Имаше зборови меѓу турцизмите кои поврзуваа со минатото, понекогаш само еден збор можеше да послужи како монумент, како неодминлив историски документ, како извор, код.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
На ручекот што го приреди игуменот, се разменуваше по некој збор меѓу полковниците и пратеникот, колку да не се молчи, но сосем за споредни, небитни работи: пратеникот ќе ги прашаше како се чувствуваат овде, како им се допаѓа овој крај, тие го искажуваа своето задоволство, восхитување; го пофалија кметот за пречекот што им го направи и убавите денови што ги поминаа во селото.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)