збор (имн.) - кој (зам.)

Ние, помалите деца, макар што никогаш не го разбравме значењето на зборовите „социјализам“, „комунизам“, „работничка класа“, зборови кои најмногу се повторуваа, мислевме дека се тие најопасни за нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јас, тежок збор, што би рекол еден Андриќ, збор кој пред очите на оние пред кои е кажан, го определува нашето место, кобно и непроменливо, често далеку пред или зад она што ние го знаеме за себе, надвор од нашата волја и зад нашите сили.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Михаил, уредно го составуваше писмото со внимателно избрани зборови кои не беа наменети никого да навредат, никого да унижат и кудат, само со молбени изрази сакаше да си го врати неговото шимпанзо кое го засака повеќе од сопствениот брат, затоа што, како што знаеше да каже, имаше повеќе рацио, интелигенција и емоционална зрелост од него...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но зошто би требало да прифатиме дека јазичните игри се аналогни со игрите на овој начин?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Притисокот да се отфрли замислата дека можат да постојат употреби на зборовите кои не се раководени од правила, доаѓа од барањето наметнато од самиот факт дека јазикот 62 Margina #15-16 [1995] | okno.mk е јавен инструмент на комуникација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Петре Бакевски Петтиот христијански собор, 553, во Константинопол, го осудил и му фрлил анатема на Македониј, монах од Лихнида, поради самогласките во неговите зборови кои испуштале долги воздишки.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во тој предел еден црн ветер расфрла ветер пренесува ветер таму ветер го однесува некаде и донесува ветер. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Има мигови, значи, кога нема што да се каже па наместо тоа, низ празната линија на телефонот, го слушаме својот молк кој јасно нè поучува: исто како и небото - дека и земјата врз себе ќе ја носиме... * * * Тој веќе му се радува на светиот оган кој ги спепелува сите сеќавања, ги осмислува сите бегства и во прегратка со пламенот постапно ги распознава сите мисли и зборови кои кажуваа дека има час во кој веќе ништо друго не може да се случи - освен да се догори.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Врати ми го нереченото и закопај го покрај мене тука, можеби, некогаш одново ќе расцветаат зборовите кои никогаш не ми ги рече.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не зборуваше Тој со планината зборови кои траат само чекор-два; и ѝ велеше: во огнот е скриена светлината на создавањето и затоа ти си - Бог!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Системот на „разбирање- зборување“ преку фоничната супстанца - која се подава како не-надворешен, не- световен, значи, неемпириски или не-контингентен означител - мораше, во текот на цела една епоха, да доминира со историјата на светот, дури и ја произведе идејата за светот, идејата за потеклото на светот, поаѓајќи од разликата помеѓу светското и не-светското, надвор и внатре, идеалитетот и не-идеалитетот, универзалното и не- универзалното, трансценденталното и емпириското, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според Корзибски, збор којшто нема референт е збор кој треба да се изостави од јазикот, и, би додал јас - и од речникот на писателот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Токму затоа поимот на техниката никогаш нема едноставно да го расветли поимот на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
6 Со нееднаков и, во суштина, несигурен успех, ова движење се стремеше, како кон свој telos, кон затворање на писмото во една второстепена и инструментална функција: функција на преведување на еден полн и наполно присутен збор (присутен за себе, за своето означено, за другите, самиот услов за темата на присутноста воопшто), техника во служба на говорот, портпарол, толкувач на еден изворен збор кој самиот е изземен од толкувањето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Погледнете ги апстрактните зборови кои немаат дефиниран референт - зборови како Комунизам, материјализам, цивилизација, фашизам, редукционизам, мисти­ цизам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имаше многу зборови кои остануваа заложници на неговата длабока тишина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И тешко ќе може да се најде замена за тие зборови кои имаат свој век и своја судбина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Anemic е речиси cinema ако се прочита наназад; во првиот кадар на филмот, двата збора кои се напишани, се наведну­ваат еден кон друг, движејќи се околу вертикалната оска, рефлектирајќи се напред и назад, како движење на спирала.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Зборот meme претставува израз кој поврзува, кој повикува на повторно читање, и кој, изговорен на крајот може да звучи и како mem (магичен збор кој асоцира на мајчинство и на водата).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во рамките на кругот кој го претставува светот, ги гледаме концентрично поставените зборови кои го сочинуваат насловот на книгата и посветата на надвојводата Фердинанд, исто како на насловната страна на Ars magne.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бидејќи суфиксот -te служи за изразување на емоциите (нпр. liberte, fra- ternite, egalite, groste), играта со зборови со GROS THE води до groste, лесно може да се измисли збор кој ќе ја претставува стерилната чувстви­телност, “vulgari-tea”. GROS значи мрсен или дебел и непрефинет или вулгарен.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
“Аспирант” е оној кој аспирира, можеби кој нѐ упатува на идејата на дишењето, на “духот” и “здивот”; се наметнува “Javel”, збор кој силно нѐ потсетува на најважното 200 Margina #8-9 [1994] | okno.mk Име на сите кабали, Jahve (Le nom sacree de Jahve - напишал Енел - appelle a la vie et anime les noms qui rayonnent en formant une sphere d,influence comparable a um champ magnetique).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Anemique е тој збор кој значи анемичен или нездрав. Anime, уште една игра на зборови, значи жив. BAINS DE GROS THE POUR GRAINS DE BEAUTE SANS TROP DE BENGUE.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не, ова не е веќе твојата улица што ја градеше ноќи и ноќи со збунети осомничени зборови кои никогаш не се здобија со потекло.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не прашувај од каде тие зборови кои душата ја параат, од каде тагата, суровоста и женственоста во едно, нежност во стихови.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Најсилните човечки мисли, таги и чувства на нешто што не може да се одрече, на само два-три збора кои горат.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
ТАША - Не му открив на синот со јасни и чисти зборови кој беше татко му, од каде се појави, на каде се упати и каде исчезна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но веднаш се прашувам: и да спомнев нешто такво, а притоа уште и да укажев на некоја ситница што можела да се подразбере како патоказ или упатство што води кон тој мој Човек и негов татко, дали немаше да уследи нов порој прашања?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зарем ќе можев да го задоволам и тоа додатно љубопитство со одговор што ќе беше уште понепотполн и уште понејасен?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога зборовите се сметаат за „факти“ тогаш зборовите употребени да го опишат „проблемот“ припаѓаат само на проблемот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И, се разбира надминувањето на поривот е исто така волно бидејќи се покажа дека е можно да му се одолее.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Секој збор кој ви го говорам е глупав и виновен.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
“Национализмот” со премолчен акцент на неговите најгрозни асоцијации е застрашувачки збор кој се користи за да се спречи секаква потврда на важноста на националноста.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се интересира за човечката сексуалност на посебен начин, на ист начин како што се интересира за водената енергија или за електрицитетот... Тоа е форма на енергија, тоа е форма на човечка енергија и активност која интригира. Големото стакло јасно се занимава со тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но зборовите кои овие автоматски ги имплицираат му припаѓаат само на решението.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Поедноставно кажано, излегува дека зборовите употребени да го опишат “проблемот” автоматски имплицираат други зборови кои директно посочуваат на тоа како да се започне со конструирање на решението.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој, рече, не бара ништо друго освен мојот папок да му биде чаша, мерка за последното шише вино во неговиот живот; му реков да не зборува така, оти сум суеверна и не ги сакам зборовите кои говорат за последни нешта во животот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука станува збор кој колку ќе ја задржи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Устите им беа полни со големи и гневни, многу значајни и звучни, итри и пламени зборови кои без прекин беа дополнувани со гневно кренати и стегнати тупаници, рацете не им мируваа, туку само се закануваа и со прстот вперен во нас чиниш ни велеа – ТИ и ТИ и ТИ, што чекаш?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зборува со луѓето, а ние од разговорот доловуваме само два поразбирливи зборови кои се однесуваат на црквата – едни велат католик, други ортодокс.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Само очите да ги затворам и пред мене ќе се појават лицата на тие луѓе кои со големи, остри, пламени и жешки зборови, преполнети со нескротлива омраза кон непријателите и верба во победата, зборови кои ечеа како рофји и се растураа и растегнуваа како секавици, паѓаа врз нас како громови врз карпи и длабоко се врежуваа во нашите распалени глави, ја јакнеа и крепеа нашата вера и нашиот борбен дух.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Си спомнував на зборовите кои Сара ми ги кажуваше на нашите последни средби: „Не ја заборавај Клара. И помогни ѝ ако можеш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Молчеше долго, а потоа ги кажуваше зборовите кои ги чуваше во устата уште додека разговарав со Зигмунд: “Значи, нема да дојде…,” и уште повеќе се стуткуваше во столот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се слушна грозничаво смеење, нему му се придружи сув плач, по подот од собата над нас затупотија стапала тешки како копита, од едната соба до нас се слушнаа удари во ѕидот, од другата соба до нас – мумлање, од некаде доаѓаа нејасни зборови кои бараа помош, зборови кои заблагодаруваа и зборови кои негодуваа, зборови со молба за пуштање на слобода, од некаде доаѓаа човечки гласови што звучеа како клокот на вода, како животински рев, како птичји крик, гласови што звучеа како ветер низ гранки и гласови што звучеа како удар на камен од камен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми одново почна да ми ги кажува зборовите кои беа врежани во моите први сеќавања, а кои долго ги имаше заборавено: “Ќе беше подобро да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш мајка ги кажа оние зборови кои со години ги беше заборавила, а ми ги кажуваше на почетокот од мојот живот: “Ќе беше подобро никогаш да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сега, кога повторно ги слушнав зборовите кои некогаш одамна ја разранија таа прва рана, ја почувствував сета крв која истече од неа, и од сите подоцнежни рани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мислев на Роза, се сетив на нејзините зборови кои ги кажуваше кога сопругот ѝ почина, а децата ѝ беа малечки: “Сега живеам само за своите деца; да не ми се децата, би издивнала уште веднаш”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив и на зборовите кои ги кажа по смртта на синот: “Сега живеам само за Цецилија, да не е Цецилија, не би живеела ни миг повеќе”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одеднаш сѐ повторно стивна, како нешто да ги задави сите отворени грла. Тишина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мислев на неговите хумани зборови кои ги кажа меѓу остарената Богородица покрај распнатиот Исус и Богородица со детето Исус: дека највисоката цел кон која треба да се стреми човечкиот род е да се овозможи секој човек да живее живот со што помалку тегобност, и секој човек да придонесе во остварувањето на тој идеал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше болката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А телото ѝ снеможуваше секој ден сѐ повеќе и повеќе, и докторите ѝ советуваа да оди некаде да закрепне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако ќе се разбудеше, тргнувавме кон атељето на некој сликар, за да прашаме дали ги запознал, дваесетина години пред тоа, сликарот Фридрих Рихтер и неговата сопруга, но никој од нив немаше чуено за нив, и она следно прашање: „Од кого тие го посвоиле детето?,“ остануваше непоставено.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ поретко ја посетував Клара. При тие средби, додека таа и јас седевме една спроти друга, Густав ја прекинуваше тишината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега повеќе немам за кого да живеам,“ беа единствените зборови кои сестра ми Роза ги повторуваше по закопот на ќерка си; сите други мисли доаѓаа и заминуваа, дури и оние секојдневните, оние кои по навика ги повторуваме, изгледаше како никогаш да не ќе се вратат во нејзината уста откако ќе ги изговореше, единствено таа мисла се враќаше одново и одново, како со неа да се обидуваше да го убеди своето тело дека треба да издивне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Околу нас сѐ испаруваше од врелина, улицата беше празна, муви летаа во воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некогаш ми ги кажуваше во миговите кога, заради болестите, бев на работ на бессознанието, сега ми ги кажуваше тие зборови полни со презир и потсмев, кога ќе кажев некаква наивност која им прилегаше на моите детски години, ги кажуваше и кога ќе направев некаква грешка што може да се очекува од девојче на таа возраст, а потоа започна да ми го кажува тоа „Ќе беше подобро да не те родев“ постојано, наместо „Добро утро“ и „Добра ноќ“, наместо „Како си?“ и „Дали ти треба нешто?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш во сонот ќе офнеше, како што офка болен човек, и јас се приближував до него, обидувајќи се да ги разберам зборовите кои ги шепотеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги ставив рацете на стомакот на Цецилија, таму каде беше завршен уште еден живот, и почувствував болка во мојата утроба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној февруарски ден 1933 година Зигмунд навистина веруваше во тоа, но веќе беше започната една поинаква низа на настани – дојде нов владетел на Германија и нашите сестри се вратија во Виена; кога новиот германски владетел ја освои и Австрија, брат ми со оние чии животи одлучи да ги спаси замина за Лондон; ние, неговите сестри, бевме депортирани во еден, па во друг логор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека ја спуштив Ана на подот, и отидов во мојата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најгрдиот од сите можни зборови кои што ги наследивме со сукцесијата од ЈНА е Чато.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
По брчката која му се врежа, не можеше да ги насети зборовите кои следуваа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Му ги слушна и зборовите кои речиси нечујно ги изусти.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Така францускиот филозоф Alan Finkeilkraut својот “фикционер”, Petit fictionnaire illustre, го означува како остава за оние зборови кои се само поттик, “предтекст за раскажување”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во тој извонреден јазик не постојат, значи, само зборови кои кажуваат како „јако“ така и „слабо“, или како „наредување“ така и „потчинување“; постојат и композитуми како на пример „стармал“, „далекублиз“, „врзувараздвојува“, „надворвнатре“..., кои - наспроти нивниот склоп кој во себе го вклучува она што е најразлично - значат само, во првиот пример „млад“, во вториот само „близу“, во третиот само „врзува“, во четвртиот само „внатре“...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сите тие зборови кои се кажани поетично со митолошки контекст ако смислено се протолкуваат не водат кон точниот правец за осознавање на вечната вистина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Часови по безгрижност Помисли колку бесмислено станува мислењето за зборовите кои ти го допираат грбот.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Акварел Ги цртам зборовите кои напишани не умееше да ги прочиташ. Го сликам звукот на изговореното, а неслушнато.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Настапуваше тивката летна квечерина. Се појавуваа првите ѕвезди над езерото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба Јуниор, во доверлива искреност, ми ги изрече зборовите кои засекогаш ги запаметив и ја чинеа суштината на мојата замислувана телеграма: - Мојот татко Хабиб Бургиба е мудар човек.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXXIV Ѕвездите се зборови кои блескаат Погледај ги, ќе ја прочиташ Нашата историја...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Велат дека остана без наследник, не можејќи да замисли дека друг достојно ќе го носи факелот на светлината на слободата во Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Колку што повеќе ја покажував својата налудничава храброст, јас како да сакав да ја доближам мојата мајка, татковината, а во суштина, итајќи кон Картагина, кон дипломатскиот подвиг, јас ја одложував средбата со својата Мајка, која ја задржував во мислите со зборовите кои одамна се готвев да ги напишам!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тешко ми идеа вистинските зборови кои таа ги заслужуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сетив на пораката на еден од Дарвишовите стихови, кој беше толку близок со мојата егзилска судбина: Ѕвездите се зборови кои блескаат... погледај ги, ќе ја прочиташ сета наша историја: овде се родивме меѓу огнот и водата - и ќе се родиме одново во облаците кај синиот брег...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинското прашање првин се маргинализираше во земјата која ја претставувув, тогаш сета во грч од силните внатрешни националистички и дезинтегративни детонации, зајакнати и од почетоците на крајот на биполарната епоха...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немав достојни последни зборови кои можев да му ги упатам на Арафат при крајот на мојата дипломатска мисија како прв амбасадор во малата држава Палестина во Тунис, но повеќе тоа можеше да биде лично ветување: - Почитуван Претседателе Арафат, драг пријателе, ја изразувам бескрајната благодарност на мојата Мајка до палестинските Мајки.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Колку загубено време можеше да се надомести во откривањето на вистинските зборови кои можеби и го содржеа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски најпрвин трагаше по заемките од духовниот живот, по зборовите кои се вкорениле во балканските јазици означувајќи начесто богата гама чувства и појави од животот: среќа, веселба, радост, тага, мака, тегоба, надеж, љубов, копнеж и други состојби на духот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко длабоко во себе жалеше за зборовите кои исчезнуваа, а со нив дел од меморијата на народот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Трагајќи по зборовите кои требаше со присила да исчезнат од домашните речници, по зборовите во кои сѐ уште живуркаше минатото, по зборовите кои требаше да покажат дали минатото на некој начин минува низ сегашноста, дали е сѐ секогаш присутно?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски, по обичај, не доцнеше, носејќи го неизоставно своето жолто куферче, преполно со книги, ракописи и белешки како своја мала прирачна библиотека, во која ги менуваше книгите според новиот збор што требаше да се третира.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски претпоставуваше дека брзо ќе ја решат судбината на овие два збора, коишто, според него воопшто не можеа да се сметаат за опасни, така мислеше и Татко, но за него расправата не беше завршена, туку таа дури сега почнуваше: Има зборови кои ја имаат моќта на метафори, со неколку од нив може да се раскаже дури и да се опфати историјата на човештвото.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се двоумеше дали наместо некој од овие зборови да ги внесе марифет или ербап, но, сепак, нив одложи да ги стави во новата серија од пет други зборови со негативна конотација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Татко до доцна во ноќта патуваше во својата библиотека, обземен од својот дел на обврската да реферира утредента за зборовите кои не ги сметаше апсолутно за опасни, туку како зборови- институции, кој кои на најдобар начин во текот на вековите ја задржале речиси непроменлива својата иницијална конотација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тишината може да се смета и за највисок домет на јазикот, тишината може да биде составена од зборови кои не се кажани или запишани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас би рекол туѓите зборови кои не се влезени во крвотокот на јазикот би требало да отпаднат сами од себе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие разменија на крајот неколку мисли за тишината и зборовите: Извлечи од заборавот зборови кои ти се чинат посилни од тишината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Татко и Камилски, покрај обврските што си ги презедоа да ги состават конечните листите на (без)опасните ориентализми во балканските јазици, не престануваа да се сопнуваат, и едниот и другиот, на зборови кои заслужуваа посебен третман не само поради долгата задржаност во балканските, но и во некои европски јазици, туку и поради нивната моќ да не бидат заменети од новите современи поими.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Има зборови кои не трпат објаснување, тие самите за себе и по себе ја содржат сета содржина пластена во нив во текот на времињата. Таква судбина има занданата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Старите османски зборови кои некако се пробиле низ ситото на балканските јазици, како да требаа да минат низ ново сито со постеснети отвори, низ некакво јазично чистилиште.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој, бележејќи ги неподобните арапски и персиски зборови кои си го пробиле својот пат кон турцизмите, сметаше дека лесно ќе ја реализираат со Татко замислената мисија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За да се утешат во возможноста на нивната мисија и нерамноправен бој со зборовите, кои ја губеа својата моќ на најголемото бојно поле на времето, нивна утеха остануваше тишината, составена од зборови кои не се кажани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бездруго ги запишуваше зборовите кои можеше да бидат толкувани како повеќе неодржливи, но и помалку опасни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Изборот за дебатирање со Татко за судбината на заемките, за означување грижа, мака, тегоба: саклет (siklet на арапски), зулум, зор, зорт, зарурет, изиет, кијамет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Покрај називите за варени јадења, односно манџите, Камилски се задржа и на големиот број заемки што означуваат разни солени, печени и пржени јадења од тесто, како на пример: универзалната пита (преку грчкото pide), потоа неколкуте заемки за означување разни видови печиво, како на пример: бурек (од турски börek): симид (од арапски simid), ѓеврек (од турски gevrek).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се разбира, ќе се соочи со низа проблеми, но првиот примарен проблем му беше: каква форма да им даде на многу зборови кои требаше да ги позајми од латинскиот, старогрчкиот и германскиот јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но има зборови кои и преживеале, кои се влеале во нашите јазици, кои потсетуваат и на убавото, заедничкото во тоа минато.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И колку и да се фаќаше во мислите со компромисот да се оддалечи од првиот наум, кој не го признаваше пред Татко, тој најпосле си ја состави својата листа од десетте најопасни зборови која требаше утредента да ја конфронтира со Татковата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Која била причината за толку големиот прилив на туѓите зборови? запраша зачудено Татко. Се разбира, имало повеќе причини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XLIV Татко не можеше ниту во најоптимистичките варијанти да поверува дека трагањето по османотурцизмите со веќе изветвена конотација, посебно заемката кадија, со сите изведенки толку силно ќе го разбрануваат неговото сеќавање на минатото, одамна заклучено длабоко во себеси и што беше најнеобично првите зборови кои започна да ги разгледува најсилно го осветлуваа и го будеа неговото цариградско време збиднато меѓу 1919 и 1914 година, токму во цутот на неговата младост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оваа појава тешко можеше да се објасни, освен со култната поврзаност на луѓето кон овие зборови кои не сакаа да ги менуваат, покажувајќи одбивност кон латинската генеза на зборовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тишината крие двосмислени пораки кои често може да бидат декодирани само од зборовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како што, мој пријателе, во одделни јазици постојат одредени темни зони, коишто остануваат непреведливи и кои, всушност, го сочинуваат самиот идентитет на народот што го говори тој јазик, така и зборот тикуш може да биде темниот, непреведлив збор на идентитетот во доменот на прехраната.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зар има зборови кои не можат да постојат кај ниту еден народ, посебно кога се работи за името на ваква возвишена пита? продолжи упорно Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко ги истакнуваше зборовите кои со векови опстанале во балканските јазици, не можејќи да бидат истиснати од нови зборови и сметаше дека на листата треба да бидат истакнати тие зборови, што беше во спротивност со првичната концепција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Руската револуција дозволи да влезат во употреба голем број туѓи зборови кои дотогаш биле употребувани главно во писмена форма.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На Татко, чиј ред беше да ги претстави најтипичните заемки од областа на историјата, администрацијата, оружјето и воените звања, географијата, временските појави и другото на коешто ќе наидеше, додека според договорот, Камилски требаше да ги издвои и најкарактеристичните заемки со најдолговечна и најширока употреба на Балканот и во неговите граници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Твоето прашање, мој Камилски, логично се поставува: но германските лингвисти и писатели имале толерантен однос кон француските зборови кои се претопувале во германскиот, се случувало и обратното, но тие воопшто не биле поттикнати од никаков лингвистички национализам и шовинизам!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во својата егзилска епопеја влегуваше во контакт со тишината длабоко во своето битие.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Жалеше за зборовите кои исчезнуваат од меморијата на луѓето, свесен дека од сите зборови се создава вистината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И пред да започнат со операцијата чистење на зборовите кои требаше конечно да завршат во минатото, како историзми, тие постојано се бореа со наносите што ги имаше секој збор отаде своето време поставувајќи си го постојано прашањето: каде останува тоа што веќе минало, дали минатото на некаков начин минува во сегашноста, дали е вечно присутно, дали идното е во сегашноста, дали тоа што било конечно значи никогаш повеќе, дали народите кои не го знаат своето минато се осудени одново да го живеат?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најмногу има арапски зборови кои означуваат разни звања, професии и титули, како на пример: валија, везир, кадија, кајмакам, калфа, муфтиш, султан и други, или термини во врска со војската и воената опрема како: анџар, арач, аскер, забит, низам, талим или пак во врска со исламот: алах, аџија, вакаф, ездан, еџел, имам, еџел, ислам, куран, курбан, минаре, муфтија, муезин, оџа, рамазан, теќе, тулбе, џамија, џемаат шеријат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мистеријата си остана засекогаш и тука Татко и Камилски немаа што да преземат, освен да се помират со традицијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нема зборови кои би можеле да ти ја изразат мојата вечна благодарност...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Макар што зборот курбан е од арапско потекло, тој долго време останал неизменет во балканските јазици и пошироко, во европските јазици, па тешко е да се најде друг збор кој опфаќа толку многу значења за жртвувањето, жртвата и сите можни изведенки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се работи не само за зборови од вистинско турско потекло туку и за зборови кои продирале во балканските јазици од други јазици (арапскиот, персискиот и други).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можеби и затоа се осмелија да се справат со зборовите кои предизвикале најмногу врева, маки и недоразбирања во балканската историја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Крајната цел и на Татко и на Климент Камилски била, сепак, да ги ослободат јазиците од некогашните опасности напластени во конотацијата на османските зборови која беше застарена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, сепак, инсистираше Татко да запре ако не на најкарактеристичните во духот на нивната мисија, тогаш да избере барем еден, а според него ги имаше повеќе кои би требало да се внесат во листата на (без)опасните турцизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Првин бараше зборови кои можеа да се најдат во толковна низа според сличност и дополнување на претходните, но, сепак, најпосле запре на зборовите: инает, севап, атер, рушвет и калауз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа Камилски, дополнуван од Татко, се задржа на општопознатите зборови кои се среќаваат кај балканските народи како: мезе, вид предјадење (кое обично оди со предјадење), (потекнува од персискиот збор meze); чорба (од персиски şūrbā); ќуфте (од персиски kūfte); ќевап (од арапски kevap); ѓувеч (од турски güveç); тава, тава-ориз (од турски tava); мусака (од арапски musaka); јанија (од турски jahni), сарма, нешто завиткано (од турски sarma), пача (од персиски pāçe), имамбајалди (од турски imam bayildi); пивтија, пифтија (од персиски pihti); пастрма (од турски pastrma); капама (од турски kapama); пилав, јадење со ориз (од персиски pilv); бирјан, пирјан (од персиски biryān); боранија (од турски borani); бунгур (од турски bungur, bulgur); кешкек (од персиски kekek); кајгана (од турски kaygana); таратор (од турски tarator); туршија (од персиски turşī).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Имаше, според него, зборови кои само еднаш ја откриваат својата таинствена длабока смисла.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На балканските ветромети Татко се увери, по доживеаните балкански и светски војни и падот на Османската империја, епохата на комунизмот, дека најпосле Балканците треба да си ја пишуваат својата историја, како хронологија на настаните, личностите, епохите или како историја на обичните зборови кои живееле во хармонија, дури и во сојуз со различните јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Климент Камилски, кој на почетокот беше речиси дел од процесот за конечна пресмета со опасните турцизми, со текот на работата ја разбираше комплексноста на процесот, уверувајќи се, сепак, во тезата, која претходно ја оспоруваше дека Балканот бил вообличен и од византиско-османската ментална синтеза.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И еве сега со Камилски требаше да им пресудат на неколку стотини зборови кои се огрешиле во историјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Фаик Коница задоволен од своите резултати му ја испраќа студијата на својот пријател Гијом Аполинер, со напомена дека и тој стигнува како него до истиот заклучок: странските зборови кои се влезени во еден јазик или треба да бидат сварени, или да бидат отфрлени!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Ти си единствената жена на која ѝ го имам кажано она што таа очекува да го чуе од мажот што го сака,“ ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пред тебе не е Ема полицајката. Пред тебе е само гласот на жената што ја измами,“ ми зборуваше тивко но отсечно, со зборови кои ме удираа в чело и јас крвавев седнат на подот во аголот на големата соба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа направи мала пауза, чекорејќи првин лево, а потоа десно, со одмерен ритам во звукот што во допирот со паркетот го оставаа високите штикли, (тоа беше вообичаено на нејзините предавања непосредно пред да го изнесе заклучокот) и, кога оцени дека концентрацијата на слушателите го имаше постигнато потребното ниво, им се обрати тивко, со зборови кои се голтаа во сиот нивен волумен, како пластични апови до пукнување исполнети со кислород: „Мили мои осамени срца, добро запомнете, кругот за кој зборувавме функционира во секој сегмент на општеството, отсекогаш и насекаде.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не се работи само за синонимите, туку и за антонимите. Впрочем, какво е оправдувањето за постоење на еден збор кој е само спротивност на друг збор ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа продолжи: „Она што сакав всушност да ви го кажам е дека во вашиот напис забележав оти сте употребиле два збора кои се веќе застарени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Денес го замолив Превер само малку да ме одмени или да украдам барем од неговиот гениј Но зборот кој плени не доаѓа лесно Заглавен в челуста на мојот ѕвер Не излегува низ грлово тесно А јас кутриот волонтер Несреќен ко осамен солитер Прогонет ко декадентен Бодлер Корисно сакав да направам нешто...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Почетните букви од посветата даваат: RICERCAR што е италијански збор кој значи „истражува“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Наскоро научи да ги изговара оние зборови кои секојдневно му беа потребни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Имаше зборови кои како вистинска мајка ги кажуваше под диктат на рефлекс: Сине, внимавај, не претерувај со работата, не ги вкрстувај рацете кога лежиш, сине.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беа прости зборови кои ми се залепија за душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го препознавав татковиот син израз на очите, трагата по топлите зборови кои ти ја менуваат расположбата секогаш на добро.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имаше зборови на сестрите кои воопшто не ги разбираше, но и нејзини зборови кои тие не ги разбираа!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
ТОЧКА Точка - збор кој зрачи Со безброј лачи: Точка - крај, точка бескрај Точка - почеток, зачеток.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Всушност изгледа очите ѝ ги побара; а можеби тоа беше неговиот начин да ја натера да го следи неговиот поглед за да ја принуди најспосле да погледне кон мене бидејќи и двајцата, истовремено ме погледнаа: Ти се допаѓа овој млад човек? - ја праша тој со зборови кои како да произлегуваа од разговор што пред тоа го воделе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Искачи се на врв- себе и повлечи се во подножјето има плодни почви јаболка кои мирисаат на магдонос и нане поради долгиот престој во ист сад зборови кои се припикнуваат во пазувите -мажјаци скокотливи, полнозначни, семеносни- глетки кои трчаат по тебе како верни загари времиња кои те опоменуваат обѕрни се, објави се но не застанувај што погоре, толку подоле она што во себе го имаш единствено го имаш.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Првите зборови кои момчето ми ги упати по час и половина возење во празното купе, се поклопија со она што го помислив за безобѕирниот новинар, иако, се разбира, се работеше за две различни нешта.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
(Всушност, целата фора е во тоа да ги пуштиш луѓето непрестано да зборуваат, бидејќи, порано или подоцна, некој ќе го испушти токму оној збор кој ќе те одведе на вистинскиот колосек).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Бевме подостоинствени од сите зборови кои би можеле да го опишат тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во овој акт, Бог се прекинува себеси и со тоа произведува “диссхеминација”, збор кој според една белешка на преведувачот Џозеф Греам реферира на диссеминација, десхематизација, де-Семитизирање, и скршнување од некој shemin (пат).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во црвено вино и носталгичните стари песни, барам утеха и во празните зборови кои никогаш нема да му дадат смисла на моето реално постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А животот е постоење за некого, некого кого ќе го створиме, извајаме, ќе му дадеме живот, парче душа и топла и сигурна рака која ќе го води низ тунелите на истиот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога би зборувала за мојата комплицирана личност нема зборови кои ќе му дадат значење на тоа што го чувствувам, зошто ова е повеќе од чувство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сетилата не се доволни за да ја примат сета таа нежност и не можете на овој момент на љубов да му дадете име, зошто е повеќе од еден момент, зошто е вечност која ќе трае и после мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Совршени се солзите после тие груби зборови кои ја параат тишината, но можеби времето ќе ги избрише сите грди лузни.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Совршен е неделниот семеен ручек, опиени од домашното црвено вино и вкусот на штотуку испечена штрудла од јаболка, цимет и ванилин шеќер.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Многу зборови кои не кажуваат ништо, искористија тишината и љубиме, како да си на двеилјади метри надморска височина каде нашите тела ќе се сплотат со хармонијата на просторот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Осум илјади бакнежи и осум илјади нежности за тебе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Илјадници кажани зборови кои немаат никакво значење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Еднонасочната комуникација на рекламирањето е претворена во субверзивен дијалог, со што се отвора дискусија околу тоа кој треба да го користи јавниот простор и зошто. 133 Naomi Klein, No Logo (London: Flamingo, 2000), 281. 134 Tim Kresvel, „Diskurs noći: Proizvodnja/potrošnja značenja na ulici“ in Prizori ulice, ed. Nikolas Fajf, (Beograd: Clio, 2002), 378. 135 Judith Butler, Ernesto Laclau and Slavoj Žižek, Contingency, He- gemony, Universality: Contemporary Dialogues On The Left (Lon- don and New York: Verso, 2000), 220. 136 Slavoj Žižek, The Sublime Object of Ideology (London: Verso, 1989). 108 Тактиката што ја користат комуникациските герилци може да се резимира со зборовите кои Мишел де Серто ги користи да ја опише „тактиката на секојдневниот живот“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ефектите од културното попречување се двојни: тоа привлекува критичко внимание кон оригиналната порака, истовремено отворајќи простор за нови и алтернативни значења.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Големите изненадувања што не можеше да ги искаже со зборовите кои ѝ недостасуваа, ги изразуваше со извикот „лааа“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Моето пишување за Балканот на мајчиниот јазик, потоа на јазикот на моето образование, македонскиот, во времето кога се загрозуваше соживотот на народите на овие јазици, кога преовладуваше сеништето на делбите и територијалните разграничувања на населенијата, судбината на моето пишување, моето служење во дипломатијата како прв амбасадор на Република Македонија, беа клучни прашања со кои се соочував во мојот живот во потрагата по вистината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мојата Мајка, тихиот градинар на моите последни соништа, на нашата заедничка градина на тишината, идеше често и милозвучно ми зборуваше со зборови кои не постоеја во ниеден друг јазик, зборови на јазик на само нас двајцата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И во животот што ми преостануваше на рланетата Земја, не можејќи да ја најдам Мајка во нејзиниот јазик, без сите нејзини зборови, кои не можат да се најдат во ниту еден друг јазик, јас упорно продолжив во нив да ја барам, можеби присутна само во заедничкиот јазик на животот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Уште од првите зборови кои ми ги упатуваше зрачеше силна охрабрувачка доверба од непозната читателка која толку неочекувано, силно и искрено ја прифати судбината на моето семејство како своја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Елен Лејбовиц Frјuѕ, mai 2001 Monsieur, Cela mа fat plaisir dаррrеndrе que vous avez pu quitter quelque temps vos soucis albanais et macedoniens pour la joyeuse ехubrаnсе napolitaine. Et des tudiаntѕ attentifs. Par association didеѕ, la Sicile tаnt proche de Naples, je me souviens tout coup dаvоir vu il y a peu, la tlviѕiоn, une brvе (trop brvе) miѕѕiоn sur une соmmunаut albanaise migrе en Sicile la suite de lоссuраtiоn ottomane au quinzimе ѕiсlе. On y рrѕеntаit, entre autres, de jeunes femmes dans des costumes de ftе qui tаiеnt vraiment dblоuiѕѕаntеѕ uvrеѕ dаrt. Les quelques lignes que vous mаvеz сritеѕ mоnt aussi un peu rаѕѕurе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но јас го почитувам секој ваш збор кој патува кон Балканот како дел од молитвата на вашата добрина... Ваш Луан Старова
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Свесна за незгодата пред која ги ставив, побрзав да го напуштам апартманот и во мигот кога го минував прагот, човекот изговори еден збор кој имаше некаква врска со психоанализата или психијатријата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ви ја испраќам фотокопираната страница со неколкуте редови на кои веднаш помислив откако прочитав за тоа како тишината ги обединувала вашите родители: Еден маж и една жена во поодминати години седат еден крај друг во тишина, квечерум пред нивната куќа: и кај едниот и кај другиот, секој збор кој излегува од нив, секој чин што го создава нивниот збор е покриен со тишина; тие, обајцата самите станале фрагмент на тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Им се обрати на првите луѓе кои ги сретна во древната Андалузија на својот џидо, шпанско-кастилјански јазик, и со прастари зборови кои беа исчезнати од сеќавањето на овдешните луѓе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас не сум ниту филозоф, ниту правник и моите интервенции се однесуваат на откривање материјални грешки: печатни грешки, правописни прорусти, внесување зборови кои недостигаат итн.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Трепери целата при секој изговорен збор и одново одзвучуваат скоро непознатите зборови кои во неа и стравопочитување и воодушевување и радост и длабока размисла.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Продолжувам да читам, а вие погрижете се да го запамтете секој збор кој нас нѐ окрилува...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму Бартлет забележува дела кога луѓето раскажуваат претходно чуени или прочитани приказни, сеќавањето за приказната не е базирано во буквална збор-за-збор реконструкција на прочитаното/чуеното туку на меморирање на приказната во термини на сопствени интерни шеми, и потоа со барање на зборови кои ги опишуваат истите. 80 Margina #3 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
ЈАКОВ: Збор кој досега никој на светот не го изговорил. Го смислив доаѓајќи наваму. Ти го подарувам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И одеднаш ја повлекува раката, самото движење како да беше зборови кои кажуваа дека навистина има нешто невидливо веќе меѓу нив што зема половина од нивната блискост.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Марин Крусиќ вревливо се поклони, задушувајќи се во последните зборови кои го насмевнаа бегот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беа зборови кои ги употребуваше уште кога се фативме, т.е. од кога тој се фати за мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)