коњ (имн.) - и (сврз.)

Турчинот, со црвениот коњ се доближи до нив, го запре коњот и викна: - Стојте, бре, проклета ѓаурска, веро!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во тој момент Турчинот секавично го извади револверот. Се чу истрел.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Неколкупати ги помирисав листовите, божем ќе ја осетам аромата на времето, еден цел век на Маказар, исполнет со присуството на добродетелството на Никола Поцо, со неговите карвани коњи и камили, стадата овци, балите волна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И секој ден донекаде стигнувавме: ја гледавме Америка, Азија, Африка, нилските коњи и крокодили, се качувавме далеку во северните краишта на Земјата и гледавме: бели мечки, ирваси, китови и што ли не.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тој излезе десетина метра напред со своите осум души и коњот и фати здрава пусија, оставајќи го Ќосото со коњот на два метра зад себе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Почнаа да се ѕверат низ честарот, погледнувајќи ги своите другари лево и десно, а селанецот го забележа Белчета во букашот, си ја поткаса долната муцка и подзина да викне, но во тој момент Толевци изрипаја од карпите со страшен натприроден вик и ги фрлија готовите бомби кон групите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас веќе немам збор во селото. Лаже, мате, отио напред.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го дочека изутрина лебот и бравите, ги натовари на пет коњи и нарача за другиот ден пак толку.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќимс'н сен? — извика војникот, но гледајќи го попот на коњот и жената по него си промрмори нешто за себе, во кое време Толе му одговори: — Бенјим папас ефенди, — и не запирајќи го коњот помина крај војниците откои едниот ја изгледа похлепно Митра и му ја покажа на другиот: — Бак, бак, кардаш, ѓузел ѓелин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е море, ќе проштаваш, Толе, за утре, туку излези денеска од село! — си помисли коџабашијата во себе и отиде кај поп Ристета да се посоветува што да прави да се спаси селото од очигледна пропаст.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го позастана малку коњот и виде дека Трајко ги задржа Турците, му ја пушти уздата и го потера полека нагоре, дочекувајќи ги другарите по него, и како секогаш што правеше, си ја викна својата мила песна: Не плачи, мајко, не жалај, мори, Оти ќе станам ајдутин...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Овој богато го наградуваше и во истиот миг, оставаше жени, харем, пријатели, работа, оставаше сѐ - се фрлаше на коњот и придружен од гавазите и булукот ’ртки јуреше на означеното место.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Раскостеното пајтонче ги впрегна сите коњи и со крајни сили ја искачи угорницата, за потоа олеснувачки и продолжително да се испрди на преслапот победоносно влечејќи го откачениот ауспух.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Некогаш тука имаше едни млаки Една воденица зад млаките висока бреза среде гробишатата, бели коњи и песна на момчиња што надоаѓаше како молитва на ангели распејани по небесата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Секоја куќа имаше по дваесетина кози, башка волови, крави, маски, магариња, коњи и секаква друга живина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во сојузничките војни, пак, против Турците, по победата над нив на Алинци, во есента 1912-та, прва во Потковицата навлезе српската војска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но само што тие прејдоа на другата страна и само што ги боднаа своите коњи кон ајдутските, од некаде од врбјаците истрчаа тие, ајдутите, Владимир и чупата Перуноска; се фрлија одозгора на коњите и преку чаирите ја трештија спрема врбјаците, спрема Мртвиците Чепиговски. Петерџиите со силна трка по нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, овдека, во заветрината на Петочната Вода, со својот булук, со своите овчари, коњи и шарпланинци, сѐ до крајот на последната Голема војна, доаѓаше на зимување стариот мијак Рафаиле, потомок на Ѓурчина Кокалески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лобуд-паша му го дал на Ѓурчина ќемерот од Алија со парите, коњот и јатаганот, и уште му го дал и откупот за главата на разбојникот што била уценета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш садриазамот се подисправи во седлото на коњот и со слободната рака, во другата, во десната, го држеше јатаганот, го извика кај себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Карванџиите ги убиваа, водата ја испуштаа од мешините, храната ја поганеа, коњите и оружјето ги пленеа, а војската, иако горе, на Чауле, гладна и жедна, не смееше да се симне долу, во полето, и да ги ограбува чифлизите; нивните стопани, Турци, имаа власт и над војската.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
МАРА: Ништо, готови сме! Панде отиде да му ја извади зобницата на коњот и штом дојде нека ги земе пљачките и да кинисуваме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога двајцата зографи ќе побараат нараторот- поет да им ги ископа очите („за да не гледаме што уште ќе се случува“) јасно е дека авторот нѐ воведува во едно апокалиптичко финале: „Само слушав како баботи небото, како галопираат зловестите коњи и како трубат ангелските труби најавувајќи огнови, скрб и студ.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Што буден недобуден, што сонлив недосонет, си ја влечкам снагата кон шталата, кон коњот и самарот, кон ситната стока што треба да ја носам на панаѓур во Виница.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Само слушав како баботи небото, како галопираат зловестите коњи и како трбат ангелските трби најавувајќи огнови, скрб и студ. Страшниот суд.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во расказот се зборува за средбата со нечистите сили симболизирани со заумни свадби, уплашени коњи и ѓаволски јариња.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
9 Мотив: црквата и гробиштата: Оддалеку најпрвин се забележуваат крошните на столетните дрвја припиени една во друга, грабејќи го лакомо просторот полн сончевина и отворен кон езерото до кај што окото гледа; црковната ограда е ниска и тие ја наткрилуваат, се префрлуваат преку неа со своите крошни, ги пробесуваат и ги спуштаат како зелени водопади; кога ветерот ќе го разниша зеленилото, се покажува камбанаријата и црквата издупчени од гранати; при секое удирање на камбаната, малтерот се лупи и паѓа како кожа од рани; на влезот од црквата сѐ уште стои на ѕидот св. Ѓорѓија качен на коњ и со копјето ја држи змијата прикована за земјата; наместа малтерот е паднат, та змијата е излупена во опашката, но јазикот ѝ е црвен, свеж и заканувачки издаден; гробиштата околу црквата се расфрлани без ред.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А Делин, гледајќи ѝ го лицето и телото издраскани, го земаше коњот и пушката и вртеше по сета планина да ги бара качаците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ко да летав на Марс чинам занесена не осеќав нежност во тоа патување сал болка која силно пече, боли гасне една младост, гасне едно тело чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Патуваше Змејко со својот Чилко едно цело претпладне пат под дрвјата, често му слегуваше на коњот и го оставаше да го призачека, додека тој одеше да присобере уште некоја од црвените шумски јаготки, што зрееја по лединките крај патот, а после тој пак му скокнуваше на самарот и продолжуваше да го патува своето спокојно летно претпладневно патување под зелените крошни на високите буки, под синото небо, ишарано со бели ретки облаци...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сонуваше Змејко многу често својот бел коњ, својот Чилко, знаеше тој по цели зими да го сонува само него, а оваа ноќ во сонот тој беше јавнат на својот јадар коњ и одеше низ некаква сенчеста шума, додека клопотарчето на вратот од Чилко приспивно трангараше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некако се случи сите луѓе, што доаѓаа тука, да ги сакаат коњите, и секој од нив донесе по една слика со коњи и сега тие висеа на ѕидот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И можеа тие неколку дена, додека се искрадуваа, да ги гледаат пренатрупаните патишта со сиот имот на државата, беше како некој да ги имаше истресено, исфрлено, крај главните и други друмови, сите државни магацини, сите воени резерви, сите комори, заедно со нераспрегнатите коњи и сите други воени возила, запрени, или стркалани крај џадињата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ уште собран на клопче, со брада нурната меѓу колената, тој вознемирено ослушнуваше, ноќта надвор се полнеше со тропот од коњи и забрзано трескање на тркала врз гола калдрма.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Брбориме со устите во водата. Првкаме ко коњи и правиме клобурци зад ушите. Излегуваме, влегуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пругата е откорната, праговите превртени. За шините дремат врзани коњи и магариња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги пикна во дисаѓите, му се очекори на коњот и си замина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ги запреле колите, ги отспрегнале коњите и седнале да ме гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама Мисајле Ковачот за шега му го одврзува коњот и го поведува со себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Јон и Мирче си ги пасат коњите и само ме гледаат. Јас ништо не знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И беше се думал, се туфкал и продал, пошто-зашто, и пазарлак и коњ и после заработил кај некој ковач, му помагал. 216
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти зад војничките коњи секогаш чекаат пилишта. Цели јата пилишта одат по коњите и по плениците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По тие зборови си ги спрегнале коњите и си заминале на пазар.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледајте. Од неголема чука се спуштале кон нивниот челник коњ и јавач, дебелникав човек во темномодра облека, војник или одметник, вкочанет натрапник со нејасно лице и со нејасни намери.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На накривеното куќиште била заглавена над вратата икона од оревово дрво: безимен светец со чудесно лице на млад левент во пламена облека и со пламено копје во пребелите раце јава градест и гривест коњ и убива ламја со густ тутунски чад во ноздрите, боде многузаба исклештеност со грбник на костреш, а во далечина, под замагленото лилаво и алово небо, пукаат планини на чии преслапи зарѓуваат капки сонце - тече црна крв меѓу премазни камења, опашот на чудовиштето со последен бес се обвива околу младите нозе на белецот, земјата испукала од морничавост, во пукнатините повеќе се насетуваат отколку што се гледаат змии и гуштери.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со ракав ја избришал потта од чело и ја потпрел кубурата на каменот да гледа со десното око по црната линија на цевката кон голината по која уште одел Онисифор Проказник. - Ни кажала што сакала да ни каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзал кон куќа со гнил дел на чардак, тврдина на стаорци или човечко дувло од плитар што не можело да има поинакви прозорци освен од парчиња момирок врзувани со олово во несигурната рамка на квадратот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Било попусто, секогаш се спуштале од планините посрамени и со крвави стапалки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа почна да трча. Не знаев што да правам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му требаше половина час за да го најде коњот и да го врати. – Добро, – рече тој, – скокај. – Цел свет сега се буди. – Што ќе правиме, – реков јас. – Или ќе го вратиме, – рече тој, – или ќе го скриеме до утре наутро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Скокнав на грбот од коњот и за еден миг го запознав најстрашниот страв што може да се замисли.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Сепак, – продолжив јас, – колку време јаваш секое утро? – Само ова утро, – рече тој. – Ја зборуваш ли вистината? – реков јас. – Се разбира дека не, – рече тој, – но. ако нѐ откријат, тоа ќе треба да го речеш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Професор Ричард тврдеше дека 34 конквистадорите за своите успеси во Америка не треба да им бидат толку благодарни на коњите и на барутот, колку на бродовите, односно на фактот дека за нив, наспроти поимањето на Индијанците, скокот преку океанот беше наполно овоземска работа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во замокот ги јавнаа коњите и факелите на неколку чекори зад мостот го открија блескањето на оставените, зинати чевли на девојката.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Би било премногу заради едно смрдливо животно да слезе од коњот и да го извалка мечот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но еве сега таа одново му доаѓа во сонот, излегува од сликата на која беше качена на коњ и која му ја подари при запознавањето со неа, и му вели: „Зошто избега така налутено?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Младиот господин си замина. Дамите ја земаа надокнадата со очигледно олеснување, шоферот се врати во автомобилот и продолжи понатаму со огромна брзина, а неколку појаки мажи од улицата го враќаа коњот и чезата во нормална позиција живо разговарајќи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Можите ли да замислите како му било на нив, кога од Грција, која веќе неколку децении беше независна од турците, напуштиле сѐ шо имат таму и емигрираат пеш со коњи и магариња низ планините до тука – битолско?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Испи уште една голема голтка џин, го зеде белиот коњ и направи еден пробен потег.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа го јавнува коњот и оди до едно мало заливче со карпа што се надвиснува над водата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симон го извади коњот и тргнавме. Јас бев со сандали, со свилениот фустан со бледо-жолти и црвеникави цветчиња.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Слушај, вели, јас во тој случај, ќе го продадам коњот и ќе го убијам Гаро. Ќе го убијам песот, што ќе ми е!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа одам кај коњот и го удирам со ракава на истото место на левата сапа, и тоа веќе се познава, печат од мојата десна дланка на сапата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Излегуваше од дома качен на коњ и одеше до трансформаторот за нецели десетина минути.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Коњот и магарето ги подмири во пондилата.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Роднините се поткачуваат на едно столче, специјално наместено до коњот и се прегрнуваат со невестата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го продаде брашното, сирењето, гравот, волната, житото и другите „дарови" што ги собра в село за свети Илија, си го јавна вакафскиот коњ и си отиде во манастирот да му ги однесе последните пари на егуменот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јашмакот се колнеше во чеканот и калапите што го хранат; Милан куманџијата — во дувалото што го дува огнот за да се стопи среброто со кое ги посребрува павтите и скопците; Рампо чешларот — во биволските рогови од кои ги прави чешлите; Желче — во сите свои деца, макар да ја немаше уште видено мајка им; Даме кожуварот — во сите јагниња и брави, од чии кожи ги правеше кожувите, а Мамуд ковачот — во чеканот и наковалната, на кои ги шерпаше клинците и плочите за свадбарските коњи и магариња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Секој сват што се спремаше да оди по невеста од Рожденката, или за Рожденката, почна да го спрема коњот и пушката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Калуѓерот го врза коњчето за портата од црквениот двор и се запати кон групата луѓе што седеа на гробовите. – Христос посреди нас, браќа! – И јест и будет, оче дуовниче – му одговори поп Јаков и сите настанаа и со ред се прекрстија пред иконата на Богородица, која калуѓерот ја симна од коњот и ја понесе в раце, па ја бакнаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По патот постанаа три-четири стари доодени коњи и мораа да ги сменуваат по аништата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Атпазар како атпазар. Тука имаше и убави арапски коњи и мршави магариња; и убави расни бикови и волови, и мршави планински крави и телиња.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Натоварија на коњи и магариња најосновни работи за јадење и покуќнина и тргнаа кон подалечните и побезбедните села и градот, како во збег.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога дојде крај вратата тој ѝ се јави, ја поздрави и ѝ предложи да ја качи на коњот и да прошетаат некаде.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Игуменот ги благослови и ги одведе во вториот двор, во манастирските конаци, давајќи им знак на двајцата калуѓери да ги земаат коњите и да ги одведат во шталата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Пред црквата го запреа коњот и почнаа да го симнуваат човекот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го јавна коњот и удирајќи го со петиците по мевот го истури сиот бес на него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Анѓеле и Трајче се поздравија со Горјана, ги одврзаа коњите и тргнаа в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Бре, прибери си ги кучињата! Ќе нѐ искинат! - извика чичко Анѓеле, ја истргна ластегарката од самарот на коњот и почна да мава.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Дрварите ги запреа коњите и застанаа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Отвори ги ноќвите, растури ги! Земи јавај коњи и магариња. Испоти ги! Понижи ги!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КУРТА: Срце, молчи – толчи!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Минувајќи, црната сила на неговото рамо го смачка преостанатиот коњ и јавачот стотина стапки наспроти одронот, пиштејќи и пиштејќи, со змејски рев, со огнот насекаде, околу, под него, розов, портокалов сончев оган со големи меки перјаници од заслепувачки чад.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше убаво, чисто утро со весело ветре. По патот пристигаше докторот со неговиот коњ и кочијата. Застана пред куќата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го видов, долу, над Ростов, близу до морето, каде што се влева Дон, како јури со коњот кон една запалена куќа, и наеднаш, скокна од коњот и се фрли во прозорецот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се чинеше коњот и неговиот јавач се едно суштество што одвреме-навреме се раздвојува, па секоја од двете засебни единки тргнува по некој свој однапред одреден пат, но веќе во следниот момент двеве разделени единки повторно се слеваа во една нова поцврста целина, која, барем така изгледаше, ништо повеќе не може да ја раздвои.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Санкарот шврка по коњите и само камшикот и прапорците се одглас што се слуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вооружени мажи се појавуваат на патот, земаат по два-три коња и мазги и по извесно време ги враќаат товарени со сандаци.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Им рекоа да чекаат, а товарените коњи и мазги ги втераа во боровата шума. Тука ги растоварија и ги вратија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зацвиска коњ и откинат од узда - разглавен и разуздан високо затрептува и зафрлува нозе, удира и гази...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Досега таа виде многу ранети, а многу од нив сама ги пренесуваше на носилки или товарени на коњ и честопати, гледајќи ги, плачеше, секогаш мислејќи на своите три чеда.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И овците и козите и дворот полн јагниња и јариња; и воловите Баљо и Сивко и кравата Белка и двата коња и мачката и кучето Шарко и крушата до авлијата и бадемите и оревите и костените во Стара Ливада, бавчите, лозјата и благотата во каците и виното во бочките и песните пеени на седенки и ората виени во широки кругови на вигната и тоа беше дома..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Курирот ги доведе коњите и му шепна на командантот: - Јавија дека Гинова падна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Утредента ме качија на коњ и ме однесоа в град, на лекар.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
АНДРЕЈА: Ќе ти направат споменик кај мостот. Крал Петар на коњ, Крал Александар на коњ и Стево Андреевиќ на... коњ.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Бреза ми ги грабна коњите и не сакаше да ми ги врати.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ѕиркаше час јатагани, час копита, бечви, час пискуљи од коњска грива, час дизгини, превртени грпки од седла, чизми, пушки и кубури, камшици засукани околу нечиј врат како змии, а кога воздухот сосем се нагнети од потни тела на луѓе и коњи и стана густ за дишење, Петре си рече: и убог божјак да сум, ми нема спас.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Видовме како детето се ведне на страна, како го свртува коњот и работи нешто со рацете...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)