Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

1 Деструкциската уметност сведочи за тенката, слаба, безначајна условеност на опстанокот: тоа е визуелен дискурс на преживеаниот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Широкото филолошко образование на Константин, неговата лингвистичка ерудиција ги разјаснува оние врски што глаголицата ги има со грчкиот систем на писмо и со низа источни системи на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е единствениот обид на сериозно сидрење на визуелните уметности во технологијата и психодинамиката на стварното и виртуелно исчезнување, една од ретките културни пракси која се обидува да го исправи општото отсуство од дискусии за деструкцијата во општеството.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Графички сложениот систем на писмо, создаден од Кирил, му го отстапува местото на другиот систем на писмо, графички поедноставен и поусовршен вид на старословенско писмо, наречен кирилица, со геометриски едноставна форма на букви, која се базира врз графиката на грчкото унцијално писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Паднаа стомните... се скршија а водата сребрена потече под копитата, под калта на која се лизгаа копитата на коњот, оптегнати наназад, коњот закочи во место, за да се наведне јавачот...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Наоружан до заби со пушка, тешки куршуми нанижани преку градите, му удира по дрвената маса, на која се потскокнуваше тресејќи се, а момчињата од четата, повторуваа по него согласувајќи се со секоја негова мисла...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тогаш доаѓаше Пане Скендеров со неговата поубава половина, Зденка, од која се разведе.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во Ласиќевиот модел на узорна интелектуалност доаѓа до израз синдромот на добронамерната конструктивност кој на виделина го изнесува стариот копнеж по привилегираната општествена улога на интелектуалецот, по онаа улога што во општеството ја играа чудотворците и шаманите, пророците и свештениците - сите оние чијашто задача се состоела во тоа празнината околу која се конституира општеството да ја исполнуваат со еден провизориум од пророштва, митски приказни и религиски слики на светот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Свеста која се артикулира врз тие премиси, веќе е процесуална, како и исторична, формална и калкулативна.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Таа безначајна значајност на македонската политичка борба на културната сцена се состои во тоа што: 1. процедурите и настаните во таа борба ги заменуваат и потиснуваат достигнувањата на онаа автономна културна продукција што вака-така е создавана во времето на социјализмот; затоа што 2. замената на културното производство со културнополитичките дебати не е ништо друго туку оживување на идеолошката машинерија на општеството преку интелектуалците кои, по промените од 1989/90, пак ги заземаат оние истите двојни позиции на лојалисти и воедно критичари на власта, позиции што ги заземаше и некогашната интелигенција на просветлениот (СФР)Југословенски социјализам; и конечно 3. затоа што учесниците во актуелните внатремакедонски борби се заправо носители на една иста концепција за култура - а тоа е идејата за „висока култура“ со која се репрезентираат државата и нацијата. Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И насмевка, баш при допирот на ѕвездите - за да можат луѓето долу да пресметуваат на првите дигитрони колку благост збира во една обична насмевка за која се знае дека не се купува на пазар, не се позајмува и не се краде, туку само се подарува.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Мрдајќи со задникот и нејзините вештачки силиконски усни успеа да ја шармира простата раја која се навлече на неа као на турска сапуница.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Од нив светка, се прелива, дури и црната прав што постојано врне од белата грива на возовите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа ги мести очилата и право гледа во раззеленетата трева под багремите, над која се просипа златото на сончевите лачи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Прибери го коњов, - му рече уште посербез Панде, и, без да седнува да си почине, тргна накај градот по познатата стрмна уличка, по која се искачувал и порано, со татко му, за време на манастирските празници.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Далеку од селото, под оскорушата, низ гранките на која се пробиваа јадрите капки вода - се проштаваше Веле со мајка си, вдовицата Кита.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој виновно се врти на местото, скришум гледа час во старецот, час во неговата жена која се движи лесно, нечујно, - ја реди табаката, да го почести со слатко.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Откажувањето може да предизвика криза која се манифестира со тешки потења, треска, лошење и повраќање, познато под името “cold tur- key”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Единствена реклама која се однесува на не-телесната сфера на животот на Американецот е онаа што го учи како најевтино и најефикасно да телефонира!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Стаклената несигурна вага на која се мерат неразоткриените работи со познатите, многу тешко ја одржува во рамнотежа во услови кога мислите се во непрестајно движење.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е границата меѓу минатото и иднината, меѓу познатото и непознатото која се нарекува сегашност.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Понатаму висока песочна карпа на која се гледаат вдлабнати редови.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Втор објект по височина е камбанаријата на православната црква Свети Ѓорги која се наоѓа во самиот центар.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Папируси полни со празни зборови, зборови што можеби се плод само на неговиот ум, а не на Божјата вистина која се населила во него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сѐ уште расположен заради топлиот прием на христијаните таму и возбуден по седумте дена поминати во церемонии на прочистување во храмот, беше навистина изненаден од бесот на толпата со која се соочи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Зборови што се случиле заради студот што цел ден го сеќаваше, заради болките во зглобовите, заради лутината кон Петар, заради љубовта кон Лидија, заради каењето за Стефан, заради стравот од непостоењето...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Од филозофската литература со која се клукаше знаеше дека еднозначни одговори на клучните животни прашања нема.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Сакав да биде што е можно потранспарентна, надевајќи се дека гледачот ќе согледа дека структурата во која се сместени сториите е мошне реална и организирана.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Од нивна гледна точка економијата се состои од многу фирми (или потрошувачи) кои постојано прават претпоставки за околината со која се соочуваат и стратегиите на нивните противници.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Глобалното Село каде што сите сме заедно, се употребува како метафора за тркалезната маса на која се собираме за да разговараме за сѐ што нѐ засега. Rheingold ја анализира состојбата на CMC (компјутерски посредувана комуникација) и пишува за зависниците од различни системи: минител во Франција, кампус мрежите, xxx, bbs (само за возрасни), во центарот на Небиднината.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Упаднав утрово во сред муабет на две баби во автобусот бр. 5, на добро разработена тема, и со внимание ја проследив сета дискусија која се разви на половина автобус, на горната платформа и сите здушно учествуваа во правењето на сармата, од тоа дали е поубава од лански лист чуван во сол и вода или е подобар свежо набран од „еколошки“ двор во Карпош кај баба Нада, која лозниците никако не ги прска дури не накалапи 30 пакетчиња.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Мамо, мамичке, па ти навистина си спремила мусака“, со светнати очи викаше детето заграбувајќи со лажицата од гравот, гледајќи ту во мајка си, која се крстеше и се заблагодаруваше на милоста Божја, ту во чинијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Лежеше на стомакот, нејзиното дишење го креваше белиот јорган во правилен ритам, а лицето не можеше да ѝ се види од црвената коса која се имаше распослано на перницата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Фејсбукот едноставно се преобрази во мрежа со која се комуницира со луѓе надвор од земјата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

„Копирањето“ на основната машинска инструкција во процесорот се состои во суптилно реорганизирање на неговите електронски кола што доведува до промена на состојбата во која се наоѓа машината така да го одразува значењето на инструкцијата.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Да се присетиме просто, во груби црти, на фактот дека револуцијата на идеите, резот - „епистемолошки, како што се вели - чиј што најинтензивен момент можеме да го врземе за времето околу 1913. година, во метежот што го донесе, како во областа на математичките и физичките науки, така и во подрачјето на сензибилитетот, може во повеќе од еден поглед да се спореди со климата во времето 1480-1500, помеѓу крајот на средниот век и почетокот на ренесансата, помеѓу опаѓањето на средновековниот хуманизам и премисите на една нова култура во која се мешаат, во единствен синкретизам, томизмот и неоплатонизмот, емпиризмот и номинализмот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Стојам пред себе, пред мојата солза која се лизга низ образот..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Присуствуваме на паниката на една моларна патријархална организација на „единство”, која веќе не знае како да ја одржи на едно место старата структура на општеството и да ја препречи новата, молекуларна, која се навестува и наспроти патријархалната волја.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ветуваше дека ќе остане докрај верен на своето мирољубие, до своето конечно враќање и владеење во Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас не можев да бидам сигурен за вистинските причини на доверливата отвореност, длабока искреност и непосредно пријателство на големиот палестински раиз, кога и самиот бев на крајот на мисијата на една земја на која се наѕираше блискиот крај.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сега се чувствувам како птица која се вратила во своето јато.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Имаше кучешка муцка која се обидуваше да се насмее, но никогаш не го правеше тоа, задржувајќи ги кисело развлечените усни како оптегнат ластик подготвен во секој миг да се ослободи од стрелата свртена кон оној што беше пред него.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Низ прозорецот можевме да го забележиме едниот од петте стражари чија силуета на сртот од благата височинка личеше на стрелка која се движи според строго одреден интервал, навестувајќи го скорешното паѓање на мракот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Еден ден, кога ќе заминам, си велев, ќе ми недостига таа скудност со која се поврзав...

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Жегата се лепеше за мене, сама, сосема сама во пејзажот, од левата страна езерото, од другата планината која се издигаше горе до Гупешкиот манастир за којшто веќе имав слушнато.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Потоа ја зел чашата, ја благословил, им дал од неа да се напијат и им рекол: - Пијте од неа сите; зашто тоа е Мојата Крв на Новиот завет, која се пролива за мнозина, за опростување на гревовите.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

ПЕЛИСТЕР (2601 м), највисок врв на планината Баба - која се протега помеѓу Преспанското езеро и Битолското поле; тој е најдоминантен врв во овој дел на Република Македонија, од каде се простира широк и прекрасен панорамски видик.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Зад брегот се гледа еден дел од планината по која се издигаат огромни дрвја на бука, цер, благун, јаблан, сладун, и кои често го поземаат чадот од дувалото и го разнесуваат меѓу себе - траг да не му остане.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Значи моите сестри сето тоа го виделе, а виделе уште и два кувера еден врз друг и најозгора една излижана гуна, една столица без наслон на која се јадело.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Или е тоа еден град кој се содржи самиот себе, или еден човек кој се содржи самиот себе? (Да спомнеме патем дека илузијата која се среќава во Качување и слегување и Перпетуум-мобиле не е измислена од Ешер, туку од Роџер Пенроуз, британски математичар, во 1958.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

На таков порч седеше и Вајат Ерп, меркајќи ја дарлинг Клементајн, која се симнуваше од дилижансата...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Чардакот, речиси виснат над брзата река која се влеваше во блиското Средоземно Море, се претвори во еден вид семејна читална.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога погледна на таа страна го виде поднаредникот како лежи врз раката со која се обиде да го извлече своето оружје.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се работеше за ампутација на половина нога на еден стар искусен цврцнат морски волк кому почнуваше да му се развива гангрена, која се должеше на напреднатата артериосклероза.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Неговото срце и плуќа не беа во добра состојба.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Чекорејќи сам по полската патека која се извиваше меѓу групата ниски грмушки, спонтано ги свлече кошулата и маицата.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Сепак, за творец на хепенингот се смета Алан Капров, еден од уметниците кои учествуваа во работата на Кејџовата класа во New School For Social Research (1958...).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некој може повторно да се роди и да се покрсти во детска када - може повторно да биде течен како водата на животот - како што според Бојс и купот стари весници што тој подоцна ги користеше во својата уметност беа симболични батерии што произведуваа топлина и топлинска енергија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сите беа неверојатно слаби, освен, секако, Дачис која беше неверојатно дебела.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Постојат сомневања за тоа што Бојс навистина доживеал кај Татарите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, каде одеа никогаш не знаев. (...) Извесно време и Џерард живееше во Фектори, но тоа не траеше долго.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Според нив, музиката е прекумерно поедноставување на ситуацијата во која се наоѓаме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓутоа, доколку испитаникот се обиде да го „прескокне“ спотот еден уред тоа автоматски го регистрира.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова и слични дејствија, заедно со наративната структура која се измолкнува од сите конвенции на раскажување, се погрижија за тоа околу Burroughs одамна да се разидуваат мислењата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се разбира, повторно се регистрира дали испитаникот го одгледал или го прескокнал ТВ спотот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По првата серија спотови сите три мрежи се враќаат на својата програма која се емитува следните 12 минути.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Истакнувајќи ја природата како врвен систем на организација на сето постоечко, во чии рамки функционираат нему толку милите и блиски принципи на случајност, неинтенционалност, ненасоченост, промена, повеќеслојност и меѓусебна проникнатост, Кејџ дојде до ставот дека во уметноста е можно да се повлече паралела со природата во начинот на нејзиното делување и дека уметноста треба да ги следи тие принципи, бидејќи единствено така може да стане дел од таа иста природа и животот, кој е инаку нејзина највисока цел и барање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога после војната Бојс се врати во Клеве беше одликуван со орден со златна лента која се доделувала на ранети, поради тешките рани што ги добил за време на борбите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сите се боцкаа точно во вената, освен (а кој друг) Дачис која се боцкаше под кожата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Душа која се храни со страдања, сол на жива рана, остар жилет зариен во крваво месо.