жед (имн.) - го (зам.)

Беше тоа еден таков морничав страв од височините, а во соништата тој му се прикраде така, што секогаш се изнаоѓаше себе си осамен и несигурно стапнат на скелето на една толку висока градба, која ја имаше височината на сите оние недобројни зданија, создадени од него, уште од неговото детство, наредени едно врз друго, од кој наеднаш тие скелиња почнуваа да се отпетлуваат, бетонските плочи остануваа да висат над провалијата, тулите се трошни под неговите стапала и тој онаков малечок, навистина пргав, кажав, но наеднаш толку мал и страсен не можејќи да стори ништо друго против тоа, се отпушта оттука надолу, во онаа бескрајна празнина под него, која чиниш со жед го впива во себе неговото до непостоење лефтерно и ситно тело...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Жедта го правеше своето. Бев крај Езерото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Со каков восхит тој го слушаше и со каква жед го впиваше во себеси секој збор, кога овој расправаше приказни од далечни времиња. А тие крај немаа...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)