Чанга можеше сѐ да поверува од книгите, ама никако не му влегуваше в глава, тврдењето дека Калето според остатоците на земјанки и колипки е старо четири илјади години.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Пеат рововите и земјанките и ширум ја разлеваат тагата - копнеж за Тина, Тинка, за Тана, Фана, Донка, Севда, Маре... Оф, оф севда пуста по една, севда голема по сите...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Првин бугарските, во есента во 1915-та, а потоа и германските војски, енергични, откако ги прогонија Србите од Потковицата, веднаш ги зазедоа и Чауле и сите стратешки позиции, а падините на ридиштата, и горе над шумата и долу под шумата, ги ишараа со окопи, направија, замјанка и чекаа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Некои ми ги донесоа од Албанија, насилно мобилизирани, а повеќето се од оние кои цела зима и пролет копаа ровови и земјанки и градеа бункери.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Кога после, при крајот на војната, српските војски, здружени со француските, се обидоа да ги прогонат, тие цело лето, целата есен и целата таа зима куртулуваа од пешадиските, артилериските и авионските напади.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Светлина се растури во земјанката и по черек време се почувствува блажена топлина.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)