ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Не е пушчен, сирома, ошче“ — си рече со умот и душата му се натажи.

Донесоха мртва снага, а душа му нема! Окрвавени му дрехи и кошуља чрна...

Маниризмот си игра токму тогаш кога душата му е смртно сериозна, а класичарот е сериозен и кога се подготвува за игра.

Таму душа му вадеа, го претепаа: го тераа да рече дека има држава, а тој пак своето го тераше.

Може душата му е од обичен човек, И зошто да не е, си мислам.

Нешто длабоко скриено во неговата душа му сигнализираше овој пат да не верува во солзите на Рада. Ниту на една нејзина капка.

Пишуваше, како во денови на затишје на фронтот, при врвење низ селато, некаде ќе чуел гајда и срцето му се штрекнувало, му се возбудувало; ќе застанел да слуша, а душата му се исполнувала со милина, со радост, но и со тага.

Истенчената душа му трепереше како пламенче што догорува.

Ја гледа сликата и очите му се навлажнуваат, срцето му се стега, душата му се загорчува и му шири пукнатина во него.

Болката под превивката вриеше, се готвеше да вивне од потајност в оган, во душата му се лееше и претекуваше матна тага.

Душата му се стегаше од здодевност, но за првпат не му се јави импулсот да отсуствува од вечерта во Центарот.

На грб човек најдобро се одмара, сите мускули му се олабавени и самата душа му е олабавена и спокојна.

Виде: некои куќи ги нема, некои се изградиле или поправиле; виде нови огради на дворовите, нов мост на реката; гумењата сред село си останале онакви какви што ги паметува пред да го напушти селово, каде што се вршеше жито, каде на празници се играше оро; душата му затрепери, се возбуди.

За што, другари, совест го биет, Базсоница душа му кршит, Все мислит, все думат, не спиет, А ден и ношт работа вршит?

То тврдо, то тешко, как камен На срце, на душа му стават, То горит как дрво во пламен, Роса, ни втере прохлада не дават.

На полици книги во преврска златна Редом наредени стојат, Книги с хилјадници на душа му матна Жл'чка му кревајат и јад.

Но на отец Иларион душата му се исполнуваше со милина што таа е веќе друг човек.

Најмногу душата му се собираше кога делкаше воденички камења; со денови вртеше околу карпата од која требаше да се издвои поголем камен од кој требаше да се изделка воденички камен: ја набљудуваше карпата, секоја нејзина жилка ја проучуваше: од каде трга и каде оди, каде се разгранува, слично на ботаничарот што ги проучува жилките на растенијата, како дрварот што го проучува дрвото од која страна да почне да го цепи; го проучуваше до каде оди цврстиот дел на каменот, а од каде почнува болниот; го обележуваше со креда, со керамитка, со врвот од глетото.

Се сеќаваше уште на зборовите на Игор Лозински, кои речиси за душа му се залепија, му беа блиски небаре се работеше за неговиот живот: ,,Ние силно страдавме, можеби страдањето во извесна смисла е слабост, но во друга возвишена смисла е храброст.

Душата му беше компас во која стрелката постојано се вртеше.

Божем си имал анумка, некое младо девојче, сето во свила го облекувал, го мазнел, како кукла го дотерувал, но еднаш, свртувајќи се во сонот толку лошо го притиснал со својот голем стомав што душата му излетала наеднаш; не втасало кутрото девојче дури ни да писне.

Како да поверуваш на толкава несмасност?

Те претворам во песна со зборовите: Душата му даде форма на моево тело, тоа е дело кое душава ја претвора во бесмртност.

Мече за сето време стоеше настрана, гледајќи го со затаен здив сето ова, одошто на душата му стануваше светло и радосно.

Наместо да се истури врз него, зашто ибн Тајко претпоставуваше дека нему душата му гори од лутина поради онаа распеана раја долу, бегот сѐ уште покажуваше повеќе некаква необјаснива загриженост.

Колку што порано ја сакаше, сега триж по толку ја сакаше, а колку што опулот негов беше празен без нејзината убавина, толку душата му беше полна со меракот по неа, небаре меракот беше ѓум3 кој без престан се прелеваше под чепурот на севдата.

За несреќа, Петре ја земаше неа како главно мерило за неговото место во светот. Ѝ се противеше со збор, ама душата му се џврчкаше како влакно на пламен.