живот (имн.) - ги (зам.)

При средбите разговараме исклучиво за тоа која улога во животот ги имаат парите и сексот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А цел живот ги шетав своите соништа низ времето. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Цел живот ги шетав своите соништа и низ времето и низ просторот, им зборував, им подвикнував, им потпевнував како на најблиски и стоејќи простум и извишен над нив јас секогаш се чувствував и исправен и горд...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Цел живот ги гледаш своите другари, соседи, пријатели, исправени и горди, како шетаат со своите соништа низ времето и туку одеднаш ќе забележиш, тие спокојни и чесни луѓе како клапнале, се подвиткале, се смалиле...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ах, таа тишина Ах, таа тишина, таа благословена неподносливост, тој благороден мир, по кој од очај копнеам сега а кој цел живот ги проколнував и мразев.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Климент последните години од својот живот ги поминал во Охрид каде што и умира во 916 година, а пред него во 910 починал и Наум.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
- Но паметам еден твој совет што е и вистински остварлив и јас постојано си го повторувам (и реков откако спомените истекоа):"Секогаш имај го предвид и не изумувај го правото на избор!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако мислев на тие приказни не ќе имаше потреба да се живеат нашите животи и да се создаваат нови приказни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му раскажав за повеќе случувања во кои јас лично се обидував да изигрувам херој или трагач по вистини, и дека, за мое големо разочарување, животот ги користеше таквите мои недоволно обмислени потфати само за да ме исмее.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А можеби и самиот живот ќе се обиде да ми ги препорача тие збунувачки пораки, а не оние лековерници што некогаш одамна животот ги има збунето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа е таа можност што ни е дадена и треба да се користи".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку, кога веќе толку многу инсистирам на приказните, не мислев на оние што некогаш и негде животот ги напишал со помош на луѓе што ги немаме никогаш сретнато; не мислам ни на оние приказни што животот секој час ги создава користејќи притоа други личности и туѓи желби и спомени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, од сите овие мои објаснувања мислам дека можеш да заклучиш дека ниту со совет а уште помалку со упатство сум ги поттикнувал кај него намерите што можеле да го турнат во некоја неразумна потрага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Лукави се стапиците што животот ги поставува“, му реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во разговорот допуштив да продефилираат и случаите од моите црни искуства.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само во едно сум сигурен, во врска со сите изречени и неизречени пораки: мајка ми сметаше дека нејзиниот живот не треба да го земам за пример.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледаш, батка, колку многу зборови, само за да го подисплашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А напати и ме казнуваше”, додадов. „Грдо ме казнуваше”.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Којзнае какви сѐ изненади може да ти приреди!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со цел да ги видат негативностите кои, можеби, цел живот ги носеле во себе неодгатнати.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во текот на тоа лето наеднаш омекнаа цртите на нејзиното лице, кои таа целиот свој живот ги остреше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги обвинуваше најневините; најневините и најбеспомошните го носеа исконскиот грев – оние кои тукушто влегле во животот ги обвинуваше дека ја посакуваат смртта на оние кои тој живот им го дале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На таа вина, која, велеше, му е присушта на секое човечко суштество, себеси си додаваше уште една – тврдеше дека се сеќава дека уште како едно и пол годишен ја посакал смртта на тукушто родениот брат Јулиус, кој умрел шест месеци подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со погледот кој наместо некогашната продорност сега имаше нешто што наликуваше на нежност, а беше дезориентираност, со усните кои наместо во собраност се опуштаа во краевите и се спуштаа надолу, веќе не личеше на себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш во својот живот ги избегнувал колку што можел тие притаени чекања, а тука, кога не ќе можел да работи тој секогаш ја пуштал барем водата, барем таа да се плиска, да прска, да се разбива во бела пена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Посакуваните нешта некому му доаѓаат со еден потег, а другите цел живот ги одминуваат или пак доаѓаат кога најмалку се очекуваат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Доста, доста! - ја прекина Никодин. Цел живот ги повторуваш тие зборови како бајачка приказна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некако ми е посебно мило кога најважните настани во животот ги поврзувам за некој верски празник.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Животот ги вика нив надвор од овие запрашени ѕидишта...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јас цел живот ги газам планиниве и знам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Рјуносуке АКУТАГАВА (1892 – 1927), Јапонија Еден од најпознатите јапонски писатели на ХХ век („модерен класик“). Раскажувач, романсиер (објавил само еден роман), поет и есеист.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За време на својот живот ги објавува подолгите раскази Пресуда (1916) и Преобразба (1915), како и збирката кратки раскази Селскиот лекар (1919).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дома, во секој случај, имаше покрив над главата и храна; беше опкружена со луѓе што цел живот ги познаваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Г-ѓица Гаван ќе биде среќна. Отсекогаш ѝ го имаше пикот, особено пред муштериите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се чудеше и тој, Иван. Се чудеше и веруваше дека животот ги брише луѓето од својот список зарад нивната меланхолија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Живеејќи долги години на бреговите на едно од најстарите и најубави езера во светот, Охридското Езеро, уште од раните па до доцните години на животот ги следев со посебно внимание миграциските процесии на птиците и рибите кои започнуваа и завршуваа во езерото и неговите брегови, како еден од планетарните центри на големите преселби.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Требаше да се види, да се доживее одблизу таа митска матанѕа, тој невиден масакр врз џиновските туни па да се суди за расчекорот меѓу човековата незгасната деструктивна инстинктивна анималност и природата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како што кажуваш ти, неговиот дедо, па дури и вујко му, и животите ги дале за таа идеја. Нацистичката.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Безобѕирниот живот ги растргнува живите, ги граба.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Несомненоста на откритието што и не помислував да го сместам во папките на сонот, зашто и не беше дојдено од таму, наеднаш го сфатив како порака или како наговестување на сомнението дека можеби не сме гости само на еден единствен живот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но и покрај таквата увереност, додека гледав во текстот на Грофот сфатив дека си го поставувам она чудно прашање: во кој мој живот ги имав видено тие мали картички со бујни водотеци од стихови?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина се трудам да го прикажам како вистинито она тврдење дека животот ги казнува брзите кучки слепи да раѓаат. (Но како да ги ускладам овие потврдени искуства со досегашните мои сознанија дека животот постојано ме испреварува а јас никако да го престигнам?) Роза ме чекаше во најзатскриеното ќуше на кафеаната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но секој обид општеството да се предочи како конзистентен модел нужно е обид кој, за да биде селективен, арбитрарно одредени начини на општествен живот ги прогласува за норма и, според истата логика, сите други феномени ги класификува како ненормални: или како резидуум на минатото кој евентуално ќе ја изживее својата цел и ќе исчезне, или како некакви туѓи елементи кои што мораат да бидат искоренети или маргинализирани.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Што ја карактеризира постмодерната форма на заедница?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А Маргина е добар виц, јасно, за сите оние што своите животи ги минуваат, ко нас, шеткајќи по мебиусовите траки на денот- ноќта, „подземјето- надземјето”, центарот- рабовите...) 4 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ете тоа и го реков за да ја смирам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Животот ги тегне“, реков, „своите конци како бубата свилената нитка, само што животот не е свилен“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Целиот живот ги избегнував овие силни чуства и сега кога конечно те пронајдов и ти ја подарив душава, дојде и разделба.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Животот ги шамари од сите страни, ја изневеруваат среќата и за сопствените грешки ги криват другите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-Кој страда повеќе, тој кој останува?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Вистинските преведувачи се посебен сој луѓе, во тоа бев најмногу уверен од искуството на мојот татко кој цел живот ги преведуваше битолските кадиски записи, познатите сиџили (од XVII до XIX век), потоа на Јусуф Вриони.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Гемиџиите овие последни денови од животот ги поминувале шетајќи се низ новиот кварт “Пиргите“ во дискусија и размислувања за успехот и ефектот на нивната акција.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)