ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Таа добро позната, возвишена, очајнички меланхолична, стара но не излитена, можеби посвежа, спокојна, слободна, горда осаменост.

Нашиот свет го скрши на милион ситни парчиња кои се распрскаа низ суровата тишина и засекогаш исчезна во длабочините на времето.

И јас го познавам поразот зошто и јас еднаш загубив, нешто скапоцено, една душа која љубеше, едни раце кои милуваа, едни очи кои беа моите сонца, едно срце во кое бев јас.

Врши градација на душата која се поматува и се губи во студените, влажни, мувлосани монументални простри на сивото секојдневие во кои се губи изворот на светлината, ткаеж од спомени кои се параат во темнината.

Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.

Се губи врската со времето кое фуриозно поминува, во душата настанува немир, судбината може да се пошегува на најсуров начин а осаменоста и тагата пристигнуваат со брзина на светлината.

Душа која се храни со страдања, сол на жива рана, остар жилет зариен во крваво месо.

Имам сто лица, но одразот во огледалото е секогаш празен, лажен, непознат, а имам само една душа која морам да ја пронајдам длабоко во ноќта, кога повторно во мене ќе си најде место осаменоста.

А, сега си само странец пред мојата врата, туѓинец за оваа душа која не те познава.

Тела распнати на крстови среде црни адови, црни гаврани колваат по очите, очи што гледаат само ужас по светов.

Душа која гори во пламенот на пеколот овде на земјава меѓу жививе.

Само мил лик пред мене гледам што ме чува од раѓање до денес и мала душа која јас ја одгледувам моја роза нежна, пејзаж дополнува, расне без бреме, додека трпеливо чекам, во ова најубаво време.