Во таа соба на човечки немири, во тоа катче со две лоши слики на ѕидот, со маса, стол, кревет, челична каса и неколку стари и мешлести кофери, лазеа по подот проѕирни сеништа, чеда на еден страв и еден кошмарен сон, лазеа вешто и бесшумно и ја чекаа својата жртва, Стојана Ванков, тој несигурен кораб без свој пристан.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Единаесет души, единаесет кораби на немирното море на гревот и самољубието, кораби без кормилар што бесцелно пловат, под управата на гревот!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)