живот (имн.) - бев (гл.)

Ова го кажувам од едноставна причина што: тие што живееја убав живот беа главната причина за продолжување на раздобјето на транзицијата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Нѐ изедоа вошки ама животот беше мил.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Мајка ми, среќна, нѐ галеше сите. Смислата на сиот нејзин живот беше нашата среќа, а оваа наша радост беше дел од тоа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мојот татко и мојата мајка беа многу вредни, работливи и чесни луѓе, затоа до крајот на животот беа ценети и од нас децата и од луѓето кои ги познаваа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татко прибра нови сили и продолжи: - Сине, јас цел живот бев кадија. Судија. Адвокат...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Колку креативен и возбудлив живот беше тоа!
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но сега неговиот живот беше изменет и тој се движеше со чувство на нерешителност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не му стоев на патот: за мене животот беше веќе одамна изминат, некаде меѓу моето матурирање и заминувањето на Јан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие постојано ми шетаат пред очите бележани со боите на неуништивата трајност.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А таквите посети во нашиот живот беа толку ретки што нема потреба да ги барам и да ги извлекувам од долапите на сеќавањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одблесокот на искрите од очите врз водата го изненади: му се пристори, небаре сите свеќи во животот беа запалени и светеа од неговите очи, од стаклените леќи што одблеснуваа, одбивајќи се од водената површина како две мали езера, во кои беа измиени сите покајанија на светот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И самиот тој во некогашниот живот беше негов лут противник – железен човек со челична маска место лице, низ која се пробиваше ’ржењето на разбеснетиот волк.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Целиот мој живот одеа една покрај друга, љубовта и болката; најсилно ме болеше омразата на мајка ми, и никој не ме сакаше како што ме сакаше таа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше болката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во часовите на работ од бессознанието, кога високата температура правеше само одвреме навреме да се освестувам, во таа полусвесност можев да ја видам мама, нејзиниот поглед во кој беше стрепетот за мојот живот, нејзините раце кои ми редеа ладни крпи на челото, кои ги соблекуваа од мене испотените алиштенца и ми облекуваа нови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа промена на нејзиниот поглед и изговорувањето на оние зборови траеја кратко, сосема кратко, но остануваа со мене и кога во нејзиниот поглед и глас се враќаше љубовта; ми се вовираа таа омраза и тие зборови дури и во соништата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беа љубовта и болката, и сѐ до крајот одеа заедно, како еден мелем и една рана, а понекогаш, и тој мелем се претвораше во отров кој уште повеќе ја подлутуваше раната.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше болката, таа рана разранета од помислата дека моето постоење за мама значеше несреќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше љубовта, беше погледот на мојата мајка, беше нејзината рака на моето чело, беше нејзината грижа за моето здравје.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше болката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто како топол ветер кој се појавува да згрее тогаш кога во животот најмногу студи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Што да ме боли?“ „Нешто од минатото.“ „Не,“ реков. „Како ништо никогаш да не било.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто како тивко капење на крв од скриена рана. Капка по капка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само неколку пати во животот бев слушнала да му трепери гласот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше љубовта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто како тивко капење на крв од скриена рана. Капка по капка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од тие нејзини зборови се плашев како од смрт, заради тие зборови си ја посакував смртта: посакував да умрам, и мама да жали над моето мртво тело, со својата тага да биде казнета за тоа што на почетокот од мојот живот беше болката, тогаш, кога не знаев дека болката ќе ме следи целиот живот, како скриена рана од која капе крв, капка по капка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој кој целиот живот ја газеше и ја лазеше земјата, тој кој целиот живот беше врзан за неа и со табаните и со душата, одеднаш светна и летна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во мислите, оваа ноќ, сеќавањата на миговите од неговиот живот му беа зачувани како живи, како вакуумирани во некој вонвременски простор или длабоко смрзнати од студенилото на зимата, а годините што ги минал во тој живот беа исчезнале без траг.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
До крајот на својот живот беше педантен, и покрај тоа што во последните години ослепе и не можеше сам да се грижи за себе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Мајка ми цел живот беше добра, рече Роден Мегленоски, но за татко ми никогаш не сакаше да зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
О, сите ли вие кутри зајаци, чиј живот беше толку беден, колку зрно афион вреден?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сиот нејзин живот беше таков, секоја нејзина желба се протегаше до исполнувањето лижена од ладниот пламен на свилата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Редици црни скелети чекаат погрдни клевети, пред вратите преполни ги скокотка гладта на ѓаволовите усни вековни.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со мајчин османскотурски јазик (со арапските и персиските примеси), со турскиот јазик според реформите на Мустафа Кемал Ататурк, од времето на студиите во Цариград (исчистен од арапските и персиските зборови), со албанскиот татков јазик, со германскиот, францускиот, италијанскиот и грчкиот јазик, учени, некои недоучени за време окупациите на Поградец, тој во турскиот сепак се чувствуваше најсигурен.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски во најголемиот дел од својот живот беше означен од борбата против фашизмот, уште од рововите и барикадите на Граѓанската војна во Шпанија од периодот на диктаторот Франко, па сѐ до учеството во првите борбени редови на антифашистичката борба во Македонија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, кој во животот беше на вистинско јазично распаќе, тоа најдобро го чувствуваше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Особено кажувањата за животот беа силни, чисти, раскажани со разбирлив, близок јазик, веднаш во душата да ти се всади болка за оние за кои се говореше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Она што го правевме тогаш, преку изложби, хепенинзи и мурали, беше од голема важност, пред сé за самите нас, но и за јавноста чија потреба од свежина во ликовниот живот беше очигледна.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Од друга страна, повоениот живот беше фарса - уште на погребот почнуваа да ги извикуваат паролите на обновата и изградбата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сѐ беше добро, немаше болка и последниот детаљ од неговиот живот беше разголен, разбран, простен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Онака како што го сфаќаше таа, животот беше сосем едноставен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мене ми беше јасно уште во истиот миг дека сè што го исполнуваше тој мал отсечок од животот беше последица или одговор на мојата постапка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Многу учеше. Твојата желба за живот беше преголема, твојата верба за победа беше присутна цело време.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И навистина, за Марша работите во животот беа толку едноставни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Цел еден живот беше за­прен во еден поглед, во погледот на Мајка кон семејството, кон децата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сѐ што живееше имаше своја судбина и требаше да живее, а војна беше и животот беше поевтин од неколку грама олово.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во нејзиниот живот беше најприсутна семејната судбина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ќе нѐ спасат и вас и мене.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Малтретирав и тормозев. Во животот бев растроен и болен.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Животот беше одвратна шега, ние бевме шегата, но јас тоа не можев да го согледам. Или инаку тој не значи ништо.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас не можев да го заборавам, или да го надминам, конфликтот. А тој не можеше никако да исчезне. ***
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Неговиот краток живот беше една никогаш докрај издишана воздишка.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Цел живот бев сам и отфрлен. Стасав до нешто кое е повеќе од минливаст, а сѐ уште не е вечност.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И кога му се повраќа свеста и дишењето стaнува полесно, тој вели: - А јас, кутриот, цел живот бев несреќен и сиромав и можеби затоа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш бев едно занесено дете за кое љубовта и животот беа една голема непознаница.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Можеби како дете на нивна возраст не сум имала можност да одам на море, затоа сега јас на осумнаесет години по вторпат во животот бев дете.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ги препознавав кај овие луѓе сличните генетски облици, макар што кај постарите уште малку живот беше останало во нив, со кожа најчесто силно припиена за коскените облици на лицето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во текот на целиот живот беше обземен од идејата да ја напише книгата, или да ни го остави во наследство ракописот за Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неговата подвижна библиотека во егзилот за секое значајно дело и настан во неговиот живот беше свртена кон потрагата на идентитетот на својот народ, за неговото илирско потекло, историската изолација во која гледаше причина за постојаниот егзил на својот народ од кој не беа изземени тој и неговото семејство.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но неговиот живот беше друг живот...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Борхесовиот агностицизам се покажа како уште една фикција?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е една од оние ситуации кога всушност не знаете што настаните бараат од вас, како вие се вклопувате во редоследот на нештата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхесовото дело е чудесна творба, јазик чиишто бои се прелеваат, облик кој самиот се содржи, соголен приказ на историска стварност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Она што печатот не го објасни, меѓутоа, е дека Борхес во текот на целиот живот беше убеден агностик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И потоа, се разбира, жалење затоа што не прашавте за техничките детали околу неговиот погреб.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На врв на сѐ, католичкиот свештеник во својата беседа рече дека бил со Борхес ноќ пред овој да умре, го исповедил и му дал простување на гревовите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја спуштив слушалката повеќе збунет отколку вознемирен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Освен тоа, како да го пратите в гроб човекот чијшто живот беше измислица на неговата сопствена литература, слово на неговиот сопствен дух?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Му прилегаше таква смрт, - рече еден од нив, - тој цел живот беше полицаец, а тие и треба така да си умрат, без мака, болест, предупредување и стоечки.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бидејќи со тоа доверената ни задача а и нашите животи беа доведени во опасност, јас му наредив на нашиот човек двајцата да ги ликвидира заради што му го дадов моето лесно оружје што Вие ми го доделивте поради поголема практичност во извршувањето на нашата специфична задача.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија тоа најдобро го знае и ѝ кажува на мајката Перса со топол глас Во најубавите години Богородица истури гнев врз мојата Добра и врз мене, рано ја загубивме нашата мајка, не беше сведок на сеопштиот срам, а натаму низ животот бевме благословени со неколку мајки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Змејко во мојот живот беше неизбежен мост за да преминам на другата страна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)