кожа (имн.) - и (сврз.)

Па тие се господари на ситуацијата.  Го трие челото исправајќи ги новите, виенски гравири на кожата и мислата му талка низ прикрајоците на градот, онаму каде што до неодамна се наоѓаше старата некропола.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И зошто? За ништо. Мртвите требаше да платат за ослободувањето на живите. Барем да се случеше така.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По навик што сѐ повеќе губеше смисла или по инерција што сѐ повеќе губеше сила, уште ја ставаше искапаната врска околу вратот како износен и широк огламник, при сѐ што од вратот му беа останале само брчки од кожата и безгласниот грклан; а косата на главата му опадна пред да побели - па во очите на ненаситните колеги сѐ повеќе прилегаше на белоглав орел со одрана шија, кој уште со ноктите се држи на карпата чекајќи да се срони заедно со неа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Симптоми се: екстремна поспаност, испрекинато дишење, студена и бледа кожа и кома.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ја иритира сензитивната кожа и „гори“ кога случајно ќе дојде во допир со носниците.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во пазарните утра, кога некој селанец ќе му се обратеше некому со прашање кај може да купи лек за своето болно дете, тој го испраќаше на сосем друга страна, кон оној крај што нема аптеки а отаде друг еснаф го испраќаше кон стариот град што се давеше во штавени кожи и лој.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Доце Срменков го гледал како ја влече по себе двоколката со торби, кожи и черги и се здржувал да не се прекрсти: човекот со крвави крпи на челото и со белег на сувото лице ќе му личел и со епитрафил на безбожник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина на Мечкојадовата двоколка имало слама, кожи и веленца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повеќето беа сити. Се местеа околу огнот да заспијат и се менеа при светлоста на запалените трупци и распарчени стебла, беа и луѓе и призраци, стенкаа, се чешаа, ги сврбеше кожата и ги болеа коските под кожата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Полека, како да си починува пред да го завлече ножот помеѓу кожата и месото на животното, Онисифор Мечкојад запцул куќа и ораница, колепка и гроб, снаа и балдаза, земја и небо, додека и оној со факелот в раце отстапувал назадечки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Домаќинот и вториот удар на камшикот го издржа без да отстапи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мирисаше на нештавена кожа и на стопен восок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле, само тој ли ќе јаде? Ѝ рекол дека очите му се покриени со пајажина на старост, дека не ќе види кај свршува кожата и кај почнува месото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш гласот му станал памучен и топол, скоро приспивен во помирливоста, и тој можел со својот јазик со кој минал преку испукнатоста на горната усна да го собере сиот пелин и јад од човечките срца во едно чинослужење од кое водовриките стануваат златножитни рамнини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кажете му на Проказник што ќе сторите. Бесен е, за ништо денес не простува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се тргале на земјата со сета своја вкочанетост и бушавост, ги извлекувале главите од измитарени јагнешки кожи и со самиот заод го знаеле точниот облик на чудовиштето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Раскажуваа дека Неделко Шијак му се пожалил со влажни очи - синовите ќе го остават без каменен крст кога ќе сконча, и зетот му ветил со клетва дека самиот ќе изделка крст поголем и од игуменските во дворот на манастирот Свети Никита, на крстот ископано име со букви - овде лежи божиот човек Неделко Шијак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потпрени еден на друг, се слеале со грдата сенка на урнатината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Онисифор Проказник стана од своите кожи и веленца кога до него дојде Осип Сечковски. Плачеше и пцуеше, бараше помош од челникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разговараа за мене и ме покриваа со кожи и веленца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седнав, тој седна до мене и ми префрли рака преку рамо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаел што ќе се бара од него: секогаш на денот на свети Никита бил дерач и готвач во манастирот, сега ќе дере и ќе сече месо а во него се буни нешто, стар е, не сака утре никој да го проколнува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На неговото викање со мака се разбудувале. Ги калајсувала маглена павлака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа се случило: во пештерата, без знак на човечки дом и без сведок на страшниот настан, пред планината да ја покрие зимска лутина, на изгниено сено останала грубо одрана кожа и големи изглодани коски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од обете страни на лицето му се протегаа коси линии на насобраната крв под кожата и се губеа кон густината на дивата брада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трчаа, тие што беа будни, кон своите волиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ што било пред тоа Лозан Перуника утре ќе е призрак на скрб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколку ноќи ги демнела стадата и бегала пред пци, извици и блескави гламни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште следниот миг тоа можеше да го сети добро врз својата кожа и мечката од другата страна на таа снежна странка; нејзе тој многу добро ѝ го покажа тоа уште со првиот следен истрел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој му се потсмеваше сега на оној поган голтар, кој имал преку своите коски да ја преметне само уште својата парталава кожа и повеќе ништо друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко го знаеше тоа за сето време, застанат крај чамот, што беше доста дебел, а постојано со едно проклето чувство како некој да го имаше исфлено на една ѓаволска сува долина, на некоја гола ведрина, и сѐ, што можеше да стори, беше да испука уште три истрела, нишанејќи право во челото на она заскокано ѕверче што стануваше со секој миг сѐ поголемо и сѐ понасочено кон него, право на него, како некој истрел, единствен и неизбежен, а за сето време додека пукаше, остануваше свесен дека со тоа нема да може да стори ништо, бидејќи знаеше многу добро дека сите делови од телото на тој затрчан самјак беа заштитени во дебела кожа и со непробојна коска, така што на тоа негово место не би можела да му помогне ни кртешница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот ја свитка опашката меѓу колковите и ја спрашти со едни ветерничави, троноги скокови надолу, сиот со некаква леснина на сенка, во онаа магличава сивина меѓу стеблата, одвлекувајќи си ја по себе и својата здробена нога, запната само за едно парче кожа и за некоја бела жила, што му се отфрлаше во трчањето, чиниш некој ненужен, прикачен дел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Баздеше на боја за кожа и ги плашеше животните.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ми се корне кожата и како одронат малтер ми паѓа во постелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа се случило во последната година на деветнаесеттиот век, пред Велигден на седум или осум дни, еден наспроти друг стоеле крај жолта чеза со спрегната кобила и со бело ждребе - црвенокосиот бег куп стврднато нишеста во кожа и облека и попот Зафир Јосков Вртипоп, испотен човекојадец во долга мантија, и се искажувале почести како двајца великани, првиот со имот и власт, вториот со знаење да ја надитрува смртта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми навираат под кожата и ме чешаат по целата снага. Да сум заљубена, тешко.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
По неговото заминување, нејзе повторно ѝ се поврати главоболката, нервозата, несоницата и одново полнејќи се со јад и гнев, фрлаше искри од очите, крикаше како птица грабливка, се загалцнуваше на пола збор од лутина и сѐ повеќе го повраќаше поранешниот изглед и држење облекувајќи се во панталоните и чизмите, во елечето од кучешка кожа и плускајќи со камшикот и сѐ повеќе стануваше несреќна и зла.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Измореноста се пробиваше низ неговата кожа и пушташе непријатни мириси од време на време и секогаш кога му се чинеше дека ја гледа како се лизга оддалеку, танка, нечујна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А Томето, наместо да им се радува, уште повеќе треска ја тресеше, гореше како оган, светлата, сјајна кожа и пожолте, а таа беше во бесознание....
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По малку отсутно, О'Брајан се пипна по два од своите џебови и потоа извади еден мал бележник со корици од кожа и златно пенкало на мастило.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако Кратово се прчеше со бакар и со сребро, Скопјево, пред сите други занаети, си ги имаше кожите и кожарите - околу 700 на број.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Најпосле, до каде може да оди самообвинувањето? Може ли човек, како што се вели, да излезе од својата кожа и да биде во нечија друга?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од оваа помисла сети трпки по кожата и наидување на руменило.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од источната страна - фабрика за кожи и цигари, од северната убаво широко џаде, од обете страни и парк – само ружи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ја помириса кожата и потоа ја испружи долната вилица со долгите, тенки заби, а влакната од брадата ме допреа по прстот и малку се наежив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се обидов подлабоко да дишам, но не можев.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Иако сето тоа ми беше покомплицирано си турав од топлата вода врз моето тело, шетав со сапунот по нежната кожа и си замислував дека тоа неговите раце ме милуваат насекаде.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И во неделата пред да се пренесат пљачките на Пелагија во подареното одајче, речиси во последните сончеви есенски денови кога зајдисонцата просторот го претвораат во надреален пејсаж, таа го изложи својот живот пред неа без ништо да скрие, го разголи до толку многу што можеше да се чуе како пука голата кожа и шурнуваат безброј бразди крв. Ѝ кажа за силувањето во селото на денот на Богородица, дека едно војниче од мајка родено, не сакал да ја расипе, ама затоа пак добил куршум в чело.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ми се крева кожата и ми се собира, ми се стегаат крвните садови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме гледаат излитена во кожата и ми даваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)