крај (имн.) - останува (гл.)

„Ен, ден, дину, сава - рака тину, сава - рака тика така, елем белем буф, триф траф труф - Америка туф!“ На крајот останува моето: Хм!
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Беше една попуста желба со своето чекорење да се покаже и своето постоење под тоа ниско небо, што гмечи со тоа колку е црно, но секогаш на крајот остануваа изгубени, и секој за себе, и сите тројца заедно, во својата заталканост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И секогаш на крајот останував разочарана. Сѐ само некои беззначајни отпадоци.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тој беше толку голем. Како оние мазни камења што ги фрлал Крале Марко од Исарот преку Брегалница.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)