здив (имн.) - веќе (прил.)

Топла крв Си отидов. Осети ли? Мојот здив веќе не е во твојот врат.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Санката почнува да се лизга сѐ потивко и потивко, фучењето на ветрот и на лизгањето не се веќе толку страшни, здивот веќе не застанува во градите и ние најпосле сме долу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Малку подоцна таа доаѓа на себеси и веќе со прашање ми се загледува во очите: јас ли ги кажав овие четири збора, или пак само така ѝ се сторило од виорот на ветрот сред шума?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)