клун (имн.) - на (предл.)

Под кацига некој рицар се бори со клун на птица. На гитара свири жица.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
И преминот во ангел се случи лесно, како на ембрион што се ослободува од својата извонредно нежна мембрана (иако внатрешната вода малку се наоблачи) и се испилува од кожурецот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Езерската шир изгледа уште покристална, додека ја сечат клуновите на кајаците едноседи, двоседи и четвороседи. Како да се наоѓаме на некој полинезиски остров.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Досега не се случило некој гавран да си го искрши клунот на камено јајце.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се сретнуваат над страшни места, над песочии, над змиски карпи или над некогашни гробишта, и удираат едни на други - долг клун на подвижни нокти, кол на сор, крив нож на копје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нивното движење беше нивни живот без страв од бегови и од чуми, и затоа уште позагатлив во својата величественост. На патот се исушив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Клун на птица можеше со еден удар да ми го ископа срцето, штрковите можеа да ме приковаат за земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Изморен од толкуте настани што го напаѓале во последно време со клунови на злокобни и крајно безмилосни птици одмаздници за нечие туѓо зло, на попот сè потешко му паѓала суровоста на човештвото што сега, еве, се претставувало преку лесновските жени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Попот бездруго брзал да го најде утрешниот младоженец и да му каже со насилена насмевка дека ангелите од Откровението на светецот Јован Богослов не бранат маж без жена и жена без маж да се земат, секако во љубомората повикувајќи ги во себе русоглавите небески жители да дојдат и да го престорат среќникот во жабок под кожув; желудникот го болел од пакост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Гордите штркови и силните орли се во вечна вражда и нема господ што ќе ги спријатели - ни штрк се жени за орлица, ни орел за штрклица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нозете му се лизгаа по угорнината, непрекинато колван од клунот на јастребот, ги затвори ушите, за да не го слуша повикот на бикот Чако, препотен до гола кожа, бегаше, бегаше...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И тогаш од клунот на уморното, измрзнато и од болка натажено славејче, потече таква тажна песна, каква никогаш не се беше слушнала во гората.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)