кој (имн.) - веќе (прил.)

Јас не знам унгарски, освен една детска песничка што ја научив од неа, а која веќе сум ја заборавила.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Елеазар има 79 години, и фала му на Господа, сѐ уште крепко здравје, па сепак ова патување, сходно на темата за која веќе неколку дена размислува, преземено на негова возраст, го смета за една од своите жртви кон Севишниот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На здржаната радост на Гита со која веќе ги делеа првите сладости на брачниот живот, на гордоста на татко му кога примаше честитки за успехот на син му, на комплиментите што од сите страни го заплиснуваа како нова гордост на јудејската заедницата на Жешов, на Галиција, на сите Ашкеназим, на својата исполнетост со тоа вртоглаво славје на сладости потекнати од првиот крунисан успех.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Меѓу новински интервјуа, некои посебно значајни, што подоцна ги даваше за различни весници, Цви Корец најмногу се сеќава на овој разговор.  И ете: Ечат улиците на Жешов со извиците на продавачите на весници што забрзано се пробиваат низ реката минувачи по главната улица, по која освен разгргорен јидиш се говори и построг полски и несовршен германски.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа јас мислев свадбата да биде побрзо, но стариот остана на своето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги затвори очите и ја почувствува нежната кожа и свежата полнота на неговите усни врз своите и едно смирување кое ѝ ги запре солзите, но предизвика и наплив на страст што ја тера да му ја префрли раката преку вратот и да ги стисне усните посилно до неговите, како толку силно да чувствува дека се создадени еден за друг што ѝ се чини дека, онака меѓусебно предадени, со усните што не сакаат да се одвојат, во свежата ноќ дишат заедно давајќи си еден на друг здив и нежност без која веќе не ќе можат да издржат, ни таа, ни тој.  И навистина, што јас сум врзала човек не одвоил.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Само тие имаа доволно сила под полно име и презиме да го прифатат ризикот на соочување со непријателската јавност која во нив гледаше предавници и злосторници, соочување со заканите на бившите колеги агенти и најпосле со сопствената вина од која веќе никаде не може да се бега.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не му излегува од глава на чистачот на чевли на Plaza de Armas сликата на љубовниот занес на папагалите што утринава ја виде во градината зад катедралата во центарот на Лима (му дојде да ја запее онаа македонската: пилето ми пее рано насабајле, ама не ги знаеше зборовите) сетуку погледнуваше на евтиниот рачен часовник од погледот му се цедеше ту меланхолија, ту нервоза оти навистина не му беше јасно зошто денеска доцни на редовното чистење чевли господинот Хозе Марио Педро Варгас Љоса - сетики се сеќавате, тоа е оној господин со убав шешир и уште поубави очи, оној што прв го виде лудакот на балконот со жалузини над крчмата Катедрала во центарот на градот, оној што се давеше во чича и папсуваше од vals peruano кога ќе почнеа веселите карневали во Лима која веќе ја нема.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Кога ќе стаса до полето соседно на она на кралицата, пионот се претвора во нова кралица која веќе не смее да се мрда.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Според тоа, сѐ се одвива како она што се нарекува говор да може, во своето потекло и цел, да биде единствено еден момент, суштински, но детерминиран модус, еден феномен, еден аспект, еден вид на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
6 Со нееднаков и, во суштина, несигурен успех, ова движење се стремеше, како кон свој telos, кон затворање на писмото во една второстепена и инструментална функција: функција на преведување на еден полн и наполно присутен збор (присутен за себе, за своето означено, за другите, самиот услов за темата на присутноста воопшто), техника во служба на говорот, портпарол, толкувач на еден изворен збор кој самиот е изземен од толкувањето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Навистина, во строга смисла, можно е да се дешифрираат непознатите знаци, но ова секогаш претпоставува едно стекнато знаење, една мисла која веќе е формирана по пат на употребата на зборовите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За овие проблеми, спореди и G-G. Granger, Pensée formelle et sciences de l’homme, p. 38 sq.. и особено pp. 43 i 50 sq. ( за Renversement des rapports de la langue orale et de l’écriture). 2).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој зборува единствено со посредство на еден јазик кој го обезбедува не само фонетското изразување на знаците, туку и формулацијата на аксиомите кои овозможуваат да се определи вредноста на овие знаци.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Техника во служба на говорот: тука не се повикуваме на некоја општа суштина на техниката која веќе би ни била позната и би ни помогнала да го разбереме, како пример, тесниот и историски определен поим на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А кога не пее, во сèнешто ќе најде соговорник, макар да е тоа и Верга, со која веќе ги изиграл сите ора и ги испеал сите песни - од почетокот на раселувањето до колективизацијата на селото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гого само за кратко се поврати, присобра последни сили и на закопот, откако тргнаа од капелата по ковчегот кон гробот, ја зедоа подрака, тој и Гоце, жена му, а мајката која веќе беше лесна како сенка макар што се сопнуваше на секој чекор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Му беше излишно да бара потврден одговор од старата која веќе беше зафатена околу шпоретот: сметаше, од друга страна, дека сега не е уште момент да седне спроти стариот за да го рапрашува како е, каде бил и зошто го држеле, ако тој воопшто смееше нешто од тоа да каже; а најпосле, веќе го чекаа новите другари на филмското ѓезме.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Изгледа дека референциите кои се однесуваат на Кирхер и на мистиката на “тркалото”, здивот и светлината, кои ги среќаваме во Anemic-cinema, се од корист за претпоставката (која веќе ја развив) во врска со можното исчитување на последната Дишанова игра со зборови, запишана на вториот диск.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа е извадок од една книга која штотуку ја завршувам и која ќе биде објавена во Ноември од Пантеон - тоа се илустрации за една поема која веќе сите ја заборавија, но која постигна скандалозен успех во 1928 год.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во таа смисла, светот на Ботеро е свет на сликичката, на “лубок” и во исто време, тој е толку сложен во својата конструкција; тоа е народен свет затоа што во таа “служба” за која веќе говоревме, народот не го познава лажниот срам, тој отворено говори за сѐ, за своите наклоности, своите желби, своите форми; него не го вежбаат во непотребните чувства, затоа што тоа ќе значеше да се посомневаш во среќата да бидеш она што си.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- О, кутрото човече што си мислеше многу високо летнало, - рече Кејтен со горчлива насмевка, - ете, сега тој пропаѓа во темна бездна од која веќе никогаш нема да излезе.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Присуствуваме на паниката на една моларна патријархална организација на „единство”, која веќе не знае како да ја одржи на едно место старата структура на општеството и да ја препречи новата, молекуларна, која се навестува и наспроти патријархалната волја.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Повеќе никогаш не се видовме...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Продолжуваше мојата мисија во следењето на палестинската судбина, некогаш како дипломат, како амбасадор на државата која веќе не постои во државата која толку силно сакаше да постои.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се прашувам колку долго оваа фикција може да проживее без своите други два столба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Она што остана во националната држава е чистата политичка власт која веќе ја нема потпората на економскиот менаџмент и културната хегемонија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како се чувствуваше во тие нови околности за разлика од оној ден кога нестрпливо го очекувал потврдниот одговор на жената која веќе му ги имала испратено првите знаци на љубовта?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мувичката Цеца не можеше да знае дека е тоа опасната мрежа на пајакот, од која веќе нема излегување.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ма, остави го ти килимот, - викна друга од нив, која веќе стоеше во кујната и гледаше надолу, - види колку е чист подот овде!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој го подава јазикот во нејзината уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само човек и преведувач каков што беше Патрик Крисман можеше да го пренесе Балканот во Европа, преку мојот ракопис.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Наскоро ќе ви ја испратам и книгата која веќе целосно ја преведе Патрик Крисман...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најчесто во сон, откако тајно ќе ја минам границата се упатувам во мојата родна куќа крај езерото, која веќе не постои во реалноста.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мојата сопруга Гзиме, која патем ви благодари за испратената книга на вашата сестра Филозофија на меѓународното право и која веќе се наоѓа во нејзиниот Правен факултет во Скопје каде што е професор, ја наследи достојно мајкината вештина во месењето на питата тикуш и таа го внесе вкусот на новите зачини откако ја добивме вашата пратка со миризбите и вкусовите на вечната Прованса.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ми претстоеше тешка мисија, за која веќе ви говорев.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во егзил силно и постојано се сонува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во меѓувреме тој седна на плочата на која веќе ја имаше напишано годината, па почна да ја пишува и датата за да ја заглави во специјална рамка во пармаците и шеснаесет крстови направени од дрво за да стави со чивии по четири на секој од столбовите под чардачето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)