кој (имн.) - остане (гл.)

По една невесела седенка зад која остануваат расфрлени карти, купови отпушоци и студенило на луѓето еден кон друг, се враќав низ заспаниот град без движење на коли и без минувачи и му се простивставував со чело на остриот дожд, на тој предвозник на утрени мразови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ме погледа со мртов поглед.  „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”.  „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”.  „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Тој куршум беше вперен во срцето на нашите чувства, а се распрсна срцето на твојот брат моја Сања,“ ѝ пишуваше Авни на девојката која остана во неговите сеќавања со широко отворени очи во триаголникот што со необично прави линии го формираше шамијата завиена околу нејзината глава.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Би сакал да укажам на фактите кои се наметнуваат при внимателното исчитување на неговото ремек-дело, познатото “Големо Стакло”; меѓутоа, како што набрзо може да се забележи, алхемиската “експликација” само е една од можностите за “интерпретација” okno.mk | Margina #8-9 [1994] 195 на “Големото Стакло”, интерпретација која останува, повторувам, исклучително комплексна или (што всушност е исто) изнијансирана.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А исто знаеше и за Попставревци, колку многу брзаа да ѝ најдат маж на Викторија, која остана, до својата 32 година, немажена поради своето ситно, сипаничаво лице и малиот речиси детски раст.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)