збор (имн.) - на (предл.)

Со други зборови, во таквите системи на писмо планот на содржината изразен со зборовите на конкретниот јазик, непосредно се одразува во знаците на писмото, со што знаците на писмото ја играат улогата на единици, кои покрај зборовите од конкретниот јазик ги изразуваат и универзалните појмовни категории од разните нивоа на апстракции.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Семасиографијата или идеографијата ја карактеризира онаа класа на системи на писмо, чии знаци не ја изразуваат фонетската страна на конкретниот јазик, туку Маргина 37 83 изразуваат конкретни поими или цели ситуации во непосредна корелација со планот на содржината на јазикот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Арно ама, во меѓувреме, новата директорка, поради лични (субјективни) причини, во септември 2009, го менува Правилникот за систематизација на работните места, при што се вршат промени во внатрешната организација на затворот, а се укинати и некои работни места – па на Зефиќ ѝ се доделува, за неа, деградирачкото работно место – референт!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Згора на сѐ таа е и дисциплински казнета, за наводно непочитување наредба од претпоставен, со парична казна наместо отказ. 4 Целта на новата директорка, според зборовите на Билјана, беше да ја понижи и омаловажи, бидејќи кон неа таа манифестираше и „изразена нетрпеливост“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Чанга не избираше зборови. Зборовите на козарот, си помислуваше секретарот, не се во согласност со партиските норми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од новите зборови на спикерот, за крајот со Сталин, уште повеќе се уплашивме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Знам“, вели, но начинот на кој го рече тоа и како одмавна со рацете, кажуваше дека е тоа само обид да се одбрани од моите зборови на кои не веруваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во валјакот стоеше празниот лист хартија, без збор на него и, немоќен, го завртив два-три пати напред назад.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„... Марк, помогни ми за ова, Марк, ти го знаеш ова најдобро, Марк те молам направи ми услуга ...”, беа клучните зборови на кои не можеше да им одолее.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Човекот, тркалото и светот“ - тоа се зборовите на големиот транспарент во павилјонот на сообраќајните средства.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Имено, јас не се снебивав да го навратувам меѓу другарите почесто зборот на моите чевли, било да се жалев, било пак - што порадо го чинев - да правев смешки за своја сметка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Овие зборови на старата сосем не ѝ требаа - што ја засегаа неа најпосле моите чевли? - а мене сепак ме онерасположија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сакам да кажам: „Призраците што оттаму излегуваат, со крв не ги храневме ние”. (Лакан, според Фројд) Сакам да кажам: болно клокоткање, „внатрешно крварење на меланхолијата”, струполување во себе*; и така можат да се разберат зборовите на принцезата кон самурајот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Надвор, низ отворениот прозорец, достигаа зборовите на учителот: - Бузо, значи, ти се обидуваш да ја прикриеш причината за она што станало...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мито го зеде книжулчето и длабоко воздивна, правејќи го тажно лицето како да е брат му на умирање.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секаде ќе бидеме одозгора ако случајно нѐ поткачат агите — беа последните зборови на Ѓорчета, чијшто предлог сите го одобрија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе појдите, чорбаџи Мито, по оваа работа кај колегата мој — италијанскиот конзул, — промрмори конзулот и седна на масата, та напиша два три збора на француски и му го подаде на Мита книжулчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Легни бре, ќерата и симни шалварите да не замавам по очи, по глава! — беа зборовите на гавазот и заптиите кога требаше „да си поминат на редот“.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Бак, бак, бак! — му се испушти на бимбашијата кога прв ги забележи и му ги покажа на Бахтијара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку да се знае дека нема река без враќање, а и дека зборот на изворот си тежи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Додека од огледалото ја гледаше Јанте во душата ѝ ѕвонеа зборовите на Херо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зборовите на Цепенко му прозвучија како клетва на целата земја.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И си одам уште вечерва, си одам уште веднаш само да побегнам колку што се може побрзо и подалеку... - се истурија како порој зборовите на една незадоволна младост, расната сред кипнатиот живот на големиот град.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Цепенко се стресе. Се сети за пристигањето на Бахтијар-паша во Прилеп и пак му минаа низ умот зборовите на војводата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Потоа со наведната глава, башка и гологлав, влезе во службената кола, без збор на приговор или отпор, па се упатија никаде другде туку пак во Клиничкиот центар, само сега погоре, во Судска медицина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зборовите на човекот беа како камења фрлени по него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој не ги слушаше зборовите на Славчо. Можеби и не гледаше во ѕвездите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кучето едновремено заигра и со главата и со опашката чиниш одобрувајќи ги зборовите на господинот Гроздановски, а госпоѓа Гологанова рече: „Јас за таква раса кучиња не сум ни чула...“ „Ни јас“, рече домаќинот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зборот на стрика Бориза, го знаете, како гром удира.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Вера почнаа да ја фаќаат овие зборови на Пера, но истовремено како да чувствуваше некој стреж.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Логотетот беснееше, пена на устата му се јави, како кај бесен пес; а јас гледав во Лествичникот, единствен кој од зборовите на логотетот поштеден беше, и дури за пример на душа чесна и силна беше истакнат, и гледаше блажено, притворно невино, полн доблест лажна!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме прашаа што сум мислел под тоа дека Волшебниот збор на овие културни идиоти е „татковинска уметност“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најпрвин беше замислила еден сосема класичен и глупав почеток: директорот на училиштето да им се обрати на учениците и родителите со свој говор (сите знаевме дека тоа е неверојатна глупост, оти Фисот не знаеше да срочи повеќе од два збора на хартија, и тоа под услов да бидат напишани во два различни реда; тој имаше страст за решавање крстозбори и анаграми и сите имавме впечаток дека допрва ги учи зборовите како средство за изразување).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еве, само ова му го пренесов, а потоа, за да обезбедам отстапница, се исклештив сосема непотребно додека објаснував дека сум имал впечаток оти зборовите на Ристе декоратерот ми се потсмеваа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас го реков тоа, или ти му се обрати токму со овие зборови на оној силен состав од умни партијски глави на состанокот што беше свикан со една единствена цел јавно да бидам кастриран?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не е изречено но може да се види испишано на неговото лице а згора на тоа и на секој предмет во просторијава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека ми се причинувало оти сите негови зборови се со по многу нозе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Само што јас не гледам никакви птици да летнуваат од твојата насмевка“ најсериозно ми се џареше таа во лицето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Толку се труди кутриот, што јас всушност можам и да го прочитам неговото тврдење иако сѐ уште не е изречено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со мене низ просторијата шетаат и зборовите на неуморниот иследник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно некои од присутните си дошепнуваат: „Остави го, неприпитомено дивјаче“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Доволно е да се спомене само неговото име!“ фрлаа искри зборовите на Огнена а нејзиниот показалец упорно покажуваше кон мојата насмевка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам колку ги дослушнувам зборовите на сочувство?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Учителката рече сите да одиме да го видиме. А за Весна зборот на учителката е закон над законите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Е, што да правиш, ние беќарите сме како питачи: секаде ќе тропнеме, а каде што ќе ни отворат таму ќе влеземе. (Секој збор на Анѓелета предизвикува смеење кај жетварките.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Следното можно читање ми дојде на ум кога се сетив што рече нашата секретарка кога првпат виде една тераписка средба од зад огледалото: „Глупости, тие ништо друго не прават освен што зборуваат!“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како мудар остроумен набљудувач, таа ги погоди вистинските зборови на вистинско место.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А желката Поповиќ влегуваше бурно како војник во училницата, киваше и бараше во хор да ги повторуваме последните зборови на убиениот крал: - Чувајте ми ја Југославија!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се потсеќам на зборовите на пријателот, сепак со задоволство загризувајќи го богатиот сендвич со шунка и домати, додека околу мене уважените учесници на собирот „Литературата и општеството“ весело наздравуваат до следната средба. – Колега, јел видите ово јебозовно дупенце – ми се обраќа новосадскиот професор, експерт за културолошки дилеми, но јас веќе отсутен, ѕурам на друга страна, во девојката во црн фустан, што лебдее меѓу потните гости како ластовичка во белузлавата магла на летната квечерина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со тие два-три зборови на нашиот албански јазик се поздравуваме и потоа стегна сопирачката.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зборот на партискиот секретар, на политичкиот комесар беа зборови на партијата. Беа свети. Се примаа и се прифаќаа без поговор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но кога Кијмет ќе забремени, и кога самата без ничија помош ќе се породи, наеднаш ќе се случи чудо: од собата на Кијмет ќе се слушне „блага, милозвучна песна, со убави зборови на турски јазик“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Првите гласови што ги имаме чуено се гласовите на нашите татковци и мајки, гласовите и зборовите на нивниот народен јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
111. И за оваа дејност на Богословско-учителската школа во Белград постои исцрпна архивска документација што наполно ги потврдува зборовите на Мисирков.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но зборовите на Петар го погодија и го навредија, па уште повеќе го намрази и оттогаш избегнуваше директно да му се спротивставува или да го критикува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Истите зборови на обврзување, ветување, поучување, насочување кои ги повторуваше и тој, за да потврди дека навистина, и во добро и во зло, и во болест и во здравје, ќе остане со жената која тогаш ја донесе во оваа иста катедрала.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вети дека ќе ја почитува и дека ќе ја обожава со своето тело и дека ќе ѝ биде верен до крајот на животот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можеби зборовите на олеснувачите (уште еден патетичен збор во оваа патетична ситуација!) дека нема алтернатива на политичкиот договор се единствената вистина среде овој лавиринт од лаги...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мирот, сеприсутен во зборовите на сите, стана сеотсутен од реалноста во која живееше кога започнаа да гинат луѓе, а нивните имиња, чинови, возраст, семејна состојба стануваа познати за сите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се криела ли итречка игра на челникот во тој предлог да го придобие на своја страна бунтовниот имењак од прости сметки зашто верувал дека тој може да посегне со своите тешки шепи кон невидливата књазовска круна на кукулинската татковина?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бил премлад да ја соголува во мислите како што ја соголувал во себе, ја кинел и ја апел Арсо Арнаутче пеколната богородица без рожба, златоликата Фиданка Кукникова. Бол, скреж на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верувале дека Онисифор Мечкојад ќе им помогне да се ослободат од стравот. Некој се обидувал да ги надвика.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кришум, додека луѓето се собирале да го определат местото за гроб, Лозан Перуника се стрчнал со намера да ја спречи девојката да се доближи и да ја открие неговата тајна, ноќните грчења и возбуди од кои до зелените мугри на пролетта крвта му се испарувала низ облеката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, минувајќи како сиромашни муслимански аџии, им објаснувале со турски зборови на Турците дека се со кулаклии а најстариот со наџак за да се одбранат од арамии и, штотуку дошле во својата куќа, се наметнале пак со кожуви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
3 „Таа е нема!“ Ги повторувал овие зборови на осаменоста и со неспокојство на нешто што е занес или копнеж, или најмногу религија на нејасна љубов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе те следи додека си жив, се сетил за зборовите на дамкавата Фиданка Кукникова на работ на лесновската шума.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Освен тоа, ако можело да се памети, секој од нив носел под арапската антерија скриено крвче од седеф.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долната вилица му се тресела пред тоа, ја слушале ѕвечавата приказна на здравите катници и веќе без збор на надеж, рисјанско сочувство на утеха, па макар и лажна, бегале од лепливоста на неговото грлено штукање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа минувале еден по друг крај старчето спружено на веленце врз сено на разнишан колесник со две тркала, сите со поглед кон ситното лице до очи завиткано во шамија под која, кога ќе ја поткренел ветар, се појавувала врз расечената жила на челото мала темна месечина со капка крв без вистинска боја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои така ги сфатиле зборовите на таа великодушност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој сѐ уште на персиски раскажувал за своите идни деца и пак пеел, веќе со зборови на лирикот Мевлана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слични во нишањето на дервиши, ги сведувале зборовите на молитвата на збивање, на ритмичко повторување - Иии-еее, - и никој од нив не мислел што било тогаш и што ќе се случи потоа, станувале сѐ повеќе едно сега и едно скаменување со затворено и неподвижно време во себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И штотуку месечината се поткренала зад ред јасики и штотуку сув ветар удрил во високиот и тесен прозорец на неговата куќа-кула, еден од помошниците на мулазимот со неколку стрелци и бекрии го повикал прегладнетиот непокорник да се предаде: на оној што се кае, алахот и султанот му простуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ха, ха, - рече Претседателот. А Змејко мислеше: кога си ваков, без ниедна трошка сигурност, и кога неа си ја загубил толку евтино, како овој тука, тогаш не ти останува ништо друго, освен да ги повторуваш зборовите на другите, да ги повторуваш нивните движења, да чекориш како што чекорат тие и да се смешкаш вака проклето изгубено, а смеата да ти е сѐ друго само не смеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Многу често тој сега се изнаоѓаше себеси како мисли со зборовите на оној младич, на својот Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Иако никој не ја разбираше поентата на зборовите на Рада, со кренати чаши наздравија. - За иднината!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Томо само ги повтори зборовите на својот соговорник од другата страна на телефонската линија. - Каде? Кога?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Последните зборови на Рада уште повеќе го разбеснеа разочараниот пастув.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Здраво Ивона! - Здраво, госпоѓо, Рада! - Што прави мојата миленичка? - беа зборовите на Рада со кои Ивона беше пријатно изненадена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Почна во себе да ја рецитира: „Мери го зборот на кантар златен Зошто од рана повеќе боли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од денес повеќе ни збор на оваа тема. Книгата останува затворена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ивона, која навидум ги игнорираше зборовите на дамата, застана на црвениот сигнал кој се запали во нејзината глава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Снежана се сеќаваше на зборовите на главниот доктор на одделот кога ги гледаше нејзините наоди.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рака на срце во војната имавме другарки во панталони, но тогаш такво беше времето. - Ги прераскажуваше зборовите на командирот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Среќо моја,благодарам што дојде! - беа зборовите на Рада шепнати во цврстата прегратка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе нѝ изѕебнат нозете - си мислеше на сиромаштијата која како црна сенка со отворени челусти се спушти над селото - Не соголија до коска - беа последните зборови на кои се сеќаваше Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Последниот збор на офицерот тешко одекна во главата на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо, кој од почетокот отуѓено ги слушаше зборовите на Глигор, со интерес се загледа во него, во тоа енергично лице со широки вилици, со опнати цврсти мускули, со испечена од пустинското сонце кожа на вратот, во неговата темна кадрава коса, во јаките гради коишто силно и власно се подигнуваа како да се стремеа да го наполнат просторот на ќелијата и да искочат надвор од неа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во купето од втората класа, од учтивост или плашливост, тој податливо ги потврдува здодевните зборови на сребренокосиот човек кој патува до некоја блиска станица и кој при слегувањето не заборави да си го каже името: Етхем-паша.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зад судиската маса стојат калуѓерки, ако се навистина тоа, и во хор ги повторуваат зборовите на обвинението.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еве и овдека ми се искажуваат зборовите на Лазора Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Грнчарот продава земја, велат, и неговите зборови може да се зборови на земјата. Така, чиниме почекај, почекај и пак врати се. 213
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се слушаа веќе зборови на неверица. Напротив, некоја чудна одушевеност ги обземаше работниците, шефовите, техничарите, инженерите, небаре бевме сведоци на создавање на некое чудо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од една огромна гумена цевка, прицврстена за железната мрежа, излегуваше бел чад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ПЕТРЕ М. АНДРЕЕВСКИ АВАНОС
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Драга моја читателке и драг мој читателу, без разлика кој си, ќе се сетиш дека моите зборови на крајот на оваа приказна всушност се љубовна изјава кон тебе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Елена, како и Невестата, е вплеткана во една инцестуозна врска (поточно, станува збор за двоен инцест: прво со едниот од своите браќа, а потоа со Дејфоб, братот на својот прв маж); ќе ја доживее истата трагична смрт (била обесена); поистоветувана е со дрво (на Родос, Елена е почитувана под името Дендритис - божица на дрвјата): и Невестата, според зборовите на Duchamp, е “како дрво”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Излезен од својата малолетност (според славните зборови на Кант) тој се прогласи себеси за кадарен да размислува без помошта на татко.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Приказната за Елена, преубавата ќерка на Зевс и Леда, содржи изненадувачки поклопувања со приказната за Невестата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во тие зборови нема злорадост како што ја нема ни во зборовите на слепиот иако тие имаат јасна смисла.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Погледнувам кон сведоците. сега и тие со дигнати раце и со заслепени очи ги повторуваат зборовите на невидливиот судија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во шумолењето лежеше само една реченица - не е јасна но смислата е заканувачка, лоша; тие неколку зборови на секој стар и мртов јазик, тие корени на мисла, на одамнешнината, му ги демнат движењата и стрепењето. Веќе се тресе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Креатура која ги пореметува паметните зборови на ангелите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас се вадам од умот, посебно поради зборовите на еден пријател.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Претставените зборови задираа длабоко во балканската историја, опстануваа во различните балкански јазици со отомански османски примеси, како живи елементи, кои не беше лесно да се искоренат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Погледот го запре пред рафтот со речниците, во кои беа собрани илјадници различни зборови на многу балкански и други јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие жилаво се вкорениле во многу зборови на балканските јазици!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како најкарактеристична заемка го истакна зборот сој, со значење род, племе, потекло, сорта (од турскиот збор soy); лагаб, прекар, односно фамилијарно име, со потекло од арапскиот збор lgab; арка, грб, протекција (во преносна смисла), заштита, со честа употреба во балканските јазици (турски arka); евлад, чедо, дете (од арапски evld), дост, пријател (персиски dost), душман, непријател, противник (од персиски dmen),на новогрчки dusmanis, во иста форма и во другите балкански јазици; асија, крвен непријател, од арапски si; кардаш, брат, другар, од турски karda; јаран, пријател и другар, но и љубовник, еквивалентен збор на оваа турска заемка би бил зборот побратим, како и посестрима; јолдаш, и овој збор се употребува со значење на другар, сопатник, пријател, од турски jolda Камилски внимателно и трпеливо го следеше Татковото реферирање на турските заемки за коишто беше задолжен, очекувајќи да ги назначи неподобните, но неговиот избор како да одеше во обратна насока.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веруваше дека во зборовите на народите со мешана судбина се кријат енигмите на балканската историја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И ние, децата, збунети, без да ги разбереме зборовите на гостинот потрчавме кон Мајка за да ја известиме кој е четвртиот играч и што кажа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко ги истакнуваше зборовите кои со векови опстанале во балканските јазици, не можејќи да бидат истиснати од нови зборови и сметаше дека на листата треба да бидат истакнати тие зборови, што беше во спротивност со првичната концепција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Татко имаше уште многу да каже за касметот, да ја продолжи или да ѝ се спротивстави на мислата на Камилски, кој самиот како да забораваше на целта што ја постави на почетокот: да се трага по опасните османизми во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така овие османскотурски заемки, колку и да биле туѓи и многубројни во балканските јазици, доколку се вклопеле во граматичката структура на примателот, престануваат да живеат како зборови на давателот и почнуваат да живеат како зборови на примателот и како такви се покоруваат на сите граматички правила на тој јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
LIV Татко и Камилски, колку и да чувствуваа некакво задоволство од тоа што нивниот проект се наоѓаше при крај, имајќи доволно избрани заемки за да ја состават конечно листата на (без)опасните турцизми, не ги напушташе заедничкото чувство што не си го признаваа еден на друг дека можеби станале заложници на уште една лажна идеја, чии жртви обично стануваа големите балкански автодидакти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XLV На Климент Камилски, по првите претставени зборови на Татко, посебно по поимот кадија, му стануваше јасно дека нивната мисија добиваше сосема друга смисла и застрануваше од замислениот правец и конечната цел.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Колку ѕвезди на небото, толку зборови на земјата!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со тоа, жестоко се критикува идејата за секаков лингвистички пуританизам на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со устата во процепот од средни големини пак намести се во почетниот збор на истераниот вокатив.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Го известуваше Фарук Кадуми, најверојатно за преговорите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во еден разговор, во времето на либанската криза и братоубиствена војна, ми рече: И вие во Југославија не сте далеку од либанската криза, дури и полошо од тоа, кај вас братоубиствените војни ќе бидат во уште поголеми димензии!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не ги заборавив зборовите на амбасадорот Ерик Руло кој подоцна како патувачки амбасадор леташе меѓу арапските и блискоисточните градови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев изненаден од овие директни зборови на францускиот амбасадор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овде на бреговите на Езерото запираа проклетствата на балканскиот физички и ментален релјеф.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зборовите на писмото што постојано одложував да го напишам на мојата мајка. Времето притискаше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постоеше можеби основна противречност: тивкото и тажно пеење на Дарвиш не се совпаѓаше со гласното и оптимистичко верување на Арафат во враќањето и најдените зборови на слободата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Разделбата сигурно не беше од естетски карактер или поради одбегнување на стапиците на ангажманот на поводното пеење на Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се соединуваа душите, се избираа меките зборови на судбината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Картагина беше заземена и уништена во 146 година. Зборовите на Катон не престанаа да бидат цитирани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Арафат го крева маслиновото гранче на мирот, а ја спушта пушката! - ги коментирав зборовите на Кадуми, откако заврши разговорот со Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во присет ми идат зборовите на Емил Сјоран од силогизмите на горчината: Сите клевети- револуции, војни, прогонства имаат иста генеза запишана на едно знаме! И ние се готвевме за некој поход.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можев да ги најдам вистинските зборови на мојот одговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Новоговорот беше замислен не за да го прошири, туку за да го стесни опфатот на мислата и на оваа цел индиректно и се служеше на тој начин што се намалуваше изборот на зборовите на минимум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беа тоа само неколку зборови на охрабрување, од оној вид зборови што се изговараат во вревата на битката, поединечно нејасни, но кои ја враќаат довербата со самиот факт што се изговорени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зборот на кој се обидуваш да се сетиш е солипсизам. Но грешиш. Тоа не е солипсизам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше преминал од мисли на зборови, а сега минува од зборови на дела.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И размисли гласно, мешајќи ги во брзањето своите со зборовите на јазикот што го поднаучи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Вторник Септември ...чувствата се само чувства и ништо повеќе - беа зборовите на соговорникот. Премногу самочуствие зарем не?!
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Тие години, кога беа пронајдени коските во Долнец, весниците веќе имаа почнато, многу одоколу и срамежливо, да објавуваат по некој збор на поединци, пред сѐ на роднини, за масовно погубување на луѓе, за масовни стрелања без суд.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со новата формулација на овој став изостанаа зборовите на крајот од овој став а со кои се налагаше примена на одредбите од Законот за работни односи и колективните договори кои што соодветно се применуваат со планот за реорганизација.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Се сети на зборовите на една свадбарска песна... невеста се од корен корнеше... но не беше ни невеста...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Само многу ве молам - ни збор на вашата женичка.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ПИСАТЕЛОТ: Му даваме збор на уметникот Куприков.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Само Ристе Куков истури неброени зборови на адресите на жените, ќерките и снаите на чорбаџиите и си киниса уште нерешено прашањето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Селанецот, претседателот на советот, одржа краток поздравен говор за добродошлица на попчето и му даде збор на граѓанецот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но зборовите на мајка ѝ како ќе биде утре само таа в село писмена; како ќе може да чита „големи книги"; да пее в црква та дури и писарка на спаијата може да му стане и да вади добри пари, — сето тоа ѝ даваше кураж да издржи и редовно да ја посетува школата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крчо замина за кај вујка си, но зборовите на татка си пренесени од Ивана му останаа во умот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се сеќаваше Татко на зборовите на стариот додека, со забрзани чекори, се доближуваше до куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така Хегел го сметал својот „систем на апсолутна филозофија“ за последен збор на мудроста.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Татко не ги разбираше зборовите на песната, но силно ги чувствуваше пораките на чистата и тажна убавина, носталгичниот и меланхоличен пев, низ ритмот што супериорно ја освојуваше тишината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Трим Тоска раководеше со седницата. - А сега, - се огласи секретарот откако надвладеа целосна тишина, - му давам збор на другарот Сретен Јаворов.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Без никаков увод, Сретен Јаворов, како што беше најавено, му даде збор на биологот Цветан Горски.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ами лели им завидоа орлите, оти јадат штрковите скакулци, и од збор на збор се капаштисаа да се бијат едни други.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И сега талкам по патиштата на веков кон незбиднатите дни а чувствувам од оковот на зборот се ослободува градината оставена бали од облаци врз плешките ми тежат под нив се движи градината и цути и се плоди прецутува и гние и постојано расте под грлово туркајќи го да излета надвор зборот на верноста болот на разделбата Како сенка што се менува а не гине ни в ноќта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Зар не се сложуваш со мене? - изгледа Катерина го прашуваше Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И покрај грдите зборови на Јана неговата Катерина како да не беше вознемирена. – Само напати ми се чини дека Јана е прилично безобѕирна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Извинете ме дека помеѓу возбудените а и смирени зборови на изморениот старец им дозволувам и на моите виденија да се осоколат, беше изненадната кратка забелешка на професорот што требаше да ја најави неговата кратка починка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Чудни се децата, дали воопшто некогаш ги забораваат казнувањата или крутите зборови на прекор и наредбите?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А татко ти, онака смотан, навистина не знаеше ни честито да се насмее иако убаво ги беше сфатил зборовите на дед Павел; само прогрофта нешто, промолви, изломоти, но зборовите не ги пушти да заживеат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш зошто? Бидејќи и ти ги употребуваш зборовите на татко ти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам оти неа ја имам составено од сите оние нејасно промолвени зборови на Семјон што ќе ги изречеше од невнимание а понекогаш и намерно за да ја задоволи барем делумно мојата женска љубопитност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас го мислам седи овде, слуша, а тој фатил вид-виделина!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ќе погледнеме во речникот. Томе многу често употребува зборови на високо ниво!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Човекот како да сака да и олесни на сопствената болка и на маката што ја влече со себе, ги повторува и ги преповторува зборовите на старичката и, тврдо газејќи напред, не свртува опул зад себе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
XIII Најпосле го чинам пресудниот чекор. Го минувам прагот на Атеистичкиот музеј, единствен од таков вид во светот, следен од зборовите на една белокоса старица: „Да даде Господ да ни живее вечно Партијата!“
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Навикнат на патетичниот глас А.А., обземен од тивка летаргија, со мислите пренесен во далнините, во среќниот архипелаг на сеќавањето во кој средишно место заземаа Мајка, Татко, семејството, книгите околу нив, од занесот ме будат гласните, како по команда, зборови на К.К.:
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас се осмелив сепак да се надоврзам на последните зборови на А.А.: - Рисјаните и муслиманите многу векови живееле заедно, опстанале низ истиот јазик и судбина, сигурно ќе најдат сили да ја продолжат убавата традиција, во соживотот на верската толеранција која се наследува како драгоцен дар од генерација на генерација!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во главата му шумеа зборовите на командантот, а во душата го болеше: сета надеж, сета онаа одушевеност, со која што утринава дојде овде, пропадна и како да се потопи во матните води на блатото.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Нудиме засолниште на видовите, без да ни успее да ги помириме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само така можеме да разбереме дека некои ја негираат масовната култура и забава во име на 'високата култура' со подеднаква непопустливост како и Црквата што некогаш ја осуди таа иста култура во име на „светата вера“, и дека на моменталните успеси им го даваат за пример бесмртниот Racine и Monteverdi и при тоа ризикуваат тие великани да ги осамат во царството на совршеноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Би сакал да завршам со за мене охрабрувачките зборови на Pascal Bruckner: „Нашата судбина е нескладност, нечистост, хибридност, нездружливи спротивности што се во секој меѓу нас, неизводливи поврзаности меѓу Otis Redding и Mozart, Om Kalsoum и Fellini, Тintin и Hegel.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Додека на Брзакот му ги зема потребните основни податоци, почнувајќи од името и презимето, на Аспасија ѝ дава доволно време таа сѐ што треба и како треба да внесе во записникот, особено сѐ што тој мисли дека треба да биде внесено, а потоа, по мала пауза на којашто и го дава нужното значење, му дава збор на „застапникот на подносителот на барањето за поведување дисциплинска постапка“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дончо, исто така заради долгата и голема прошетка по синорот на Острово, засвирка низ носот во леглото крај баба си, додека таа, Митра, долго не можеше да ги напади зборовите на Чана од својата глава дека сака уште некое дете да истисне од својата голема снага.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Токму кога Пелагија можеше да остане без работа, малку може и поради некој добар збор на Мице Биџов, а најмногу веројатно поради нејзината настојчивост дека има соодветно искуство од прилепскиот тутунов комбинат, таа беше примена на работа во скопскиот тутунов комбинат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса би сакала уште долго да го слуша зборот на Пелагија, ама знае дека е уморна и дека треба добро да се одмори за да може утре да работи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Чана не седнува на столица, туку своето големо тело го спушта врз сламарникот на еден од креветите, ги продолжува зборовите на Пелагија, малку како на шега Ми как Пено ним да сваљкате ошче адночко оти било широчко! и гррр удира во смеа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Му го поземам зборот на Никифор Абазовски, му ја продолжувам пофалбата и заплескувам со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така: од збор на збор, што се вели, ќе се наприкажеме со Оливера Поточка Форевска и ќе се потргнам малку од мислите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А за Весна зборот на учителката е закон над законите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)