козар (имн.) - маало (имн.)

Често луѓето ги споделуваа семејните и другите празници, обичаите, навиките, но и надежта за посреќни денови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во Козар Маало, блиското Пошта Маало и околината, живее во разбирање, пријателство, солидарност, притекување на помош, делење на заедничкиот леб на сиромаштијата на повоените години цел еден мал свет, на стравот од неочекуваните упади на власта: побројните Македонци, Албанци, Турци, Срби, Унгарци, Руси, Грци, Бугари, Хрвати, Французи, Ерменци, Евреи, Власи, Роми и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Без Чанга, без козите и прчовите негови беше тажно во Козар Маало, во градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Главниот козар почна често да доаѓа кај нас, па и тоа придонесе видливо да расте угледот на нашето семејство меѓу козарите во Козар маало, и пошироко во градот, макар што имавме само едно кревко, но за нас децата златно козле.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Веста брзо се рашири низ Козар маало. Чанга е жив! Козите се живи!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најпосле стивна отровниот глас од радиото, што сигурно го загорчуваше животот на секое семејство во Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козар маало тонеше во немирен сон. Сите соништа беа различни, но во сите главни јунаци беа нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми првпат ги коментираше зборовите на спикерот, во мигот кога се спомна козите на Козар маало: – Па во Козар маало живеат најсиромасите, затоа овде и има најмногу кози... Но кој да го слуша татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние, најпосле, бевме прифатени во Козар маало...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
XVII Во Козар маало завладеа голем страв по првата вест за забраната на козите. Стравот стана уште поголем кога се расчу дека Чанга исчезнал со своите многубројни кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
III Живеевме во срцето на Козар маало, во стара двокатна куќа крај реката, во низата градби според отоманските архитектонски урнеци од почетокот на веков, со видливи европски примеси.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не минаа ни три дни, а недостигот од козјо млеко беше очигледен: образите на децата веќе беа бледи зашто млекото од козите беше главната, ако не единствената храна на многу семејства во Козар маало, во градот, насекаде во пасивната сиромашна јужна република, која мораше веднаш, небаре по наредба да доживее брз индустриски развој.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
XIV Козар маало беше во грч очекувајќи ја смртната пресуда на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите семејства со кози во Козар маало правеа севозможни планови како да ги спасат козите поединечно и заедно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Каков главен град е тоа со кози, и со Козар маало, а во неговиот центар, со тоа проклето гнездо на белата контрареволуција.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козичето нè пресретна пред дворот. Зад него одеше татко ми. – Нека ви е со среќа козичево! – ни извика весело татко ми. – Тато купи козле, тато купи козле! – изврекавме сите заедно, да слушнат мајка ми, соседите, другите кози, сето Козар маало, Градот, Партијата, Државата, Балканот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку и да се тешевме со мајчината изрека дека заедничката несреќа е помала несреќа, на портата на нашата куќа тропаше сигурно смртта. Таа овој пат го повикуваше семејството, Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но едно утро луѓето во Козар маало ги разбуди добриот Бог. Се врати Чанга!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)