душа (имн.) - на (предл.)

Судбинските одлуки за семејството долго зрееја во душата на моите родители.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Впрочем, историјата на Балканот секогаш беше таква, доаѓаше и одминуваше во куп, а остануваше грутка мраз во душите на луѓето која тешко се топеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во тие неизвесни времиња, кога сѐ можеше да се измени, да се измеша, како ова мигум наоблачено време на планината, кога лесно можеше да се фрли и да зарти семето на раздорот во заедничката душа на луѓето, да дојде директива од „другото небо”, па сѐ да измени, да зацрни, белата зрачна ведрина на Чанга им остануваше како последна надеж на луѓето...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој да влезе тогаш во нашите души, во душите на овие мали, блажени суштества со толку ведрина во изразот, со толкаво сочувство со нашата беда во ова бурно, неизвесно балканско проколнато време.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш татко ми беше сигурен дека нешто големо, големо се насобрало во душата на мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми со години го криеше неговиот глас, првин од нас, неговите деца, од мајка ми, за да не сее премногу немир во нашите души, првин сакаше да ги филтрира тешките пропагандни пораки, кои секогаш целеа да ги доградуваат душите на луѓето како со чекан.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Пораката на сите била јасна: тој што го владее Калето, има власт и над душата на градот, имал отворен пат кон северните и кон јужните долини, кон морето...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој беше Гоце Делчев, македонски легендарен војвода, војвода над сите војводи, душата на Внатрешна македонска револуционерна организација.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Зар не ги гледаш душите на загинатите за слобода херои?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Зашто она што ја истоштува душата на создавачот ја пренебрегнува душата на читателот ако притоа не го создаде сопственото исцедување во миговите на контактите со овие песни.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Душата на сите ни се потресе и возбуди.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Самува сега Големиот камен запретан во огништето крај тланикот - тајна врата низ која одминуваат ветровите на историјата.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Препознаваш во него нечии живо запретани зборови во пепелта. Големиот камен, тој, кој ја прицврстува душата на предците. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Аскерот се насобра по педесет души на еден четник и нарипа живи да ги фаќа, но овие се држеа зад стените и Турците секое нарипување го плаќаа со по еден два убиени другари и пак залегнуваа и тие зад своите метеризи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ајде, ајде, ајде, елате си дома, да се збереме ваа вечер како господ шо рекол! — ги покани мајка му и сите влегоа во мрачната кошара, темна како душата на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Каде ли се Иван, Циле и Горѓи што ги нема да се јават? — се прашаа во себе Тодор, Петре и сите живи четници, не можејќи да ги слушнат грмежите од пушките и бомбите од Ливада, каде и нив Бахтијар ги нападна, но благодарение на честата гора овие лесно се префрлија на Ленишко, кое не беше опседнато, та над самото селце го заметнаа трагот и удрија кон југ, заблудувајќи го аскерот со сражението на Лигураса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А кога се собраа по стотина души на секое крило, разбраа дека обрачот е скинат и дека бегаат комитите низ тој процеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Повеќе не можат да бидат — го тешеше Толе Петрета и му го покажуваше силниот Брниклија, кој со нокти му ја извади душата на војникот во Брник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Колку молњи собира во скафандерот, има ли молњата душа и како се влегува во душата на молњата?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Но најдлабоко проникна во душата на Велета, со кого стана неразделен.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Обземен од страсниот творечки порив, растреперен до крајни граници, сликарот длабоко ја почувствува душата на овој крај и со целото свое суштество копнееше да го оживи на платното... Но како?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со душата на селанец! Ти, градски човеку! Доктур, што ли!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вивнаа пламенчиња под жарот од сланината што почна да се топи, се рашири пријатна миризба, создавајќи во изѕемнатата душа на детето нишка од убаво настроение.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чудно, по радосниот, празничен ден, јужниот ветер, влагата што ја носеше тој, постојаното бучење на шумата, вселија во душата на момчето немир, нестрпливост, раздразливост.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
2. Малку од твојата јасност Белезице на јасната душа на полето Седало на летните сенки.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тоа се душите на мртвите љубовници!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Воденичен камен и ведро лице на ноќта. О уморена душо на илузиите на каменот и на земјата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Свикнати да те препознаат штом ќе ги одделиш од душата на ноќта гаснат огновите на новите соѕвездија или се кријат во корупки од воздишки.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Белезиците се празници! Светкаат на подлактиците Ослободени алки од душата на громот во ноќта на секавиците“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кога умираш сета од јасност остануваш белезица на душата на ноќта кога умираш О ако умираш.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Утре ќе го натерам логотетот да застане со ѓаволот, пред него да стои, со негови очи да види, да узнае дека под словото друго слово има, под буквите видливи – други, скриени, под душата на словото друга душа е настанета!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А јас знаев дека Лествичникот, едноокиот, зборови такви угодни пред логотетот кажа затоа што знаеше дека со еден удар две муви убива: прво, логотетот се смилостивуваше пред „понизната“ душа на Лествичникот, и наклонет му стануваше за собитијата идни, и второ, Лествичникот добро знаеше какво сподобие грозно во одајата има, од рака моја пуштено, низ клучалницата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Падна во постелата со очи ширум отворени и се настана во Господа ангелската душа на царската ќерка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Средето на семирот го поместувам за една педа, за стапка една мравкина, за да ја сокријам од очите на ѓаволот, за да го направам невидливо она што е видливо, записот втор, втората душа на писмото, на сочинението кобно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И се молев така за душата на Писмородецот, а тој ме биеше додека не го уби Бога во мене, и потем рече: „Рацете ќе ти ги исечам ако уште еднаш те видам да сочинуваш од многу нешта едно, цело“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сѐ се случи таа ноќ, со месечина полна колку што беше полна и душата на Писмородецот, Лествичник тогашен, со злоба и суета.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Душата на отец Пелазгиј навистина беше слаба и не веруваше во самата себеси, а камоли во Бога.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тој сѐ така еднакво ме биеше со шлаканици жешки, и крв ми јурна од носот, но тој биеше и велеше: „Кажувај, сатано, со каква магија расипана, нечестива се служиш за да гледаш“, а јас веќе ништо не велев и само си мислев: „О, Боже, се молам за душата на отец Стефан Писмородецот, оти злобен е и завидлив на оние што гледаат, а злобата е недостиг на виделина, и нема злобниот да прогледа додека му завидува на оној што гледа!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сѐ така: црно клопче муви грозни, што бараат рана и гној, и крв да се напијат, а рана не наоѓаат на непорочната душа на Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кај Данте, душите на оние на кои страста им го заплеткала разумот, на забранетите љубовници (Семирамида, Дидона, Клеопатра, Елена и Парис, Франческа и Паоло – извонредно друштво!) „пловат како чапји“ Лепет на невидливите крилја: зборот, чапјата – Ardea, кажан, под песок и книги, кој знае кога, во нечиј страстен љубовен крешендо, или во внатрешниот монолог на непознатиот, долетува, по мистериозната, музичка аналогија, во она што го запишувам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сириецот се испулува со зацрвенетите, тркалезни очи: - Кажуваа дека во коњот влегла душата на измачениот Евреин.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
За душите на тие кои пред шеесет години за на век останаа тука.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За душите на тие над кои шеесет години замрачи мрак, запаливме свеќи за да засвети светлина над нив, да болсне светленце и да заживее и остане траен споменот за нив дека не се заборавени...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа секој ден, откако ќе се измиела, откако ќе ги тргнела пердињата од очите, влегувала во Телото Исусово, за да си ја успокои душата, за да се освети и просветли, повторувајќи молитви искрено, чисто, простодушно: Господи, Боже наш, Ти кој си на небото, Создателу на земјата и на сета твар, Ти кој гледаш сѐ и си милостив и си жалостив и си справедлив, спаси ги душите на народецот наш и мојата молба услишија, ангел стори ме, во ангел престори ме; Господи, Оче наш. Алилуја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ќе се родеше едно смрзнато дете, ќе ја побараше смрзнатата цицка на мајка си и, со мајчиното млекце на устето, му ја предаваше смрзнатата душа на Господа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ќе стивнат нашите молбени гласови, ќе се крене темнината и скрбта од лицето на татка и од неутешната душа на мајка“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И се пред очите на Христовите поклоници без Христа во себе, кои не гледаат во душите на верниците, туку во рацете и подавалниците.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги вртев страниците и им се восхитував на даровитите скаски и приказки на народот, на богатите души на раскажувачите, уште повеќе на златната рака и душа на запишувачот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Искажувањето на своето разбирање на народните идеали и критиката на таквите не е празна работа, зашто идеалите се душата на општата народна работа и од здравоста на таа душа зависи и здравоста и плодовитоста на самата општонародна работа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа раскајување е влезено длабоко во душите на сите Руси, кои сега не сакаат ни да чујат за некакви „братушки”, а особено за Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие ученици се душата на сите настани во Македонија оттогаш досега.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Верата и јазик – тоа се душата на еден народ, со изменувањето на кои еден народ прави коренен душевен преврат: тој се откажува од сѐ поранешно и зема сѐ ново.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Веста била удар од кој можело да се падне ничкум и да се гризе камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, рекол тој Васко Тушев. - Ќе појдат душите на мртвите по мене, браќа мои ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Замавнувале, боделе, кинеле и помамно ги испитувале тие влакненца, и секое, скоро секое, било еднаш видено на штавена кожа од лисица, јазовец или диво свинче, и некои мислеле дека на таквиот народ каков што е нивниот големината му е во несфаќањето, во немањето сметка како да се одржи, да се намножи, да исколе сè што крева нож на него зашто за двајца свои луѓе убива еден, утре ни за десет не ќе убие двајца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селото и сѐ околу него било пусто, а какви болки вриеле во душата на тој човек, не се знаело - ни тогаш ни сега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак Арсо Арнаутче можел да го види Лесново и низ метежот на сеќавањата. Тогаш и уште повеќе подоцна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој нигде и никогаш ништо не запишал за тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сличен на мудроумен и видовит старец, збрчкан од тежини што му ја притискале преморената душа и бушав од игра на ноќни ветрови, Лозан Перуника дошол на испотен шарколија и ги избројал пред насобраните луѓе и жени гробовите што живите од дружината им ги ископале на мртвите: останале патем рабите божји Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јанко Крстин, Пеце Димовски, Борис Калпак, Симон Наконтик, Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Пандил Димулев, Никола Влашки, Сандре Самарија, Самуил Пендуш, Филип Макариев, Никифор Ганевски, Илчо Просинек, Каменчо Скитник, Орлен Шумков и Јаков Иконописец, кои со ранетите Чучук-Андреј, Метуш Батковец и Цене Папчев можеле да бидат прогласени за дваесет свети и пресвети маченици, безбедниот Јаков Иконописец, без тој апостол со душа на вероизмамник од чиј оган горел Круме Арсов (ако починал, бог да го прости), и отишле или бегале од дружината Васко Тушев, Цуцул Мицковски, Осип Сечковски, Салко Вадидуша, Трипун Караѓоз, Гидоен Кузмановски, Блаже Задгорец, Марко Марикин, Пане Долгманов, Кирил Сукаловски, Јордан Шоп и последниот, сѐ уште негде на пат, Спиро Првославец, ако е некој виновен - господ нека му суди и се враќале со камења за неколку воденици и со тројца ранети Онисифор Проказник, Јован Стојче-Столетников, Герасим од Побожјане, Богдан Преслапец, Лазар Аргиров, Наџак-Јанко, Арсо Арнаутче, Цветко Грнар и Богоја Гулабарин, споулавен и зол колач на беспомошен раненик, и еве го него, Лозан Перуника, гладен и жеден гласник, од чие бавно и тешко редење на имињата до бога раснеле тажачките на жените и плачот на децата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Олга Наумовска оваа книжевна работа си ја сработи, со сите тематски разнородности, со сите поетски регулативи, со сите верувања дека ќе се всели во очите и душата на читачот за кој и е наменета оваа мошне интересна поетска стихозбирка, неверојатно искрено, со јасни слики на вистината, онака како што кажува погледот, како што зборува срцето и како што реагира душата.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Живописни пејсажи во природата, уметнички да се вгнездат во душата на минувачите, во хард дискот на човечкото битие за на век...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Е па, морони, ова е отприлика борба за душите на вашите деца, или така некако.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Душата на Рада по оваа средба се отвори како небо. Едноставно полета кон бескрајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Градот беше разбеснет (Етхем-паша добро го знаеше коренот на злото што се вклопуваше во душите на неговите синови).
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Еве, дваесетипет дена ја испитуваше болеста што ги зафатила душите на овие двајца младичи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во смешаноста на мелодиите, во бркотницата од распеани звуци, доминираше нешто одобрувачко, што ги истиснуваше мрачнините во душата на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И сите казни ги истрпува и останува ист: непомирлив, груб кон чувари и кон затвореници и попушта апсаната полека но сигурно и Џемал-ага ги заробува душите на управници и апсанџии.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ете населба, то ест место, каде што христијанската верска догма не успеала сосема да ги надвладее паганството и митологијата, туку приопштувајќи се кон нив и испреплетувајќи се со нив, со нивните обичаи и празнувања се натоврила како со бесцени камења, и историјата, припокривајќи сосе малтер на легенди и преданија, печалела за други, за завојувачите, додека за тукашните ги резервирала страдањата, прогонствата и истребувањето, а заедно со нив правото на бој и правото од сето тоа да разгрнат епски духовни мегдани, кои, во текот на времето, неуките но интелегентни души на жителите на Потковицата ќе ги преобратат во фактичка своја историја и врз неа ќе прикрепат една колку рурална толку здрава и чиста егзистенција, која, пак, несполуките и поразите, кои се јавуваат како негација на сѐ живо и движно, ќе ги извиши на рамништето на својата вера во опстанокот и тука ќе ги озакони како судбински збиднувања во човековото битисување во овие краишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не случајно, во еден миг, судбината такму нив ги одбра за да покаже со прст на подлата душа на сојузништвото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттаму, од најдлбокото, кикотејќи се, како со босилкови кивчиња ги гаѓала ослабеното срце и изнемоштената душа на седнатиот на брегот старец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сето ова и уште многу нешто кое до нас, за жал, допира пооредно или никако не допира, било или можело да биде запишано во тефтерот на господарите на Потковицата, Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште две љубовни истории ја потресоа Потковицата, и двете носат печат на времињата на завојувачите и тие такви, морничави, печати отиснаа во душите на жителите на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа на душите на мртвите, кога доаѓаат таму да пијат вода, не им пречи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Според тоа, гревот за уништувањето на Градиште, ако постоело, може да падне и на душите на одамнешните претци на денешниве жители на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од историјата познато е, славјанските натрапници на Балканот немале нежен однос спрема староседелците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ниедна влада на светот не се грижи за душата на луѓето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги палиме за душа на мртвите и за своја душа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Душата на Александар му се наполни со дотогаш за него непознато чувство, страв од грандиозноста на балот, самозадоволство што е повикан на најважната приватна забава во земјата и презир кон нејзините гости.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Зашто, иако врагот не успеал да ги заработи телото и душата на трговецот со добиток, успеал, наместо тоа, да го разнесе тутунот низ цела Јапонија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во еден документ пишува дека го виделе во Кјото, некаде во времето кога таму се градел храмот Намбанџи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зевсовата Пандора, создадена од иловица со душа на магиски ветришта го отвора ковчегот на Прометеј како жена на бог на негов брат и ги пушта меѓу луѓето злите духови - тегобноста, слабоста, лудилото, страста и порокот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сите други се прекрасни пријатели, кои ја галат и негуваат мојата нежна душа на која ѝ недостасува љубовта и вистинската енергетска исполнетост.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А таа верувала дека душата на брат ѝ ги има исфрлено тие нацистички одликувања.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А кога тој сакаше да ја убие, мајка му му рече: „Немој, чедо... Тоа е душата на баба ти... Нѐ посетува...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Низ прозорецот му долетуваат бели пеперутчиња како ангелчиња и чекаат да му ја вознесат душата на небото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Прагот на конакот е отворената душа на човекот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
45. КОПУК.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Османлиите заминаа, муфте системот си остана на Балканот!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние настојуваме да ги ослободиме зборовите од него...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ако пак слушнам дека пак се зема муфте, жими душите на моите предци, ќе бидете жигосани за да им служите за пример на другите! !
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мефистофел, кога влегол во библиотеката на Фауст, извикал: Ci-gt le temps! (Овде почива времето!) Но, трагајќи по турцизмите, ние не му ја позајмуваме душата на ѓаволот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А ти ќе плачеш тивко без солзи во тебе, тогаш ќе сфатиш како боли душата на една жена....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
По моето рецитирање, како голем камен да падна од душата на Трифун Трифуноски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Цел еден век. Уморот, тешкиот пат, гладот и жедта што нѐ следеа со часови додека нѐ носеа во домот завчас исчезна, божем сета наша мака, несреќи ги стопи добрата душа на Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа душите на сите вљубени го облеваа сонливото небо до светлост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Понекогаш ќе се заклучеа во соба со сестрите и ќе си читаа тивко, ќе се кикотеа, воздивнуваа...откога ќе останеше сама, Томаица ќе си пуштеше музика на грамофонот и долго си лежеше во креветот, во темница, гледајќи низ прозорецот во ѕвезденото небо, препуштајќи ја нејзината романтична душа на нежните крилја на мечтите за голема Љубов.... ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тие ти се тука, додека сум жива... тие остануваат и со тебе... со нас... ќе продолжат да го покажуваат татковиот пат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше меѓу овие зборови и тишина која беше всушност мајчиниот јазик, неискажани значења, кои продираа до душа, завршуваа во голема порака која може да ја подари само душата на една Мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова беше време да распламти и тивката битка која се водеше меѓу душите на турската баба и албанскиот дедо, да се замине навреме или да се остане засекогаш и да се пречекаат различните војски спротивставени на двете страни од границите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Месади беше душата на напредниот бургибизам. На крајот застана на чело на тунискиот парламент.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговиот живот ме потсетуваше на еден неколкувековен чинар, кој живееше и умираше во делови, но секогаш беше тука, со векови без да се предаде на смртта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во големата душа на владетелот, која го одржуваше физички измаченото тело, постоеја живи и мртви делови, како во самото стебло на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас работев афион, копав пченка, лозје, потоа жнеев, сме биле како голема задруга. Одевме по седум души на жнеење.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Освен тоа, усните сведоштва ги обојуваат работите, им даваат колорит и тон и душа на настаните.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- зарипнато тажење од душата на Трајаница - црна душа на Беласица зацрнета.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се плете пајажината на векот Во проѕирната душа На вселената И ѕвер рика ноќва И плачам ноќва Цицајќи ѕвездено млеко Од боската на Мајка Јас сам Во самица.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Во душата на Митра се вудвои онаа стара омраза кон Нешето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста се предаде на душата на Илка, а тој си ја зеде грижата да ја однесе дома и направи од неа домаќинка „каква в село не се наоѓа".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Велат се спрема уште една војна но светот воопшто и не видел мир душата на луѓето пак е неспокојна садистички здробена, заробена в немир
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Црквите на големите монотеистички религии ги испраќаа своите мисионери, или тие доаѓаа по силата на нивното верување, за да бидат некаква противтежа на војната, да ги спасуваат душите на тие што можеа да ги спасат, а редовите на милосрдните сестри да ги залекуваат раните на настраданите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Душата на Ервехе беше поделена со границата. Сигурно беше поделена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Оваа огромна капија ѝ се стори како непреминлив ѕид, како душата на самата граница која продолжуваше во луѓето и од која не можеа векутума да се ослободат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стариот Теки Руси, префект во Прмет, со несигурна власт во Лесковик, тогаш гледал само како да се спаси главата, а не како да се спаси душата на ќерката Ервехе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не можев точно да проникнам во оваа противречност, чиј сведок бев, сега, низ телото и душата на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Отец Иларион по малку молчење и отпивање на чашата, рече: - Меѓу душата на човекот и душата на животните постои огромна разлика; тие души се неспоиви.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ги чуја сите карактеристики, полковникот Жино рече восхитено: - Манастиров има двајца извонредни специјалисти: отец Иларион - специјалист за душата на човекот, а отец Серафим, за виното - за неговата душа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Душата не зависи од телото, тоа не ја движи, па по умирањето негово, не умира и таа; таа го движи телото, се движи себе си, па спрема тоа, несомнено, по смртта на телото, си го продолжува своето движење, својот живот. А душата на животните тоа не може.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се случуваше во гробовите на побогатите луѓе или кај оние што биле мераклии за вино, та му ставиле во гробот да му се најдат на тој свет, - да се откопаат и по триесетина шишиња со вино, кое одлежано неколку години, имаше прекрасен вкус; шишињата се пиеја заеднички за душа на умрениот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Душата на животните е тесно поврзана со нивната физичка природа; таа е сврзана со материјата и не може самостојно да постои и делува; постои само додека постои животното, зашто тоа не е духовно битие како човекот; таа не може да господари со своето тело како душата на човекот; тие не се разумни суштества и не можат да мислат; тоа својство му е дадено само на човекот; тие имаат само сетилни нагони и инстинкти; а човекот, како мисловна природа, е свесен за себе си, мисли за вечноста, за бога, за својот живот, за своите постапки, и на тој начин го обновува своето постоење; има психички живот, а животните си остануваат онакви какви што се создадени - неразумни битија; движењата им се условени од надворешни и внатрешни влијанија и нагони кои произлегуваат од физичката потреба да се одржат себе си и своето потомство; немајќи разум, немаат ни апстрактни појмови: за добро, за лошо, за вистина, за убавина.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Полковникот Бонети ја допи чашата и се сврте кон отец Иларион: - Вие, фратре, како добар познавач на душата, ме интересира што станува со душата на животните по нивната смрт?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Значи: душата на животното е безлична и никакво духовно својство и усовршување не му е потребно; со умирање на телото - умира и таа со него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Неговиот Реквием со кој ќе ја испратиме душата на удавеникот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тетка небаре ја следеше внатрешната линија на моето љубопитство, на времето разделно, па продолжи: - Една вечер пред заминувањето, стариот прилепски кадија му ја отворил до дно душата на татко ми крај чашката ракија и погледот упатен кон сините езерски далнини: „Пријателе мил, дојден сум да се збогувам со тебе, со Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И тогаш, помислуваше како се вселила славата на Игора Лозински во душите на сите овие луѓе?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Беше среќен од помислата што тука бие срцето на пријателството, солидарноста со големиот пат на јагулите, заедно со отсутната душа на големиот пријател, Игор Лозински, спасителот на животот на Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Околу ... Далеку ... шуми дамнешно време Со боја на пепел и со душа на дете.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
На она што умира во овој миг – му треба страстната душа на мракот Како говор на запалени бои во црвено.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Можеби јас сум еден од оние кои сликаат според соништата кои одбиваат да ловат, значи да убиваат со полуотворената уста на стрелата за да ја наполнат својата и на своите жени плодови саможитни што берат и за нас се молат да има улов повеќе одошто ни треба (жените кои мислат поинаку ги праќаат своите души на срните да им бидат штитник на стрелите урок) за пречек ни принесуваат богат огрев богот на гревот ни го ложат пред спиење за да заборавиме на писокот на жртвите поостер од остриците во нив набиени за да гинеме од ноќ во ноќ непоштедени од грозата на лажната смрт заблазувајќи им на оние кои писнале еднаш засекогаш!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Летоска, откако го видов објавен Зборникот јуначки, жаловни, смешни овчарски, самовилски, љубовни и други песни со душата на мојот народ и на знаците на кирилицата нанижани.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И покрај сета бесмртност трошка леб молам ('Лебот се гледа со очи!') еден добар, една добра, едно добро за душа на оној кој ја презира златната средина оној кој се чувствува удобно во сопствената природа и лебди леко, глатко глето клепка врз клепка - лебедова свила по рабовите на смртното случајно жив фанатично осамен благодарение на предрасудите за природното и вештата заблуда дека живее во заедница а не сам, самотен!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Дали ѝ дотура жар, дали ја пизми оваа мачка сечија и нечија кога мешечки ќе го зграпчи домаќинот во лажна самоодбрана ќе му ја извади душата на невидено по навика занатски беспрекорно и без пренемагање?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сега единствено ноќта се движеше во душите на двајцата луѓе привиени над нивниот осамен оган во дивината; мракот молкум се вовлекуваше во нивните жили и тивко им баботеше во слепоочниците и зглавките од рацете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Татко му Силко, кој постојано шеташе низ полето и во светулките ја бараше душата на постариот син што му загина во претходната војна, го молеше да си седи дома, да не се зајадува со качаците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога го отрезнија со вода, го прашаа повторно, а тој, покажувајќи со главата кон Андромеда и Венера, рече: „Го отепав за да им ја смирам душата на овие гадови!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Не знам во која од овие светулки е душата на син ми што загина во војната”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се разбрани нешто во душата на Скрче, и тој фати да пие. Одеше во кафеаната и пиеше по цела ноќ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го слушам твоето срце како своето, го гледам твоето синило во зраците на изгрејсонцето, се бранувам во очите на брановите, а се огледувам во душата на длабочините.”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И потоа, со текот на времето, овие предмети, кои веројатно ги имате сѐ уште, се чини дека станале ризницата во која запреле душите на вашите родители, така што ви се случува во нив да ги барате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во душата на градот се извишиле бетонски зданија, кои повеќе потсетуваат на некакво урбано варварство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така, можеби, ужасот кој ве обзема пред Атеистичкиот музеј го имал помалку за причина фактот што оваа доктрина го негира, како што означува и самиот наслов, постоењето на Бога (после с, дури и меѓу верниците кој би можел вистински да каже што значи постоењето на Бога), отколку волјата да се негира постоењето на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие сте овде да ја капарите душата на рајата. Ако!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- А некни; во црквата во која ноќевавме го изгоревме олтарот и иконите и со тоа, ми се чини, како да изгоревме дел од душата на народецот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како да се целеше на крајот да се бетонира и самата душа на народот...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Настојуваат да ја испразнат душата на посетителите со изнасилена вербална екстаза.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко добро знаеше дека големите идеи кои зачнуваа во главите врз погрешни основи од смели поединци, како на пример, во главата на научникот Лисенко, со идејата да создаде џиновско јаболко или зрно жито, можеа во доменот на свеста, на пример, идејата да се истера Бог од душите на луѓето, да се отстрани самото верување на луѓето, можеше да биде проследена со несогледливи последици.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Од благиот занес ме тргна громкиот глас на задовол­ниот А.А. од својот ревносен соработник К.К.: - Гледате, другари, како земјата се ослободи од најголемото зло во историјата: католичката религија длабоко вкоренета во душата на нашите луѓе!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Набргу мина на главната тема: - Утрово ми рековте, морам да признаам тоа силно ме вознемири, дека ние сме го убиле природниот Бог во душите на луѓето и на негово место сме го поставиле партискиот Бог?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сите заедно учествуваат во заедничката претстава на откорнувањето на религијата од душите на луѓето за да ослободат место за идеолошкиот Бог.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во Југославија и во Македонија, уште одамна беше расчистено со социјалистичкиот реализам како идеолошки метод во насочувањето на литературата, уметноста и посебно драмското творештво, според каноните на Сталин и Жданов при што творецот треба да биде инженер на душата на народот!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дали се работеше за заговор да се умртви душата на народот, односно разобличи неговиот идентитет, од некоја друга над Централа, на која слепо и немо му беше подредена овдешната под Централа, која сега по излегувањето од прегратката „на големиот брат”, се гушеше од самата себе.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А еве што се одиграваше во душата на малиот водоносец: После вечерниот разговор со старецот и сонот што го сони ноќта, во него како да се скрши нешто, одеднаш му се откри пред очите што станува околу него и каков подвиг означува борбата со блатото – она подводно чудовиште што го виде на сон.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тот не само што го надоместува живиот јазик, туку освен тоа е задолжен за мачната работа на мерење на срцата и душите на мртвите; тој е бог сметководител, кој освен тоа е изумител на игрите на среќа и криптограмите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тот е, значи, татковото друго, а едновремено и субверзивен момент на неговото надоместување: „Богот на пишувањето е значи едновремено негов татко, негов син, и тој самиот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 15
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
— По кои пукаа? — Пукаа за душа на Сталин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае што се случуваше во душата на малото славејче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Нежно како чистата душичка на малата Јаглика.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)