душа (имн.) - ти (зам.)

Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но еден ден сосема обичен, скоро совршен ќе се разбудам со нов сон, со нова мисла и ќе дозволам засекогаш да исчезне сенката на мојот најголем страв.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да ја криеш секоја горчлива солза, да осетиш како е да губиш сѐ, а не можеш да побегнеш, зошто ледениот здив на животот душата ти ја претвора во стерна, а пламенот од светиот оган телото ти го претвора во пепел.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Младенец как Ангел прехарен младенец, Ти прва си рожба, ти мајци првенец, И чиста пречиста душа ти невина, Как Анегл небесен во рајска градина.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Ги виде во модрите ниви голите страшила, нивните очи полни со страшна празнина и рече - попе - не - попе, душата ти е празна а можеше на неа на три ката да ја сместиш малата Јана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сѐ е таму наредено така што во душата ти станува светло, мирно и чисто.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
АРСО: Најпосле, и да не платиш, ќе ти чинам алал.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во тефтер не ќе влезе. Памети, па врати, на душа ти.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Очите ти се полнат, а душата ти е празна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Душата ти е болна, дробовите ракија ти ги гризе, а ти лежиш и молчиш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Исправен, горд и посветен на службата, облечен во сјајните високосвештенички облеки, со крстот и двете панагли на градите и црната пана-камилавка, го потсетуваше на оние денови кога ист таков, застануваше пред германските команданти им делеше лекции од највисока, сега му се чинеше дури небесна етика.  За митрополитот Хрисостом пак, градоначалникот Лука Карер беше олицетворение на моралот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во своите нови молитви, духовникот се заблагодаруваше за неповторениот божји дар, од името на сите спасени, завршувајќи ги молитвата со зборовите: „Твојот слуга Хрисостом од длабочината на душата Ти благодари што Го почести да го почувствува слаткиот вкус на победата на Доблеста над секоја овоземна припадност”.  Во свеченостите на островот, владиката и градоначалникот учествуваа години потоа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Душата ти ја украле, чиниш, во неа ја забодиле својата ненаситна муцка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не си сам кога си сам. Сам си кога не си во конакот, оти во меѓувреме келиите се изѕидале ко сотки една до друга; - многу нешта ти се растајнуваат од што душата ти е чиста, од што толкуваш со вера и љубиш со вера… ……………………………….
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И разбрав тогаш како се спие исправено, на одење. Чекорите ти работат, а душата ти спие. 166
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)