Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Човечкиот глас престана да се слуша во културата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сè што можеме да слушнеме е звукот на машините и гласот на организираната корупција, Мафијата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Истата вечер, звукот на гајдата го облеа небото, зурлите и тапаните трештеа низ кориите, одбивајќи го својот звук од младите букови стебла.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Музиката го параше просторот, звукот на виолината завиваше очајно...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Звукот на крцкање на тркалата е застрашувачки, само тој се слушаше во таа мртва тишина и магла.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А еве, сега пред неа лежи градот што таа толку сакаше да го напуштат, потонат во окупацискиот замолк, во првите студови, новата неизвесност, оскудиците во храна, во сапун, во спокој...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во таа жива и занесна, толку драга какофонија на гласови шумови, џагор, ведри повици, цивкање на деца, од некаде се слуша тажникав звук на вергл.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа го погледнува: „О, колку си убава, о колку заносна, љубена моја со твојата убавина”19.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Потоа сѐ стивна. Екна одново звукот на сирената со сигналот за крај на узбуната.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На врвот од веселбата Јехуда и Алегра ги креваат заедно со столиците на кои седат и - во ритамот на веселата музика во која се извива звукот на гарнетата што младоженците толку многу го сакаат, сеќавајќи се на нивниот прв заеднички Пурим - ги носат над своите глави, како цар и царица на свадбената свеченост што продолжува... И никогаш не прекинува да трае.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Овде животот тече цела ноќ, сѐ до раните утрински часови и од овие врвови се разлеваат звуците на чардашите, кои полека се истураат и потонуваат во водите на Дунав.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Монпарнас“ тешко се напушта, зашто бесцелно шетање по неговите улици само по себе претставува задоволство, особено во вечерните часови, кога по неговите широки тротоари се води улична трговија со разновидни накити, кои ги продаваат хипиците, придружувајќи ја со звуци на гитара.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со силни звуци на труби, на фанфари и на што ли уште не, започна претставата, која траеше речиси над два часа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Египетските свештеници дури и боговите ги величаат со помош на седумте самогласки, и тоа така тие да им звучат наредено, па наместо аулус и китара поради нивната складност се слушал звукот на буквите“ (Дорнснеф).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Понекогаш свеќа им ги осветлува и песните и мислите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Понекогаш жар птица им заигрува во сните, а тие си ги лечат болките со звуци на балалајки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кога крилјата се подготвени за летање бргу се долетува до гнездото на сопствената болка од сопствената шака си ја лижеш изгубената радост и ја ишкаш смртта од струните на виолината ноќни сенки излетуваат од акордите на вердиевиот реквием и им ги бришат челата на публиката лачени ноти скокаат низ историјата и се потат во чевлите на диригентот звуците на животот како лилјаци се удираат од ѕидовите на вечноста од суво усте лушпе ореово се разлева кон реката вердиевата чаша вино отаде реката последна причесна и школки на суво - на клапнатите музичари им намигнуваат.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Но македонецот е задоволен со кадифениот звук на кавалот, со блеењето на овците, со полноќното пеење на славејчињата, со домаќинскиот мирис на кромидот и сушените пиперки... Зошто да не... okno.mk | Margina #26-28 [1995] 40

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Никаде да се види некое друго градилиште, ни да се чуе глас на мајстор или звук на мистрија.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Радиото запре. Таа нервно почна да го врти копчето. Помина неколку пати со стрелката долж целата скала. Од секаде испрекинати, остри звуци на џез музика...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Што и да работеше, дел од неговото внимание беше свртено кон звуците на планината, кон шумолењето на дождот, настојувајќи од тие звуци да издвои и некој поинаков звук, што ќе го најави доаѓањето на неговите од село.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Теофил Готје прилично интроспективно и самоаналитички ги објаснува и прецизира своите халуцинации и синестетички искуства: „Мојот слух извонредно се разви: Слушав звук на боја: зелени, црвени, сини и жолти тонови доаѓаа во таласи кои јасно се разликуваа”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сега сликата веќе не е слика: звукот на зборот, бојата на зборот и, особено темјанот се кријат меѓу буквите, меѓу редовите и сѐ одеднаш замирисува.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Кога навикнавме на таа едноличност, на тоа сивило, вторникот во бавчата се раздени добиче што тонеше в земи, слепи близначиња шетаа по дворовите и пееја, и така, Ноќта ми се пристори некоја небесна тишина во која не се слушаше ништо освен оној вечен звук на земјата дури се врти.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Под звуците на неговата волшебна виолина тонат во сладок дремеж бубачките, пеперутките, шареноглавите цветчиња и сиот мирен полски свет.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сигурно некаде нешто се запалило. Звукот на сирената сѐ повеќе се наближуваше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Додека се враќав дома во немирот на враќањето од враќањето, длабоко во тишината на мојата душа биеја заробените звуци на скадарските катедрали во Атеистичкиот музеј, на придушените молитви на несреќните верници во земјата на тројното верување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Посмртните останки на Фаик Коница, пет години по смртта, се погребани во бостонските гробишта под звуците на музиката на Вагнер и незаборавната реч на Фан Ноли.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Некои од птиците, а особено црвеношијките, сè уште живо пееја, дури и по стемнувањето, а имаше и звуци на штурци, а Милановата мала воденица за мелење на жито брмчеше како големо водно коњче.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Присуството и физичката форма на брат му, звукот на неговиот глас, неговата кроткост, добродушното лице, цврстиот и отворен поглед на неговите очи, за кратко време ја оттргнаа илузијата на безвременост, и на минатото столетие му ја дадоа хронолошката димензија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Рози слушаше како звукот на рапавите и нерамномерни крикови на гавраните сѐ повеќе се оддалечуваа, и тогаш ги слушна последната анатема од Кети и веселото чуруликање на црвеношијките, кои ја споделуваа омразата на Кети кон гавраните и нејзините ревносни клетви секогаш кога ги бркаше од градината.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Од соседната улица се слушаа звуци на тамбура; се извиваше некаква заплетена турска мелодија, долга и пострашна од крива сабја.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Истовремено со нив пристигнуваа и музичарите. Надалеку ечеше звукот на зурлите и тапаните.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Се смрачуваше и до мене допираше звукот на ѕвонците на кравите што ги враќаа од пасење и гласот на баба ми - Белке, сивке ајде, ајде…

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Така сакаше таа Марјанти. Во нејзиното уво секогаш мораше да удира само еден звук на чекорот во трчање, а тој звук мораше да звучи војнички. Крап – крап – крап! Крап-крап - крап!!!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Рацете одамна не се секси приоритетни се градите, пирсаните папоци, депилираното меѓуножје, евентуално прстот во уста. (сигурно користел хендс фри оној што се запрашал каков е звукот на плесокот со една рака)

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Вратата се отвара со тресок, и сега во позадина јасно се слушаат звуците на блех оркестар, како полека се загрева.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Чувствував потреба да те гледам, да го слушам твојот глас, како звукот на цитрата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога наближив кон една долина криена меѓу плодови од лимони, грозје, портокали и смокви, кога го здогледав морето и кога застанав на брегот, почуден си реков: „Господе, како да сум бил тука, како да сум живеел тука на овој брег, до оваа стена и пештерата издлабена во неа, до манастирот и кипарисите извишени крај него, до параклисот од левата страна, полеан со молитвите на калуѓерите кои со запалени свеќи влегуваа и излегуваа од него, помазан од звукот на камбаната и клепалата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Алајко и Мире застанаа скаменети. Слушаа и во миг со гордост, ги стегнаа десните раце во тупаници, ги кренаа на челото како поздрав, небаре ја слушнаа државната химна или звуците на Интернационалата...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Некогаш од сон ме буди неговата смеа; одам, ја отворам вратата, неговата соба е празна, но мириса онака како што мирисаше тој кога беше малечок откако ќе го искапев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ноќе седам покрај прозорецот, слушам чекори и во нив го препознавам звукот на неговите чекори; станувам и го отворам прозорецот, а на улицата нема никој.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека од касетофонот се извива опивниот звук на гитарата на Рај Кудер од Вандерсовиот „Париз - Тексас“ ги поврзувам овие две белешки, запишани попладнево, во делови од една иста приказна.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, освен тоа, овој мајстор прекрасно пееше стари градски песни и кажуваше чудесни приказни, придружувајќи ги со трепетливиот звук на виолината.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Неговиот профил под русата коса, правилен во полусенките на летната вечер, беше смекнат од сладникавите звуци на живата свирка што доаѓаше од некој неопределен правец.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Монотониот звук на фабричката лента беше едноставен, смирувачки, исто како и неделниот чек кој редовно го подигаше во петок, по само десет минути чекање во уредна редица од работници дојдени, како него, којзнае од каде – Руси, Црнци, Кинези (колку многу Кинези!) и некои други раси и видови кои не ги ни препознаваше на прв поглед.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Природата распеана пратена од ритмот на најсовршениот инструмент... во улога на публика се воодушевувам од музичките тонови на фестивалот, „ЗВУЦИТЕ НА ПРИРОДАТА“

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Не ќе се слуша повеќе звукот на воденичното тркало ќе замре во млинот со ново руво.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Рада и Јана занесени во читањето во ист миг ги штрекна остриот звук на јантарниот германски телефон.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мирно прошетува со поглед во пространата кафеана и, некако, небрежно и повеќе се задржува во длабочината од каде што јурат нескладните звуци на оркестарот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Колку време работат без ниеден збор, ни звук на незадоволство и револт, двајцата за тоа не мислат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не може да ја поднесува оваа мачна, задушна сала во којашто малаксуваат звуците на оваа мелодија, наситен со раздразлива егзотика. Ќе ја дослуша до крај.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Да згасне како Петрониј под звуците на цитра и пеењето на робинката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И, прва трчам и се натпреварувам со него кој прв ќе стигне да ја отвори капијата, кога како кутре ќе го препознаам звукот на моторот на првите гости.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Застанал крај ѕидот на урнатината - звукот на гајдата се склопчувал над него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си ги заборавил корењата на омразата а на нејзините дамкави стеблики веќе 'ртеле цветови на пакост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Единствената причина што врагот, кој толку ја мразеше работата што сестрата на Иван еднаш добро го искара затоа што нема плуски на дланките, се согласи и понатаму да ѝ аргатува на дуријата, лежеше во неговото очајничко решение да го истера моралниот дремеж што се закануваше да го надвие.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од оваа страна на оградата, измешани со масата обични смртници, ние, старите уморни работници од кулата, се гледаме едни со други, реки солзи течат по обелените бради. Ех, младост!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од звукот на камбаните од далечината тој се стуши повеќе отколку да ги чуеше камбаните од катедралата свети Павле и продолжи да копа уште побесно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како бајонети на силна светлина се пробиваат звуците на фанфарите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во телефонските линии се мешаше звукот на сирената за воздушна тревога со името на козметичката дребулија што треба да ѝ се прати, козметиката е страшно скапа, една крема за лице е четвртина од мојата пензија, зборуваше мајка ми и плачеше малку од страв, малку од пониженост, малку од возбуденост.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На звукот на сирената за воздушен напад ја грабнував торбата и трчав во подрум.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа не знае дека кон него ја влече неговата желба.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Крцкав звук на неподмачкана врата. Тежок, густ мирис на свежа боја.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Многу нешта кај нас ќе се најдат: мртви звуци на душата гајди: ткаенини од поточна пена: рог на жабок; кликање на мрена...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ако досега не си слушнал за мене, утре ќе знаеш повеќе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

При тоа труби, со познатиот звук на блех-оркестрите: „Единство”, „Слога”, бидејќи „Сите сме исти”; и ефикасно натурајќи само едно мерило владее со целиот регион на словенското суштество.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Одеднаш се слушна звук на гитара и длабок машки глас како ја запејува „Саноќ седам Трено“.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Точно во единаесет часот одекнаа звуците на туниската химна.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Минав крај построените војниците, следен од звуците на туниската химна, која ја изведуваше воениот оркестар.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беа како напуштена фаланга на која повеќе никој не смета Во текот на целиот месец минат во Бањица, во воена касарна, нѐ будеше звукот на војничката труба, како повик некаде да се замине, како во сите воени походи.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И Татко и Камилски, секој на свој начин, и според свои мотиви, беа обземени од мистериите на османското време, задржани и скриени, присутни во мирисот и здивот на вековите заборавени во џамиите и вакафите (битолските кадиски записи), во шепотот на водата на шадрваните, во ехото на исчезнатото време во ановите, во звуците на чаршијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Минувајќи низ Камениот мост од западниот кон источниот дел на градот, во потрага по турските заемки задржани уште во живот, Татко и Камилски се движеа со бавен ритам, за разлика од луѓето со забрзани чекори од обете страни на мостот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Звукот на телекранот беше намален до тивко мрморење; густината на темно-синиот килим под нозете оставаше впечаток како да газиш по сомот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секој граѓанин, или барем секој граѓанин што беше доволно значаен за да биде надгледуван, можеше да биде изложен по дваесет и четири часа дневно на будното око на полицијата и на звукот на официјалната пропаганда, додека сите други канали за комуникација беа затворени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гласот од телекранот запре. Звук на труба, јасен и убав, екна во застојаниот воздух.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Единствена утеха му беше самиот Сокол и шумата, и во повеќе моменти се чувствуваше како да е со своите овци и кози, па дури и кавал купи и по цели дни ги свиреше оние исти песни што ги извиваше со звуците на ѕвонците и клопотарците.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Одејќи по звукот на зурлите и бувтањето на тапаните, дојдоа до куќата на Китан.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Античкиот град молкум го напуштаме ги памтиме звуците на животот пред катастрофата и се разбираме со чкрботот на забите и случајните крици кои личат на оние од мигот на уривањето.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А до него достигаше еднобојна шушкавост и тој, напрегајќи го слухот да ги разликува подмолните звуци на невидливите испреплетени живци, полека разбираше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Спиралниот звук на сирената продираше во ушните школки, копаше, начнуваше сѐ на својот пат, се таложеше во луѓето.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој од своите длабини ги извлече звуците на тоскиската албанска полифона песна.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Времето заспива во звук на далечна светлост Вљубени, со жолти цветови во рацете Тагуваат вечна ноќ.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Така многу го засакав тоа небо Под кое погласно од звукот на поколението Осетив нешто горчливо и тешко.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

3. Воздухот е расцветан Звуци на запалени бои го опиваат полето И небото почнува да се доселува Во облик на ѕвезда во секој заоблен плог.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

1. Тоа е корален звук на море што надоаѓа Непознато писмо забележува еп За земјата што ја разјадува цвеќе.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

10. Толку многу го засакав тоа небо Под кое погласно од звукот на поколението Осетив нешто горчливо и – тешко.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Таму, уште натака Воздухот е расцветан И звуци на запалени бои го опиваат полето...

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Сега стаса на автопатот и застана, наслушнувајќи ги тивките звуци на дождот.