кора (имн.) - на (предл.)

Уште е отворено прашањето дали ветрот има сенка и до кога ќе трае пирот на ветрогоните и бездушното гмечење на плодовите на сите муренки во светот. на кората на стеблото на белата муренка е втиснато ракувањето со иднината: бело пиле со црвено перче од највисоката гранка на белата муренка севезден пее за мугра ведра на исла негра.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Од замрзнатата кора на снегот, која е оптегната небаре штавена кожа и врз која расчателените сенки на дрвјата изгледаат како гребаници, во воздухот се креваат осилки и боцкајќи во очите предизвикуваат солзи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На крајот го следеше и подготвувањето на сирупот од шербет (варена вода, со сок од портокали и шеќер), со кој ја прелеваше испечената баклава со половината од сирупот, а потоа и со другата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски, кој го следеше подготвувањето на баклавата од суканите тенки, речиси проѕирни бели кори, до додавањето врз секоја кора на филот претходно направен со мешање на состојките мелени ореви, бадеми и лешници, на крајот сечењето со нож на парчиња во облик на ромб и на крајот печењето во загреаната фурна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ледената кора на логиката се топеше во него. Се сеќаваше. Многу девојќи настојуваа да му се доближат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се чинеше како да беше вчера, кога тиквичките и краставиците беа нежни ливчиња што ѕиркаа низ кората на земјата за да излезат на сончевата светлина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Спомени, назад во канија. Доцна. Навистина острица ја стружеше тенката кора на заборавот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие побудуваа особени асоцијации, болни и безбојни, што го ослободуваа од телото и тој се креваше невидлив како флуид, се лулаше на пајажините и го сеќаваше грубото допирање на таванот и рапавата кора на палмата, вклештена во прозорецот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По десетина минути жестоко мавање ја спушти секирата, седна врз дабовиот трупец, од кој одвај успеа да откорне две, три поголеми иверки, па тешко дишејќи, ја погали рапавата кора на Јурукот, шепотејќи: - Прости ми, Јурук, морав со некого да се мавам!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пред неговата мисла остануваше да биде попусто истрошен и сиот тој напор од минатиот ден, и сите превиткувања на неговото тело по проклетата, непробојна кора на снегот и сета негова прегладнетост и страот, и бегањето, а и оваа безизлезна прибраност во крошната на старата ниска бука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А по некое време, кога малите кукавчиња, ќе се натоплат и кога ќе ја искршат со црните клуничиња кората на јајцата, сојката гледа - ја излажале.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Спомени, назад во канија. Доцна. Навистина острица ја стружеше танката кора на заборавот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
1. суша Шарите на желкината кора на земјата немо лежат во грмушките на сонот а под спарушените и глуви усни на мостовите времето носи на грб мали куќи од мов па ги рони за да ги изгради пак на своите крупни рамена без одмор времето се носи себеси
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Би те кренале неми над своите немирни тежини да те поплави небето со белите трошки на погледот Дали тогаш твоето сонце ќе може да го озвучи кроткиот дожд на тишината Сепак не е зимата румена како нашите образи и не е вистински сетна како здивот на реката Побарај го слапот од надевање во извезената кора на мразот под која тлее жуборот на едно кревко сеќавање
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)