не случајно на нишан на стратезите на комунистичките идеи беше апокалипсата, визијата од светите книги за крајот на човештвото, историјата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Смртта не беше само крај на животот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

За ова не го извести Камилски, вардејќи го до крајот како големо изненадување...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

При крајот на 1940 година Грција беше нападната од Италија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И кога стаса до крајот на животните и луѓето, се сврти и погледна во друг правец, гледаше како нешто да загубил и не знае каде да го пронајде.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Султанот Абдул Азиз кон крајот на XVIII век испрати ферман во кој се вели: „По барање на муслиманското и на православното население на градот Белград Арнаут (Берат), наредувам да се подигне црквата Свети Митри во центарот на овој град”.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таму, на крајот на земјината срцевина е темелот на камен и бетон.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Секој пат го дочекував крајот на програмата и временската прогноза.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А јас да си ја гледам бундава! – Стрпи се, мила, па не е дојден крајот на светот! – За мене, крајот на светот иде кога ми се гладни децата! – Те разбирам, те разбирам, и мене не ми е лесно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На крајот на краиштата, и самите доктори ѝ велеа дека нејзиното однесување е нормално за сите што се нови во санаториумот, а потоа, порано или подоцна, сите се адаптираат на животот во заедницата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Крај на ноќната книга, и Богу фала и слава!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И за слава на светецот што треба да нѐ чува до крајот на војната.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кон крајот на педесетите години на гробиштата на Донскиот манастир, кој е во близина на издавачката куќа „Мисла“ и токму наспроти лудницата Соловјев, можеше да се забележи еден необичен маж.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И кога, во чаршијата, од доверливи пријатели, дозна дека на реката што истекуваше од Езерото ќе се градат хидроцентрали, предвидувањата за крајот на патот на јагулите стануваше реалност, во него повторно се разбуди преселничкиот ген.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа е крај на првиот дел од перформансот. Публиката мора да ја напушти салата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Настапуваше денот „Д“. Последниот ден за козите и Чанга. Крајот на времето на козите!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Наближуваше крајот на конвојот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Фала му на Бога што ме донесе на ова место и што им стави крај на моите маки.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во рок од една - две секунди, разменија еден двозначен поглед и тоа беше крај на приказната.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

крај (имн.) - на (предл.)