дрво (имн.) - во (предл.)

Ја фотографирав нивната трошна, напуштена куќа, нивите преку каналот, дрвото во дворот, пасиштата, сокачињата во селото, бакалницата... потоа ги редев фотографиите (тогаш немаше дигитални апарати) како сложувалка за да го составам Сакулево, родното село на Борис Кривошеев.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дедо ми беше партизан, а внук му?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Погледот му падна на расцутено дрво во малиот двор од соседната куќа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И пак: Во Жешов раскошно расцутеа дрвјата, а ветрецот расејува снег од латици низ просторот, поигрувајќи си со нив, а потоа оставајќи ги да паѓаат по крововите, по жирадоата, елегантните женски шапки на минувачите, по јармулките и црните рабински капи со широка периферија, на рамениците од старците што на пријатната пролетна сончевина забораваат на својата возраст и живо дискутираат на својата пролетна променада, во очите на госпоѓиците, и во нејзината душа која е смирена и иполнета кога е во тој питом предел за кој не може да престане да го мечтае и сонува... 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во мај, разредениот воздух над гетото Барон Хирш само двапати го пара писокот и го исполнува пареата од локомотивите на двете композиции со нов човечки товар во истите добиточни вагови: на 3-от и 9-от ден на месецот во кој едвај кој можеше да забележи како богато цутеа дрвјата во дворовите од напушените еврејски куќи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Станот го изнајдоа најпосле на самиот крај на градот, накај Јуч-бунар, во куќарчето на нивниот земјак, дедо Иван Костов, скриено зад дрвјата во доволно широк двор ограден со тараба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Последниве години се успокои од тоа. Му се гледаше дека е така добро да си живеат и да си стареат двајцата еден покрај друг, во оваа мирна куќарка скриена меѓу дрвјата во големата бавча, две свеќи во тиха црква што си горат и ќе догорат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се сопна едно дрво во дворот соседен.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Помошта е во друго, луѓето отприлика знаат што ме интересира, и понекогаш ме насочуваат, „иди види го она дрво во Радовишко”, или она ритче, куќа...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Зад дрвото во дупката лежеа другите ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Одговори Толе и стана да расцепи некое дрво во дворот, колку да се најде на работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потем следува сè што се збира во салдото на еден обичен живот - некогашниот малечеок летач со умот ќе подостари како и дрвјата во сибирските тајги и на дедовата загриженост, а и на бајачката, ќе си припомни баш кога пилотот ќе соопшти дека она што се гледа низ малото прозорско окно на авионот е Екатеринбург, последната станица на возот на династијата Романови.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Досадни се и овие травеститиве преоблечени во авторитет...  Па, добро, Сашо, не е толку страшно, прашај го господин Страшо! (во тој момент во просторијата на Сашо, влегува еден негов пријател сликар, Чкртко-Шкртко Вртко Ртко ко „О“ што изгледа, а чие вистинско име Сашо ми забранува да го спомнам) Имаш стан, огромно дрво во дворот, другар што добро ги продава своите слики... (во разговорот се вклучува Чкртко-Шкртко) Чкртко-Шкртко: Ма, макетонецот е генијален уметник, само не го бидува за организација, за бизнис, за политика...  Не заебаај, Твртко-Вртко, ти мал маусдонецу ко мравка вреден!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А тоа подготвен значеше да донесе повеќе дрва во колибата, да го чува огнот разгорен, да има секогаш топла вода во котлето, за да може веднаш да се свари качамак или компири, тоа подготвен значеше доведување во ред на сè што беше расфрлано, сè што на секој начин беше надвор од вообичаениот ред и поредок во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа се прибра во сопчето, фрлајќи нови дрва во огништето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Лежејќи загледани нагоре тројца војници си одбираат по една ѕвезда и секој ам се искачува кон неа Три жолти цветови се нишаат на ридот пред нив како три слатки збора на нивната татковина Утринум, една песна за неа и кришум место точка на крајот на песната ЧЕКАЈЌИ ГО СИНОТ „Сите патеки во пеколот да би раззеленеле чекајќи те“ (Ирска здравица) Таа со бела шамија на главата Тој со бели коси Седнати еден спроти друг Под дрвото во дворот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Прозорците затворени, дрвјата во дворот исчезнале низ времето И само едно без сенка го нишаат ветришта есени: Под него стои еден згниен тланик на кој се нафатил лишај
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тој го зема ќибритот од полицата а Сашо реди дрва во печката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Што дека е насликан!? - Стави некое дрво во печката! - вели Митко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И дрвјата во дворот беа невесели.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А кога слушнале отците што ме нашле дека дете половингодишно знае најразчични собитија да преподава, и дека тие собитија корен немаат во стварноста, туку се дрво во воздух, измислица чиста, ме нарекле Сказник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да, заборавивив да спомнам: поигрувањето на прстите ме потсети и на она предупредувачко лулање на гранките и одвај чујното шумолење на лисјата но на онаа надворешна редица дрва во честарот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност тоа се оние поединечни гласови и први сигнали за приближување на опасноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Денес е студено и слушам како снегот паѓа од гранките и како пукаат дрвјата во шумата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тивко е.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Багремите и дрвјата во градот пожолтеа и почнаа да оголуваат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сенката се простираше не само до дабот, костените, оревите и од другите бујни дрвја во градината, туку и поради некоја внатрешна, подземна меланхолија, што ги обземаше куќата и градината речиси со папсаност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Станав, се приближив до прозорецот. Клара покажуваше кон дрвата во паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Мрачно е,“ реков, „не гледам ништо.“ „Нешто виси на едно од дрвата. Нешто или некој.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш ја најдов како спие потпрена на едно дрво во стаклената градина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се расони, почувствува дека нешто ја чеша во главата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
МЛАДИЧОТ: Од оној ден кога ме симнаа комитите од дрво во чии гранки ме скри мајка ми за да ме спаси од колењето.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Секое дрво во овие ноќи станува по еден вивнат сплет чипка, секоја голинка по еден раскошен вез сребресто и златно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, имаше време, а имаше и место за да го стори тоа толку споро, и неговото движење да не се разликува ни малку по својата незабележливост од она споро движење на сенката околу дрвото во сончев ден. Така ги очекуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тука беа сите оние нивни избележани стебла, а сега тој можеше на едно дебело дрво во корубата да го прочита и она, што го имаше врежано тука со својата секира еден од младите, што доаѓаа преку летото долу, во нивната пилана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Треба оган да запалиме, не е греано и влага има фатено...“, па му пуштаа термо печка, а тој се лепеше на неа, изненаден дека брзо загреваат тоа дрвата во камионот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ти веќе нема да го нишаш моето чедо; седејќи под убавото дрво во овоштарникот кое дава храна и сенка, веќе нема да те полнам со вкусни плодови.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Камениот ѕид веќе ѝ нараснал до градите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По се: Дрвото во тиркизно син сад е кај мене. Земи го, рече Стариот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Седи на креветот потпрен со перницата на грбот и гледа низ прозорецот: надвор ноќта е темна, опустена без ѕвезди; затворена сама во себе; се оцртува по некое дрво во градината како оглоден скелет; допира грозен глас на петел како фатен за шија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сета весела и пресреќна застанала на дрвото во градината да ја прослави слободата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Креветот беше прекриен со портокалова јамболија, до него имаше мала дрвена масичка и едно ќумбе на дрва во кое гореа неколку цепаници и чијшто звук се слушаше.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По нив се заредија сите правоверни од Прилеп – барем еден од куќа – со по неколку дрва в раце.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Заѕидано дрво во ѕидот сугурци — завиткана коса — локни на српски тагар — сад за брашно како ситото и решетото што е само неиздупчен таим — следување, оброк на војниците такам — 1) руба, 2) спрема за куќата, за добитокот итн. такцир — несреќа татки — понатака тезгере — направа за фрлање ѓубрето од дома тек лав — пререкување теклив — забелешка. Не ти фаќам теклив — не ти правам забелешка текна — се сетив тешка (жена) — бремена тизап — киселина за вапцување тисов — столче од тисово дрво.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
То тврдо, то тешко, как камен На срце, на душа му стават, То горит как дрво во пламен, Роса, ни втере прохлада не дават.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Тоа исчекување како да внесе промени во нив, како да започнаа да стануваат подруги; не се расправаа, не се караа како порано за секакви и секојдневни работи: кој кому му пресекол дрво во забранот, кој во чија ливада пуштил добиток да пасе, кој кому му направил штета во нивата, чија кокошка снесла јајца во туѓа плевна, или претала во вртот, та била заклана, кој кому на славите и свадбите му опцул мајка, го плукнал или удрил; кој во чија жена зрчел и ја задевал; кој кого го поткажал на џандарите дека ја пцуел власта.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Јас сум сиромашно дете, дрварче, носам дрва во Струга и така ја издржувам мајка ми и себе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Иако уште млад, тој мораше да оди на дрва во Караорман, сам да бере дрва, да ги продава во Струга и да ја издржува целата куќа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Куќичките им беа прекрасни, во раскошните крошни од дрвјата во шумата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Меѓу нив беше и дрвото во кое се наоѓаше куќичката на Беба.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Отишол по дрва во коријата, му беше редот да собере дрва за кујната, и кој знае, како го однесе ѓаволот во пештерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Птиците кои беа и големи и мали, во зависност од хартијата што ја имаше, паѓаа и во дворот од зградата на улицата и на покривите од пониските куќи и на автомобилите паркирани на паркиралиштето крај зградата и на дрвјата во дворот и паркчето.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Птиците што продолжија да паѓаат на дрвјата во дворот, навистина личеа на вистински птици.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се качувам на третото, нишам: аха, сè педвидел учителот, ама ова не го предвидел, си велам, и тргнувам на рамката што некни ја скршија децата кога ги фрлаа дрвјата во визбата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Играта ја нарековме обрач, зашто пците поаѓаа однадвор, од двете страни на улицата и ги гонеа луѓето по ходниците, подрумите на зградите или меѓу грмушките и дрвјата во градините.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога ќе фатеше Делин некој качак, го врзуваше за дрво во трапот и по цел ден пукаше во него додека не го распарталеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Наслушнува. Шумат дрвјата во огромната пустелија што се шири околу неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога имав 12 или 13 години, секој ден со коњот излегував од село и одев по дрва в шума.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Бегајте, - уште еднаш рече Србин и потрча назад за да не го клоцне дрвото во паѓањето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На дрвото во паркчето отспротива една страчка се подигруваше со една мачка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Не грижи се, вели, јас пак ќе сечам дрвја во тајгата, а ти ќе голташ прав и ќе плувосуваш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја одведоа до бригадата што сече дрва во тајгите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Татко ми постојано става дрва во каминот во дневната соба и пријатно е да се гледа како огнот игра весели игри во огништето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми, како и секогаш кога сме во нашата мавровска куќа, е расположена и весела како дете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)