ендек (имн.) - и (сврз.)

Од последното стебло на буковата шума косо се спушта неголема чука и станува испресечена со ендеци и ретки куси сенки од дивите грмушки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Трајче стана од ендекот и погледна. Од камионите се слушаше офкање.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Некогаш испијанет, ќе паднеше во некој ендек и тука ќе преспиеше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Човек, во делничните денови, уште од раното може да види орачи во полето, деца кои напасуваат јагниња во никајците и овчари кои по ридиштата напасуваат стада, а во неделите и женската челад која по ендеците и меѓите собира полжави и коприви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа си думам, вели, ко ќе почне за празнициве да талка по селава, да му залегнам во некој ендек и да му ја скинам сенката. Друго не ми останува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Најпосле бесно го прескокна едндекот и се загуби кон селото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)