исчезнување (имн.) - на (предл.)

„д.в.а“ Во својот особено вреден труд за траумата, психологот Robert Jay Lifton го идентификува преживеаниот како „оној што ја сретнал, бил изложен или бил сведок на смрт и успеал да преживее“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Смртта овде може да биде сфатена литерарно како стварно исчезнување на животот, психолошки како уништување на смислата на Себството, или еколошки како при природните несреќи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
По исчезнувањето на Чанга, татко уште почесто им се препушташе на своите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И ние, во нашето семејство, бевме загрижени пора­ди исчезнувањето на Чанга и судбината на нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А во другите социјалистички земји каде што сталинизмот остана и по исчезнувањето на Сталин, тој таму се изроди, се оплоди со домашните сеништа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
XX По исчезнувањето на Чанга заедно со козите татко ми го мачеа големи размисли. Проблемот го мачеше на личен и општ план.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со исчезнувањето на дејството дрогата може да предизвика лоши соништа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Исчезнување на зборот или заминувањето на сонот од тремот на песната. *
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
За душата уште се зборуваше во нашето бегалско семејство, а тоа често се случуваше, кога денот ќе осамнеше со абер од другата страна на границата, кој најчесто, ако не и секогаш, во тоа клето време на сталинизмот значеше исчезнување на близок.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во прилог на неговото тврдење оди и верзијата на Борис Сарафов за исчезнувањето на динамитот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Јас ништо не знам за таа работа и со ништо не сум придонесол за исчезнувањето на било каков динамит“ - рекол тој.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ние - тоа е заменката на повторно пронајдената автентичност, а отсега тоа е име за обврзувачката хомогеност; беше тоа топол простор на братството по оружје, сега е празна падина на која бледнее и се замрзнува јавниот живот; беше тоа раѓање на една заедница самата од себе, сега тоа е исчезнување на секакво растојание, па затоа и на секоја можност за соочување на нејзините членови; беше тоа крик на револт, сега е солилоквиј на моќта.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Уништувањето, исчезнувањето на татковата библиотека, можеби во крајна линија ќе значеше вистинско замолчување на една од можните варијанти на историјата... Потрагата продолжуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓутоа, генерацијата југословенски амбасадори која заминуваше во 80-те години на минатиот век на највисоките дипломатски мисии и на која припаѓав со своите четириесетина години, заминуваше кога сите идеали врз кои почиваше федерацијата, со исчезнувањето на нејзиниот творец Јосип Броз Тито, тивко се губеа, остануваше само по некоја трошка од тие идеали, која најмногу се откриваше во неврзаните земји, кои веруваа повеќе во Југославија во тие времиња отколку самите нејзини жители во неа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но татковите книги, нивното занесено читање, со траги пепел, ми го покажуваа патот на истрајувањето кој минуваше крај победите и поразите на другите, покрај илузиите и амбициите да се впише својот живот во историјата на минливоста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обично кога заминуваат владетелите, продолжува извесен период да живее нивниот мит, најмногу потхрануван од најверните соработници на владетелот, од инерцијата на претходното владеење На крајот историјата останува последниот арбитар во бездната на меморијата се извишуваат или исчезнуваат засекогаш некогаш моќните гласови Одбраната дружина нови амбасадори во светот, по едногодишните подготовки во Белград, како да беше дел од инерцијата на обезглавената власт по исчезнувањето на маршалот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од ридот пред исчезнувањето на козите со Чанга, се појавија изворчиња од кои течеше млеко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ѝ ја раскажа на Џулија приказната за исчезнувањето на мајка му.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка не можеше да сфати каква опасност може да предизвика споменувањето на грофот Чано во семејство­то, триесет и пет години по неговата смрт, по исчезнувањето на фашизмот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XX Исчезнувањето на Игора Лозински, уште повеќе ги зближи Татко и Цветана Горски.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ние тажни го дослушувавме кажувањето на татковиот побратим за исчезнувањето на нашиот чун.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Впрочем кога ќе нѐ завари веста за исчезнувањето на некој близок, чувствата се престоруваат во болка..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
(Дали ваквиот тек на размислувањето всушност посакува да ме наведе на заклучок дека и во случајот со исчезнувањето на Загорка Пеперутката ќе уследи сличен крај?)
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знам дека сфаќате оти јас воопшто не се сомневам, дури ни не помислувам дека некој од болничкиот персонал можел да биде соучесник во исчезнувањето на Загорка Пеперутката!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина сметав: ако ги потврдам како сериозни наодите на Пачев во врска со исчезнувањето на Пеперутката ќе значи дека сум се сложил со неговиот заклучок дека случајот треба да мирува додека самиот од себеси не се разреши.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога доктор Пачев влезе повторно во мојата соба можеби за да натокми уште некој податок во врска со исчезнувањето на Пеперутката, за малку да се изнасмеам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За ваквото гледање на двата случаи веројатно придонесуваше и чудната композиција на возот што татнеше низ мојата глава, а во таа композиција вагонот што го претставуваше случајот на Загорка Пеперутката го гледав сместен до оној во кој се наоѓаше исчезнувањето на братучедот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А нели, знаеме, братучедот Благоја божем беше исчезнал таму негде горе, во планината, и тоа уште во текот на војната (сè ова веќе е речено) а исчезнувањето на Пеперутката, се случува вчера и тоа можеби рано наутро пред да зазори.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)