земја (имн.) - ѝ (зам.)

Срцево на земјава ѝ го прекопавме и исчепкавме сѐ до најмало ковче.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Поситно, куме“, викаше ороводецот и подверснуваше. „Побрзо. И на земјата ѝ се игра под мене.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Да го приколам ли оној нивни што јачи? - Остави го, нема зошто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Таа е ...“) грлена и гласна, со распуштени коси и со подадени раце кон неговите раце; ќе се најдат и ќе се јазат по ѕвездена пајажина кон спокојство и тишина во која, најпосле, се разговара со очи и со допири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И на земјава ѝ е смачено од крв. Соберете го нивното оружје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сепак не можел да бега, дури ни да сонува бегство кон ѕвезди и кон средби; во дружината бил, на земјата ѝ припаѓал таков - дрипав и заборавен но пркосен за да не клекне пред сенките и сеништата на ноќта. „... нема!“ Господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секоја куќа со воденица, мајко. Беговите не ќе ни можат ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Небото е ваша утеха, рекла игуменијата. - На земјата ѝ се стопани богатите. Реков - немате толку камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега на родната земја ѝ пристапував од новото гранично место близу Манастирот, со модерни гранични згради, извишени од двете соседни земји, со надежите за зближување што најпосле ги донесуваше новото време.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)