дрво (имн.) - не (чест.)

Скржавото пролетно сонце уште не го распеало софиското зеленило, уште дрвјата не личат на мајски, цветовите пупат, преплашени од налудничавите априлски каприци на времето, цветните алеи по булеварите и парковите сега почнуваат да се шаренеат...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Доказите се толку очигледни, што дури е тешко да се забележат, налик на шума која заради дрвјата не можеме да ја видиме.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Соземи се. На дрвово не е кивавичаво петле, туку човечко суштество.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Гласот му звучеше помирливо, забите веќе не ги парчосуваа зборовите: - Да одиме ... Нашите се веќе далеку.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И додека со поглед го одмеруваше стеблото на дивиот костен, јас треперев.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ова дрво не е јаболкница. - Што и да е, дрво е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Веќе и дрвјата не спијат, си велам, а можеби тие се казнети никогаш да не спијат. Но зошто ние?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од секаде дува, а ниедно дрво не се мрда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нека му е лесна земјата на Никифор Абазовски, си реков. ,И дрвото не е дрво, ако не се чуе неговото паѓање", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дрвјата не ти го пуштаат погледот ни кон планините, ни кон небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мало дрво не може да роди огромни количества затоа што нема моќ да ги донесе плодовите на своите гранки: веднаш ќе се скрши.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
а душата ни лета кон Македонија, кон планината, кон шумата, како оди јагленот, уште шумата ми се гледа в очи, од некои повисоки дрвја не можам да клепнам со очиве, не можам да ги затворам, а и сонот ми беше лабав таму, во Америка,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)